Afdeling Zedenzaken, deel 6

Hoofdstuk 6: Hoe heb ik dat kunnen missen?

Carola zat weer eens alleen in haar kantoor. Tijdens het werken aan een zaak stuurde ze Stephen en Indra geregeld weg, om alleen te zijn. Zij waren in het extra kantoor, waar ze de zaak bespraken.
Carola had har assistenten nodig, maar ze had ook haar tijd alleen nodig. Stephen en Indra respecteerden dat, en haar superieuren ook. Met haar slagingspercentage was er maar heel weinig dat ze niet direct kreeg als ze erom vroeg.

Ze zuchtte, terwijl ze de de lijsten met slachtoffers en aanwijzingen door bleef kijken. Zou het haar dan toch niet gaan lukken om deze zaak op te lossen? Deze zo persoonlijke zaak?
Er waren alweer twee dagen voorbij gegaan sinds Bernd Staufenbacher gearresteerd was, toen hij stomdronken thuis kwam na twee dagen en nachten non-stop in een plaatselijke kroeg te hebben gezeten. Drie dagen sinds het laatste slachtoffer. Was Bernd de verkrachter? Of toch Jolene Huffing, die ook nog altijd vast zat?
Carola zuchtte nogmaals. Nadat ze beide uitgebreid ondervraagd had, was ze er niet van overtuigd dat ze iets met de zaak te maken hadden. Maar toch waren er sinds hun arrestatie geen nieuwe meldingen. En toch, er klopte iets niet.

Er klonk een zoemend geluid, en het holoscherm kwam tot leven en toonde het logo van de schakelkamer.
“Mevrouw Anser? Inkomende oproep van meneer Clemens Anser. Wilt u de oproep aannemen?”
Carola knikte, en Clemens’ gezicht verscheen in het holoscherm.
“Goedemorgen schat! Gaat het goed met je? En met de kinderen?”
“Ja, ze maken het goed. Iedereen in de buurt helpt. Het gaat prima met hun.”
“Hun? Alleen met hun? En jij dan?”
“Ik mis je, liefste. Ik mis je enorm.”
“Je hebt toch nog wel genoeg seksvrienden?”
“Oh ja. Ik kom geen seks tekort. Dat is het niet. Ik mis jou.”
Carola zuchtte.
“Ik snap het. Het spijt me. Maar je weet …”
“Ja, ik weet het. Werk gaat voor. Dat heb je heel duidelijk gemaakt toen we elkaar ontmoetten.”
“Weet je, mijn liefste? Als deze zaak straks achter de rug is, dan neem ik tijd vrij. Twee hele weken, om alleen met jou door te brengen.”
“Dat klinkt goed. Maar ik denk niet dat het gaat gebeuren.”
“Jawel, echt wel. Ik laat mijn pager dan gewoon op het bureau liggen. Na deze zaak kunnen ze echt geen nee zeggen als ik om een paar weken echte vakantie vraag.”
“Dat zou fijn zijn, Carola. Bedankt. Denk je dat …”

Hun gesprek werd onderbroken door een dringende klop op de deur.
“Carola?” hoorde ze de stem van Stephen, “we hebben je nu nodig. Er is net een nieuwe zaak gemeld.”
“Verdomme! Oké, één seconde, Stephen! Clemens, je hebt het gehoord, denk ik? Ik moet ervandoor!”
“Ja, mijn liefste. Ga maar, ga slechteriken vangen. Ik hou van je!”
Carola hoorde de laatste woorden amper meer, omdat ze al het kantoor uit stormde.

“Ik ben haast blij dat we een nieuw slachtoffer hebben,” vertrouwde Carola haar assistenten toe, terwijl ze in de wagen stapten.
‘Blij?”
“Ja. Jolene Huffing en Bernd Staufenbacher waren het geen van beide. Ik wist dat zij het niet waren. Nu kunnen we ze ook officieel van de lijst afhalen.”
“Tenzij deze verkrachting niks met onze zaak te maken heeft?”
“Vertrouw op mij. Mijn zesde zintuig rammelt. Dit is weer diezelfde slaplul.”
“Maar dan zitten we wel weer op nul verdachten.”
Carola zuchtte.
“Ja. Ja, we zijn terug bij af. Dat is waar.”

