Preteen – Seksverhaaltjes

Achter de blokhut, deel 2 4.6 (14)

Korte samenvatting van deel 1: Kyle gaat met zijn kinderen, Aaron van 14 en Rose van 11, op vakantie naar een afgelegen blokhut. Door een vergeten badpak ontstaan seksuele spanningen, en ongemakkelijke oplossingen.
Ik heb dit verhaal oorspronkelijk geschreven als “Behind the cabin”, voor een schrijfwedstrijd met verplicht thema: “incest”. Mijn dank aan N.Y.X. Aion voor de Nederlandse vertaling!
Verhaal codes: Mg, mg, inc, cons, slow (contest: “incest”)

De wandeling

Het weer leek de volgende dag slechter. Het was droog, maar bewolkt en frisjes. Te koud om te zwemmen, maar een perfecte dag voor een lange wandeling. Rose knikte enthousiast toen ik met dat voorstel kwam. Aaron haalde zijn schouders op: “Ik heb toch niks beters te doen.”
Ik glimlachte. Ik wist dat hij vanzelf enthousiast zou worden zodra we de steilere stukken zouden bereiken. Hij hield van fysieke uitdagingen, zeker nu hij langzaam sterker begon te worden dan zijn vader. En Rose zou af en toe wel hulp nodig hebben. Dat mocht hij dan oplossen. Hij werd altijd heel meewerkend als hij de sterke, beschermende broer uit kon hangen.

Lees verder

Achter de blokhut, deel 1 4.6 (19)

Ik heb dit verhaal oorspronkelijk geschreven als “Behind the cabin”, voor een schrijfwedstrijd met verplicht thema: “incest”. Mijn dank aan N.Y.X. Aion voor de Nederlandse vertaling!
Verhaal codes: Mg, mg, inc, cons, slow (contest: “incest”)

De blokhut

Het werd al donker voordat we eindelijk het einde hadden bereikt van wat je met een beetje fantasie een modderpad kon noemen. Maar ook dat stopte hier. Een cirkel, nauwelijks groot genoeg om te keren, markeerde duidelijk het einde.

Ik stopte en zette de auto uit.
“Kids, ik denk dat we verder moeten lopen. Het zal maar een paar honderd meter zijn. Maar wel heuvel op. Neem allemaal wat bagage mee. Het zou fijn zijn als we alles in één keer meekrijgen.”
Aaron deed snel zijn gordel af en stapte uit. Ik zag in mijn achteruitkijkspiegeltje dat Rose zichzelf uitrekte en ook uitstapte.

Lees verder

Afdeling Zedenzaken, deel 7 4.4 (9)

Hoofdstuk 7: Kijken naar wat er niet is

Carola keek triomfantelijk naar haar hulpjes, maar ze zag aan hun vragende gezichten dat ze meer uitleg nodig hadden.
“Hoe bedoel je, de aanwijzingen misten? Ze waren er toch! We hebben ze hier, allemaal!”
“Kom op, moet ik dit echt nog uitleggen? Het is toch dui …”
Maar toen onderbrak Carola zichzelf.
“Oh, nee. Wacht, sorry. Het is me nu duidelijk, nu ik het zie. Eerder niet.”
“Maar wat is dan duidelijk, Carola? Help ons op weg!”
“We keken de hele tijd naar wat de verkrachter voor ons achterliet. Dat was onze fout. We keken naar het verkeerde. De aanwijzing was niet wat de verkrachter achterliet. Het was wat hij niet achterliet. We moeten kijken naar wat er niet is.”

“Kijken naar wat er niet is?”
“Ja. Hier, neem het eerste slachtoffer. Wat liet de verkrachter achter?”
“Tickets voor een reis naar Orlando.”
“Ja, precies. Geheel verzorgd. Hier is de envelop met alles wat hij achterliet. Kijk goed. Kijk wat er ontbreekt.”

