De Zwarte Post 2, Afdeling Speciale Operaties (deel 2)

(c) 2019 – 2023, door P.D. Vile
Ik raad je aan om eerst deel 1 te lezen.

Hoofdstuk 5: Halleluja, broeder!

Emilie zat al te wachten toen Annabel haar kantoor betrad. Ze droeg een strakke spijkerbroek en een blauwe blouse, die strak om haar cup B borstjes spande. Met haar heerlijke lijf, haar lange benen, haar lange krullende rode haren, en de sproetjes op haar vrolijke gezicht, was zij voor elke gezonde man een onweerstaanbaar enkeltje gevangenis.
“Hoi Annabel! Heb je een partner voor me gevonden voor de zaak Been?”

Emilie had maar weinig vooruitgang geboekt met Ronnie Been, totdat ze opeens besloot om af te wijken van het script en haar gevoel te volgen. Zodra ze had laten vallen dat ze een broertje had, toonde Been opeens meer interesse, en toen moest Annabel dus snel iemand vinden om die broer te spelen. Jacob was de logische kandidaat, maar hij was druk bezig met een andere zaak. Die zaak was nu afgerond, en Jacob wilde maar al te graag direct met zijn volgende zaak aan de slag.

“Ja, Emilie. Hij heet Jacob, en hij zit al te wachten in kamer 3. Misschien kan je daar alvast naartoe gaan en kennis maken? Ik moet nog een paar belangrijke mails afmaken, maar zodra ik klaar ben kom ik bij jullie.”
Annabel glimlachte toen Emilie de deur achter zich sloot. Sinds de zaak Goeree was dit nu haar standaard werkwijze als haar kinderen een nieuwe partner kregen. Ze even met elkaar alleen laten was de beste manier om te controleren of ze goed samen konden werken.
Maar als ze heel eerlijk was, moest ze misschien toegeven dat dit misschien niet haar enige reden was, bedacht ze, terwijl ze de kantoordeur afsloot en de monitor die op de verborgen camera’s was aangesloten aanzette.

Het eerste dat Emilie opviel was dat de jongen nogal jong leek. Jonger dan ze had verwacht. Hij stond met zijn rug naar haar toe, dus het eerste dat ze zag waren zijn korte rode haren, zijn bleke maar goed gespierde benen onder zijn korte broek, en zijn strakke kontje.
Maar toen keerde hij zich om, en ze zag zijn schattige gezicht. Sproetjes, net als zij, prachtige blauwe ogen, en een glimlach die steen kon laten smelten.
“Hol, ik ben Emilie. Dan ben jij Jacob?”
“Ja, klopt. Hoi Emilie. Waar is Annabel?”
Ze schudden handen.
“Annabel komt zo, ze had nog wat te doen. Ze stelde voor dat wij alvast zouden kennen maken. Hoe oud ben jij, als ik vragen mag?”
“Ik ben acht. En jij bent denk ik veel ouder dan ik. Ben jij … ik denk al vijftien?”

“Bijna. Veertien.”
Emilie glimlachte.
Jacob vond haar glimlach mooi. Haar gezicht leek wel wat op het zijne, en dat was vreemd, maar ook leuk. En haar lijf was fantastisch. Hij had een meisje van zijn eigen leeftijd verwacht, toen Annabel zei dat hij een meisje als partner zou krijgen. Maar Emilie was ouder. Ze had zelfs al tieten!
Jacob was dol op tieten.

