Ga naar deel 1 om het verhaal vanaf het begin te lezen.
Meestal zijn mijn dromen, als ik ze me al herinner bij het ontwaken, warrig, absurd en van de hak op de tak springend. Maar deze keer is hij wel erg levendig en met een duidelijke structuur. Ik ruik zelfs de geur van het vers gebakken brood van de bakkerij waarvoor ik nog altijd sta, gefixeerd door mijn spiegelbeeld, en hoor kraakhelder het gekwetter van de vogels. Wat te veel alcohol met je kan doen. Maar het is toch niet de eerste keer dat ik te diep in het glas keek?
Als op automatische piloot vervolg ik mijn weg. Mijn tred is vederlicht. Hoeveel kilo minder moet ik met me meeslepen? Ik durf het niet uit te rekenen. Onbewust wandel ik naar het huis waar ik vroeger woonde. Ik zie het daar al liggen. Een eenvoudig rijhuis met twee verdiepingen en een zolder. Maar nog voor ik het bereik, zie ik plots de voordeur opengaan en een fietswiel het voetpad oprijden, gevolgd door de rest van het rijtuig en… mijn vader. Hij ging elke dag, weer of geen weer, met de fiets naar zijn werk, in de stad een twintigtal kilometer verderop. Lenig springt hij op zijn stalen ros en begint te trappen, de andere richting uit, waardoor hij me niet opmerkt.
Het voelt erg vreemd aan om mijn vader na al die jaren nog eens te zien. Ja, ik ben kwaad op hem. Hij heeft ons zonder boe of ba in de steek gelaten, wat onrechtstreeks leidde tot de dood van mijn moeder. Maar ergens ben ik blij dat ik hem nog eens zie. Ik was eigenlijk al vergeten hoe hij er uit zag, maar ergens moet er diep in mijn onderbewustzijn toch nog een helder beeld opgeborgen zijn geweest, nu door mijn droom tevoorschijn getoverd.
Hij was een goede vader, voor hij verdween. Lang waren we twee handen op een buik. Alleen het laatste jaar, voor hij het aftrapte, veranderde zijn gedrag een beetje. Hij leek me te mijden, ik mocht nooit meer op zijn schoot zitten, ’s avonds als we tv keken – ik begon te zwaar te worden, volgens hem – en hij keek me ook nooit meer in de ogen. Was hij misschien terminaal ziek en durfde hij ons dit niet te vertellen? Of had hij financiële zorgen? We zijn het nooit te weten gekomen.
Ondertussen sta ik aan de voordeur. Uit vroegere gewoonte tast ik in het zakje van mijn rokje en vind zowaar een sleutel. Voorzichtig open ik de deur en sluip ik stilletjes naar binnen. Ik voel me een inbreker, ik hoor mij hart luider bonzen. Maar dat komt omdat ik weet wie ik in de keuken ga aantreffen. En ja, daar staat ze, met de rug naar me toe aan het aanrecht. Als verlamd blijf ik in de deuropening staan. Mijn lieve mama!
Ze was een knappe vrouw. Een beetje mollig, maar met een open, vriendelijk gezicht. Het rode haar heb ik van haar. Dan draait ze zich om en ziet me staan. ‘Ha Sofie! Goedemorgen meisje,’ zegt ze vrolijk. ‘Je bent vroeg op vandaag. Heb je goed geslapen? Papa heb je juist gemist. Die is net vertrokken.’
Mijn ogen vullen zich met tranen die al gauw over mijn wangen stromen. ‘Wat is er meisje? Is er iets gebeurd?’ vraagt mijn moeder bezorgd. Ik storm op haar af, sla mijn armen om haar heen en begin luid en onbedaarlijk te huilen. ‘Je doet precies alsof je me al jaren niet hebt gezien,’ zegt ze. ‘Je bent toch niet verdrietig omdat je morgen weer naar school moet? Voor het eerst naar het middelbaar, dat is een hele verandering, maar daar moet je niet bang voor zijn, hoor! Kom, eet nu maar wat.’
Ik laat haar los en kijk omhoog naar haar vriendelijke gezicht. Wat heb ik haar gemist. Wat ben ik blij dat ik haar weer eens heb kunnen omhelzen, al is het maar in een droom. Het voelt zo echt. ‘Ik ga boven de bedden opmaken. Als je de choco zoekt, die staat nog in de kast.’ Dan verlaat ze de keuken. Ik ga aan de tafel zitten en besef dat ik rammel van de honger.
