Auteur: P.D. Vile

Hoi! Ik ben P.D. Vile. Dat is natuurlijk niet mijn echte naam; die hou ik liever geheim. Ik schrijf al sinds 2019 pedo-erotische verhalen. Meestal in het Engels (voor andere sites), soms ook in het Nederlands voor hier - als vertaling of als origineel NL verhaal. Mijn verhalen zijn fantasie. Fantasie over seks met kinderen doet niemand kwaad. Gebruik alsjeblieft mijn fantasie verhalen niet als excuus om kinderen kwaad te doen! Wil je met me in contact maar liever niet voor iedereen zichtbaar in de reacties op de site? Mijn anonieme en veilige email adres is P.D.Vile@protonmail.com en ik beloof dat ik alle reacties die ik daar krijg vertrouwelijk zal behandelen. Ik probeer ook te antwoorden maar ben niet elke dag online. Sinds kort heb ik ook een "eigen" site, waar ik al mijn verhalen verzamel, zowel in het Nederlands als in het Engels. Op dit moment nog niet compleet, maar daar werk ik aan! Interesse? https://pd-vile.asslr.org/ (Helaas is deze site op dit moment niet bereikbaar, en ik weet niet wanneer dat zal zijn opgelost)

Een hoge prijs, deel 2 4 (9)

(c) 2024, door P.D. Vile
Verhaalcodes: Mf, bdsm, cons

Voor “e”. Je hebt me zo veel geleerd. Ik zal je nooit vergeten. Rust zacht.

NOOT: Dit verhaal is heel anders dan wat ik normaal schrijf. Veel van mijn vaste lezers vinden dit misschien maar niks, vanwege de extreme inhoud.
Ja, er komt (fijne, gewenste, en zeer liefhebbende) seks tussen een 14-jarig meisje en een volwassen man in voor. Maar niet veel. In plaats daarvan gaat dit verhaal over bdsm. Zelfs over extreme bdsm, in mijn ogen – al kan ik me voorstellen dat doorgewinterde bdsm fans daar anders over denken.
In deel 1 ging het vooral over de sub, degene die pijn ondergaat. In dit deel verleg ik mijn aandacht naar de Dom, degene die de sub domineert, en die pijn, vernedering, en diverse andere middelen kan inzetten om zijn (of haar) dominantie over de sub te bewijzen.

Lees verder

Achter de blokhut, deel 2 4.6 (14)

Korte samenvatting van deel 1: Kyle gaat met zijn kinderen, Aaron van 14 en Rose van 11, op vakantie naar een afgelegen blokhut. Door een vergeten badpak ontstaan seksuele spanningen, en ongemakkelijke oplossingen.
Ik heb dit verhaal oorspronkelijk geschreven als “Behind the cabin”, voor een schrijfwedstrijd met verplicht thema: “incest”. Mijn dank aan N.Y.X. Aion voor de Nederlandse vertaling!
Verhaal codes: Mg, mg, inc, cons, slow (contest: “incest”)

De wandeling

Het weer leek de volgende dag slechter. Het was droog, maar bewolkt en frisjes. Te koud om te zwemmen, maar een perfecte dag voor een lange wandeling. Rose knikte enthousiast toen ik met dat voorstel kwam. Aaron haalde zijn schouders op: “Ik heb toch niks beters te doen.”
Ik glimlachte. Ik wist dat hij vanzelf enthousiast zou worden zodra we de steilere stukken zouden bereiken. Hij hield van fysieke uitdagingen, zeker nu hij langzaam sterker begon te worden dan zijn vader. En Rose zou af en toe wel hulp nodig hebben. Dat mocht hij dan oplossen. Hij werd altijd heel meewerkend als hij de sterke, beschermende broer uit kon hangen.

Lees verder

Achter de blokhut, deel 1 4.6 (19)

Ik heb dit verhaal oorspronkelijk geschreven als “Behind the cabin”, voor een schrijfwedstrijd met verplicht thema: “incest”. Mijn dank aan N.Y.X. Aion voor de Nederlandse vertaling!
Verhaal codes: Mg, mg, inc, cons, slow (contest: “incest”)

De blokhut

Het werd al donker voordat we eindelijk het einde hadden bereikt van wat je met een beetje fantasie een modderpad kon noemen. Maar ook dat stopte hier. Een cirkel, nauwelijks groot genoeg om te keren, markeerde duidelijk het einde.