“Dus, jij zit al langer op deze zaak?”
“Ja, ze dachten dat het doelwit voor een meisje zoals ik zou vallen. Maar ik ontdekte dat hij meer wil dan een meisje. Hij wil een meisje met haar broer. Vandaar dat jij hier bent.”
Hij knikte. Dat klonk logisch. Ze waren beide roodharig. Ze konden makkelijk voor broer en zus doorgaan.
“En wat wil hij dan doen?”
“Dat wordt het lastige deel. Voor zover we nu weten is het zijn fantasie om een broer en zus incest te zien plegen. Dus ik neem aan dat het begint dat jij en ik samen vrijen. Annabel hoopt dan dat we hem zover krijgen dat hij ook mee wil doen, dat maakt haar latere werk een stuk makkelijker dan als hij alleen maar kijkt. Maar we weten nog niet echt waar hij opgewonden van wordt, behalve dus het toekijken. We weten zelfs nog niet eens of hij met mij zal willen spelen … of met jou.”

Emilie wachtte even, om dit te laten bezinken.
Toen vroeg ze: “Is dat een probleem voor jou?”
Jacob knikte: “Hé, ik heb al gezien dat je mooie borsten hebt. Het wordt leuk om stoute spelletjes met je te spelen. En als ik moet doen alsof jij mijn grote zus bent, dan is dat alleen maar extra ondeugend!”
“Maar is het ook geen probleem als … wat nu als het doelwit iets met jou wil doen?”
“Oh, tuurlijk, geen probleem. Ik val op vrouwen en op mannen. En op meiden, en ook op jongens. Ik vind het gewoon heerlijk om seks spelletjes te doen, met wie ook maar wil spelen.”
Het werd weer stil. Emilie leek diep in gedachten.

“Eeehhhh, Emilie? Is er iets?”
Ze aarzelde, vroeg zich af of ze eerlijk moest antwoorden. Maar toen herinnerde ze zich de regels die Annabel had uitgelegd. Volledige eerlijkheid tussen collega’s was misschien wel de belangrijkste van die regels.
“Luister, Jacob, begrijp me niet verkeerd. Je ziet er echt leuk uit en zo, en ik mag je. Maar ben je niet een beetje …”
“Te jong?” maakte Jacob de vraag af.
En toen omhelsde Jacob haar opeens, en drukte zijn lippen op de hare. Hij opende zijn mond en stak zijn tong een stukje naar buiten. Emilie was zo overvallen door deze plotselinge actie, dat ze zonder na te denken haar mond opende en zijn kus beantwoorde. En daarna was ze zelfs nog verbaasder toen ze merkte hoe passievol en gevoelig Jacob’s zoen was.
Hij voelde hoe zijn hand haar rug streelde, en haar haren, met aandacht en liefde. Ze voelde zijn tong om de hare dansen. En toen sloot ze haar armen om zijn lijf en greep zijn stevige billen.

Toen ze hun langdurige zoen eindelijk afbraken, hijgde Emilie.
“Denk je nog altijd dat ik te jong ben?” vroeg Jacob.
Zonder haar antwoord af te wachten knoopte hij haar blouse open. Hij nam even de tijd om de zachte, blanke huid van haar borsten te bewonderen, en het scherpe contrast met het donkere rood van haar tepelhoven. Hij zag dat ook haar borsten werden versierd door sproetjes. Maar toen boog hij voorover en nam een tepel in zijn mond. Zijn hand vond haar andere tepeltje.
Emilie’s hijgen en kreunen was meer dan genoeg antwoord voor hem.

Met zijn andere hand maakte Jacob de rest van de knoopjes van Emilie’s blouse los. Toen die helemaal open was, begon hij wellustig de zachte huid op haar buik en rug te strelen. Daarna probeerde hij haar broek te openen, maar hij worstelde met het nogal vreemd ontworpen knoopje.
“Laat mij maar,” fluisterde ze schor.
Hij knikte en liet haar los. Ze maakte snel de knoop los, toen de rits, en duwde toen haar broek naar beneden, snel gevolgd door haar zwarte kanten stringetje. Jacob’s ogen werden groot toen hij haar netjes bijgehouden driehoekje van rode krulletjes zag.
“Je bent heel mooi,” zei hij.
“Dank je,” zei Emilie, een beetje boos op zichzelf omdat ze merkte dat ze bloosde.
“Kan ik nu jou zien?”

