Afdeling Zedenzaken, deel 7

Hoofdstuk 7: Kijken naar wat er niet is

Carola keek triomfantelijk naar haar hulpjes, maar ze zag aan hun vragende gezichten dat ze meer uitleg nodig hadden.
“Hoe bedoel je, de aanwijzingen misten? Ze waren er toch! We hebben ze hier, allemaal!”
“Kom op, moet ik dit echt nog uitleggen? Het is toch dui …”
Maar toen onderbrak Carola zichzelf.
“Oh, nee. Wacht, sorry. Het is me nu duidelijk, nu ik het zie. Eerder niet.”
“Maar wat is dan duidelijk, Carola? Help ons op weg!”
“We keken de hele tijd naar wat de verkrachter voor ons achterliet. Dat was onze fout. We keken naar het verkeerde. De aanwijzing was niet wat de verkrachter achterliet. Het was wat hij niet achterliet. We moeten kijken naar wat er niet is.”

“Kijken naar wat er niet is?”
“Ja. Hier, neem het eerste slachtoffer. Wat liet de verkrachter achter?”
“Tickets voor een reis naar Orlando.”
“Ja, precies. Geheel verzorgd. Hier is de envelop met alles wat hij achterliet. Kijk goed. Kijk wat er ontbreekt.”

Stephen bladerde mompelend door de vouchers.
“Restaurant bonnen. Entree voor de Universal Orgies Theme Park. Hotelkamer. Entree voor Disneyworld All Ages Magic World of Sex. Lijkt compl …”
Maar Indra viel hem in de rede.
“En hoe komen ze daar dan?”
“Hoezo? Met het vliegtuig, uiteraard … oh, shit, dat is het! Er zitten geen vliegtickets bij!”
“Precies!” loofde Carola, “en dat is de aanwijzing die we de hele tijd misten. Het gaat niet om de reis. Het gaat om de ontbrekende vlucht.”

“Goed, dan de tweede verkrachting … de handboeien. Wat ontbrak daar?”
Stephen keek enthousiast als een schooljongen die een nieuwe seks techniek leert.
“De sleutels, uiteraard,” antwoordde Indra direct, “De boeien waren PlayDom X38. Bij dat model zitten de sleutels aan een onbreekbaar koord. Hij heeft echt moeite moeten doen om die te verwijderen.”
“Ja, klinkt logisch.”

“En de derde dan?” vroeg Carola, terwijl haar opgekrulde lippen verrieden dat zij het antwoord al wist.
“Hmmm, wat hebben we gevonden? Perkament. En inkt. Maar … aha, geen pen!”
“Pen? Niemand schrijft met een gewone pen op perkament. Ik durf te wedden dat de verkrachter in stijl heeft geschreven, met een echte veer.”
“Exact!”

“Maar jouw gemiste ontbijt dan?” vroeg Indra aan Carola, wiens gezicht vertrok bij die herinnering.
“Goede vraag. Laten we de foto’s nog eens bekijken.”
“Het is jammer dat jij …” begon Stephen, maar Indra maande hem tot stilte. Er waren nu belangrijker dingen.
“Goed, er was dus koffie en sinaasappelsap. Geroosterde broodjes. Jam. Plastic bordjes en kopjes, zoals je in een goedkoop hotel vindt. En reepjes spek.”
“En ook nog worstjes, kijk hier maar!”
“Verder niets?”
“Nee, volgens mij niet. Wat ontbreekt dan?”
“Eieren? Ja, dat moet het zijn! Elk hotel serveert roerei bij de toast en spek.”
“Ah, ja. Dus dan ontbreekt hier het roerei.”

“Dan hebben we alleen nog de WC bordjes. Wat ontbreekt daar?”
“Netheid,” mompelde Stephen, “het was een rommelig zootje, niet netjes opgestapeld zoals ik zou verwachten op basis van de andere plaatsen delict.”
“Ha, ha, grappig,” sneerde Indra, en verkondigde vervolgens, “maar wat eigenlijk ontbreekt is het bordje van het herentoilet. We hebben damestoiletten, gehandicapten toiletten, een genderneutraal bordje, en een hele stapel algemene WC bordjes. Maar geen enkele heren WC.”
“Bingo! Dat moet het zijn.”