Ik stopte en zette de auto uit.
“Kids, ik denk dat we verder moeten lopen. Het zal maar een paar honderd meter zijn. Maar wel heuvel op. Neem allemaal wat bagage mee. Het zou fijn zijn als we alles in één keer meekrijgen.”
Aaron deed snel zijn gordel af en stapte uit. Ik zag in mijn achteruitkijkspiegeltje dat Rose zichzelf uitrekte en ook uitstapte.

Lees verder

Afdeling Zedenzaken, deel 7 4.4 (9)

Hoofdstuk 7: Kijken naar wat er niet is

Carola keek triomfantelijk naar haar hulpjes, maar ze zag aan hun vragende gezichten dat ze meer uitleg nodig hadden.
“Hoe bedoel je, de aanwijzingen misten? Ze waren er toch! We hebben ze hier, allemaal!”
“Kom op, moet ik dit echt nog uitleggen? Het is toch dui …”
Maar toen onderbrak Carola zichzelf.
“Oh, nee. Wacht, sorry. Het is me nu duidelijk, nu ik het zie. Eerder niet.”
“Maar wat is dan duidelijk, Carola? Help ons op weg!”
“We keken de hele tijd naar wat de verkrachter voor ons achterliet. Dat was onze fout. We keken naar het verkeerde. De aanwijzing was niet wat de verkrachter achterliet. Het was wat hij niet achterliet. We moeten kijken naar wat er niet is.”

“Kijken naar wat er niet is?”
“Ja. Hier, neem het eerste slachtoffer. Wat liet de verkrachter achter?”
“Tickets voor een reis naar Orlando.”
“Ja, precies. Geheel verzorgd. Hier is de envelop met alles wat hij achterliet. Kijk goed. Kijk wat er ontbreekt.”

Lees verder

Afdeling Zedenzaken, deel 6 4.4 (8)

Hoofdstuk 6: Hoe heb ik dat kunnen missen?

Carola zat weer eens alleen in haar kantoor. Tijdens het werken aan een zaak stuurde ze Stephen en Indra geregeld weg, om alleen te zijn. Zij waren in het extra kantoor, waar ze de zaak bespraken.
Carola had har assistenten nodig, maar ze had ook haar tijd alleen nodig. Stephen en Indra respecteerden dat, en haar superieuren ook. Met haar slagingspercentage was er maar heel weinig dat ze niet direct kreeg als ze erom vroeg.

Ze zuchtte, terwijl ze de de lijsten met slachtoffers en aanwijzingen door bleef kijken. Zou het haar dan toch niet gaan lukken om deze zaak op te lossen? Deze zo persoonlijke zaak?
Er waren alweer twee dagen voorbij gegaan sinds Bernd Staufenbacher gearresteerd was, toen hij stomdronken thuis kwam na twee dagen en nachten non-stop in een plaatselijke kroeg te hebben gezeten. Drie dagen sinds het laatste slachtoffer. Was Bernd de verkrachter? Of toch Jolene Huffing, die ook nog altijd vast zat?
Carola zuchtte nogmaals. Nadat ze beide uitgebreid ondervraagd had, was ze er niet van overtuigd dat ze iets met de zaak te maken hadden. Maar toch waren er sinds hun arrestatie geen nieuwe meldingen. En toch, er klopte iets niet.

Lees verder

Afdeling Zedenzaken, deel 5 3.3 (6)

Hoofdstuk 5: Daar is het nog te vroeg voor

Carola stootte een geïrriteerd gegrom uit toen het geluid van haar telefoon haar uit haar slaap rukte.
“Wekker uit,” mompelde ze slaperig, en begroef haar hoofd weer in haar kussen.
Maar het geluid ging door. Toen pas drong het tot haar door dat dit niet het geluid van de wekker was, maar haar telefoon, met de speciale ringtone voor oproepen van Indra en Stephen.
“Oh, verdomme! Wat nu weer? Hoe laat is het dan? Oké, oproep beantwoorden, alleen stem.”
“Het is vijfentwintig minuten over zes, mevrouw Anser. Beantwoorden. Schakelen naar stem.”

