Jens

Door: A.W. Ruquer

“Oohh fuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuck…”, hoorde ik Jens zachtjes kreunen. “Wat lekker dit!”
Mijn blik gleed over zijn bezwete lichaam, terwijl ik met mijn tong de laatste restjes zaad uit zijn plasbuis dwong. Zo geil dit… Zijn borstkas die in hoog tempo op en neer bewoog… Zijn hoogrode hoofd, de ogen half gesloten…. Ik zag weer een siddering door zijn lichaam trekken toen mijn tong zijn eikel beroerde. Opnieuw kreunde hij zachtjes. “Hhmmm jaaaaa…” Met enige moeite wist hij een hand op mijn hoofd te leggen. “Ga door!”, moedigde hij mij aan. “Zo facking lekker…”
Mijn mond sloot nog strak om zijn inmiddels half slap geworden neukstaaf. Of neukstaaf… StaafJE was meer op zijn plaats. Ineens moest ik denken aan de eerste keer dat ik Jens had gezien. Wat was hij bleu, en wat leek het een eeuwigheid geleden. Zo’n groot verschil met vandaag. Hoe was het eigenlijk zo ver gekomen? Tsja… dat is een lang verhaal.

Het leek een eeuwigheid geleden, ja, maar in werkelijkheid was het iets meer dan een jaar. Ruim drie weken daarvoor had ik de sleutels van mijn nieuwe appartement gekregen. Sindsdien was ik, samen met vrienden en familie, druk bezig geweest met behangen en inrichten. Er was inmiddels tapijt gelegd, en er hingen gordijnen voor de ramen, dus ik kon er eindelijk ook echt gaan wonen. Het was op een donderdag, halverwege juli, en ik had voor het eerst in mijn appartement geslapen. Alles was nog nieuw en het voelde allemaal een beetje als vakantie. Nou ja, het was natuurlijk ook wel die tijd van het jaar. In elk geval was ik die dag bezig met het overbrengen van de laatste dozen uit mijn oude flatje toen ik Jens voor het eerst zag. Ik wist toen natuurlijk nog niet dat hij Jens heette. Ik wist alleen wat ik zag: dat hij hoogblond was, vrij tenger gebouwd, en zo te zien niet ouder dan een jaar of 11-12. Vreemd genoeg riep hij ergens een vage herinnering in mij wakker, hoewel ik ook zeker wist dat ik hem nooit eerder gezien had. Hij was nogal stuntelig bezig een bank te tillen, samen met een man van mijn leeftijd, waarvan ik aannam dat het zijn vader was. Ze liepen gezamenlijk in het trapportaal in de richting van het appartement beneden het mijne. De bank dreigde op de grond te vallen, en razendsnel greep ik in. De doos die ik zelf in handen had gehad zette ik op de grond. Nog net op tijd kreeg ik een hoek van de bank te pakken. Gelukkig bleek de bank niet al te zwaar. Jens keek heel even opzij, maar zei verder niks. Ook de man aan de andere kant van de bank hield zijn mond, al zag ik wel even een licht goedkeurend knikje. Met z’n drieën brachten we de bank naar binnen en zetten die in de woonkamer op de grond. Pas toen werd er gesproken. “Bedankt,” zei de man. “Ja, graag gedaan,” zei ik. We keken elkaar enige tijd aan. Toen was de man kennelijk tot een besluit gekomen. “Eric,” zei hij, terwijl hij een hand uitstak. “En dat is Jens. Mijn zoon.” Dat laatste met een hoofdknikje in de richting van de jongen. Ik accepteerde de uitgestoken hand, en ik stelde mij ook voor. “Marcel,” zei ik, “Ik woon in het appartement hierboven. Ook nog niet lang hoor,” voegde ik eraan toe. “Pas een week of drie.”
Het handen schudden was inmiddels achter de rug. Er volgde een ongemakkelijke stilte. Ik bleef wat schutterig staan. “Nou, ehm… Dan ga ik maar weer. We zullen elkaar nog wel eens zien, denk ik.” Ik had toen nog geen idee hoe profetisch die woorden zouden blijken. Mijn blik dwaalde wat rond in de woning, die nog niet helemaal was ingericht. “Veel geluk hier.” Met die woorden draaide ik mij om in de richting van de voordeur. En toen viel mijn blik op de foto… Het was een trouwfoto. In de man herkende ik moeiteloos Eric. Oké, een aantal jaar jonger, en met een duidelijk vrolijker gelaat. Maar het was vooral de vrouw op de foto die mijn aandacht trok. Ik kende haar… Als door de bliksem getroffen bleef ik staan.
Eric had het in de gaten. Hij liep in de richting van de foto. “Onze trouwfoto,” zei hij, een beetje ten overvloede. “Zestien jaar geleden… De mooiste dag van mijn leven. Op dat moment, tenminste… Jens was nog niet geboren.” Hij had de foto in de hand genomen en keek er peinzend naar. “Als we toen wisten wat ons te wachten stond…” Hij zweeg. “Sorry,” zei hij toen, zijn eigen gedachten onderbrekend, “Dat zal jou natuurlijk worst wezen.” Behoedzaam zette hij de foto terug.
“Je vrouw…”, begon ik voorzichtig, “Heet ze soms Sylvia?”
Nu was het Eric die schrok. “Ja,” zei hij, “Hoe weet jij dat?”
“Sylvia en ik… Wij waren klasgenoten”, legde ik uit. Sylvia was het mooiste meisje van de klas geweest. Elke jongen had wel een oogje op haar, en ik was geen uitzondering. Helaas voor mij zag ze mij niet staan. Ik keek weer naar de foto en voelde plotseling een onplezierige gedachte in mij opkomen. Eigenlijk wilde ik het niet weten, maar toch vroeg ik het: “Wat bedoelde je toen je zei ‘Als we toen wisten wat ons te wachten stond’?”
Opnieuw zweeg Eric enige tijd. “Ruim twee jaar geleden kreeg Sylvia last van hoofdpijn. Eerst dachten we dat het gewoon vermoeidheid was, of misschien had ze een bril nodig. Maar toen kreeg ze ook uitvalverschijnselen… En de medicijnen hielpen niet. De dokter stuurde ons door naar het ziekenhuis voor een scan. Hij vertrouwde het niet, en terecht… Een hersentumor. Inoperabel. Nog geen zes weken later was ze dood.” Eric vocht tegen zijn tranen. “Zo oneerlijk. Nog geen veertig… En ze zat altijd zo vol levenslust.” Ja, dat herinnerde ik mij ook nog. Sylvia was the life and soul of the party.
“Jezus…”, zei ik, “Ik had geen idee…” Meer wist ik ook niet uit te brengen.
