Afdeling Zedenzaken, deel 3

Hoofdstuk 3: Ik zit even een beetje vast

“Goed,” zei Carola, terwijl ze holo’s aan de muur prikte en er draadjes tussen trok, “wat weten we?”
“Kimberly Hill, 35. Getrouwd met Dwayne Hill. Gisteren verkracht tussen zes en acht uur in de ochtend. Verdoofd door bidurofloresal in gasvorm, die in haar kamer is vrijgekomen door een fles door haar raam te gooien. Slimme keuze. Werkt heel snel, maar verdwijnt ook weer snel. EN omdat het uit zichzelf explodeert bij een schok kan je het in een glazen fles doen die stevig genoeg is om het raam te breken, maar dan binnen wel zal ontploffen.”
“Geen DNA op of in het slachtoffer aangetroffen. Sporen van rubber in de vagina, dus er is een condoom gebruikt. De forensisch onderzoekers zijn nog bezig het merk uit te zoeken. Geen vingerafdrukken of andere sporen waarmee we de dader kunnen identificeren. Diepe sporen analyse is nog niet voltooid, maar alle rapporten tot nu toen zijn negatief.”
Carola knikte.
“Zoals verwacht. Geen beginner.”

“Verdachte nummer 1: Dwayne Hill, haar man. De acteur. Geen motief, iedereen bevestigt dat ze een gelukkig huwelijk hebben. Waterdicht alibi, hij was in Frankrijk ten tijde van het misdrijf. De verkrachting was tussen drie en vijf in de middag plaatselijke tijd in Frankrijk, letterlijk terwijl Dwayne bezig was een scene op te nemen, met een volledige filmcrew die het kan bevestigen.”
“Verdachte nummer 2: Roberta Zecca, sekswerker. Maar seksvriend voor Kimberly. Volgens zijn verklaring ging hij iets na acht uur twintig het huis binnen, trof haar bewusteloos in bed aan, zag dat het raam verbrijzeld was en de glasscherven op de vloer, vermoedde een misdaad, en belde de politie. Hij is, zoals gevraagd, niet haar slaapkamer binnen gegaan, maar heeft gewacht tot de politie ter plekke was.”
“We hebben zijn alibi gecontroleerd. Alle meisjes op het feestje bevestigen dat hij er de hele nacht was. Hij heeft niet geslapen, en heeft elk meisje gedurende de nacht minstens vijf keer laten klaarkomen. Hij vond tussendoor zelfs nog tijd om de ouders te bevredigen, voor niks. Een slim cadeautje, want daardoor is hij nu geboekt voor hun 15-jarig huwelijksfeest, volgend weekend.”
“Als we deze zaak hebben afgerond, dan huur ik hem zeker ook een keer in. Hij schijnt een paar speciale trucs te kennen!”
“Hou het droog, Indra. Alibi of geen alibi, hij blijft vooralsnog op de verdachtenlijst staan.”
“Natuurlijk, Carola. Ik ken de regels. Ik zal zeker geen seks met hem hebben totdat de zaak gesloten is. Maak je maar geen zorgen over belangenverstrengeling.”

Stephen gebruikte de korte stilte om een vraag af te vuren waar hij kennelijk al een tijdje mee zat.
“Carola, hoe zit dat met die tickets? Je ging terug naar Kimberly om er iets over te vragen, en toen ze het zich niet herinnerde zei je dat dat alles was wat je moest weten. Hoe zit dat?”
Carola zuchtte, en Stephen kon aan haar teleurgestelde blik zien dat ze had verwacht dat haar assistenten wel zouden zien wat, voor haar, glashelder was.
“Kijk naar de feiten, dan zie je hoe duidelijk het is. Zecca kan zich zo’n cadeau niet veroorloven. Bovendien vertelde je me net dat hij komend weekend werkt. Kimberly heeft dit niet voor Roberta gekocht. Je hebt haar gehoord, hij was niet eens haar eerste keuze, ze belde … hoe heet hij … Hubert d’Arpeggio eerst, maar die ko niet. Als dit een cadeau voor d’Arpeggio was, dan had ze het welopgeborgen voordat hara tweede seksvriend langskomt.”
“Dan dus toch een cadeau van Dwayne, zoals we al dachten?”
“Nee, sukkels! Natuurlijk niet. Hij moest zijn opnames in Europa onderbreken om hier terug te komen toen hij over de verkrachting hoorde. Anders was hij daar gebleven tot de opnames klaar zijn. Als hij zijn vrouw op een reisje had willen trakteren, dan pas als hij terug is.”
Indra en Stephen klapten hun monden dicht toen de logica van hun baas tot ze doordrong.