En toen werd weer stil in het kantoor. Na een minuutje gaf Indra een aarzelende samenvatting.
“Goed, dan zijn de echte aanwijzingen dus … vliegtuigtickets, sleutels, veer, roerei, en een bordje van een heren WC?”
“Ziet er wel naar uit. En het laatste briefje zegt ons dat bijna letterlijk.”
“Alsof hij gepakt wil worden.”
“Ja. Ik denk zelfs dat hij ervan uitging dat ik hem na mevrouw Hepburn al zou pakken.”
“Waarom?”
“De onderbreking van drie dagen. De gehaaste manier waarop hij de WC bordjes heeft verzameld. En uiteraard het simpele feit dat het briefje ons haast letterlijk vertelt waar we moeten kijken, in plaats van enkel een vage aanwijzing zoals in de vorige briefjes.”
“En toch,” mompelde Indra, terwijl ze de lijst met aanwijzingen die ze op de muur had gekrabbeld nog eens doorlas, “toch zie ik niet hoe die helpt.”

De drie vielen lange tijd stil, terwijl ze naar de muur staarden, en probeerden het verband tussen de nieuwe aanwijzingen te vinden, probeerden een patroon te ontdekken.
“Wacht,” mompelde Stephen opeens, “ik denk dat ik een patroon tussen de aanwijzingen zie. Althans, tussen een paar.”
“Wat dan?” vroeg Indra.
“De veer. Veren komen altijd van vogels, toch?”
“Ja.”
“En de eieren. Vogels leggen eieren.”
“Dus … dan verwijzen twee van de hints naar vogels?”
“Drie,” kwam Carola tussenbeide, terwijl ze Stephen goedkeurend toeknikte, “de tickets ook. Wij hebben het opgeschreven als ontbrekende vliegtickets, maar veel mensen zouden zeggen dat er geen vlucht is geboekt. Vlucht verwijst ook naar vogels.”
“Dus … vogels? En wat hebben de heren WC en een sleutel met vogels te maken?”
“Misschien wel niets? De eerste aanwijzing gaat over vogels. De tweede aanwijzing … nou ja, een sleutel dus, geen idee waarom. En toen, omdat we niet verder kwamen, liet de verkrachter maar meer aanwijzingen naar vogels achter?”
“Omdat hij had verwacht dat we het al na de eerste aanwijzing door zouden hebben?”
“Nee, ik ben ervan overtuigd dat de eerste vier verkrachtingen – en aanwijzingen! – van tevoren gepland waren. Het is alleen de laatste, de verkrachting van Iris White, die aanvoelt als iets dat hij pas later snel gepland heeft.”
“Ben ik met je eens.”

Indra was tijdens die laatste uitwisseling opvallend stil geweest. Pas toen Carola en Stephen een stilte lieten vallen, opende ze, langzaam, voorzichtig, alsof ze bang was iemand pijn te doen, haar mond.
“Carola, ik ben bang dat we het mis hebben. Dit zijn geen aanwijzingen. Dit zijn nog meer beledigingen voor jou.”
“Geen aanwijzingen? Nou, ik denk toch echt dat … Nee, laat ik eerst naar je theorie luisteren. Waarom denk je dat het geen aanwijzingen zijn?”
“Omdat jij letterlijk die vogel bent.”
“Huh?”
“Welke vogelveer werd het meest gebruikt om mee te schrijven?”
“Eh? De ganzenveer, denk ik?”
“Ja, precies. Een gans. En het Latijnse woord voor gans is anser. Letterlijk jouw naam. We kijken hiernaar alsof het aanwijzingen zijn. Maar het zijn enkel …”

Ze kon haar zin niet afmaken. Carola verstrakte helemaal. Ze onderbrak Indra, met schorre fluisterstem.
“Ga weg. Jullie allebei”
“Wat?”
“Ik zei, ga weg! NU!!!”

Twee seconden stilte. Toen kwamen Indra en Stephen overeind, verlieten het kantoor, en sloten de deur achter zich. Zodra de deur dicht was, hoorden ze hoe dingen tegen een muur werden gegooid en braken, een bonkend geluid, alsof iemand een vuist of misschien zelfs een hoofd, tegen de muur ramde, en iets dat enkel kon worden omschreven als een primaire kreet, vol van woede en frustratie.
Indra en Stephen keken elkaar aan. Ze hadden eerder uitbarstingen van hun baas meegemaakt. Maar nog nooit zoals nu. Nog nooit zo hevig. En nog nooit zo lang. Het duurde drie hele minuten voordat de geluiden achter de deur eindelijk minder werden.
Het werd stil.
Toen hoorden ze Carola’s stem, schijnbaar kalm en beheerst.
“Sorry daarvoor. Kom maar weer binnen.”

