Afdeling Zedenzaken, deel 5

Hoofdstuk 5: Daar is het nog te vroeg voor

Carola stootte een geïrriteerd gegrom uit toen het geluid van haar telefoon haar uit haar slaap rukte.
“Wekker uit,” mompelde ze slaperig, en begroef haar hoofd weer in haar kussen.
Maar het geluid ging door. Toen pas drong het tot haar door dat dit niet het geluid van de wekker was, maar haar telefoon, met de speciale ringtone voor oproepen van Indra en Stephen.
“Oh, verdomme! Wat nu weer? Hoe laat is het dan? Oké, oproep beantwoorden, alleen stem.”
“Het is vijfentwintig minuten over zes, mevrouw Anser. Beantwoorden. Schakelen naar stem.”

“Sorry dat ik je moet storen, Carola,” hoorde ze Indra’s stem, “maar we hebben weer een nieuw slachtoffer. Er is al een wagen onderweg naar het hotel om je op te halen.”
“Verdomme! Een slachtoffer, op dit tijdstip van de nacht? Daar is het nog te vroeg voor!”
Maar de adrenaline begon te stromen, Carola’s slaperigheid verdween, en ze zwaaide haar benen over de rand van het hotelbed.
“Ik heb wel koffie nodig. Denk je dat …”
“Er staat een verse kop koffie voor je klaar in de wagen. Kan je over vijf minuten bij de deur zijn?”
“Twee is genoeg. Zeg ze dat ze sneller moeten rijden.”

Het was een grote en luxueus ingerichte slaapkamer, ingericht in Victoriaanse stijl. De kamer werd gedomineerd door een groot hemelbed. Op het bed lag een vrouw van middelbare leeftijd te snikken, terwijl een agente probeerde haar te troosten. De medisch onderzoeker was juist bezig zijn spullen in te pakken.
“Klaar met je onderzoek?” snauwde Carola.
De dokter knikte.
“Voer d’r af! Ik praat later wel met haar. Ik heb nu rust nodig.”
De vrouw begon nog harder te snikken, terwijl de agente probeerde haar de kamer uit te werken.
“Carola, gedraag je!”
Carola wierp Stephen een vernietigende blik toe, maar ze wist dat hij gelijk had, en dus zei ze niks en wachtte tot het slachtoffer de kamer uit was geleid.

“Goed, wat weten we?”
Stephen en Indra kenden hun baas goed genoeg. Als ze in deze stemming was, dan wilde ze niet eerst kijken en later praten. Ze wilde feiten, en die wilde ze nu.
“Zelfde manier van binnen komen, zelfde manier van verdoving. Nog geen briefje gevonden. Slachtoffer was nog verdoofd toen we hier kwamen, de dokter heeft haar iets gegeven zodat ze sneller wakker werd.”
“Wie heeft haar gevonden? Van wie is de melding afkomstig?”
“Anonieme tip naar 112, van een wegwerp telefoon, tien minuten na het tijdstip van de misdaad en vanaf net buiten het huis. De melder liet een computer de tekst voorlezen. De telefoon is al gevonden, hier in de tuin bij het huis.”
“En achter dat gordijn?”
Carola wees naar een zwaar paars gordijn, dat helemaal van het plafond tot op de vloer hing.
“Hebben we nog niet bekeken. We waren hier slechts een paar minuten eerder dan jij.”