Jacob knikte, en trok snel zijn shirt over zijn hoofd. Zijn borst en buik waren goed afgetekend. Ze moest toegeven dat hij er goed uitzag voor een achtjarige.
En toen trok hij zijn broek uit, en zag ze voor het eerst zijn pik. Hij was groter dan ze had verwacht, ze schatte dat hij zo’n negen centimeter lang was. Hij was niet dik, maar ze vond het prachtig om te zien hoe hard hij was, en hoe hij trots overeind stond, als een pijl die al naar zijn doel wees.
Ze voelde het verlangen door haar lijf stromen, en zonder iets te zeggen knielde ze voor hem op de grond en pakte zijn pik vast. Ze voelde hoe hard hij was. Ze genoot van de zachte huid. En toen opende ze haar mond en nam hem binnen. Helemaal, tot haar lippen de zachte, gladde, en totaal haarloze huid van zijn venusheuvel raakte.
Ze dartelde met haar tong rond het jonge plassertje in haar mond, genoot van de fluwelen zachtheid van zijn huid. Zo anders dan alle volwassen pikken die ze had gepijpt.

Jacob kreunde van genot toen die hete meid zijn pikkie zoog. Ze begon haar hoofd op en neer te bewegen, en hij kromde zijn rug van genot.
“Oh, ja. Ja, Emilie, dat is echt lekker!”
Hij maakte stotende bewegingen met zijn heupen, tegen de beweging van Emilie’s hoofd in. En toen voelde hij een zachte hand op zijn jongenstepels, en een andere die zijn billen kneedde. Hij stootte nog eens, toen nog een keer, en toen trok zijn lijf samen en verkrampte in een droog orgasme.

“Hij wordt niet eens slap!” riep Emilie verbaasd uit.
Jacob grijnsde.
“Voordeel van dat ik nog te jong ben om te spuiten. Ik kan doorgaan zolang ik maar wil. Nou ja, totdat ik blauwe ballen krijg.”
“Neuk me, alsjeblieft. Ik dacht altijd, ‘hoe groter hoe beter’, maar nu ik je gepijpt heb wil ik je in me voelen en mag je mijn ongelijk bewijzen.”
“Mag ik je eerst likken?”

Emilie ging op de bank liggen en spreidde haar benen. Jacob knielde, bracht zijn gezicht tot vlak bij haar honingpotje, en snoof de geur op.
“Hmmmm,” was zijn enige commentaar.
En toen dook hij neer en begon te likken. Hij begroef zijn neus in haar krulhaartjes, duwde zijn tong diep tussen haar plooien, en zoog de zoete sapjes uit haar jonge gaatje. Zijn tong vond haar clit, en toen hij daar zachtjes op zoog, hoorde hij haar piepen van genot.

Al was hij nog jong, Jacob had al seks gehad met verschillende partners. En hij was altijd een attente leerling geweest, en erg leergierig. Hij was erg goed geworden in beffen, zoals Emilie tot haar vreugde nu ontdekte.
Met zijn ene hand speelde Jacob met haar borsten. Ze ging sneller ademen, en steeds intenser. Ze hijgde en ze kermde. Haar lijf begon te draaien en te kronkelen, en toen trok haar rug krom, haar lijf verstrakte, en haar orgasme barstte los.
Jacob gaf haar niet eens de tijd om bij te komen. Terwijl de laatste golven van haar climax nog door haar lijf rolden, bewoog hij zich snel naar boven, richtte zijn harde jongenspikkie op haar hongerige opening, en duwde hem helemaal naar binnen.
“Oh. Oh, ja. Ja, ja, ja, ja, ja! Fuck, ja! Neuk me, Jacob! Neuk me hard!”
Dat deed hij.