Carola opende haar mond om nog iets te zeggen, maar net op dat gaf de bureaucomputer het signaal dat er een dringende oproep binnenkwam.
“Ja, Carola Anser en haar team. Met wie?”
“Agent Durr, vanuit de 911 controlekamer. We hebben een oproep. Vermoedelijk verkrachting. We hebben het adres al naar jullie wagens gestuurd.”
“Wat? Nog één? Twee in één week?” zuchtte Stephen, terwijl hij overeind kwam van het bankje waarop hij had liggen masturberen, zijn favoriete manier om zijn gedachten te ordenen.
“Zelfde dader?” vroeg Indra zich af.
“Mogelijk. Of niet. Geen voorbarige conclusies.”

Een groot gebied was afgesloten voor het publiek toen het team van Zedenzaken aankwam, maar de politiebot liet ze door en wees ze naar het juiste huis.
“Blijf alstublieft op het trottoir, forensisch onderzoekers zijn nog bezig met bewijsmateriaal in het gras op te sporen en veilig te stellen,” zeurde zijn mechanische stem.

Ze kwamen het huis in een hal binnen. Links was een grote open deur naar een woonkamer, waar twee agenten spraken met een jongen van een jaar of elf. Een streelde teder zijn rug en billen, een methode die alle agenten leren tijdens hun basistraining, om snel stress weg te nemen. De andere aaide langzaam het stijve pikkie van de jongen, terwijl ze met hem sprak. Het glanzende voorvocht op zijn eikel, de blije blik in zijn ogen, en de manier waarop zijn handen met de pik en kut van de twee agenten speelden, waren allemaal duidelijke tekenen dat het goed met hem ging, althans op dit moment.
De vrouwelijke agent merkte Carola op, en maakte een hoofdbeweging om aan te geven dat ze eerst naar de andere kant van de hal moest gaan.

Zodra Carola en haar assistenten de deur openden, hoorden ze een vrolijke vrouwenstem:
“Ah, kom binnen, kom binnen. Jullie zijn de onderzoekers, neem ik aan?”
Ze kwamen binnen, maar bevroren toen ze zagen waar de stem vandaan kwam. Inderdaad een vrouw. Vastgebonden aan een groot bed, midden in de kamer. Vier handboeien, aan elk van haar polsen en enkels, met een elastiek aan de vier bedstijlen vastgemaakt. Ze zag eruit als voor in de dertig, en haar donkere huid verried een gemengde afkomst. Ze had donkere krullen, erg grote borsten, en een volle bos haar tussen haar benen, volgens de laatste “terug naar natuurlijk” mode.

Ondanks haar ongemakkelijke houding, glimlachte de vrouw warm naar Carola’s team.
“Ja, dat zijn wij. Carola Anser, Stephen Hanks, en ik ben Indra Varma. We zijn van AZ, dat staat voor Afdeling Zedenzaken. Wij zijn gespecialiseerd in seksuele misdrijven.”
Carola besteedde geen aandacht aan Indra en Stephen, die de standaard uitleg oplepelden en alle verwachte vragen beantwoordden, maar gebruikte de tijd om om zich heen te kijken.

Aan de rechterkant van de kamer was een kapot raam. Een snelle blik volstond om te bevestigen dat er ook hier niet alleen scherven van het raam lagen, maar ook scherven van een glazen fles. Carola pakte er eentje op en rook kort. Nu ze wist waar ze op moest letten herkende ze de vage geur van bidurofloresal.
De kamer was bijna helemaal leeg, volgens de post-moderne stijl. Geen televisieschermen. Geen meubels, afgezien van het bed. Links van het bed hing aan de muur een digitaal fotolijstje, dat afwisselend foto’s en korte video’s liet zien van de jongen in de andere kamer, op verschillende leeftijden. Een korte video van zijn eerste stapjes. Een foto van hem, met een tekening van twee mannen die elkaars pikken vasthouden. Zijn eerste keer kontneuken, waar zijn ietwat nerveuze gezicht te zien is, en daarna een steeds blijere glimlach terwijl een close-up in de hoek toont hoe een pik in zijn uitgerekte anus glijdt. Dan, iets ouder, vermoedelijk een jaar of zeven, die trots zijn rapport laat zien. Enzovoort, niks bijzonders, gewoon de gebruikelijke plaatjes van een zorgeloze jeugd.