“Sorry dat ik je moet storen, Carola,” hoorde ze Indra’s stem, “maar we hebben weer een nieuw slachtoffer. Er is al een wagen onderweg naar het hotel om je op te halen.”
“Verdomme! Een slachtoffer, op dit tijdstip van de nacht? Daar is het nog te vroeg voor!”
Maar de adrenaline begon te stromen, Carola’s slaperigheid verdween, en ze zwaaide haar benen over de rand van het hotelbed.
“Ik heb wel koffie nodig. Denk je dat …”
“Er staat een verse kop koffie voor je klaar in de wagen. Kan je over vijf minuten bij de deur zijn?”
“Twee is genoeg. Zeg ze dat ze sneller moeten rijden.”

Lees verder

Identiek maar toch verschillend 4.2 (26)

Dit verhaal is origineel in het Engels geschreven, onder de titel “Identical differents”, voor een schrijfwedstrijd met verplicht thema: “twins” (tweelingen).

Introductie

Ik liep met Jennifer mee naar de deur toen zij naar haar werk ging.
“Luister, Mark. Ik hoef dit vast niet te herhalen, maar ik doe het toch. Ik kan niet voorspellen wat er gaat gebeuren als jij hier straks alleen bent met mijn meiden. En ook jouw reacties niet. Nee, laat me uitpraten. Ook jouw reacties niet. Maar je bent hier omdat ik je vertrouw. Onthou gewoon altijd mijn enige echte regel: ik wil dat ze veilig en blij zijn. Het maakt me niet uit hoe. Dus, hou ze veilig. Maak ze blij. Meer vraag ik niet.”
Voordat ik kon antwoorden, draaide ze zich om en sloot de deur. Ik schudde mijn hoofd, terwijl ik de deur van binnen op slot deed. Had ze me nu net in feite toestemming gegeven om …
Ik schudde mijn hoofd. Nee. Dat bedoelde ze niet. Dat kon ze niet bedoelen. Ja, oké, ze voedde haar dochters op een ongebruikelijke manier op. Maar niet zo ongebruikelijk.

Lees verder

Afdeling Zedenzaken, deel 4 2.9 (8)

Hoofdstuk 4: Te veel van het goede

“Jeetje, nog steeds hier, Carola? Ben je de hele nacht doorgegaan?”
“Goedemorgen, Indra. Nee, ik heb een kamer geboekt in de Days Inn naast het bureau. Ik wil niet op een uur rijden zitten zo lang die serieverkrachter nog rondloopt.”
“Vindt Clemens dat niet vervelend?”
“Hij kent me. Hij accepteert dat op momenten zoals nu mijn werk voorgaat. We hebben veel vrienden, dus de kinderen en hij komen geen seks tekort.”

Lees verder

Afdeling Zedenzaken, deel 3 2.9 (14)

Hoofdstuk 3: Ik zit even een beetje vast

“Goed,” zei Carola, terwijl ze holo’s aan de muur prikte en er draadjes tussen trok, “wat weten we?”
“Kimberly Hill, 35. Getrouwd met Dwayne Hill. Gisteren verkracht tussen zes en acht uur in de ochtend. Verdoofd door bidurofloresal in gasvorm, die in haar kamer is vrijgekomen door een fles door haar raam te gooien. Slimme keuze. Werkt heel snel, maar verdwijnt ook weer snel. EN omdat het uit zichzelf explodeert bij een schok kan je het in een glazen fles doen die stevig genoeg is om het raam te breken, maar dan binnen wel zal ontploffen.”
“Geen DNA op of in het slachtoffer aangetroffen. Sporen van rubber in de vagina, dus er is een condoom gebruikt. De forensisch onderzoekers zijn nog bezig het merk uit te zoeken. Geen vingerafdrukken of andere sporen waarmee we de dader kunnen identificeren. Diepe sporen analyse is nog niet voltooid, maar alle rapporten tot nu toen zijn negatief.”
Carola knikte.
“Zoals verwacht. Geen beginner.”

Lees verder

Afdeling Zedenzaken, deel 2 2.5 (10)

Hoofdstuk 2: Hij had het gewoon kunnen vragen!

“Mevrouw, dit is een ziekenhuis!”
“Weet ik,” gromde Carola tegen de deurbot.
“We zijn hier om een patiënt te ondervragen, een slachtoffer in een zaak die we onderzoeken,” legde Stephen uit, terwijl hij zijn penning voor de bot hield.
“Het ziekenhuis is op de hoogte. Uw komst is aangemeld. Ik stop u vanwege hygiënische redenen.”
“Huh?”
“Oh, wacht!” riep Indra uit, “je benen, Carola. Je lekt nog sperma. We moeten ons eerst even opfrissen.”

Lees verder