Carola pakte één kant van het gordijn en duwde het langzaam open, waarbij ze er op lette dat ze niks verstoorde.
Het eerste dat de onderzoekers zagen was een kledingrek, met voornamelijk de reguliere cosplay pakken – kattenpakken met open kruis, olifantpakken met een uitschuifbare slurf, en full body suits ontworpen om te lijken op de populairste kinderporno sterretjes van de afgelopen jaren.
Toen Carola het gordijn voorzichtig verder opende, zagen ze een kast met een grote collectie speeltjes. Masturbators, dildo’s, flashlights, handboeien, een Sybian, anaalkralen … de gebruikelijke collectie die je in elk rijk huishouden verwacht.
Carola duwde vastberaden het gordijn het laatste stukje naar links, en zag toen …

“GODVERDOMME! DIE MOEDERWEIGERENDE BASTAARD!!!”
Met één snelle beweging gooide Carola het plastic stoeltje en tafeltje omver, waardoor het eten dat op het tafeltje had gelegen over de hele vloer werd verspreid. Een mengsel van bruine koffie en oranje sinaasappelsap spetterde tegen de muur, perfect geroosterde broodjes verkruimelden, vette worstjes en spekreepjes landden op de vloer, naast de kleine, verzegelde bakjes jam. De goedkope plastic borden en bekers landden bovenop het gemorste eten. Eén enkel blaadje papier fladderde langzaam naar beneden.

En toen verstijfde ze. Enkel kleine trillingen van haar spieren verrieden de spanning in haar lijf.
Stephen en Indra stonden er bij, hun monden open. Maar uiteindelijk kwam Indra in actie.
“Carola, gaat het wel goed met je?”
Een kleine aanraking op haar arm, toen een strelende hand op haar rug, en toen nam Indra Carola in de armen voor een knuffel. Carola ontspande, haar lijf verslapte, en ze bleef enkel overeind omdat Indra haar steunde. Al snel herkreeg ze de controle weer.
“Verdorie. Sorry, Indra en Stephen. Dat had niet mogen gebeuren. Het spijt me dat ik bewijsmateriaal heb vernietigd.”

Aarzelend hurkte Stephen naast de rotzooi, en stak zijn hand uit, om het briefje op te rapen.
“Laat maar liggen. Laat de forensisch onderzoekers proberen nog zo veel mogelijk te redden. Ik weet wat er op staat, hij lag op het bord, in het volle zicht.”
Indra en Stephen keken Carola verwachtingsvol aan, toen ze met verbeten stem zei:
“Sla je ontbijt niet over, CA”.

Het bleef lang stil. Toen schreeuwde Carola het uit, vol frustratie omdat ze moest uitleggen wat al zo duidelijk was.
“Snappen jullie twee het dan niet? Het was al persoonlijk. Maar nu tart die moederweigerende slaplul me zelfs actief. Hij weet dat ik in een hotel zit. Hij weet hoe humeurig ik word als ik niet ontbijt. En dan belt hij zelf met 112, zodat hij er zeker van kan zijn dat ik de melding al vóór het ontbijt krijgt. Hij weet dat ik dat dan oversla, om hier zo snel mogelijk te zijn. En dan zet hij hier een typisch hotelontbijt klaar, precies het ontbijt dat ik dus heb gemist.”

Nogmaals een stilte, terwijl Indra Carola nog een knuffel gaf, terwijl Stephen haar ongemakkelijk op haar rug klopte. Maar toen duwde Carola ze beide weg.
“Oké. Bedankt. Zo is het genoeg. Tijd om met het slachtoffer te praten.”

De middelbare vrouw zat op de bank. Nog steeds snotterend, en met een papieren zakdoek tegen haar ogen gedrukt, terwijl twee agenten probeerden haar gerust te stellen en te kalmeren. Ze verstrakte toen ze Carola zag, maar veegde toen vastberaden de handen van de twee agenten weg.
“Dus u bent de onderzoeker in deze zaak? De zo hoog aangeschreven verkrachtingsspecialist?”
“Dat ben ik,” antwoordde Carola. En toen, na een korte aarzeling, “en mijn excuses voor zonet. Ik had niet zo ongevoelig mogen reageren.”
“Inderdaad. Maar ik zal het u vergeven als u die monogamist die dit gedaan heeft vangt en in de cel gooit.”
“Geen zorgen, mevrouw. Al is het het laatste wat ik doe. Maar ik moet u eerst wat vragen stellen. Om te beginnen uw naam.”
Er was even een verbaasde blik te zien op het gezicht van de vrouw, terwijl ze antwoordde:
“Dolores Hepburn.”