Carola verlegde haar aandacht van de foto’s en terug naar het slachtoffer.
“Goed, nu mijn assistenten hebben uitgelegd wie wij zijn, kunt u ons zeggen wie u bent?”
“Hebben de agenten u dat nog niet verteld?”
“Zij waren bezig uw … zoon, denk ik? … te seksen. Om hem te helpen ontspannen. Ze gaven ons aan om hiernaar toe te gaan, zodat zij hem eerst kunnen helpen.”
“Oh goed. Ik ben blij dat Mark in goede handen is. Ik wil niet dat hij hier een trauma aan overhoudt. Het is al erg genoeg dat hij me hier zo heeft gevonden.”
“Geen zorgen, het komt goed met hem, mevrouw …?”
“Oh, ja. Natuurlijk. Ellis. Maar noem me maar Sally.”
“Sally Ellis? Bent u de Sally Ellis?”
“Ik neem aan dat er meer mensen zijn met mijn naam,” glimlachte ze, “maar ik ben inderdaad de voormalige atlete.”

“Sally Ellis,” lepelde Stephen op, “voormalig professioneel jeugdatleet. Haar hoogste prestatie was een gouden medaille tijdens de Olympische Spelen van 2032, op het dubbelpijpen zonder handen, categorie tien tot en met dertien jaar.”
“Tien mannen, willekeurig gekozen uit het publiek,” mijmerde Sally, “en ik heb elk van hen twee keer laten spuiten, in slechts veertien minuten en vijfentwintig komma drie seconde. Een record dat pas vier jaar geleden is overtroffen.”
“Wat extra opmerkelijk is, omdat je voor de Hervorming bent geboren, en dus niet zo jong begon te trainen als de atletes van tegenwoordig doen. Ik ben een grote fan!”
“Bedankt,” glimlachte Sally, “ik zou je een handtekening geven, maar ik zit even een beetje vast.”
“Ik neem aan dat mijn collega’s al een slotenmaker hebben gebeld?”
“Oh ja, natuurlijk. Zij waren meer dan vriendelijk.”

“Goed, mevrouw Ellis, …”
“Sally, alsjeblieft.”
“Oké, Sally, vertel ons alsjeblieft wat er gebeurd is. Alle details kunnen helpen!”
“Hmmmm, oké. Waar zal ik beginnen. Ik denk gisteravond. Ik had Mark naar bed gebracht. Hij had een zware dag op school gehad, dus nadat hij me had geneukt ben ik nog even blijven liggen om te knuffelen, tot hij sliep. Ik was ook moe, dus ik koos voor een rustig avondje met een cocktail, een goede film – willen jullie weten welke? Ik geloof dat het “Kleine Jenny doet de dierentuin” was – en mijn Magic Wand. Toen de film was afgelopen ben ik naar bed gegaan, dat was denk ik een uur of elf. Ik lag nog wakker toen ik glas hoorde breken. Ik ging zitten, en toen het licht aanging zag ik dat mijn raam kapot was. Toen rook ik iets vreemds, en het volgende wat ik weet is dat ik wakker werd, vastgebonden aan het bed. Ik neem aan dat ik ben verkracht?”
“Hoe laat was dat, Sally?”
“Dat weet ik niet. Ik heb geen stembesturing in mijn slaapkamer. Ik slaap het best in een basis omgeving. Maar het moet vroeg in de ochtend zijn geweest. Ik was nog aan het worstelen om los te komen toen Mark de deur open deed. Ik heb heb gevraagd mijn telefoon te halen en een vriend voor me op te bellen, en dat ik het later zou uitleggen.
“Welke vriend? En waarom liet je hem niet de politie bellen?”
“Ik wil niet dat hij weet dat ik verkracht ben. Ik heb hem gezegd dat ik een bondagespel deed, en dat mijn dom was vergeten me weer los te maken toen hij vertrok. Hij keek wantrouwend toen ik het zei, maar ik wil niet dat hij de waarheid weet. Nog niet. Hij is nog maar tien.”
“Je vriend?”
“Oh ja. Glen Roach. Hij was mijn trainer tijdens mij sportcarrière, en we zijn altijd goede vrienden gebleven. Dat is hem.”
Bij die laatste woorden knikte ze naar het fotolijstje, dat net weer Mark’s anale ontmaagding liet zien.