Terwijl ik eet, proef ik mijn kindertijd. Een eenvoudig glas melk, en boterhammen met jam of choco, meer moest dat niet zijn. Daarna ruim ik de tafel af en ga op verkenningstocht door het huis. In de living valt eerst de tv op. Zo’n klein scherm was in die tijd de gewoonste zaak van de wereld. De huidige breedbeeldtoestellen waren toen je reinste sciencefiction. Op de salontafel ligt een krant. Papa las die altijd voordat hij naar zijn werk ging, terwijl hij wachtte tot de koffie doorgelopen was. ’s Avonds zette hij zijn lectuur voort. Ik kijk naar de datum. We zijn vandaag dinsdag 31 augustus 1993. Inderdaad, de laatste vakantiedag. Inderdaad, 29 jaar geleden…
Ik beklim de trap en zie mijn moeder haar slaapkamer binnengaan. Ik betreed die van mij. Hoeveel uren van mijn kindertijd heb ik hier niet doorgebracht? Niet alleen om te slapen, maar ook om mijn huiswerk te maken, te lezen, naar muziek te luisteren. En toen ik nog jonger was om met mijn poppen te spelen. Enkele daarvan staan nog op mijn rek. Ik ga op mijn bed liggen. Opeens voel ik me erg moe. Lang geslapen heb ik vorige nacht inderdaad niet. En mijn brein kan al die emoties niet meer aan. Bovendien ben ik ervan overtuigd dat als ik mijn ogen even sluit, ik opnieuw wakker word in de echte wereld, op dat kille kerkhof, met een knoert van een kater.
***
Maar als ik een paar uur later mijn ogen open, lig ik nog steeds in dit bed. Is het wel allemaal een droom? Daar twijfel ik steeds meer aan, maar elke andere verklaring zou toch totaal ongeloofwaardig zijn? Ik ben altijd een rationele vrouw geweest, met een hekel aan fantasy-verhalen, astrologie en magie. Ook een van de redenen waarom ik niet in een of andere god geloof. Ik knijp even in mijn arm, maar dat doet echt pijn en het doet me niet ontwaken uit deze zogenaamde droom.
Ik kijk op de wekkerradio op mijn nachtkastje en zie dat het al half twaalf is. Ik spring uit bed en ga naar de badkamer. Opnieuw schrik ik als ik mijn jongemeisjesgezicht in de spiegel zie. Haarscherp dit keer, niet meer dat wazige beeld van de bakkersvitrine. Ik staar naar een lief gezichtje met sproetjes, een schattig wipneusje en groene ogen. Ik heb ros haar dat ik in keurige vlechtjes draag.
Tijd om de rest van mijn lichaam te herontdekken. Ik speel mijn T-shirt uit en zie twee minuscule, ontluikende tietjes. In vergelijking met de meeste klasgenoten, liep ik wat achter. Ik was altijd de kleinste van de klas en mijn borsten begonnen pas echt groter te worden vanaf mijn vijftiende. Maar toen groeiden ze ook uit tot een prachtige C-cup waarmee ik heel wat mannen het hoofd op hol bracht.
Dan laat ik mijn rokje en slipje tot aan mijn enkels zakken. Mijn spleetje is nog compleet haarloos. Pas over een jaar zal er eindelijk wat rossig dons op groeien. Eenmaal volwassen maakte ik er de gewoonte van mijn kut helemaal kaal te scheren. Mijn grote schaamlippen en stevige klit zijn duidelijk ook van latere datum, want mijn kutje is nu enkel een smal gleufje.
Plots voel ik me geil. Ik ben dit eigenlijk al weken, maar blijkbaar heb ik dit gevoel meegenomen terug in de tijd. Ik wrijf over mijn tepeltjes die snel keihard worden. Dan gaat mijn hand op zoek naar mijn spleetje. Mijn vroegere ik deed dit lang nog niet op deze leeftijd. Ik wist nog van niets. Ik zou voor het eerst masturberen en klaarkomen toen ik veertien was. Net als ik een vinger tussen mijn dunne schaamlipjes wil steken, hoor ik mama roepen. ‘Sofie! Het eten is klaar!’ Snel kleed ik me weer aan en daal de trap af.
Het ontroert me nog steeds om haar te zien, maar ik doe mijn best om mijn emoties onder controle te houden en barst niet meer in tranen uit. Mijn moeder heeft eieren gebakken en ze schotelt me een bord voor. ‘Wat fijn dat je vanmorgen de tafel hebt afgeruimd,’ zegt ze. ‘Dat is de eerste keer dat je dit uit jezelf doet. Je begint een volwassen meid te worden.’ Oei, blijkbaar was ik vroeger niet echt hulpvaardig in huis. Dat was ik al vergeten.
‘Wat ga je vandaag nog doen? Je moet ervan profiteren, want vanaf morgen zal je wat minder vrije tijd hebben. Al zal dit nog wel meevallen, hoor.’ ‘Ik denk dat ik wat ga wandelen,’ antwoord ik. ‘Doe dat maar, maar op tijd thuis zijn voor het avondeten.’ Ik help moeder de tafel afruimen, waar ze duidelijk blij om is. Als dank aait ze over mijn hoofd. Dan verlaat ze de keuken voor een andere huishoudelijke taak. Ik ga naar buiten en besluit om het dorp opnieuw te leren kennen. Een droom of niet, ik begin mijn tijdreis al een beetje gewoon te worden. Ik heb geen idee hoe ik terug in 2022 geraak, dus ik kan er maar beter het beste van maken.