Een korte stilte.
“Dolores Hepburn,” herhaalde Indra toen traag.
“Ja.”
“De Dolores Hepburn? De gouverneur van Texas?”
“Ja. Wilt u nu werkelijk zeggen dat niemand van jullie me heeft herkend?”
“Sorry, mevrouw. Ik volg de politiek niet. Als ik niet aan het werk ben, dan ontspan ik me en geniet van de tijd met mijn man, mijn kinderen, en mijn seksvrienden. Geen politiek bij ons aan de tafel.”

“Dan denkt u nu vast zelfs nog slechter over me? Eerst mijn emotie, waardoor u zo tegen me uitviel. En nu mijn ijdele reactie toen u me niet herkende. U gaat nu vast aan mijn kiezers vertellen dat …”
“Gouverneur Hepburn, ik moet u in de rede vallen. Het was mijn fout dat ik tegen u uitviel. Het spijt me dit te moeten zeggen, maar we hebben te maken met een serieverkrachter. En het irriteert me enorm dat ik die zoon van een monogamist niet te pakken krijg. Maar het was fout om zo tegen u tekeer te gaan. En verder kunt u er zeker van zijn dat niets dat we bij ons onderzoek ontdekken bekend zal worden gemaakt, tenzij we geen andere optie hebben.”
“Oké. Bedankt.”
“Welnu, gouverneur Hepburn. Kunt u ons vertellen wat er is gebeurd?”
“Ik kwam hier gisteren aan, voor een korte vakantie. ‘s Avonds laat, uiteraard. Vergaderingen lopen uit, mensen bellen en eisen dat ik ze te woord sta, het gebruikelijke. Ik nam een whiskey, pakte mijn vibrator en een pornofilm, en tegen de tijd dat ik twee keer was klaargekomen, was ik ontspannen genoeg dat ik kon slapen. Ik werd wakker met koppijn en met agenten in mijn slaapkamer, en een dokter die zei dat ik verdoofd was, en dat hij me een tegengif had gegeven. En toen zei hij dat ik verkracht was, en dat hij me moest onderzoeken. Maar behalve de enorme koppijn en een rauw gevoel in mijn kut heb ik verder niets ongewoons gemerkt.”
“Niets bijzonders toen u naar bed ging? Of toen u wakker werd? Behalve uiteraard de politie in uw slaapkamer.”
“Niets.”
Er verscheen een denkrimpel op Dolores Hepburn’s voorhoofd toen ze probeerde de gebeurtenissen in haar hoofd te reconstrueren.
“Oh wacht. Eén ding. Het gordijn dat mijn speeltjes en hulpmiddelen uit het zicht houdt. Ik kan me niet herinneren het gisteren te hebben gesloten, nadat ik mijn vibrator had terug gelegd. Ik sluit het altijd als ik bezoek ontvang. Uiterlijke schijn is belangrijk. Maar als ik alleen ben, laat ik hem meestal …”
Haar stem stierf weg. De rimpel kwam terug. Toen keek ze Carola recht in haar ogen.
“Ja, ik weet vrijwel zeker dat ik hem gisteren open heb gelaten.”
Stephen knikte begrijpend.
“Dan heeft de verkrachter het gordijn dus gesloten. Nadat hij …”
Een strenge blik van Carola legde hem het zwijgen op.