“Dus je vroeg Mark om meneer Roach te bellen en daarna jou de telefoon te geven?”
“Ja, en om de kamer uit te gaan, zodat we ongestoord konden praten. Ik heb Glenn verteld wat er was gebeurd, en hem gevraagd de politie te bellen. Tien minuten later waren uw collega’s hier. Mark deed de deur voor ze open – oh verdorie, ik hoop toch echt dat hij niet begrijpt wat mij is overkomen, maar hij is slim. Uw collega’s zorgen toch wel goed voor hem?”
“Geen zorgen, dat doen ze zeker.”
“Bedankt! Oh, nog één ding. Het schijnt dat de verkrachter iets in mijn vagina heeft achtergelaten? Ik weet niet wat, maar uw collega heeft het verwijderd en opgeborgen in zo’n plastic zakje zoals jullie ook altijd op de televisie gebruiken.”

Er kwam een man binnen.
“Oh, sorry als ik onderbreek. Jones, slotenmaker. Jullie hadden mij besteld?”
“Ah, ja. Zou u mij misschien los kunnen krijgen?”
“Wees voorzichtig, meneer Jones. Dit is een politiezaak. Draag handschoenen tijdens uw werk. Beschadig de boeien zo min mogelijk. Stephens, jij blijft hier om het bewijsmateriaal veilig te stellen. Indra en ik willen graag met Mark praten. Als jij dat goed vind, Sally?”
“Ja, natuurlijk, als dat nodig is. Maar vergeet niet dat hij nog maar een jongen is!”

Indra en Carola gingen terug naar de kamer die ze eerst voorbij gelopen waren, maar alleen de twee agenten waren er nog.
“Waar is Mark? Kunnen we met hem spreken?”
“Hij is naar zijn kamer gegaan, trap op, tweede deur rechts. We hebben hem gezegd dat jullie misschien met hem willen spreken, en hij zei dat dat goed is. Hij is nu weer rustig, maar hij was eerst best van streek. Maak het hem niet te moeilijk. Oh, en ik denk dat jullie dit willen.”
De agent gaf Carola een doorzichtig zakje, met daarin een verkreukeld briefje.
“Zijn mijn aanwijzingen niet boeiend, CA”.
“Nu weten we het zeker. Het is een serieverkrachter. Godsamme!”

“Kom maar binnen,” zei een jongensstem toen Indra op de deur klopte.
Carola en Indra kwamen een typische jongenskamer binnen. Aan de ene kant een groot bed, aan de andere kant een bureau met schoolspullen en masturbatiespeeltjes. Daarboven aan de muur een poster van een filmster. In de hoek stond een makkelijke stoel, waar Mark in zat. In zijn handen een PS12 controller, en het holo voor zijn gezicht was een stilgezette scene uit een van de laatste schietspelletjes.
“Ze zeiden dat jullie zouden komen. Is alles oké met mam?”
“Ja, het gaat goed met haar. Je hebt een mooie poster. Dat is toch Desiree Organ? In de scene waar ze net Dwayne Hill heeft gekust. Verrassende keuze. De meeste jongens van jouw leeftijd kiezen voor een naakt-acteur, of voor een porno scene.”
“Ja, ik weet het, ik ben maf. Ik hou gewoon van niet-naakte films. Geen idee waarom. Ik denk dat raden soms beter is dan zien?”
Indra haalde haar schouders op. Ze begreep sommige kinderen gewoon niet.

“En, Mark, kan je ons vertellen wat er gebeurd is?”
“Ja, tuurlijk. Euuhh, vanaf het begin van de dag? Oké, ik werd dus wakker van de wekker. Dat was raar, want normaal pijpt mam me ‘s ochtends wakker. Weten jullie dat ze een echte pijpkampioen was? Maar goed, ze was er niet, dus ik ging naar beneden voor ontbijt. Ze was ook niet in de keuken, dat was vreemd. Daarom keek ik in haar slaapkamer, daar vond ik haar. Ze zei dat haar dom was vergeten haar los te maken en vroeg me om oom Glenn te bellen. Maar ik snap het niet. We hebben eerder in dit jaar bij seksuele voorlichting bondage gehad. Ze zeiden dat het een basisregel is om altijd ervoor te zorgen dat het goed gaat met de sub. Hoe kan een dom dat nu vergeten?”
“Dat weten we niet, Mark. Misschien gebeurde er iets onverwachts en most hij heel snel weg?”
“Maar waarom nam hij dan de sleutels mee? En waarom is er hier politie? Er is iets mis. Er is iets ergs gebeurd met mam. Ik denk dat ze het me niet wil vertellen, maar ik ben geen kind meer. Ze kan het me echt wel vertellen!”
“Ga maar naar je moeder en vraag het haar als wij straks weg zijn. Iemand is haar nu aan het losmaken. Het komt goed.”