“Het geeft niet,” zei Eric. “Je kon het niet weten.” Weer stilte. Die werd onderbroken door een licht gesnotter vanaf de bank. Ik keek die kant op en zag dat Jens daar was gaan zitten. Nu begreep ik ook waarom Jens mij vaag bekend voorgekomen was: hij leek precies op zijn moeder. Dezelfde bouw, dezelfde gebruinde huid, dezelfde kleur haar, en ook dezelfde kleur ogen, zag ik nu. Ogen die gevuld waren met tranen. Ik kon me maar moeilijk voorstellen hoe het voor hem moest zijn. Eric ging naast hem zitten en sloeg een arm om hem heen. Dat was voor mij het teken om te vertrekken. Ik was hier duidelijk te veel.
“Ik eh.. Ik kom er zelf wel uit,” zei ik, en liep richting voordeur. “Sterkte,” wenste ik hen nog.

Dat was mijn eerste en ietwat ongemakkelijke kennismaking met mijn benedenburen. Gelukkig bleef het niet bij die ene keer. Het feit dat ik Sylvia ook gekend had schiep een band, en hoewel we daarna niet bepaald de deur bij elkaar plat liepen durf ik toch wel te stellen dat Eric en ik vrienden werden.
En als we dan bij elkaar waren hadden we lange gesprekken, zeker als het over Sylvia ging. We wisselden anekdotes uit. Natuurlijk wist ik wel het een en ander van Sylvia’s schooltijd… Sylvia was een mooie meid geweest. Ik had van alles gedaan om bij haar in de smaak te vallen. Van alles, inderdaad – maar toch niet alles. Op school ging het gerucht dat Sylvia en haar ouders naturisten waren. Toen Sylvia ons een keer uitdaagde om met haar mee te gaan naar het strand haakten de jongens als eerste af. Twee meisjes durfden het wel aan, maar toen ze terugkwamen bleek het allemaal maar bluf te zijn geweest. Ze waren gewoon naar een “gekleed” strand geweest, dus toen wisten we nog niets.
Ik vroeg Eric eens of Sylvia het ooit over mij had gehad. Eric schudde het hoofd: “Ik kan me niet herinneren dat ze jou ooit specifiek genoemd heeft,” zei hij, “Maar Sylvia sprak sowieso weinig over haar schooltijd. Ze leefde voor morgen.”
Ik kwam erachter dat Eric oorspronkelijk uit Zeeland kwam, maar voor de liefde hierheen was verhuisd. Sylvia en hij hadden elkaar ontmoet op een vakantie voor singles. De vonk was vrijwel direct overgeslagen. Niet lang daarna volgde een verloving, en vervolgens de bruiloft. Het duurde veel langer dan gehoopt voor Sylvia zwanger raakte, maar met de geboorte van Jens was hun geluk dan toch compleet. Totdat het noodlot toesloeg…
Jens was pas 9 jaar oud toen zijn moeder overleed. Het was niet te bevatten.
De eerste tijd waren ze als verdoofd geweest. Ze leefden op de automatische piloot. Pas na meer dan een jaar kwam er wat gevoel terug, werd er weer eens hardop gelachen. Toen kwam langzaam ook het besef dat het huis waar ze woonden te groot voor hen was, en ook nauwelijks te betalen voor Eric. Met pijn in het hart hadden ze het verkocht en waren ze verhuisd naar het appartement.
En voor we het wisten waren we weer een jaar verder. Een jaar waarin we elk onze verjaardag vierden. Eric werd 46, ik werd 43 en Jens werd 12. Hij zat in groep 8, en na de zomervakantie zou hij overgaan naar het voortgezet onderwijs. Waarschijnlijk zou het HAVO worden, maar VWO was ook niet onmogelijk.
Nu was het dan begin augustus, en hoogzomer. Het land was in de greep van de zoveelste hittegolf in vijf jaar tijd. In mijn appartement kreeg ik de temperatuur niet beneden de 27°C, wat ik ook probeerde. Ik liep te zweten als een otter. Niet dat ik een hekel heb aan hoge temperaturen, maar deze drukkende hitte kon zelfs ik slecht verdragen. Ik verlangde wanhopig naar kantoor, waar de airco overuren draaide, maar het was pas zaterdag. Ik moest nog tot dinsdag geduld hebben, want op maandag werkte ik thuis. En er was gelukkig wel afkoeling beloofd voor later in de week. Dat zou dan uiteraard vooraf gegaan worden door hevige regen- en onweersbuien, zo waren wij gewaarschuwd.
Om de dag door te komen had ik mijn laptop opengeklapt. Vrijwel naakt en met het zweet parelend op mijn lichaam werkte ik aan mijn nieuwste project: een verhaal over een jong meisje dat een oudere man weet te verleiden. Niet erg origineel, maar ik ging er toch zo in op dat ik nauwelijks doorhad dat het steeds donkerder werd. Plotseling schrok ik op van een felle bliksemflits. Een paar seconden later klonk er een krakende donderslag. Toen ik naar buiten keek zag ik een onheilspellend donkergrijze lucht. Het viel me nu ook op dat de vogels waren verdwenen en dat de wind totaal was weggevallen. Voordat ik het goed en wel in de gaten had begon het te plenzen. Het water viel in loodrechte stralen als een ondoordringbaar gordijn naar beneden. Al snel viel de regen zo hard dat ik de overkant van de straat niet meer kon zien. En ondertussen schoten bliksemflitsen vrijwel onafgebroken door de lucht. Het donderde nu zo hevig dat de ramen ervan trilden.
Op mijn laptop klikte ik buienradar aan. Daar zag ik een donkerpaarse vlek tergend langzaam over mijn woonplaats bewegen. Dat zag er niet best uit… Gelukkig had ik alle ramen dicht.
Ik probeerde nog wat verder te schrijven, maar het was onmogelijk om me te concentreren. Het werd nog erger toen plotseling de wind opstak. Met een oorverdovend kabaal kletterde de regen tegen de ruiten. Maar het was ook geen regen meer, zag ik nu – het was hagel. En het bleef ook maar bliksemen en donderen. Gefascineerd bleef ik naar het natuurgeweld kijken, op veilige afstand van het raam. De windvlagen waren soms zo hevig dat ik bang was dat het raam zou openwaaien. Op mijn balkon had zich inmiddels een soort stuwmeer gevormd, en ook op de vensterbank ontdekte ik plasjes water. Ik was benieuwd hoe de bomen het hielden op het plein voor ons complex. Er zou wel heel wat schade ontstaan aan de geparkeerde auto’s… Ook de mijne stond daar ergens tussen. Voor het moment kon ik niets doen dan wachten.
Het duurde lang voor het noodweer iets in hevigheid afnam, maar er kwam een moment dat ik weer verder kon kijken dan een meter of drie. En toen, net zo abrupt als hij opgestoken was, ging de wind weer liggen.
De regen viel weer loodrecht op straat. Die stond helemaal blank, kon ik nu zien. Het parkeerterrein was een meer geworden. In de nu snel minderende regen keek ik naar de chaos beneden. Verschillende bomen waren geveld, en van andere waren dikke takken als luciferhoutjes afgebroken. Ik telde zeker twintig auto’s die geraakt waren door rondvliegend puin. Als door een wonder leek de mijne onbeschadigd, maar dat kon ik vanaf hier natuurlijk niet met zekerheid zeggen.