Carola slikte haar derde donut weg, met haar aandacht gericht op de nog steeds groeiende uitstalling van foto’s, notities, en verbindingslijnen aan de muur.
“Reis,” mompelde ze, nauwelijks hoorbaar, “Boeien. Perkament. En nu ontbijt …”
Ze draaide zich abrupt om.
“Wacht! Dit briefje was weer op gewoon papier, toch? Of opnieuw perkament?”
“We hebben nog geen verslag van de forensisch onderzoekers, maar volgens mij zag het er uit als gewoon papier.”
“Uiteraard. Elke keer één aanwijzing. Die droogkut geeft ons werkelijk elke keer één aanwijzing. Met een briefje, zodat we hem vooral maar niet missen.”
“Neem maar eens vrij … verwijzing naar het reisje naar Orlando,” legde Stephen uit.
“Zijn mijn aanwijzingen niet boeiend … verwijst naar de handboeien.”
“Mijn briefjes zijn niet de aanwijzingen … maar het papier waarop dat stond was er wel één.”
“Sla je ontbijt niet over … op een ontbijttafel.”
“In combinatie met zelf naar 112 bellen, om te zorgen dat ik dat juist wel zou doen.”

De deur vloog open, en een zeer boze Brent Gilmore stampte naar binnen.
“Wie heeft er verdomme gelekt?”
“Sorry? Wat …”
Brent wuifde met zijn hand, en de holo schakelde over naar Fucks News Network.
“… al het vierde slachtoffer. En het lijken geen willekeurige slachtoffers, maar beroemde mensen. Voormalig atleet Sally Ellis, de vrouw van Dwayne Hill, iemand in de Hefner villa, en nu de gouverneur van Texas, mevrouw Dolores Hepburn. En Fucks News Network beschikt over exclusieve informatie, waaruit zou blijken dat het een persoonlijke wraakactie een van de leden van het politiekorps van Los Angeles betreft. Over naar jou, Iris. Wat weet je?”
“Bedankt, Brice. Dit is Iris White, op locatie buiten het hoofdkantoor van de politie van Los Angeles, waar ik straks naar binnen zal gaan. Maar eerst zal ik jullie bijpraten, beste kijkers. Inderdaad, Los Angeles is in de greep van een serieverkrachter, die een voorkeur lijkt te hebben voor beroemde vrouwen. Maar dat is niet alles. Ik heb uit betrouwbare bron vernomen, dat de verkrachter aanwijzingen achter laat, met de bedoeling om een hoog geplaatst individu binnen Afdeling Zedenzaken te irriteren. Blijf kijken. Na een paar berichten van onze adverteerders, zal ik bekend maken om wie het gaat. En hopelijk kan ik die persoon dan ook spreken, en krijg ik antwoord op mijn vragen. Het publiek heeft recht op informatie!”
Ze stak haar rechtervuist in de lucht, in de houding waar ze bekend mee was geworden. Iris White was een van de meest irritante onderzoeksjournalisten die er was, maar ze had het maar zelden mis.

“Mevrouw White?”
Brent Gilmore kon bijzonder aardig en coöperatief overkomen, als dat in het belang van zijn afdeling was.
“Ik ga ervan uit dat we nog niet in uitzending zijn?”
“Dat was de voorwaarde voor deze korte ontmoeting. Maar ik laat me niet …”
“Ik ben niet van plan u met een kluitje in het riet te sturen. U heeft uw werk, om de mensen te informeren. Ik heb mijn werk, om die verkrachter van de straat te krijgen. Ik hoop dat u dat ook wil.”
“Uiteraard.”
“Goed. U zult begrijpen dat wij dit liever stil hadden gehouden. Maar dat kan niet meer. We zullen meewerken, en met u praten. Live. Maar we moeten wel van tevoren weten wat u weet. We kunnen het ons niet veroorloven om tijdens de uitzending verrast te worden. Dat zou niet in het publiek belang zijn.”