Zodra de wagen stil stond, sprongen de drie er uit. Ze stonden voor een vervallen motel. Een agent wachtte ze op. Ze opende haar mond, maar Carola gaf haar geen kans om iets te zeggen.
“Ga ons voor. Weten we al wie het slachtoffer is?”
“Ja, mevrouw Anser,” antwoordde de agent, na een korte stilte om om te schakelen van wat ze eerst had willen zeggen, “maar ik weet niet of u …”
“Jij weet het niet? Nou, ik weet het wel! Geef me de verdomde naam! En loop, ga ons voor!”
“Het is … het is Iris White, mevrouw Anser. De verslaggever van Fucks News.”

De politiedokter liep juist de kamer uit, toen Carola en haar team aankwamen. Carola was niet verrast toen hij haar een bewijsmateriaal-zakje gaf, met een verfrommeld briefje.
“Je mist mijn aanwijzingen, CA”.

De hotelkamer was, zoals verwacht, karig ingericht. Carola besteedde nauwelijks tijd aan het gebroken raam en aan het glas op de vloer. Ze wist al wat ze zou vinden. In plaats daarvan richtte ze haar aandacht op Iris White. Haar opgezwollen ogen en uitgelopen eyeliner toonden dat ze gehuild had, maar ze leek nu kalm.
“En zo ontmoeten we elkaar opnieuw, mevrouw Anser. Nogal onverwacht.”
Aan haar toon was te horen dat haar poging tot humor geforceerd was.
“Mevrouw White, was u bezig met onze verkrachtingszaak?”
“Wat? Ik? Oh, nee. Helemaal niet. Ik werk nu aan …”
“Niet belangrijk. Het enige dat telt is dat u dus niet hem heeft gevonden, maar hij u. U beseft zich toch wel dat dit geen toeval is?”
Iris knikte. En keek toen omlaag, tussen haar benen, terwijl ze mompelde:
“Dus dat is waar hij zijn briefjes achterlaat. Ik wist dat hij briefjes achterliet. Maar niet waar. Hoe heb ik dat kunnen missen?”

Carola negeerde de woorden van Iris.
“Goed, vertel me het hele verhaal, graag. Alles wat u zich herinnert.”
“Ik ben hier omdat ik undercover onderzoek doe naar … nou ja, dat is inderdaad niet belangrijk. Ik kies vaak willekeurige motels als ik undercover werk. Ik ging denk ik om een uur of elf naar bed, met de wekker op acht uur. Maar ik werd niet wakker van de wekker. Ik werd wakker om … ik denk na twaalven, met een enorme hoofdpijn. Ik zag dat het raam kapot was, en merkte dat ik rauw aanvoelde, alsof ik de hele nacht had geneukt. Op dat moment besefte ik dat ik jullie moest bellen en verder niets moest doen.”
“Verstandig. Bedankt.”
“De dokter zegt dat ik waarschijnlijk tussen zes en negen verkracht ben. Het verdovende middel heeft me nog een paar uur langer laten slapen.”
“Er was niemand die u miste?”
“Ik had geen afspraken. De zender weet dat ik vaak dagenlang geen contact heb als ik onderzoek doe. Ze weten het nog niet eens. Ik moet ze nog bellen.”
“Zou u dit alstublieft buiten de uitzending kunnen houden?”
“U weet dat ik dat niet doe, toch?”
Carola zuchtte en vloekte binnensmonds.
“Oké, ze mag gaan. Wij moeten de kamer doorzoeken.”

“De kamer doorzoeken?” spotte Stephen toen ze alleen waren, en keek intussen op overdreven manier om zich heen.
“Sukkel! Hier is niks, dat weten we al. Maar er moet iets zijn. Controleer de badkamer.”
Indra opende de badkamerdeur.
“Hij wordt slordig. Hij verstopt het niet eens meer. Hier, op de vloer.”
Ze zagen het allemaal. Een slordige stapel van zo te zien standaard bordjes van openbare WC’s leek gehaast op de vloer te zijn gesmeten.
“Het ziet er misschien uit alsof hij moest haasten, maar ik verwacht nog steeds geen vingerafdrukken. Al gaan we uiteraard wel controleren. Laat de forensisch onderzoekers maar binnen. Hier is niks meer te doen voor ons. Terug naar het bureau.”