Met mijn verhaal wilde het nu helemaal niet meer vlotten. In plaats daarvan zocht ik naar berichten over het noodweer. Wat ik las bevestigde alleen maar wat ik al gezien had: veel schade door omgewaaide bomen, afgerukte daken, rondvliegend straatmeubilair en dergelijke. Wateroverlast in het centrum. Ondergelopen parkeergarages. Een kinderfeestje dat letterlijk in het water was gevallen. Geen dodelijke slachtoffers, gelukkig, maar wel mensen gewond door takken of hele bomen die op hun auto vielen.
Maar het noodweer bleek ook heel plaatselijk te zijn geweest. Uit de rest van het land klonken heel andere berichten: temperatuurrecords die sneuvelen, “Langste hittegolf ooit”, “Droogste zomer ooit dreigt”…Ik werd er niet vrolijk van en klapte de laptop dicht.
Het was nog steeds benauwd in mijn kamer en ik zette een raam open. Misschien zou het wat helpen… Inderdaad leek er nu wat koelere lucht binnen te stromen. Oh, dat voelde lekker langs mijn lichaam! Geruime tijd bleef ik zo staan, terwijl ik langzaam afkoelde.
Daarna nam ik een douche, waardoor het effect weer vrijwel teniet werd gedaan…
De rest van de dag hing ik nog wat op de bank. Inspiratie voor het verhaal had ik niet meer. Ik at wat, ik las wat in een boek, ik keek wat tv… en toen ging ik maar naar bed.
De volgende dag was de verzengende hitte gewoon weer terug. De onweersbui van de dag ervoor had maar even verkoeling gebracht. Eerlijk gezegd kan ik me niet precies herinneren wat ik die dag gedaan heb. Waarschijnlijk niet heel veel. In elk geval heb ik wel wat aan het verhaal gewerkt, al was ik niet heel tevreden over de voortgang. Op een of andere manier was het allemaal niet logisch. Pas ’s avonds, tijdens het eten, schoot mij ineens te binnen wat er niet klopte: de hoofdpersoon moest geen meisje zijn, maar een jongen! Ik opende mijn laptop weer en begon met herschrijven… Onwillekeurig had ik Jens in gedachten tijdens het typen. Meteen had ik het gevoel dat alles nu op z’n plek viel. Het liep nu als een trein, en ik ging achter elkaar door.
Plotseling schrok ik op van de bel. Ik keek automatisch op de klok en zag dat het al 21.15 uur was. Nauwelijks bekomen van de schrik werd er opnieuw aangebeld. Iemand had mij kennelijk dringend nodig, maar wie? Ik verwachtte niemand.
Voor ik goed en wel was opgestaan hoorde ik de bel nogmaals. Ja, ja, zei ik tegen mezelf, ik kom eraan! Eenmaal bij de voordeur keek ik door het raam op de galerij. Tot mijn verbazing zag ik daar Eric en Jens staan. Wat kwamen die nou doen? En nog terwijl ik de deur opende begon Eric al te praten: “O, gelukkig – je bent thuis! Ik begon al te denken dat je weg was. Maar je auto stond er wel, dus….” Hij aarzelde even. Daarna ging hij verder: ” Ja, sorry dat ik stoor – dat WE storen (hier legde hij even een hand op de schouder van zijn zoon) – maar ik zit met een probleem. Een vrij groot en nogal nat probleem.”
Ik keek vragend van Eric naar Jens en weer terug. “Oké,” zei ik, toen het stil bleef, “Wat is er dan aan de hand?”
Eric slaakte een zucht. “Nou, het zit zo… Jens en ik zijn een paar dagen naar Zeeland geweest, en nu kwamen we vanavond terug en nou blijkt dus dat het raam van Jens’ slaapkamer al die tijd heeft opengestaan.” Hij wachtte even zodat deze woorden bij mij konden binnenkomen. En ik begreep het inderdaad. “Owww… da’s niet best!”, zei ik.
“Zeker niet!”, reageerde Eric. “De kamer is een puinhoop! En je weet, Jens’ bed staat onder het raam….” Eric wierp even een blik op zijn zoon. “Ik was er echt van overtuigd dat ik het gecheckt had voor we weg gingen, maar ik heb me toch vergist.” En tegen zijn zoon: “Nogmaals sorry, jongen.”
Jens had nog niets gezegd, maar nu keek hij even om naar zijn vader. “Het geeft niet, pap. Het is maar water.”
“Ja,” zei Eric, “Maar wel een hele hoop water!”
Even was het stil. Toen ging Eric verder: “Dus wat ik je nou eigenlijk vragen wil… Kan Jens een paar nachtjes bij jou slapen? Totdat dat waterballet is opgeruimd?”
Ik wist even niet goed wat ik moest zeggen. Want natuurlijk had ik er geen enkel bezwaar tegen. Integendeel: ik fantaseerde al heel lang over dingen die ik met Jens wilde doen… En had ik daar niet net ook een verhaal over geschreven? Maar ik wilde ook niet al te gretig over komen. Dus aarzelde ik een beetje (gespeeld) voor ik toestemde. “Ehm, ja… Ja, dat moet wel lukken denk ik,” zei ik met een blik op Jens.
Er verscheen een opgeluchte glimlach op het gezicht van Eric. “O, fijn. Daar zijn we echt enorm mee geholpen, hè Jens?” De jongen knikte instemmend.
“Nou dan eh… dan laat ik Jens hier,” vervolgde Eric. “Ik ga weer naar beneden, kijken of ik daar verder wat kan opruimen of zo. De boel moet weer droog, het raam is er bijna uitgewaaid… geen idee hoe ik dat allemaal moet regelen. Eerst de verzekering inlichten, denk ik, maar die zullen het wel druk hebben… Wish me luck!” Hij deed een stapje naar achteren. “En Jens: hou je haaks, jongen. Het is maar voor een paar nachtjes. Hoop ik, althans.”
Jens had zich omgedraaid naar zijn vader. Hij reageerde een beetje gepikeerd. “Ik ben geen kleuter meer, papa. Ik red me echt wel. En ik ken Marcel al eeuwen.”
Ik kon een glimlach niet onderdrukken, want ‘eeuwen’…dat was natuurlijk zwaar overdreven.
Eric had zijn handen opgeheven in een quasi-afwerend gebaar. “Al goed, jongen. Vreet me niet op.” En tegen mij: “Ik kom morgenavond nog wel even langs, oké?”
Dat vond ik prima, en ik keek toe hoe Eric via de trap naar beneden verdween.
Jens was ondertussen bij mij naar binnen gestapt. Ik sloot de deur achter hem. Een beetje besluiteloos bleef hij staan.
“Toe maar,” moedigde ik hem aan, “Je kent de weg hier toch wel? Doe maar of je thuis bent! Dan ga ik ondertussen even een bed voor je opmaken.”