Eigenlijk was Emilie het eerste meisje waar Jacob ooit seks mee had gehad. Hij was al met verschillende volwassen vrouwen geweest, maar nog nooit met een meisje.
Het gevoel van haar bijzonder strakke kutje om zijn jonge pik was nieuw en opwindend. Het was alsof er duizenden kleine handjes in haar zaten. Kleine, zachte, warme en natte handjes. En elk daarvan probeerde zijn lid naar binnen te trekken, probeerde hem tegen te houden als hij terugtrok.
Hij ramde zonder genade in en uit haar kutje. Zijn jonge pik bleef in en uit haar pompen. Zo af en toe duwde hij extra diep, bleef dan daar, en dan schokte zijn pikkie een paar keer door een droog orgasme. En zo af en toe verkrampte Emilie’s lijf, stroomden sapjes langs zijn pik, als zij weer klaarkwam.

Eindelijk, toen Emilie al lang de tel van haar orgasmes kwijt was, duwde ze hem weg.
“Het spijt me. Ik kan niet meer. Niet nu. Misschien later.”
Ze hijgde. Hij grijnsde.
“Dat is goed. Mijn ballen doen zo langzamerhand echt wel enorm zeer.”

En toen pas herinnerden ze zich waar ze waren.
“Oh, kut, wat als Annabel binnenkomt en ons zo ziet?”
“Wat als Annabel wil dat we al vandaag aan de zaak gaan werken? Ik weet niet of ik vandaag zelfs nog maar iets kan!”
Ze keken elkaar aan, en barstten toen in lachen uit.

Annabel haalde de vibrator uit haar kut. Ook zij was de tel kwijt geraakt van hoeveel keer ze was klaargekomen.
Ze had lang geprobeerd de behoefte te onderdrukken. Meer met elke operatie die ze zag was haar behoefte gegroeid. De onversneden, rauwe, enthousiaste lust voor pure seks die ze zag in alle kinderen die voor haar werkten wond haar gewoon te veel op. Elke keer als ze naar een operatie keek werd ze geil. Ze moest wel met zichzelf spelen, moest wel masturberen.
Ze had geprobeerd zich te verzetten. Stond zichzelf niet toe zich zelfs maar aan te raken. Dat zou een eerste stap zijn op een pad waarvan ze niet wist waar het naar toe zou leiden.
Maar het verlangen was blijven groeien en groeien, en uiteindelijk had ze zich gewonnen gegeven. Niet meer in staat het te weerstaan, had ze een hand onder haar rok gestoken, haar geschoren kut geraakt, en zichzelf tot orgasme gevingerd. Dat moment zou ze nooit vergeten. Het was tijdens de zaak Willems, en het was haar beste solo orgasme ooit geweest.

Daarna was de strijd beslecht, ze verzette zich niet meer. Als ze wist, of verwachtte, dat ze haar kinderen in actie zou zien, dan was ze er klaar voor. Dus ook vandaag.
Nadat Emilie haar kantoor had verlaten om Jacob te ontmoeten, had Annabel haar slipje uitgedaan, haar blouse geopend, en haar favoriete vibrator uit de la gepakt. Terwijl ze keek hoe de twee kinderen het met elkaar deden, speelde zij met haar borsten, haar kut, haar kont. Ze had het ene na het andere orgasme, door de geile en verboden beelden op haar beeldscherm.

Maar nu moest ze weer aan het werk. En dus veegde Annabel zichzelf schoon, trok een schone slip aan, waste haar handen, borg de vibrator op, en ging toen naar kamer 3.
Toen ze binnenkwam, waren beide kinderen weer netjes aangekleed, en zaten ze naast elkaar op de bank, te praten over school.
“Hoi Emilie! Dag Jacob! Sorry dat ik jullie moest laten wachten. Hebben jullie elkaar intussen een beetje leren kennen?”