Ze sloten de deur achter zich, en hoorden splet-geluiden en schoten toen Mark zijn spelletje van pauze afhaalde.
“Ga nog even met Sally praten. Ze moet het hem vertellen.”
“Ja, vind ik ook. Hij begint het al door te krijgen. Hij kan het beter van haar horen, zodat hij haar blijft vertrouwen. Ik zal het haar zeggen. En wat ga jij doen?”
“Ik ga lopend terug naar het bureau. Ik moet nadenken. Stephen en jij kunnen de wagen nemen.”

Indrukken van een nieuwe wereld

Wilburn maakt zich met een zucht klaar voor het minst favoriete deel van zijn werk: de maandelijkse introductie voor nieuwe fabrieksmedewerkers. Hij dwingt zichzelf te glimlachen als hij de deur naar de wachtkamer opent. Zeven nieuwe medewerkers kijken op als hij binnenkomt. Vier vrouwen, drie mannen. Allemaal nog jong, aan het begin van hun carrière, klaar om met hun eerste baan te starten.

“Welkom bij Glaxo Johnson Kline, jullie nieuwe werkgever. Vandaag is de eerste dag van wat ik denk dat voor jullie allemaal je eerste baan is.”
Hij wacht even, en ziet alle nieuwe medewerkers knikken.
“Ik ben Wilburn Reid. Ik ben jullie leidinggevende. Voordat jullie aan het werk gaan moet ik jullie eerst een paar belangrijke regels uitleggen.”

Hij wacht weer even, en knikt goedkeurend als hij ziet dat drie van de nieuwelingen een kladblok en pen tevoorschijn halen, terwijl twee anderen een tablet openen om aantekeningen te maken. De laatste twee blijven gewoon zitten en kijken hem aan, misschien omdat het ze niet interesseert, of misschien omdat ze ervan overtuigd zijn dat ze het wel kunnen onthouden.
“Jullie komen te werken in een cleanroom. De medicijnen die we hier maken zijn voor kwetsbare patiënten. Het is van uiterst belang om altijd alle hygiënemaatregelen na te leven. Douchen voordat je de werkruimte betreedt. Draag een van de speciale pakken die klaarliggen. Gooi ze in de wasmand als je de cleanroom verlaat, nooit om welke reden dan ook een pak twee keer gebruiken. Niet eten en drinken in de cleanroom. Niet aan je gezicht zitten in de cleanroom. En …”
Wilburn wacht weer even. Hij weet dat de laatste regel altijd een paar mensen verrast, ook al staat het heel duidelijk in alle personeelsadvertenties.
“… En geen seks tijdens het werk, omdat dat uiteraard de cleanroom zou besmetten.”

Zoals verwacht happen drie van de nieuwelingen verrast naar adem. Een van de drie sluit zijn tablet en steekt zijn hand op.
“Ja?”
“Is dat niet tegen de Grondwet? Het 29ste Amendement zegt toch duidelijk dat …”
Wilburn heeft deze discussie al veel te vaak moeten voeren. Hij kan niet het geduld opbrengen om de man zelfs maar te laten uitpraten.
“Nee, jongeman. Jij hebt, net als heel veel anderen, niet gelezen wat er nu echt in het 29ste staat. Als je het echt had gelezen, dan had je gezien dat uitzonderingen met goede redenen mogelijk zijn. En ik kan je verzekeren dat de hygiëne van onze cleanroom een geldige reden is voor zo’n uitzondering.”
Nog een korte pauze, en dan zet hij weer zijn prettige verwelkomende stem op.
“Uiteraard doen wij er hier bij Glaxo Johnson Kline alles aan om jullie rechten zo veel als mogelijk te waarborgen. Dat is de reden dat jullie werktijd is onderverdeel in drie blokken van twee uur, onderbroken door twee doorbetaalde pauzes van één uur elk. Tijdens die pauzes verlaten jullie de cleanroom. We hebben allerlei gratis snacks en drankjes in de kantine, en enkele zeer goed uitgeruste sexcreatie ruimtes. Met daarnaast ook nog het uitstekende salaris voor deze starterfuncties geloven wij dat we hiermee voldoende compensatie bieden voor de noodzakelijke inperking van jullie seksuele rechten. Maar wie het daar niet mee eens hoeft uiteraard niet te blijven. We betalen je dan voor de hele dag, en wensen je veel succes bij het vinden van een andere baan.”

Slechts een van de nieuwelingen, een van de vrouwen, staat op en loopt weg.
“Goed zo. Er zijn er dus zes over. Dat maakt me blij. We gaan zo verder met specifieke uitleg over jullie taken, maar zullen we eerst een sekspauze nemen?”