“En we zijn weer in de lucht! Welkom bij Fucks News Network. Over naar Iris White, die live verslag doet vanuit het hoofdkantoor van de politie van Los Angeles.”
“Bedankt, Brice. Ik ben Iris White, en ik ben hier met Carola Anser, de hoofdonderzoeker van de Afdeling Zedenzaken. U herinnert zich haar wellicht als de onderzoeker die een belangrijke rol speelde bij de arrestatie van de Hollywood Boulevard verkrachter, vorig jaar. Maar ze werkt hier al een lange tijd, met een indrukwekkend slagingspercentage van meer dan negentig procent. Fijn dat u me op zo korte termijn te woord kon staan, mevrouw Anser.”
“Bedankt.”
“Voor de onderbreking hebben we onze kijkers geïnformeerd over de serieverkrachter waar u momenteel op jaagt. Op basis van informatie die Fucks News Network uit betrouwbare bronnen heeft, lijkt het er op dat deze verkrachter een nogal persoonlijk motief heeft. Kunt u hier iets over zeggen?”
“Uw bron heeft vermoedelijk gelijk. Dat is precies de theorie waar wij mee werken.”
“En kunt u ons vertellen waarom u die theorie heeft, mevrouw Anser?”
“Briefjes. Hij – of zij, dat weten we nog niet – laat briefjes achter op de plaatsen delict. En die briefjes zijn aan mij gericht.”
Carola’s gezicht leek wel bevroren terwijl ze sprak. Haar stem was vlak. Geen zichtbare emotie. Alleen degenen die haar kenden, zagen de kleine trillingen in haar ooghoeken, die verrieden hoe kwaad ze was.
“Kunt u de tekst van deze briefjes met ons delen, mevrouw Anser?”
“Nee, mevrouw White.”
Haar stem klonk nu onderkoeld, maar ze had haar gezicht nog steeds onder controle.
“Dat kan ik niet. In het belang van het lopende onderzoek kunnen we niets vrijgeven.”
“Dat begrijp ik. Heeft u wellicht nog andere aanwijzingen? Dingen die de verkrachter wellicht heeft achtergelaten op de plaatsen delict?”

“Verdomme!” snauwde Gilmore, “ze heeft me niet gezegd dat ze ook weet van de aanwijzingen.”
“Misschien weet ze niks en is ze enkel aan het vissen. Benieuwd hoe Carola dit oplost.”

Carola’s hoofd draaide weg van de camera, naar Iris, met vuurspuwende ogen. Maar toen herpakte ze zich, wendde zich weer naar de camera, en antwoordde, met haar stem maar net onder controle.
“We hebben zeer goede forensisch experts. Dus ja, natuurlijk laat de verkrachter sporen achter. Hij of zij doet erg zijn best dat te voorkomen. Maar geloof mij. We krijgen hem of haar wel!”
“Ik ben blij dat u dat zegt, want ik weet zeker dat onze kijkers zich veel veiliger zullen voelen als de verkrachter veilig in een cel zit. Mevrouw Anser, nog een laatste vraag graag. U zei dat de verkrachter aan u gerichte briefjes achterlaat. Betekent dit dat hij of zij iemand is die u persoonlijk kent?”
Het was even stil, terwijl Carola over haar antwoord nadacht.
“Dat is zeker mogelijk. Onze data analisten graven door al mijn afgelopen zaken, om iedereen te vinden die wellicht wraak op mij wil nemen. Je kan nu eenmaal niet een goede onderzoeker zijn zonder veel vijanden te maken.”
Carola dwong haar mond in een glimlach terwijl ze dat zei, maar haar ogen bleven kil.
“Maar zoals u al aangaf, vooral sinds de Hollywood Boulevard zaak is mijn naam geregeld gevallen op uw zender, en ook bij andere zenders. Dus het kan nog altijd iedereen zijn.”
“Bedankt voor uw tijd, mevrouw Anser. En veel succes met deze zaak. Dit was Iris White, voor Fucks News Network. Terug naar de studio, Brice!”