Het kantoor was totaal overhoop gegooid. Alle aanwijzingen waren van de muur gerukt en in het rond gesmeten, niets dat op een bureau had gestaan stond er nog, de vloer was bezaaid met aanwijzingen, vernielde computers, en verbrijzelde fotolijstjes, die op de bureaus van Stephen en Indra hadden gestaan, met plaatjes van hun partners en kinderen. Maar geen van beide zei iets. Ze hadden slechts één vraag.
“Dus … Waar ging dat over, Carola? Iets met de zaak, denk ik?”
“Ik weet wie het heeft gedaan.”
Carola’s stem klonk vlak, zorgvuldig beheerst. Ze moest nog steeds vechten om haar emotie in toom te houden, en het lukte maar nauwelijks.
“Hij ondertekende zijn briefjes zelfs, en toch zag ik het niet. Verdorie, het is allemaal mijn schuld!”
Ze snikte, kreeg zich toen weer onder controle terwijl ze op het knopje van de intercom drukte.
Centrale? Graag een arrestatieteam naar mijn huis. Daar zullen jullie mijn man aantreffen. Hij wacht al op jullie. Hij zal zich niet verzetten. Kunnen jullie hem eerst bij mij langsbrengen, voordat jullie met het papierwerk starten?”

“Wat? Je man? Clemens?”
“Ja. Dat is waar CA op de briefjes eigenlijk voor staat: Clemens Anser. Hij tekende ze, en wij waren veel te veel op mijn zogenaamde roem gefocust om dat door te hebben.”
“Maar … waarom hij?”
“De overgebleven aanwijzingen. De sleutel. Het Franse woord voor sleutel is clé. Een verwijzing naar zijn naam, net zo duidelijk als de Latijnse verwijzing naar zijn achternaam, die jij ontdekte, Indra. En de andere aanwijzingen. En toen, toen we het nog steeds niet doorhadden, zelfs toen hij dat verwachtte, voegde hij de rest van zijn naam toe. Heren WC. men’s room in het Engels. Clé … men’s. Clemens.”
“Oké, nu je dat zo zegt ligt het inderdaad voor de hand. Maar dan nog … waarom hij? Wat is zijn motief?”
“Dat ben ik,” zei Carola met verdrietige stem, “ik ben het motief. Hij heeft het me nog gezegd. Bij het celibaat, hij heeft het nog gezegd, en ik was te stom om het te merken. Ik liet hem geen keuze.”
Haar stem stierf weg, en ze begon te snikken. Stephen en Indra wisselden een snelle blik uit, en toen verliet Stephen het kantoor en sloot de deur. Ze wisten allebei dat Indra beter in staat zou zijn om Carola te helpen weer tot rust te komen.

Indrukken van een nieuwe wereld

Evgeni Vorobov neemt plaats op een bankje in de buurt van de Uber ophaalplaats. Hij kijkt op zijn telefoon en ziet dat de chauffeur nog tien minuten moet rijden. Genoeg tijd om …

Zijn gedachten worden onderbroken door een vrolijke “Hoi Evgeni!”. Hij kijkt op en ziet de tweeling broer en zus die hij tijdens de vlucht was tegengekomen, en die dit voor hem tot een memorabele vlucht hadden gemaakt. Ze waren in het vliegveld achtergebleven toen hun ouders ze een openbare WC/doucheruimte in stuurden, om zijn sperma weg te spoelen, dat nog altijd over hun jonge benen liep. Maar kennelijk hadden ze hem nu weer ingehaald.
“Wil je een lift? Onze auto staat hier geparkeerd. Je zit dan wel vrij strak ingeklemd tussen onze kleine belhamels, maar als je wil …”
“Bedankt voor het aanbod, maar jullie gaan toch naar Seattle? Mijn hotel is in Tacoma.”
“Ah, oké. Geniet dan van je verblijf hier. En nogmaals bedankt dat je onze kinderen hebt bezig gehouden.”
“Geen enkel probleem, het genoegen was mijnerzijds.”