Jens liep de gang door naar de woonkamer. Ik keek bewonderend en verlangend naar zijn gebruinde armen en benen. Niet voor het eerst vroeg ik me af of de rest van zijn lichaam er ook zo uit zou zien… Nou ja, van zijn torso wist ik dat wel. Maar wat er in zijn broek zat… Enfin, het zou wel bij fantaseren blijven.
Met het opmaken van het bed was ik snel klaar. Ik keek de logeerkamer eens rond. Er stonden nog steeds een paar dozen die ik niet had uitgeruimd, maar verder was het wel in orde. Trouwens, ik kon die dozen toch nergens anders kwijt.
In de kast lagen nog schone handdoeken, zag ik, dus dat was ook in orde. En er was ruimte genoeg voor Jens’ eigen spullen. Op dat punt besefte ik ineens iets: Jens had helemaal niets bij zich gehad. Geen tas of koffer, alleen de kleren die hij aanhad. Misschien in de haast vergeten? Hmm… nou ja, hij kon morgen altijd nog iets halen, als dat nodig was. Tenslotte was het alleen maar een trap af.
Even later was ik ook in de woonkamer. Jens was op de bank gaan zitten. Hij had z’n telefoon in de hand en ik zag dat hij druk aan het scrollen was. Toen hij merkte dat ik de kamer binnenliep legde hij dat ding echter aan de kant.
“Ah, hé Marco,” zei hij, “Dat heb je snel gedaan.”
“Mjah…”, zei ik, “Zoveel werk is het nou ook weer niet.” Ik keek even naar hem en liep toen naar de keukenkast. “Van jou weet ik het niet,” begon ik, terwijl ik een glas pakte, “Maar ik heb best wel dorst.”
“Oh, ja… Ik lust ook wel wat,” reageerde Jens.
“Beetje fris?”, vroeg ik, met twee glazen in mijn hand.
Jens haalde zijn schouders op. “Net wat je hebt,” zei hij, “Doe maar wat jij ook neemt.”
Ik vulde twee glazen met frisdrank en zette die op het tafeltje voor de bank. Daarna ging ik naast Jens zitten. “Oef!”, zuchtte ik, “Wat een dag!”
“Jawel, hè?”, zei Jens. Hij zuchtte ook even. “Zoiets hoop ik toch maar een keer mee te maken. Wat een puinhoop, joh! Echt… alles kletsnat.” Hij schudde zijn hoofd.
We zwegen allebei een tijdje, en dronken wat uit onze glazen. Ik wierp een schuine blik op hem. “Heb je nog wat nodig van beneden?”, vroeg ik hem.
Jens keek mij een beetje verbaasd aan. “Neuh… Wat dan?”
“Nou, ik dacht misschien… pyjama of zo.”
Jens keek nu nog verbaasder. “Pyjama? Die heb ik niet eens!” Weer schudde hij zijn hoofd. “Nee, hoor – ik red me zo wel.”
“Oké…”, zei ik. “Ik vroeg het me gewoon af.” Mijn blik bleef op hem rusten. Geen pyjama? Hij zou toch niet..? Ik voelde iets steigeren in mijn broek. Ho!, dacht ik, Even kalmeren nu. Om mij af te leiden besloot ik de tv aan te zetten. Er was een of andere domme spelshow voor, en ik geloof niet dat het Jens ook maar iets interesseerde. Het kon mij ook maar matig boeien, trouwens. Een overdreven enthousiaste presentator en een irritante hoeveelheid reclameonderbrekingen maakten het er allemaal niet beter op. Na een minuut of 40 hield Jens het voor gezien. “Vind je het erg als ik naar bed ga?”, vroeg hij.
“Nee, natuurlijk niet,” antwoordde ik.
“Oké dan…”, zei Jens. Hij dronk zijn glas leeg en stond op. “Welterusten, Marcel.”
“Ja, welterusten Jens,” was mijn logische reactie. Ik zag hoe hij de kamer uitliep.
Niet veel later hoorde ik hem bezig in de badkamer. Een klaterende straal in de wc-pot, daarna het doorspoelen van het toilet… De kraan bij de wastafel… Hee, het klonk net alsof hij zijn tanden poetste. Had hij dan wel een tandenborstel bij zich gehad? Ik had die niet gezien in elk geval.
De badkamerdeur ging open en dicht. Voetstappen die zich verwijderden… en toen stilte.
Ik zat alleen op de bank en keek naar het tv-scherm. Het was 22.15 uur. In de ingevallen duisternis vroeg ik me af wat ik nu zou gaan doen. Eerst die tv maar eens uit…
Met een druk op de knop snoerde ik de gastheer van een talkshow de mond. Ineens was het stil, op het zoemen van de koelkast na. Ik ging weer op de bank zitten en dacht na.
Morgen was maandag. Thuiswerkdag voor mij. Maar ik had geen idee wat de plannen van Jens waren. De vakantie was nog niet voorbij. Zou hij hier blijven, of naar zijn eigen huis gaan? Of misschien vrienden opzoeken? Ik had geen idee, en ik kon het hem nu niet meer vragen. Het zou tot morgen moeten wachten.
Mijn glas was inmiddels ook al lang leeg. Ik zette het op het aanrecht in de keuken, haalde brood voor de volgende dag uit de vriezer (ook maar wat voor Jens) en trof verdere voorbereidingen om naar bed te gaan. In de badkamer trof ik inderdaad een extra tandenborstel aan. Tien minuutjes later lag ik horizontaal, onder een lakentje. En hoewel het nog steeds bloedheet was en mijn fantasie op volle toeren draaide viel ik toch vrij snel in slaap.

De nacht was voorbij voor ik er erg in had. Toen ik wakker werd en op mijn telefoon keek zag ik dat het inmiddels 7:45 uur was. Van buiten drong het gekoer van duiven tot mij door, en ik hoorde een auto wegrijden. Het was tijd om op te staan en aan de slag te gaan. Niet dat ik daar nou zo veel zin in had, maar ja… ik had nou eenmaal geen vakantie. Snel wipte ik uit bed, maakte mijn toilet en at een boterham of twee. Het was bijna half negen toen ik mijn laptop openklapte en inlogde in mijn kantooromgeving.
Eerst maar eens mijn mail checken… Dat leek mee te vallen: maar 10 berichtjes. Helaas bleken een aantal daarvan wel erg tijdrovend. Voor ik het wist was het tien uur: tijd voor een online meeting. Nog net lukte het me om een mok koffie klaar te maken. Terwijl ik bezig was met het instellen van een verbinding hoorde ik de wc doorspoelen. Shit! Jens! Helemaal vergeten… Snel draaide ik mijn laptop een beetje, zodat Jens buiten beeld zou blijven, mocht hij onverwacht binnenlopen. En Jens kwam inderdaad binnenlopen… Ik schrok me rot toen ik hem zag en verslikte me bijna in mijn koffie. Want Jens was poedelnaakt…
“Hoi!”, zei hij en liep naar de keuken. “Ik ga even wat eten maken, hoor!”