“Hoe staat het met de analyse van mijn vorige zaken? Ik wil vijf minuten geleden een update!”
Indra en Stephen krompen ineen bij het horen van Carola’s toon. Ze kenden haar. Ze hadden dit verwacht. Maar niet zó erg.
“We hebben ze gebeld zodra Gilmore ons op de hoogte bracht, om te horen wat ze al hebben. Na aftrek van degenen die dood zijn en degenen waarvan we zeker weten dat ze ver weg zijn, blijven er drieëntwintig over. Veertien daarvan zijn tijdens twee of meer van de verkrachtingen gezien op beveiligingscamera’s op totaal andere plaatsen. Zes tijdens slechts één. Slechts twee helemaal niet. Die twee, plus vijf van de zes die slechts één keer zijn gezien, zijn nog voordat het interview werd uitgezonden opgepakt.”
Carola’s toon ontspande een beetje.
“En nummer zes?”
“Opsporingsbevel uitgegeven, maar huidige verblijfplaats niet bekend. Hij wordt ingerekend zodra we maar een piepje van hem op de radar zien.”
“Veertien plus twee is tweeëntwintig. Niet drieëntwintig.”
“Klopt. Jolene Huffling.”

Carola zuchtte toen ze terugdacht aan de zaak, terwijl Stephen de feiten opratelde.
“Jolene Huffling. Verkrachtte en vermoorde de tweede echtgenoot van haar broer, met als motief haar jaloezie omdat ze hem zelf had gevraagd, maar hij had haar afgewezen. Verkrachtte een week later de broer van het slachtoffer, probeerde hem ook te vermoorden, maar dat mislukte. Jij realiseerde dat zij het moest zijn, en ze werd gearresteerd toen ze al bezig was met het plannen van een nieuwe aanslag op de broer, voordat hij zou ontwaken uit zijn coma en kon praten.”
“Ze kreeg toch twintig jaar?”
“Ja, maar ze werd vier jaar geleden vervroegd voorwaardelijk in vrijheid gesteld. Hield zich niet aan de voorwaarden en verdween binnen een maand van de radar. Ze is vermoedelijk niet meer in het land. Het is niet eens zeker of ze nog leeft. Ze zou nu 86 zijn.”
“Lijkt me niet heel waarschijnlijk. Waarom vluchten en verdwijnen en dan na vier jaar toch weer het risico lopen om gepakt te worden? Bovendien heeft ze nog nooit vrouwen verkracht, enkel mannen. En bovendien … 86? Echt?”
Carola knikte.
“Onwaarschijnlijk, maar we sluiten niemand uit. Wie is de andere? Die laatste van de groep van zes die tijdens slechts één van de verkrachtingen op een beveiligingscamera gezien is?”

“Dat is Bernd Staufenbacher. Wij hebben zijn broer, Albert, twee jaar geleden gearresteerd. Hij werkte als nachtwaker in het Hilton, werd boos op zijn chef toen zij nee zei tegen wat volgens hem een redelijk verzoek was. Een uur later werd ze buiten westen geslagen en verkracht. Alle aanwijzingen wezen op Albert, maar hij ontkende. Pleegde zelfmoord nadat hij tot vijf jaar was veroordeeld. Bernd nam het ons kwalijk, we moesten hem zelfs een gebiedsverbod opleggen.”
“Ik weet het nog. Heeft me nooit lekker gezeten. We hadden dan wel veel bewijs, maar toch voelde het voor mij nooit als een 100% zekere zaak. Zijn zelfmoord liet me daarna zelfs nog meer twijfelen. Ik heb Bernd zijn emotionele reactie nooit kwalijk genomen. Maar waarom is hij dan niet gevonden?”
“Hij leeft alleen, in Pasadena. Het arrestatieteam trof hem niet aan in zijn appartement.”
“Verlaten?”
“Nee. Schoon. Eten in de koelkast. Alsof hij gewoon naar zijn werk is, maar dat is hij dus niet. Hij werkt in een restaurant en begint pas om vier uur. Ze hebben zijn appartement doorzocht. Niks gevonden wat te maken lijkt te hebben met deze zaak.”
“Onze dader is een pro. Die laat geen sporen achter, behalve degene die hij wil achterlaten. Ik zou geen sporen in zijn huis verwachten. Ik neem aan dat hij wordt opgepakt zodra hij aan het werk gaat?”
Indra knikte.