Hoofdstuk 6: Geen vooruitgang met Halfweg

Annabel vocht tegen haar verlangen om te masturberen terwijl ze naar het scherm keek. Sinds ze het had uitgemaakt met haar vriend, nu twee weken geleden, maakte haar werk haar nog geiler dan eerst. De video waar ze nu naar keek was in verhouding erg braaf, en toch voelde ze haar kut kriebelen.

Op het scherm zag ze het doelwit, Arjan Halfweg, op de bank. Tegenover hem stond Donna een bijzonder sensuele strip act uit te voeren. Het doelwit keek toe. Met één hand wreef hij over zijn broek, wreef zijn eigen pik, over de stof.
Dit was nu al de derde keer dat Donna voor hem stripte. Dat arme kind deed haar best, enorm haar best. Maar hoe verleidelijk ze ook glimlachte, hoe ver ze haar benen ook spreidde, hoe lief ze ook aanbood om hem te helpen met die bult in zijn broek, of dat hij haar mocht aanraken, hij weigerde elke keer.

“Gewoon naar jou kijken, dat is alles wat ik wil, lieve schat.”
Maar zijn stem trilde meer dan de twee vorige keren. En zijn gezicht … Annabel pauzeerde de video en zoomde zo ver in als ze maar kon. Ze kan zich niet bedwingen om eerst in te zoomen op Donna’s tepeltjes. En toen op haar kutje, met dat donzige plukje haar dat daar net begon te groeien.
Maar toen riep ze zichzelf tot de orde, en draaide aan de knoppen om op het gezicht van het doelwit in te zoomen. Twijfel. Er was twijfel. Hij wilde wel meer, maar iets hield hem tegen. Misschien het risico dat hij liep. Misschien het taboe. Misschien het idee dat Donna nog te jong was, dat het haar kwaad zou doen.

Annabel zoomde weer uit en liet de video verder spelen. Ze zag Donna’s sensuele bewegingen, hoorde haar lieve stemmetje proberen het doelwit te overtuigen. Ze zag het doelwit doorgaan met over zijn broek te wrijven. En toen verstrakte zijn lijf, hij gromde, en er verscheen een donkere vlek in zijn broek.
“Bedankt, lieve schat,” zei het doelwit met zijn lage stem, terwijl hij Donna een briefje van 50 gaf.
“Kom je volgende week weer?”
“Dank je wel, Arjan!” antwoordde Donna, “en ja, natuurlijk kom ik weer. Kunnen we dan misschien meer doen? Je hoeft echt niet meer te betalen, weet je. Ik wil gewoon graag wat meer doen.”
“Dat is heel lief van je, schatje. Maar ik vindt het al fijn om gewoon te kijken hoe jij je uitkleedt en voor me danst.”

Annabel zakte terug in haar stoel. Drie weken al. Geen vooruitgang, geen enkele vooruitgang voorbij dit punt. En ze wist, wist gewoon, dat dit niet genoeg was.
Natuurlijk, beelden waarop hij een elfjarig meisje betaalt om zich voor hem uit te kleden, terwijl hij kijkt en zich klaarwrijft, dat is best belastend. Maar Annabel wist zeker dat het niet genoeg zou zijn om hem te laten aftreden als algemeen directeur. En als ze de beelden zouden laten uitlekken, dan zou hij ook veel problemen hebben, maar het zou niet tot zijn ontslag leiden.
De wens van de klant was duidelijk. Halfweg moest óf ontslag indienen, óf ontslagen worden. Hij mocht geen algemeen directeur blijven.

Maar toen opeens schoot Annabel overeind. Ze was zo diep in gedachten verzonken geweest, dat ze de video niet stop had gezet. Vóór haar, zonder dat ze er echt naar keek, had het doelwit een schone broek aangetrokken, en was toen met een glas whiskey terug gekomen in de huiskamer. Maar nu … mompelde hij iets?
Annabel spoelde terug. Ze zette het geluid harder. Ja. Ja, hij mompelde. Maar het geluid was te zacht, ze kon de woorden niet verstaan.
Ze luisterde opnieuw. En opnieuw. Zei hij …?
Als ze dat goed had gehoord, dan had ze misschien een invalshoek gevonden. Maar … had ze gelijk? Ze moest het zeker weten.