Tussen het proesten door gebaarde ik hem stil te zijn, en wees naar mijn laptop.
“Oh, sorry!”, reageerde Jens op gedempte toon. “Je bent aan het werk?” Ik knikte alleen maar. Jens stak zijn duim op ten teken dat hij het begrepen had.
Zo geruisloos mogelijk maakte hij een ontbijtje voor zichzelf klaar, terwijl ik trachtte hem uit beeld te houden. Dat was niet eenvoudig, maar het lukte. Mijn collega’s zullen zich wel hebben afgevraagd wat ik in vredesnaam allemaal aan het uitvoeren was met mijn laptop, maar er werden geen vragen gesteld. Gelukkig had nog niet iedereen zich gemeld voor de meeting. Tegen de tijd dat Jens weer uit de keuken verdwenen was, begon de meeting ook officieel.
Het viel waarachtig niet mee om mijn aandacht erbij te houden. Want elke keer als ik over de rand van mijn laptop keek zag ik Jens op de bank zitten… Hij at zijn ontbijt, en toen dat op was nam hij zijn telefoon ter hand. Gedachteloos krabbelde hij soms wat aan zijn kruis. En iedere keer als hij dat deed voelde ik bij mijzelf wat groeien in mijn broek. Het duurde niet lang voordat daar iets fier overeind stond. Ik was blij dat dat voor mijn collega’s in elk geval buiten beeld bleef.
Na ongeveer een uur was de meeting ten einde en sloot ik de cameraverbinding af. Oef! Dat was allemaal maar net goed gegaan. Ik leunde even achterover en zuchtte. Daarna wilde ik verder gaan met mijn mailtjes, maar Jens was opgestaan van de bank en stond nu naast me. Ik kon de warmte van zijn lichaam duidelijk voelen en daar raakte ik alleen maar meer opgewonden van. “Hé, ik heb dorst,” zei hij, “Wil jij misschien ook nog wat drinken?”
Ik moest toegeven: daar had ik best zin in. Mijn koffiebeker was leeg. “Nou, graag!”, antwoordde ik en probeerde zo normaal mogelijk te klinken. Maar ondertussen schoten er allerlei ongepaste gedachten door mijn hoofd… Ik hoefde nu alleen mijn hand maar uit te steken en dan…
“Koffie?”, vroeg Jens, met de beker al in zijn hand. “Lekker!”, was mijn reactie.
In de keuken schonk hij voor mij de beker weer vol, en voor zichzelf een glas water.
Ik keek naar hem terwijl hij daarmee bezig was. Nu zag ik pas goed wat ik wel had vermoed: de rest van zijn lichaam was net zo gebruind. En wat had hij een lekkere billen! Mijn stijve pik schoot nog verder in het gelid.
Toen hij zich omdraaide met de beker en het glas in zijn handen gleed mijn blik als vanzelf naar zijn kruis. Oh, dat zag er ook lekker uit, zeg! Een heerlijk haarloos worstje hing daar tussen zijn benen. En die dansende balletjes… Hoe zou het zijn om daarmee te mogen spelen? Bij de gedachte alleen kwam ik al bijna klaar.
Jens zette de beker bij mij neer en bleef opnieuw staan. “Ik wist niet dat je vandaag moest werken. Sorry.”, zei hij. “Had ik het geweten dan had ik me wel even aangekleed.”
“Het geeft niet,” zei ik. “Ze hebben niks gezien, hoor.”
“Maar jij wel, hè?”, reageerde Jens met een grijns. “Ik zag je wel kijken, hoor.”
Ik voelde dat ik rood aanliep. “Sorry,” zei ik op mijn beurt, “Ik wilde niet…”
“Oh, het is oké,” viel Jens mij in de rede. “Anders had ik er wel wat aan gedaan.”
Hij zette zijn glas even naast mijn koffie op de tafel, deed een pas of twee achteruit en draaide zich een paar keer rond. “Bevalt het?”, vroeg hij, glimlachend.
Ik slikte moeizaam en bleef stil. Ik had het gevoel alsof mijn hoofd zou exploderen.
Jens grijnsde nu opnieuw van oor tot oor. “Oh, die blik zegt genoeg!”
“Ik begrijp het niet…”, stamelde ik tenslotte. “Waarom..?”
“Waarom ik naakt ben?”, vulde Jens aan. “Of waarom ik daar zo luchtig over doe?”
“Allebei, denk ik”, reageerde ik.
Jens was weer vlak bij de tafel komen staan. Hij nam een paar slokken uit zijn glas voor hij antwoord gaf. “Nou..”, zei hij toen, en likte even zijn lippen af, “Je zei zelf: doe alsof je thuis bent. Dus daarom naakt.”
Oké… dus Jens was gewend thuis naakt rond te lopen? Weer wat geleerd. Ik was natuurlijk wel eens bij hen thuis geweest, maar ik had hem daar nooit naakt gezien. Misschien was ik er net op de verkeerde momenten. Of misschien had hij zich voor mij ingehouden.
“En ik kom al jaren op naaktstranden. Ben wel gewend dat mannen naar me kijken… Jij bent echt niet de eerste, hoor.” Hij nam nog een slokje. “Sommigen proberen ook wel eens wat bij me, maar papa houdt altijd een oogje in het zeil.”
Het duizelde me nu een beetje. Was het dan toch waar geweest, van Sylvia en haar ouders? Dat ze naturisten waren..?
Jens steunde met beide handen op de rand van de tafel en keek naar mijn laptop.
“Moet je nog veel werken vandaag?”, vroeg hij.
“Eh.. ja, best wel. Hoezo?”, was mijn wedervraag.
“Oh, zo maar…”, antwoordde Jens. Hij haalde zijn schouders op. “Ik verveel me een beetje.”
Hmmm…. Ik kon wel wat verzinnen om te doen, maar of hij daarvoor te porren was…
“Heb je geen vrienden waar je naartoe kunt of zo?”, probeerde ik.
Jens schudde zijn hoofd. “Die zijn allemaal op vakantie.”
Ja, dat had je natuurlijk in deze tijd van het jaar. Vervelend voor Jens.
“En gaan jullie ook nog eigenlijk?”, vroeg ik.
Jens zuchtte lichtjes. “Niet echt…”, antwoordde hij. “Of nou ja, verhuizen is toch ook een soort vakantie.”
Daar schrok ik van. Het was voor het eerst dat ik daar iets over hoorde.
“Huh?!”, was mijn reactie. “Verhuizen? Dat wist ik niet!”
Jens keek mij nu aandachtig aan. “Heeft papa dat niet verteld dan?”
“Euh…nee.”
“Raar…”, zei Jens nadenkend.
Ja, ik vond het ook raar. Ik had toch gedacht dat Eric me zoiets wel zou vertellen, maar kennelijk had hij zijn redenen om dat niet te doen.