“Je mist mijn aanwijzingen,” herhaalde Carola, toen ze weer in haar kantoor waren. Ze keek naar de muur met bewijsmateriaal.
“Neem maar eens vrij … met kaartjes voor Orlando.”
“Zijn mijn aanwijzingen niet boeiend … handboeien.”
“Mijn briefjes zijn niet de aanwijzingen … met ouderwetse inkt op perkament geschreven.”
“Sla je ontbijt niet over … met een complete ontbijttafel.”
“En nu … je mist mijn aanwijzingen, met een verzameling WC bordjes, heel toepasselijk in de badkamer.”

Het bleef lang stil. Uiteindelijk sprak Stephen.
“Al zeggen de briefjes dat zij geen aanwijzingen zijn, dat zijn ze dus duidelijk wel.”
“Nee, dat zijn ze niet. Ze zijn aan mij gericht. Ze wijzen op de aanwijzingen, maar ze zijn niet de aanwijzingen. De aanwijzingen zijn makkelijk te vinden, zelfs zonder de briefjes. Maar toch laat hij ze achter, om mij te beledigen.”
“Behalve de laatste. Tenzij ik iets mis? Want ‘je mist mijn aanwijzingen’ heeft toch niks met WC bordjes te maken?”
Carola zuchtte weer.
“Wisten we het maar, Indra. Wisten we het maar.”

Een klopje op de door. Een jonge agent kwam binnen.
“Forensisch onderzoek laat weten dat er inderdaad geen afdrukken op de bordjes zitten. Allemaal perfect schoon geveegd.”
“Ze hebben toch wel een lijst van de bordjes gemaakt?”
“Uiteraard. De hele stapel. Van boven naar beneden warde de eerste drie het algemene “WC” bordje. Toen was er één voor een dames WC. Weer een algemene, dan een bordje van een invalidentoilet, nog een dames WC, twee algemene, een bordje voor een genderneutraal toilet, nog een keer gehandicapt, en tenslotte een laatste algemeen WC bord.”
“Lijkt een totaal willekeurige verzameling.”
“Niets is willekeurig met deze verkrachter, Indra. Zelfs al lijkt het deze keer meer op een haastklus, we moeten niks zomaar aannemen.”
Ze wendde zich weer tot de agent.
“Weten we waar de bordjes vandaan komen?”
“Allemaal ontvreemd uit gebouwen in de buurt van de plaats delict. Van de muur gehaald, soms netjes met een schroevendraaier, soms met bruut geweld, wat er maar werkte. Op één WC bordje na hebben we alle plekken al gevonden.”
“Laat me raden. Allemaal op plekken waar geen camera bewaking is?”
“Dat, of de camera’s waren kapot. Niets om u verder te helpen. Dit is alles wat we op dit moment kunnen melden, mevrouw Anser. Kan ik gaan?”
“Vort. Bedankt.”

Opnieuw werd het stil in het kantoor, terwijl elk teamlid zijn of haar eigen gedachten volgde. Totdat opeens het geluid van de stilte ruw werd verstoord door een hand die tegen een voorhoofd sloeg.
“VERDOMME! DAT IS HET!!!!!”
Indra en Stephen draaiden zich direct naar hun superieur, maar ze zei niks. Niet meteen.
“Hoe heb ik dat verdorie kunnen missen?” ging ze uiteindelijk verder, haast fluisterend, “hoe kon ik … konden wij … ?”
“Wat?”
“Wat konden wij?”
“We misten steeds de aanwijzingen. Omdat de aanwijzingen misten.”