Lees verder

Afdeling Zedenzaken, deel 5 3.3 (6)

Hoofdstuk 5: Daar is het nog te vroeg voor

Carola stootte een geïrriteerd gegrom uit toen het geluid van haar telefoon haar uit haar slaap rukte.
“Wekker uit,” mompelde ze slaperig, en begroef haar hoofd weer in haar kussen.
Maar het geluid ging door. Toen pas drong het tot haar door dat dit niet het geluid van de wekker was, maar haar telefoon, met de speciale ringtone voor oproepen van Indra en Stephen.
“Oh, verdomme! Wat nu weer? Hoe laat is het dan? Oké, oproep beantwoorden, alleen stem.”
“Het is vijfentwintig minuten over zes, mevrouw Anser. Beantwoorden. Schakelen naar stem.”

“Sorry dat ik je moet storen, Carola,” hoorde ze Indra’s stem, “maar we hebben weer een nieuw slachtoffer. Er is al een wagen onderweg naar het hotel om je op te halen.”
“Verdomme! Een slachtoffer, op dit tijdstip van de nacht? Daar is het nog te vroeg voor!”
Maar de adrenaline begon te stromen, Carola’s slaperigheid verdween, en ze zwaaide haar benen over de rand van het hotelbed.
“Ik heb wel koffie nodig. Denk je dat …”
“Er staat een verse kop koffie voor je klaar in de wagen. Kan je over vijf minuten bij de deur zijn?”
“Twee is genoeg. Zeg ze dat ze sneller moeten rijden.”

Lees verder

Afdeling Zedenzaken, deel 4 2.9 (8)

Hoofdstuk 4: Te veel van het goede

“Jeetje, nog steeds hier, Carola? Ben je de hele nacht doorgegaan?”
“Goedemorgen, Indra. Nee, ik heb een kamer geboekt in de Days Inn naast het bureau. Ik wil niet op een uur rijden zitten zo lang die serieverkrachter nog rondloopt.”
“Vindt Clemens dat niet vervelend?”
“Hij kent me. Hij accepteert dat op momenten zoals nu mijn werk voorgaat. We hebben veel vrienden, dus de kinderen en hij komen geen seks tekort.”

Lees verder

Afdeling Zedenzaken, deel 2 2.5 (10)

Hoofdstuk 2: Hij had het gewoon kunnen vragen!

“Mevrouw, dit is een ziekenhuis!”
“Weet ik,” gromde Carola tegen de deurbot.
“We zijn hier om een patiënt te ondervragen, een slachtoffer in een zaak die we onderzoeken,” legde Stephen uit, terwijl hij zijn penning voor de bot hield.
“Het ziekenhuis is op de hoogte. Uw komst is aangemeld. Ik stop u vanwege hygiënische redenen.”
“Huh?”
“Oh, wacht!” riep Indra uit, “je benen, Carola. Je lekt nog sperma. We moeten ons eerst even opfrissen.”

Lees verder

Afdeling Zedenzaken, deel 1 3.4 (16)

Leeswaarschuwing: Dit verhaal volgt een onderzoeker die werkt op afdeling zedenzaken, gespecialiseerd in verkrachtingszaken. Er worden in dit verhaal geen verkrachtingen expliciet beschreven. De seks die er in voorkomt is volledig gewenst, door iedereen. Maar er worden wel plaatsen delict van na een verkrachting beschreven, en gesprekken met slachtoffers. Als je daar moeite mee hebt, lees dit verhaal dan NIET.

Dit verhaal is origineel geschreven voor een schrijfwedstrijd, met verplicht thema: “world of casual nudity and/or sex” (wereld waar bloot en seks normaal zijn).

Hoofdstuk 1: Hij heeft nu mijn aandacht!