“Misschien had ik niks mogen zeggen,” vervolgde Jens. “Maar ja, je was er toch wel achter gekomen.”
Ja, uiteindelijk wel, natuurlijk…als het appartement leeg was of zo.
Inmiddels was ik enigszins van de schrik bekomen.
“Maar jullie wonen hier toch nog maar net…”, begon ik.
Jens liet een instemmend geluidje horen. “Klopt, maar dat was toch maar tijdelijk. We waren toen al op zoek naar iets in Zeeland.” Oké, Zeeland dus… Ook wel logisch, natuurlijk. Dat zei ik ook tegen hem.
“Ja, inderdaad. We wonen straks vlak bij opa en oma.”, antwoordde Jens.
“Wel leuk voor hen,” zei ik. Jens knikte. “Zeker! En papa’s broer en zus wonen daar ook, dus dan zie ik mijn neefjes en nichtjes ook vaker.”
Ik dacht even na. “En je andere opa en oma dan?”
Er gleed een schaduw over Jens’ gezicht. “Jaaaa… da’s minder leuk. Maar die hebben dan weer een vakantiehuis aan de kust, dus die zitten daar ook vaak.”
“En je vrienden..? Ga je die niet missen?”
Nu keek Jens echt droevig. “Echt wel!”, zei hij. “Maar we gaan contact houden…appen en zo. En ze komen in de vakanties langs. Of ik bij hen.”
Ik glimlachte. Het grenzeloze optimisme van de jeugd…. Waarschijnlijk was het rond Kerst van dit jaar al allemaal verwaterd, verzand in goede voornemens. Een andere school, andere vrienden… Zo gaan die dingen.
Ik had nog één vraag die op mijn lippen brandde: “Wanneer gaan jullie?”
Jens keek een beetje beteuterd. “Over twee weken al… Zijn we net op tijd voor school.”
Weer die nadenkende blik. “Dat zal nog wat worden… Ik ken daar natuurlijk niemand.”
Hij zuchtte diep bij het vooruitzicht. “En ik versta ook bijna niks van dat Zeeuws!”
Ik lachte. “Oh, ik denk dat je dat snel genoeg onder de knie hebt! En vrienden maken…dat gaat echt vanzelf.”
Jens was er niet gerust op. “Hmm…”, zei hij, “Dat zegt papa ook.”
“Gaat wel goedkomen, jongen!”, verzekerde ik hem.
“Ik hoop het maar…”, zuchtte Jens. “Ik had het hier best naar mijn zin.”
Het bleef een tijdje stil. Toen pakte Jens zijn glas weer op en nam nog een slok. “Maar ondertussen verveel ik me wel nog steeds…”, merkte hij op.
Ik keek naar hem, terwijl hij naar de bank liep. Oh, de dingen die ik met hem zou willen doen! Maar voorlopig moest ik echt werken.
Dat zei ik ook tegen Jens. “Sorry, joh. Ik moet echt nog even een paar uur werken. Anders krijg ik m’n baas achter me aan. Maar ik ga mijn best doen om het zo snel mogelijk af te ronden.”
“Hmm”, reageerde Jens. Hij hing weer op de bank, telefoon in zijn hand, ogen op het beeldscherm gericht. Hij had al geen aandacht meer voor mij.
Ik daarentegen had wel aandacht voor hem… Mijn blik dwaalde regelmatig af naar zijn naakte lichaam terwijl ik mij door mailtjes en dossiers heen worstelde. Over twee weken zouden ze verhuizen… De kans was groot dat ik Jens daarna nooit meer zou zien. Dus besloot ik het er nu nog maar van te nemen, en hoopte dat het niet te veel op zou vallen.
Ondertussen vroeg ik me wel af hoe ze dat allemaal gingen regelen dan, met de schade die ze nu hadden aan hun appartement. Was dat eigenlijk al verkocht? Of zouden ze het misschien aanhouden en verhuren?
Dat speelde door mijn hoofd, tussen allerlei andere zakelijke gedachten door. Ik handelde zo snel mogelijk de rest van de mailtjes af en beantwoordde een drietal telefoontjes. De dossiers die ik had meegenomen bewaarde ik voor de middag. Op de klok had ik al gezien dat het bijna tijd voor de lunch was.
Om 12:22 klapte ik de laptop dicht. Eerst maar eens wat eten, daarna zagen we wel verder. Ik rekte me weer uit en stond op. Jens zat nog steeds op de bank, verdiept in het schermpje van zijn telefoon. Met zijn linkerhand hield hij dat apparaat vast, en met de rechter zijn eigen apparaat. Ik had al eerder gedacht dat hij met zichzelf speelde, maar nu was het gewoon niet te missen. “Leuk filmpje?”, vroeg ik, quasi onverschillig, terwijl ik op hem afliep.
Hij trok een scheve grijns. “Hm hm..”, klonk het. Zijn rechterhand bewoog ondertussen op en neer… Eerst langzaam, maar toen steeds sneller. Gefascineerd bleef ik staan kijken hoe mijn buurjongen zich ongegeneerd zat af te trekken. Ik hoorde hem kreunen en zuchten. Ik zag hoe zijn hand nu razendsnel op en neer ging. In mijn eigen broek stond inmiddels ook iets loodrecht overeind… schreeuwend om bevrijd te worden. Zou ik dat durven? Jens naderde al snel een hoogtepunt, dat was duidelijk. Op zijn leeftijd kende je ook geen geduld… Ik kon er niets aan doen, mijn geilheid won het van mijn verstand… Razendsnel liet ik mijn broek en onderbroek zakken. Mijn bevrijde neukstaaf kletste tegen mijn buik. Twee seconden later stond ik zelf ook als een razende te rukken. Het kon me ook geen reet schelen wat Jens ervan dacht. Dat geile lichaam van Jens… glimmend van het zweet nu, door al die inspanning… Ik moest daar gewoon wel op klaarkomen. Hem helemaal onder spuiten..
Ik keek naar beneden en zag hoe Jens klaarkwam. Hij was half achterover gaan liggen. Vier dikke stralen spoten uit zijn jonge pikkie en belandden in een sierlijke boog op zijn borst en buik… Dat was te veel voor mij en ik kwam ook klaar. Grommend spoot ik mijn geil over zijn borst en buik…en ook in zijn gezicht. Jens leek nauwelijks verrast. Sterker nog, hij deed zijn mond een beetje open, en een van mijn stralen trof zijn tong. Daarna sloot hij zijn mond en maakte een slikbeweging.
Het duurde even voor ik was uitgespoten. Maar meteen daarna kwam de spijt. “Oh, shit, sorry…”, hijgde ik. “Dat was.. Ik had niet… Sorry.” Meer wist ik niet uit te brengen.
Jens lag daar maar, ontspannen achterover, een glimlach op zijn gezicht.
“Hmmm…”, zei hij alleen maar. “Dat was lekker.”
Ik wist niet precies wat hij bedoelde. Het aftrekken? Het klaarkomen? Of…mijn sperma?