“Tsja, dan is er verder niets wat we nu kunnen doen. Ik praat morgen met de arrestanten. Laat ze eerst maar geroosterd worden door onze normale ondervragers, en daarna een nachtje zweten in de cel. Ik ga terug naar mijn hotel. Ik heb tijd nodig om te denken.”
Stephen en Indra keken verrast.
“Je blijft niet hier? We hebben nog van alles te doen. We hebben hier de dossiers van de zeven opgepakte personen, plus die van de twee die nog rondlopen. Wil je niet …”
“Gaan jullie maar vast graven. Ik heb rust nodig. Er klopt iets niet in deze zaak. Ik voel gewoon dat we iets voor de hand liggends over het hoofd zien. Ik moet alleen zijn. Doen jullie maar wat volgens jullie het beste is voor de zaak. Ik zie jullie morgen weer.”

Indrukken van een nieuwe wereld

De grote deuren van de winkel zwaaien open, en klanten stromen naar binnen. Zwarte Vrijdag is altijd een drukke dag. Bernie Jones zet zich schrap voor wat zonder twijfel een lange dag gaat worden.

“Meneer?”
Een meisjesstem vraagt zijn aandacht. Er staat een meisje bij zijn balie. Ze lijkt een jaar of elf te zijn, gebaseerd op haar grootte, haar gezicht, de kleine bultjes op haar borst, en haar haarloze kutje, dat er te glad uit ziet om geschoren te zijn.
“Ja, jongedame?”
“Kunt u me misschien helpen? Denkt u dat deze dildo voor mij de juiste maat is?”
Bernie bekijkt het meisje inschattend, en kijkt dan naar de 18 centimeter lange dildo in haar handen.
“Hangt ervan af. Ik zou zeggen dat de lengte wel ongeveer goed is, maar misschien is dit model te dik voor jou. Probeer hem anders even. De paskamers zijn daar. Heb je hulp nodig?”
“Ja, graag. Mama had beloofd me te helpen, maar er vroegen een paar jongens om seks.”
Het meisje wijst naar een hoek, waar twee puberjongens een vrouw van achter in de dertig in haar beide gaatjes vullen, terwijl ze een derde pijpt.

Bernie loopt met het meisje mee naar de paskamer. Hij helpt haar op de bank, en dan spreid ze direct haar beentjes, zodat hij haar kleine kutje kan likken en vingeren tot ze nat genoeg is. Daarna haalt hij voorzichtig de dildo uit de verpakking.
“Klaar?”
Ze knikt.
Bernie schuift het speeltje voorzichtig in zijn jonge klant. Eerst het puntje, dan rustig aan verder.
“Hoe voelt dat? Prettig? Pijnlijk?”
“Nee, fijn,” hijgt ze, “duw hem nog maar wat verder naar binnen.”

Het doet even een beetje pijn als hij de dildo helemaal naar binnen duwt. Maar ze geeft aan dat het niet te veel voor haar is, omdat ze de dildo wil gebruiken om zichzelf wat op te rekken.
“Ik denk dat dit de goede maat is. Ik neem hem.”
“Prima, jongedame. Wil je dat ik hem schoonmaak en inpak? Of wil je liever dat ik je eerst laat klaarkomen?”
“Maak me klaar, alsjeblieft. Pomp die dildo maar in en uit tot ik klaarkom. En kom wat dichter bij me staan, uw pik ziet er mooi uit. Ik wil u proeven.”
“Uiteraard. Ik hoopte al dat je dat zou aanbieden.”