Een klein handje dat haar arm schudde rukte Carola Anser uit haar slaap. Ze keek naar links en zag Tamira, haar 5-jarige dochter, spiernaakt naast het bed staan.
“Mama, wil jij mijn kutje likken?”
“Oh, graag. Maar normaal geeft papa jou toch altijd je ochtendorgasme?”
“Vandaag wou Felipe met papa.”
Nu pas registreerde Carola het kreunen en hijgen naast haar. Ze keek opzij en zag dat haar man tot zijn ballen in het kontje van hun 8-jarige zoontje zat.
“Ach, natuurlijk. Kom maar hier, ga maar op mama’s gezicht zitten, zodat ik lekker kan liggen. En als je je voorover buigt, kan je Felipe’s piemel pijpen terwijl ik je bef.”

Lees verder

Vakantiegevoel 4.7 (36)

Door: Satyrus

Esmee is mijn dochter, ze is veertien lentes jong en een bloedmooie meid. Ze weet donders goed dat ze er zo goed uitziet, en ze weet ook donders goed dat ik enorm op haar geil. Dat laatste moet ik misschien even uitleggen, want daar zit een voorgeschiedenis achter.

Ik heb altijd al een zwak gehad voor jonge meisjes. Ik heb daarom ook altijd al met iets andere ogen naar mijn dochter gekeken dan een normale vader dat zou doen. Het bleef echter altijd bij kijken. Tot we een zomer op de camping in Frankrijk stonden.

Lees verder

De Zwarte Post 2, Afdeling Speciale Operaties (deel 6 – slot) 4.5 (10)

(c) 2019 – 2023, door P.D. Vile
Ik raad je aan om eerst deel 1,deel 2, deel 3, deel 4, en deel 5 te lezen.

Hoofdstuk 15: Feestje!

Annabel had zich net geïnstalleerd in haar makkelijke stoel, een glad rode wijn in haar ene hand en een goed boek in de andere, toen haar telefoon ging. Ze had haar privé telefoon en haar gewone werktelefoon uitgezet, dus het moest wel de enige telefoon zijn die ze altijd aan liet staan, degene die ze de “oh shit”-telefoon noemde. Alleen haar kinderen en meneer de Zwarte kenden dit nummer. En ze wisten allemaal dat dit nummer alleen voor absolute noodgevallen was.

Annabel zuchtte, zette haar boek en glas weg, en pakte de telefoon, terwijl ze zich afvroeg wat het probleem kon zijn. Ze had zorgvuldig alle lopende zaken gepland zodat er vandaag niks zou gebeuren, niet tijdens haar enige vrije dag dit jaar. Wat kon er aan de hand zijn?

Lees verder

De Zwarte Post 2, Afdeling Speciale Operaties (deel 5) 4.6 (9)

(c) 2019 – 2023, door P.D. Vile
Ik raad je aan om eerst deel 1,deel 2, deel 3, en deel 4te lezen.

Hoofdstuk 13: Drie is teveel?

Annabel keek woedend naar haar telefoon. Maar hoe vaak ze ook keek, hoe veel ze ook vloekte, hoe zeer ze ook wenste dat het anders was, het simpele WhatsApp bericht bleef hetzelfde.
“Moet nablijven. Kom later. Sry, Lexi.”

Hoe kan je in godsnaam een bedrijf runnen als de eerste de beste chagrijnige leraar gewoon zomaar je belangrijkste medewerkers kan laten nablijven en de hele planning in gevaar brengt? En het ergste is, ondanks alle middelen die ze via het bedrijf tot haar beschikking had, was Annabel in dit geval toch machteloos. Ze kon dit niet veranderen.
Ze zuchtte. Ze had in haar plan extra tijd gereserveerd, zodat Lexi en Alice elkaar beter zouden kunnen leren kennen, en dan was er daarna nog tijd geweest om de planning en de scenario’s door te nemen, en dan toch nog mooi op tijd zijn voor de afspraak met Halfweg en zijn vrienden.
En nu had ze zelfs geen idee hoe laat Lexi er zou zijn.

Lees verder