Weer verontschuldigde ik mij. Jens schudde zijn hoofd. “Waarvoor? Ik vond het heerlijk.”
En met die woorden doopte hij zijn vingers in de spermaslierten op zijn borst, bracht die vingers naar zijn mond en likte ze nadrukkelijk af. Zijn ogen waren nu op mij gericht.
“Je hebt het nog lang volgehouden, trouwens.”
Nu wist ik het helemaal niet meer. Lang volgehouden? Wat?
Jens zag mijn verwarring. “Voor je je broek uittrok. Ik had gedacht… gehoopt ook dat je sneller zou zijn.”, lichtte hij toe.
Het duizelde mij. Dus… het was allemaal opzet geweest? Een spel, om mij geil te krijgen?
Jens lachte nu hij mijn gelaatsuitdrukking zag. “Kijk niet zo verbaasd!”, zei hij. “Ik weet toch al lang dat je op mij geilt… En dat is oké, hoor. Ik dacht vanmorgen ook al dat je me bij m’n ballen zou grijpen…” Hij keek even wat teleurgesteld. “Had wel gemogen, hoor. Weet je dat ik toen al bijna een stijve had? Waarom denk ik dat ik zo bleef staan?”
Weer haalde hij zijn vingers over zijn borst en buik, om ze vervolgens af te likken.
“Echt wel lekker, dit…” mompelde hij.
Ik zag zijn blik over mijn lichaam gaan, en bleef hangen op mijn kruis. “Hmmm…,” zei hij, “Ook lekker.”
Mijn lul was slap geworden, maar begon nu toch weer onmiskenbaar aan een weg omhoog. In mijn brein was het mistig. Ik probeerde alle dingen die ik hoorde, zag, dacht en voelde op één lijn te krijgen, maar het lukte niet. En ondertussen was ik ook nog botergeil. De aanblik van Jens daar half onderuit op de bank, zijn vingers gedachteloos de spermaresten over zijn lichaam smerend…zijn ogen gericht op mijn knots… Mijn ogen nu gericht op zijn jonge mannelijkheid…half hard. Wat zou ik daar graag eens mee spelen, dacht ik opnieuw. Ik voelde dat ik zelf inmiddels weer fier rechtop stond.
Natuurlijk was dat Jens ook niet ontgaan. “Hmmm…”, zei hij opnieuw, “Heel lekker!”
En na een korte pauze: “Ik vraag me af…”
Ik had wel een idee van wat hij zich afvroeg, en mijn lul reageerde door nog strakker te gaan staan. Oh ja, het leek mij ook heel geil om zijn vingers om mijn pik te voelen!
“Ja..?”, moedigde ik hem aan, toen er weer een stilte viel, “Wat vraag je je af?”
Maar Jens’ gedachten gingen een andere kant op dan ik had gedacht: “Ik vraag me af waar je nu aan denkt. Waar je zo geil van wordt.”
Om een of andere reden wilde ik niet direct antwoord geven. Dus om tijd te winnen vroeg ik: “Wil je dat echt weten?”
Jens keek me nu recht in het gezicht. Peinzend zei hij: “Ja… Ja, dat wil ik echt weten.”
Nog steeds aarzelde ik. “Hee…”, ging Jens verder, “Ik weet al dat je op me geilt. Dat heb ik net ook al gezegd. Ik weet ook echt wel wat je ongeveer denkt. Maar ik wil het jou horen zeggen.”
Ik haalde diep adem. “Okeeee….,” begon ik. “Als je het toch al weet… Ja, ik vind jou ontzettend geil. Je hebt echt een heerlijk lichaam. Om naar te kijken… Maar ik zou ook wel meer willen doen.”
Jens grijnsde weer. “Je hebt al meer gedaan!”, en hij wreef nog eens over zijn lichaam. Maar de sperma was inmiddels aardig opgedroogd.
“Jaaa….”, zei ik, “Dat… Ik was zo geil. Ik kon me niet meer inhouden.”
Jens haalde zijn schouders op. “Geeft toch niks. Ik vond het lekker, en jij vond het lekker. Wat is dan het probleem?”
Bij die woorden schokte mijn pik weer omhoog. Jezus, kon die nog stijver worden?
Jens keek mij aandachtig aan. “Maar wat denk je nou allemaal? Wat zou je met me willen doen dan?”
“Wat ik wil..? Oh, boy!”, zuchtte ik, “Aan die lekkere lul van je zuigen. Met je heerlijke balletjes spelen. Je gek maken van genot en je dan laten klaarkomen in mijn mond.” Nu ik eenmaal begonnen was kon ik me niet meer inhouden. “Ik wil je geil proeven. In je billen knijpen. Je hele lichaam kussen – alles, overal. Je heel dicht tegen me aanhouden. Met jou onder de douche… Misschien een vinger in je kontje… als je dat lekker vindt. En je dan nog meer laten komen. Over je heen spuiten. In je mond… op je kont… in je gezicht… Oh wat geil lijkt me dat.” Abrupt zweeg ik. Ik vroeg me af of ik niet veel te ver was gegaan.
Maar Jens bleef stil en keek mij strak aan. Toen likte hij zijn lippen en zei: “Doe het.”
Ik wist niet wat ik hoorde. “Huh?’, kon ik alleen maar uitbrengen.
“Doe het,” herhaalde Jens. “Alles wat je zei… Doe het maar. Als je ’t durft, tenminste. Het lijkt mij ook ontzettend geil.” Hij ging een beetje makkelijker liggen op de bank.
“Je hebt geen idee hoe lang ik hier al over fantaseer.”
Niet voor het eerst aarzelde ik. “Weet je ’t zeker?”, vroeg ik.
“Tjezus…,” reageerde Jens geërgerd, “Ik zeg ’t toch zelf? Waar wacht je nog op?!”
Hij streelde zijn penis die al geruime tijd strak overeind stond.
Toen gaf ik mij gewonnen. Om het mezelf wat makkelijker te maken trok ik ook mijn kleren uit – konden die in elk geval niet vies worden. Daarna ging ik op mijn knieën voor de bank zitten en boog mij voorover…
Bij de eerste aanraking van mijn lippen met zijn huid ging er een tinteling door mij heen. Het voelde nog beter dan ik mij had voorgesteld. Heerlijk zacht, en nog volkomen haarloos. En het smaakte nog steeds naar sperma. Natuurlijk had ik meteen voor de hoofdprijs kunnen gaan, maar ik besloot Jens wat te plagen. Ik kuste zijn buik, zijn borst, zijn tepels… gaf er speels een likje over… nam ze tussen mijn lippen. Ik voelde hoe ze reageerden, en ging nog even door. Ze werden steeds stijver terwijl ik ermee speelde. Na een tijdje beet ik er speels lichtjes in, en ik hoorde Jens kreunen van genot. “Oooh!”, klonk het, “Oef! Wat geil..” Vanuit mijn ooghoek kon ik zien hoe hij ondertussen met zichzelf speelde. Daarop besloot ik langzaam af te dalen. Over zijn gespannen huid bewoog ik naar beneden… Ik merkte dat hij er net zo opgewonden door raakte als ik. Ten slotte bereikte ik zijn pik… Die lag strak tegen zijn buik, en ik stak mijn tong een stukje uit. Heel lichtjes raakte ik zijn voorhuid aan… Er trok een siddering door Jens’ lichaam. “Oww fuck!”, hoorde ik hem zuchten.
