Door: Max vd Berg
Floortje had een nieuwe buurman. En buurvrouw, maar vooral de buurman was imposant. Een grote kale, getatoeëerde zwarte man met een enorm gespierd lijf. Net of hij een crimineel was.
Maar hij lachte wel veel en deed gewoon heel vriendelijk en aardig. Floortje was hem al een paar keer tegengekomen in de straat, in de supermarkt, …enzo.
En natuurlijk als ze thuis kwam op haar fiets vanuit school. Dan zeiden ze altijd hoi en dat soort dingen tegen elkaar.
Toen ze jarig was, eind maart, kwamen ze ook even langs. Ze hadden een zilveren armbandje gegeven en Floortje kreeg drie zoenen waar ze van kleurde…. Ze kwamen er toen ook achter dat hij meneer Stanley heette. Floortje wist zich het moment van de drie felicitatie zoenen nog goed te herinneren. Meneer Stanley feliciteerde haar met een donkere, zware stem, keek haar zo lief en diep aan in haar ogen en rook zo lekker mannelijk… daar hield ze wel van. Bovendien had hij toen zijn ene hand op haar dij gelegd, de andere had even over haar billetjes gegleden… vast per ongeluk, maar toch… Hihihi…., ze giechelde en bloosde nog als ze er wel eens aan dacht… en dat was best vaak….