Een klop op de deur. Ze keek op de klok, en vloekte toen binnensmonds. Dat moest Mateo zijn, precies op tijd voor hun afspraak. Ze was langer met deze video bezig geweest dan ze had gemerkt.
“Binnen!”
Matteo kwam binnen.
“Kan je me nog één minuutje geven, Mateo? Ik moet dit eerst even afmaken.”
Mateo ging zitten, en Annabel schreef snel een email aan de Afdeling Analyse, en voegde het deel van de video toe waar Halfweg mompelde.
“Doe alles wat jullie kunnen om het geluid helder te krijgen en er achter te komen wat het doelwit zegt. Ik heb een vermoeden, maar ik heb eerst bevestiging nodig. Ik denk dat hij twee namen noemt. Als dat zo is, probeer er dan achter te komen wie dat zijn.”

“Oké, Mateo. Tijd om te bespreken hoe we je tweede contact gaan aanpakken.”

Hoofdstuk 7: Tweede contact

Charlotte Welmoed was net klaar met douchen toen de bel ging.
Vreemd. Ze verwachtte niemand.
Ze had veel zin om het gewoon te negeren, maar stel dat het iets belangrijks was? En dus trok ze snel een badjas over haar nog natte lijf, ging naar de deur, en keek door het kijkgaatje om te zien wie daar stond.

“Mateo! Wat een verrassing. Wat doe je hier?”
“Oh, mevr … Sorry, ik bedoel Charlotte … Sorry als dit een slecht moment is. Zal ik anders een andere keer terug komen?”
“Nou … ach, als je het niet erg vindt dat ik alleen een badjas draag, dan mag je wat mij betreft wel binnen komen. Maar, waarom ben je hier?”
“Jaaah, weet ik eigenlijk niet,” antwoordde Mateo, terwijl hij achter haar aan naar de kamer liep, “ik had wat tijd over, en ik vroeg me af hoe het nu gaat op je werk. Je weet wel, na vorige week en al dat gedoe met je baas?”
Terwijl ze ging zitten, bekeek ze hem wat beter. Hij had zijn haren vandaag netjes gekamd, en hij droeg een pak, waardoor hij er twee jaar ouder en bijzonder aantrekkelijk uit zag. Hij zag haar blik en haalde zijn schouders op.
“Sorry voor dat rare pak, was voor een stomme activiteit op school vandaag,”

Charlotte was verbaasd dat de jongen nog wist van vorige week. En nog verbaasder over hoe goed hij luisterde. Uit de vragen die hij stelde, bleek dat hij vorige week goed had opgelet, en dat ook deze keer deed. Nooit eerder in haar leven had ze zich zo serieus genomen en zo gewaardeerd gevoeld.
Maar ze merkte ook dat zijn ogen af en toe afdwaalden naar haar benen. Of naar haar decolleté.
Was het slecht van haar, dat ze ervan genoot om een puberjongen zo naar haar te zien kijken?

Mateo was verrast hoe sexy Charlotte er uit zag in haar badjas. Hij was kort, maar niet té kort. Ze had een diep uitgesneden decolleté, maar haar borsten waren wel bedekt. Hij kon niks zien dat echt onbehoorlijk was. Maar hij zag wel hoe prachtig bruin haar fraaie benen waren. En hij kreeg een heel goede indruk van de vorm van haar stevige borsten.
Normaal zou hij zijn blikken verbergen. Maar nu niet. Annabel had aangeraden te zorgen dat zijn blikken genoeg opvielen dat Charlotte het zou merken, maar niet zo erg dat het expres zou lijken.