Indrukken van een nieuwe wereld

Mary Forrester zit buiten het kantoor van de hoofdmeester, met haar vingers te draaien. Ze kijkt al voor de vierde keer in één minuut op de klok aan de muur. Als de deur opengaat en ze haar naam hoort, springt ze zo snel overeind dat ze bijna valt.

“Fijn dat u zo snel kon komen,” zegt de hoofdmeester, terwijl ze beide op een van de twee banken in zijn kantoor plaatsnemen, “wilt u misschien koffie of thee, of misschien seks met een leerling tijdens ons gesprek?”
“Koffie is prima. Liever geen seks. Ik wil alle aandacht bij het gesprek houden.”
“Geen probleem.”
De hoofdmeester druk op een knopje.
“Melinda, graag één koffie.”
Hij wendt zich weer tot Mary.
“Heeft u er bezwaar tegen als ik Melinda neuk terwijl we praten? Ze heeft extra aandacht nodig, omdat haar vader deze week reist, en mijn agenda is nogal vol.”
“Uiteraard geen bezwaar. Het belang van de kinderen komt altijd eerst.”

Een blond zesjarig meisje komt binnen met een kop koffie.
“Voorzichtig, Melinda, dat is heet. Goed zo, goed gedaan! Kom dan nu maar hier op schoot.”
“Oh, bedankt meneer de hoofdmeester!”
De hoofdmeester drukt zijn vinger tegen haar mondje terwijl ze in zijn schoot klimt, en haar lijfje over zijn al stijve pik laat zakken.
“Sst! Niet praten terwijl ik werk.”
“Ja, meneer de hoofdmeester. Het spijt me, meneer de hoofdmeester.”

“Goed, mevrouw Forrester.”
“Mary, alsjeblieft.”
“Mary, ik heb je gebeld omdat we ons zorgen maken over je dochter, Stella. We hebben gemerkt dat ze zich bij haar seksuele activiteiten te veel op volwassenen richt.”
Mary fronst.
“Dus? Sinds het ‘Nieuwe Blik Op Seks’ rapport uit 2027 weet iedereen dat het gezond is voor kinderen om met volwassenen te seksen.”
“Seks met alle leeftijden, staat in het rapport. En dat is onze zorg. Stella lijkt andere kinderen uit te sluiten.”
“Oh? Oh, nee toch! Bedoel je dat er een probleem is met haar sociale gedrag?”
“Nee, nee, zeker niet. Met niet-seksuele spelletjes en andere sociale activiteiten zien we niks vreemds. Maar als andere kinderen haar om seks vragen, zegt ze vaak nee. En als ze zelf zin heeft, dan vraagt ze altijd een van de volwassen medewerkers. Dat vinden we uiteraard niet erg, het is heerlijk om haar te neuken, maar we maken ons zorgen over Stella’s verminderde belangstelling voor seks met kinderen.”

Het gesprek valt even stil als Melinda fanatiek haar clitje wrijft om zichzelf tot een klein orgasme te brengen, terwijl ze zich hard omlaag duwt om de hoofdmeester zo diep mogelijk in zich te krijgen. De hoofdmeester sluit zijn ogen, vecht om zijn orgasme uit te stellen. Mary maakt gebruik van dit moment om een klontje suiker in haar koffie te doen, te roeren, en het kopje met één grote slok leeg te drinken.