Evgeni zwaait, en kijkt de familie na, tot ze een hoek om gaan. Dan pakt hij zijn telefoon weer en checkt de Uber app. Nog altijd acht minuten. Genoeg tijd om FindR te openen. Hij past zijn locatie aan, van het vliegveld naar Tacoma, stelt de tijd in op vanavond, en begint met zoeken.

Het eerste profiel verschijnt. Kevin, 12 jaar. Zijn diepblauwe ogen trekken de aandacht in zijn portretfoto. Hij heeft kort donkerblond haar, en zijn oren steken een beetje uit. De foto van zijn hele lijf toont een gemiddeld uitziende jongen, een beetje dikkig. De laatste foto is een close up van een stijve jongenspik, die recht overeind wijst vanuit een bedje beginnende schaamharen.
Evgeni glimlacht bij het zien van de mooie foto’s. Maar dan, na een korte aarzeling, veegt hij naar rechts. Hij gaat naar de voorkeuren en wisselt van bi naar hetero. De jongen in het vliegtuig was leuk, maar voor vanavond heeft hij meer zin in hetero seks.

Volgende profiel. Lily, 46 jaar. Op haar portretfoto ziet hij een warm glimlachend gezicht, met krullende, oranje geverfde haren. De kleine rimpeltjes naast haar ogen laten haar er eerder sympathiek dan oud uitzien, en de brede glimlach van haar vlezige lippen maakt het plaatje van een warme, liefhebbende, moederlijke vrouw compleet. Evgeni bekijkt de foto van haar hele lijf, en ziet tot zijn verrassing een zeer slanke vrouw, met stevige borsten, cupmaat C, die ondanks haar leeftijd nog altijd zonder ondersteuning trots overeind staan. Een korte blik op haar profiel verraadt dat ze inderdaad vaak traint. Hij scrollt snel door naar haar voorkeuren. Een sterke voorkeur voor één-op-één seks, geen voorkeur voor geslacht, blijft graag een hele nacht bij dezelfde partner maar houdt ook van vluggertjes. Wil het liefst een partner die de leiding neemt en dominant is, maar geen bondage of SM.
Hij scrollt terug naar haar laatste foto, en ziet een prachtig geschoren kut met mooie dikke lippen. Met een goedkeurend knikje veegt Evgeni naar links.

Volgende. Dolores, 13 jaar. Geen portretfoto, maar in plaats daarvan een foto van haar bovenlijf, vanaf haar middel, van opzij genomen, om haar adembenemende lange blonde haren goed in beeld te brengen. De foto laat ook twee erg aangenaam uitziende groeiende bultjes op haar borst zien, waarvan Evgeni gewoon wéét dat het heerlijk zal zijn om ze te likken. De volgende foto is een close up van haar kont, terwijl ze voorover buigt en haar billen spreidt, om haar strakke kontgaatje goed in beeld te krijgen. Daar onder, tussen haar gesloten benen, zijn haar zichtbaar natte labia zichtbaar. De laatste foto toont Dolores’ hele lijf, zittend, met haar benen wijd, en met een dildo diep in haar kutje. Evgeni zoomt in om te bevestigen dat ze nog geen haar op haar kut heeft.
Hij leest opgewonden haar profiel. Vindt het heerlijk om eindeloos gebruikt te worden, door mannen en jongens van alle leeftijden. Dol op gangbangs. Wordt graag in alle gaatjes gevuld. Aan de insignes naast haar naam ziet hij dat haar profiel zes jaar oud is, dus ze moet haar profiel hebben gemaakt toen ze zeven werd, de minimum leeftijd voor een persoonlijk FindR profiel. Ze heeft al meer dan 400 partners gevonden via FindR, met een gemiddelde beoordeling van 4,8 sterren.