Het team had nog geen kans gehad om camera’s in Charlotte’s huis te verstoppen, dus Annabel moest het doen met het vage beeld van de mini camera die in Mateo’s stropdas verstopt zat, en één enkele camera in het huis aan de overkant. Maar zelfs op die onduidelijke beelden kon ze al zien hoe het zelfvertrouwen van Charlotte leek toe te nemen, elke keer als ze Mateo zag kijken.
En ze was ook onder de indruk van hoe goed Mateo de conversatie stuurde. Nadat hij had geluisterd naar de problemen van het doelwit op haar werk, begon hij over poëzie, en noemde enkele dichters waarvan ze wisten dat Charlotte ze goed vond, maar ook een paar anderen. Hij had ze bestudeerd, en hij verwikkelde Charlotte in een diep gesprek over waarom hij het niet eens was met sommige van haar ideeën, maar wel weer met anderen. Het ging allemaal precies volgens plan.

Charlotte begon de jongen steeds meer te mogen. Niet omdat hij knap was, al was hij dat absoluut. Niet omdat zijn blikken op haar benen en borst haar het gevoel gaven dat ze sexy en mooi was, al deden ze dat zeker. Maar vooral omdat hij naar haar luisterde, haar serieus nam. En nu bleek hij ook nog een goed gevoel voor poëzie te hebben. Ze genoot van hun gesprek, en van hun verschillende meningen over hun favoriete gedichten. Waarom had ze nooit een vriend kunnen vinden die zo slim was, en die zo veel belangstelling had voor haar, als een persoon?

Opeens keek Mateo naar de klok aan de muur.
“Oh, verdorie, ik kom te laat!”
“Oh, dat spijt me, Mateo. Ik had …”
“Hoeft niet. Het is mijn eigen schuld. En als ik eerlijk ben, heb ik een heerlijke middag gehad. Het is raar. Jij bent veel ouder dan ik, maar ik breng mijn tijd liever met jou door dan met mijn leeftijdsgenoten. Jij lijkt me gewoon beter te snappen.”
“Dat is omdat jij slimmer en wijzer bent dan kinderen van jouw leeftijd, Mateo. Over een paar jaar zullen zij je ook gaan begrijpen.”
“Is het goed als ik later nog eens kom? Ik weet dat het raar klinkt, maar ik hou er echt niet van om met andere jongeren te hangen. Ik praat veel liever met jou. En misschien kan ik dan ook wat helpen met klusjes? Ik zie dat je tuin wel wat aandacht nodig heeft. En ik kan altijd wel wat extra zakgeld gebruiken.”
“Mateo, ik vond het leuk om met je te praten. Je bent altijd welkom. En dan kunnen we nog verder praten, vooral omdat je nog altijd de diepere betekenis van Galvine’s gedichten niet snapt. En ja, als je wil, dan mag je ook zeker wat aan mijn tuin doen.”

“En, Annabel? Heb ik het goed genoeg gedaan?”
“Goed genoeg? Man, Mateo, hou je me voor de gek? Elke keer dat ze jou naar haar benen of borsten zag gluren, voelde ze zich sexy en gewaardeerd. En toen ze jou in dat pak zag … jongen, heb je enig idee hoe goed jij er uit ziet?”
Annabel zag Mateo’s zelfverzekerde glimlach. Je, het was duidelijk dat hij heel goed wist hoe goed dat pak hem stond.
“Je hebt het heel goed gedaan. Je hebt jezelf verkocht als iemand die goed luistert, en als iemand die op haar intellectuele niveau zit, met dezelfde interesses, maar ook met een andere mening, waar jullie over kunnen praten, Precies wat zij graag wil.”
“Maar … helpen in de tuin? En daar geld voor vragen?”
“Geloof mij, tuinieren gaat werken. En elk kind van jouw leeftijd vraagt geld voor klusjes, ze zou het niet vertrouwen als jij dat niet deed.”
“Nou … als jij het zegt. Tot volgende week, dan maar?”