Toen schoof ik mijn mond om zijn kloppende lid. Zijn 11 centimeter paste er makkelijk in. Even bleef ik zo zitten, ook om Jens aan het gevoel te laten wennen. Ik wist niet of hij dit al eens eerder had meegemaakt. Ik hoorde geen protesten, alleen maar zuchten en kreunen. Dus ging ik door… Mijn tong over het uiterste puntje… Weer een siddering.
Langzaam begon ik te bewegen… Mijn hoofd op en neer… Mijn lippen strak om zijn neukstaaf. Met een hand pakte ik zijn balzak vast. Die was al enorm gespannen. Ik nam zijn balletjes tussen mijn vingers… Jens reageerde met een schok. Maar hij kon nergens heen, omdat mijn mond strak om zijn lid sloot. Even dacht ik dat hij al klaar ging komen, maar nee… het was een vals alarm. Zijn hele lichaam was nu wel zo gespannen als een vioolsnaar.
Ik bewoog mijn mond weer op en neer… op en neer… maakte draaiende bewegingen rond zijn loeiharde leuter. En ik speelde met zijn ballen… Ik likte zijn schacht… Jens begon steeds wilder te bewegen onder mijn aanrakingen. Het kreunen en zuchten nam toe. Zijn hoofd was rood aangelopen, zag ik, en er parelde zweet op zijn voorhoofd. Maar nog steeds wist hij een hoogtepunt uit te stellen, hoeveel moeite hem dat ook kostte. Zelf was ik inmiddels ook enorm opgewonden. Ik zoog en likte alsof mijn leven ervan afhing. Toen hield ik het niet meer… ik wilde dat Jens kwam! Nu!
Razendsnel wist ik mijn vrije hand onder zijn lichaam te krijgen. Mijn vingers gleden tussen zijn zweterige billen…vonden zijn kontgaatje.. en voor Jens het doorhad zat ik al in hem. Met mijn andere hand kneep ik gelijktijdig wat harder in zijn ballen, en met mijn mond zoog ik fanatieker dan ooit tevoren.
Dat was te veel voor Jens. Hij gilde en kreunde tegelijk. Er schoot een schok door zijn lichaam en ik voelde dat hij ging komen. Jaaa! Daar was het! Een… twee… drie… vier stralen spoten met grote kracht tegen mijn verhemelte, achter in mijn keel. Het voelde geweldig. En het smaakte ook heerlijk, merkte ik toen ik een deel doorslikte.
Het zuchten en kreunen bleef aanhouden, ook toen ik mijn vinger weer uit zijn sterretje had gehaald. “Oohh fuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuck…”, hoorde ik Jens zachtjes kreunen. “Wat lekker dit!”
Mijn blik gleed over zijn bezwete lichaam, terwijl ik met mijn tong de laatste restjes zaad uit zijn plasbuis dwong. Zo geil dit… Zijn borstkas die in hoog tempo op en neer bewoog… Zijn hoogrode hoofd, de ogen half gesloten…. Ik zag weer een siddering door zijn lichaam trekken toen mijn tong zijn eikel beroerde. Opnieuw kreunde hij zachtjes. “Hhmmm jaaaaa…” Met enige moeite wist hij een hand op mijn hoofd te leggen. “Ga door!”, moedigde hij mij aan. “Zo facking lekker…”
Mijn mond sloot nog strak om zijn inmiddels half slap geworden neukstaaf.
Of neukstaaf… StaafJE was meer op zijn plaats, zonder Jens tekort te willen doen. Zijn apparaat zou vast nog wel verder groeien, net als hijzelf. Jammer, schoot het door mijn hoofd. Kon hij maar altijd zo jong blijven… zo heerlijk glad en haarloos… onschuldig..
Maar bij dat laatste onderbrak ik mijzelf. Onschuldig? Jens..? Nou… dat viel ook wel mee, als ik even dacht aan wat er deze dagen allemaal gebeurd was.
Ongemerkt was ik gestopt met bewegen. Ik lag daar maar, met Jens’ penis in mijn mond. “Hee…,” zei Jens, “Niet stoppen.”, en ik voelde zijn hand op mijn hoofd drukken.
Werktuigelijk begon ik weer te zuigen en te likken. Het duurde niet lang voor Jens weer hard was. En toen begon ik er ook weer zin in te krijgen. Zou hij nog een keer kunnen komen, vroeg ik me af. Hmmm….maar één manier om daar achter te komen.
Mijn ene hand lag nog onder Jens’ lichaam. Ik bewoog hem een beetje in de richting van zijn aars. Jens voelde het. Hij maakte ruimte… en het topje van mijn vinger raakte zijn sterretje weer. Dit keer ging ik niet direct naar binnen. In plaats daarvan cirkelde ik rond de opening, en af en toe drukte ik er plagerig op. Mijn mond bewoog intussen weer ijverig over Jens’ roede. Hij was weer staalhard, en zijn balzak trok al samen. Het kreunen, steunen en hijgen was ook weer begonnen. Ik kon nog net zijn tenen zien en het viel me op dat hij die niet stil kon houden. “Fuuuck…Fuuuuck…,” bracht Jens met moeite uit. “Zoooow geilll…. Ik hou het niet….”
Op dat moment bracht ik mijn vinger naar binnen. Jens liet een rauwe kreet horen en schoot overeind. Zijn pik verdween met ballen en al in mijn mond. En hij spoot opnieuw… bijna net zo veel als de eerste keer. Ik ving alles op, terwijl mijn vinger rondging in Jens’ endeldarm. Hij kronkelde alle kanten op, en zuchtte en kreunde onophoudelijk. “Aaarggghh! Hmpmpffff! OowOwOWoWooooow…”
Het hield een paar minuten aan. Toen was Jens duidelijk over zijn hoogtepunt heen. Nog even zoog ik aan zijn pik, likte de laatste restjes weg en slikte die door. Toen liet ik hem los, zowel van voren als van achter. Uitgeput zakte Jens op de bank.
Het bleef geruime tijd stil. Ik keek naar Jens die lag uit te hijgen en bij te komen, met de smaak van zijn jongenssappen nog in mijn mond. Het was ongelooflijk lekker geweest. Nog veel lekkerder dan ik me had voorgesteld. Veel geiler ook. Nooit gedacht dat Jens…
Alsof hij mijn gedachten kon raden sloeg hij op dat moment zijn ogen open. Hij keek me aan en zei: “Oef…. Als ik me nog een keer verveel weet ik waar ik zijn moet!”