Evgeni zucht, en veegt naar rechts.
“Wat? Waarom?” zegt een vrouw.
Evgeni was zo verdiept in de FindR app dat hij niet had gemerkt dat ze naast hem was gaan zitten. Maar kennelijk kijkt ze mee op zijn scherm.
“Zo te zien is ze fantastisch. Ik weet zeker dat ze jou kan laten genieten!”
Evgeni glimlacht naar de vrouw.
“Ja, dat denk ik ook. Maar nu ik haar profiel heb gelezen … Weet je, ik kom net van een vlucht waar twee kinderen om beurten mijn pik bereden. En ik heb jetlag. Ik wil gewoon nog even lekker neuken na het eten, en dan in elkaars armen in slaap vallen. Dit meisje heeft meer nodig. Als ik hier met mijn vrienden was, dan zou ik zonder aarzelen naar links hebben geveegd, en dan hadden we de hele nacht gefeest, zoals dit meisje verdient. Maar ik ben op zakenreis.”
“Juist, ik begrijp het. Heel goed om te zien dat je haar belang boven het jouwe verkiest. En ja, je hebt gelijk. Ik denk niet dat zij genoeg heeft aan maar één man. Maar ik zit in een soortgelijke situatie als jij. Misschien kunnen we samen eten, elkaar in slaap neuken, en dan een warm kussen voor elkaar zijn?”
“Ben je op weg naar Tacoma?”
De vrouw knikt.
“Deal. Ik heet trouwens Evgeni.”
“Claire, aangenaam.”

Epiloog

De cipier drukte, zonder zelfs maar een seconde te stoppen met het pijpen van de gevangene, op de knop om de deur naar het extra beveiligde deel van de gevangenis te openen, en gebaarde dat Carola verder kon lopen. De deur sloot achter haar, een tweede deur ging open, en daar was Clemens. Blij haar te zien, zoals bij elk bezoek.
“Hoe gaat het met je, lieve schat?”
“Het gaat goed. Ik mis de kinderen. Komen ze zaterdag weer langs?”
“Ja, uiteraard. Dan neem ik ze weer mee. En ik kom hier elke dag.”
“Ja, dat weet ik. Dat vind ik fijn.”
“Behandelen ze je goed? Niemand doet naar tegen je? Krijg je genoeg seks?”
“Ja, alles. Maar het belangrijkste is dat ik je nu elke dag spreek.”

Carola snikte, en veegde een traan uit haar oog.
“Dus dat was de reden, toch? Om mijn aandacht te krijgen?”
“Ja. Ik heb het je verteld. We praatten nooit meer. We hadden samen seks, we hadden seks met de kinderen, we hadden seks met de buren en met anderen, maar we hadden nooit meer tijd om … om er te zijn voor elkaar. Ik krijg nu, hier in de gevangenis, meer aandacht van jou dan …”
“Maar moest je echt zo ver gaan, mijn liefste? Was er geen andere manier?”
“Wees eerlijk, ik heb het geprobeerd. En dat lukte niet. Je had het niet door, toen ik het vroeg. En je werk … ik wist waar ik aan begon toen we trouwden. Ik wist dat het zo zou zijn. Maar ik had het onderschat. Ik dacht dat ik ermee om zou kunnen gaan. Maar dat kon ik niet. Niet toen ik je aandacht nodig had, maar in plaats daarvan alleen seks kreeg, tot je weer werd opgeroepen.”

Na tien minuten was de bezoektijd voorbij. Clemens ging weer naar zijn cel, en Carola verliet het extra beveiligde gebied. De gevangene die ze op weg naar binnen al had gezien, zat nu tot zijn ballen in de kont van de cipier, die tegelijk door een andere gevangene gebeft werd. Carola zwaaide naar haar en liep verder.

Buiten scheen de zon. Het was druk in het park naast de gevangenis. Een schooljuf had besloten met haar klas naar het park te gaan, voor een praktijkles seksuele voorlichting, en de vele bezoekers in het park hielpen daar maar al te graag bij.
Terwijl Carola zorgvuldig over de copulerende paartjes stapte, keek ze achterom naar de gevangenis, waar haar man nog minstens twee jaar zou moeten blijven. Toen keek ze om zich heen en zuchtte.
“Is dit echt wel de fantastische nieuwe wereld die we willen dat dit is? Of zijn we ergens onderweg iets belangrijks kwijt geraakt?” vroeg ze zich af.
Een tienjarig meisje schreeuwde van genot, terwijl een minstens zestig jaar oude man zijn ballen diep in haar krampende jonge kutje leeg spoot. Zij leken het erg naar hun zin te hebben.
“Of ligt het aan mij?” vroeg Carola zich af, terwijl ze in een taxi stapte en de route instelde op haar huis.

EINDE