“Goed, hoe kan ik helpen?” vraagt Mary, als het schokken van Melinda’s kleine lijfje stopt, en ze weer blij verder stuitert op de harde pik van de hoofdmeester.
“Nou ja, om te beginnen, uw persoonlijke situatie. Het spijt me hierover te moeten beginnen, maar u bent toch alleenstaand?”
Opeens zit Mary Forrester recht overeind, met vuurspuwende ogen.
“Ja, ik ben alleenstaand. Maar waag het niet om te beweren dat ik geen goede moeder ben. Ik mag dan een alleenstaande moeder zijn, maar Stella krijgt alles wat ze nodig heeft. Ik zorg er altijd voor dat er zeker vijf keer per week een seksvriend is, of indien nodig een prostituee. En uiteraard mag Stella dan ook met hem neuken. Wat ze vaak doet. Dus kijk niet naar mij, of naar het feit dat ik alleenstaand ben. Mijn Stella krijg waarschijnlijk meer en betere seks dan veel andere kinderen hier op school!”
“Sorry, Mary. Ik wilde je niet beschuldigen. Ik weet zeker dat jij een fantastische moeder bent voor Stella. Mijn excuses als het verkeerd overkwam. Maar ik moest het controleren.”
“Goed, excuses aanvaard.”
“Bedankt. Wacht, één moment graag. Iets sneller graag, Melinda. Ik ben er bijna. Je, precies zo. Ja, oh jaah, jjjhhaaahhh…..”
Mary glimlacht als ze de pik van de hoofdmeester ziet krampen. Al snel lekt het teveel aan sperma uit Melinda’s strakke, haarloze kutje.
“Bedankt, meneer de hoofdmeester,” zegt het meisje vrolijk, terwijl ze van zijn schoot af klimt.
“Het spijt me, maar ik heb geen tijd om jou nog eens te laten klaarkomen, Melinda, Maar morgen kan ik misschien extra tijd voor je vinden.”
“Het is niet erg, meneer de hoofdmeester. Fatima heeft een nieuw seksspeeltje dat volgens haar echt super is, en ze heeft me beloofd dat ik hem tijdens de pauze mag proberen.”
En met die woorden racet ze het kantoor uit.
“Wacht,” zegt de hoofdmeester nog, “je moet dit …”
De deur valt met een luide klap dicht.
“… nog schoonmaken,” maakt hij zijn zin halfhartig af.
“Geen probleem, daar zorg ik wel voor,” biedt Mary aan, terwijl ze op haar knieën voor de hoofdmeester gaat zitten en zijn nu slappe pik in haar mond neemt.

“Maar goed,” hervat de hoofdmeester, “jouw antwoord bevestigt zelfs ons vermoeden. Stella krijgt zo veel volwassen seks, waarschijnlijk van zeer goede minnaars, dat kinderen met hun mindere ervaring voor haar niet meer zo interessant zijn.”
“Oh nee,” zegt Mary, terwijl ze weer gaat zitten en met de rug van haar hand haar lippen afveegt, “dat zou echt vreselijk zijn. Maar wat moet ik dan doen? Moet ik Stella dan niet langer toestaan om met mijn seksvrienden te seksen?”
Nu is het de beurt aan de hoofdmeester om zichtbaar van streek te raken.
“Mevrouw Forrester, hoe durft u te suggereren dat ik ooit voor zou stellen om een minderjarige seks te onthouden? U weet net zo goed als ik dat dat een grove overtreding zou zijn van de bijgewerkte United Nations Verklaring van de Rechten van het Kind.”
“Oh, nee, natuurlijk niet. Mijn excuses, ik dacht niet goed na.”
“Ik snap het Mary. Geaccepteerd. Ik begrijp dat je van streek raakt als je hoort dat de seksuele ontwikkeling van je dochter mogelijk verstoord is.”
“Maar wat moet ik dan wel doen?”
“Jij? Niets bijzonders. Je hebt onze theorie bevestigd, dat is genoeg. Er zijn speciale programma’s waar we Stella voor kunnen inschrijven. Het komt helemaal goed. We sturen je morgen de papieren die je moet tekenen, zodat wij verder kunnen. Alle details staan daarin beschreven. We gaan met zeer respectvolle en speelse methodes aan de slag, om te zorgen dat Stella weer interesse krijgt in seks met leeftijdsgenootjes.”
“Bedankt, hoofdmeester.”
“Gaat het, Mary? Je lijkt van streek. Wil je een glas water, of iets sterkers, voordat je weer gaat?”
“Nee, maar ik denk dat ik wel terug wil komen op jouw aanbod van zonet. Ik denk dat ik nu wel wat seks kan gebruiken, om weer tot rust te komen.”
“Uiteraard, ik roep wel een paar studenten. Meisjes, jongens, hoe oud, en hoe veel?”
“Mag ik gewoon een soixante-neuf met jou doen? Ik was verrast hoe lekker je smaakt.”