***
Het is een klein dorp, met de gebruikelijke bakkerij, die ik al zag, de slager, een kruidenierswinkeltje. Wat verderop zie ik de kerk, met vlak daarnaast het kerkhof waar ik vanmorgen ontwaakte. Er is ook het schooltje, maar enkel voor het lager onderwijs. Dat doet me eraan denken dat ik morgen naar de stad moet voor de zogenoemde ‘grote school’. Af en toe kom ik iemand tegen en ze begroeten me allemaal met mijn naam. Het is duidelijk een dorpje waar iedereen iedereen kent, maar ik weet niet meer wie die mensen zijn.
Dan hoor ik een meisjesstem ‘Sofie!’ roepen. Ik kijk naar de overkant van de straat en zie een blond meisje met een paardenstaart vrolijk naar mij wuiven. Ze steekt de straat over. Haar herken ik wel. Het is Leen, mijn beste vriendin in die tijd. Ze verhuisde toen ik zestien was, en sindsdien heb ik haar niet meer gezien.
‘Hoi Sofie! Je bent terug! Hoe was de vakantie?’ vraagt ze. ‘Euh, goed. Niets speciaals. Ben gewoon thuis gebleven,’ antwoord ik, want mijn alter ego uit 2022 was dat jaar inderdaad niet op reis geweest. ‘Maar jullie gingen toch naar Schotland?’ roept Leen verbaasd uit. ‘Je hebt vlak voor je vertrek nog gezegd hoe hard je ernaar uitkeek. Ik heb je de voorbije tien dagen ook niet gezien.’
Schotland, nu je het zegt. Het was onze laatste gezamenlijke reis met vader. En het was een fijne trip. Vader leek ook weer zijn vroegere zelf te zijn. Wist hij toen al dat hij het zou afbollen? ‘Ik maak maar een grapje,’ antwoord ik snel. ‘Natuurlijk zijn we naar Schotland gegaan. Het was er fantastisch! Geweldige landschappen met ruige bergen. We hebben heel wat afgewandeld. Het heeft zelfs nauwelijks geregend.’ ‘Ik ben gewoon naar de zee geweest, maar dat was ook wel leuk,’ zegt Leen. ‘Ben je klaar voor morgen? Eindelijk met jongens in de klas. Ik kijk ernaar uit!’
Inderdaad, de lagere school hier in het dorp was enkel voor meisjes. Mijn ervaring met het andere geslacht in het middelbaar verliep wat stroef. Jongens merkten best wel dat ik een mooi meisje was, maar ik was zo verlegen dat ze al gauw inzagen dat er met mij niet echt veel plezier te beleven viel.
Zelf had ik ook wel oog voor enkele jongens, vooral voor Koen. En voor de knappe leraar scheikunde. Maar uiteraard bleef dit allemaal platonisch. Al maakte ik me daar indertijd niet druk over. Wel over Ines en Fien. Dat waren twee pestkoppen die me het leven zuur maakten. Vooral mijn rosse haar en mijn platte borst moesten het ontgelden. Dat belooft voor morgen. Leen neemt afscheid, want ze moet voor haar zieke moeder boodschappen doen. ‘Tot morgen!’
Ik vervolg mijn weg en verlaat het dorp. Ik passeer weilanden waarop volslanke vaarzen zich te goed doen aan het malse gras. Maar mijn bestemming is het kleine bos dat iets verderop ligt. Als kind vertoefde ik daar graag, liefst in mijn eentje. Het was er zo rustig. Toen ik negentien was, werd het bos gekapt om er bouwgrond van te maken. Dat was een van de redenen waarom ik het dorp definitief verliet, zo gedegouteerd was ik door deze ondoordachte beslissing.
Ik wandel tussen mijn geliefde bomen en sla na honderd meter linksaf. Ik moet me tussen enkele struiken wurmen, maar kom dan terecht op mijn geheim plekje, goed verborgen voor andere boswandelaars. Er ligt hier een met zacht mos begroeide stam op de grond waarop ik graag lig en mijn gedachten de vrije loop kan laten gaan terwijl de vogels om me heen vrolijk fluiten.
Ik probeer alles eens op een rijtje te zetten. Op de een of andere manier ben ik in 1993 terechtgekomen. Het heeft geen zin om over het hoe en waarom daarvan na te denken, het is nu eenmaal zo. Ik zit in het lichaam van een twaalfjarig meisje, maar heb het verstand en de ervaring van een eenenveertigjarige vrouw. Hoelang deze situatie zal blijven duren, weet ik niet. Een dag, een week, enkele maanden? Misschien moet ik mijn leven helemaal opnieuw beleven vanaf nu? Dit idee schrikt me eerst wat af. Maar dan besef ik dat ik hierdoor een tweede kans krijg om een aantal zaken misschien beter te doen.
En het eerste wat me te binnen schiet, is ervoor zorgen dat mijn moeder niet vroegtijdig sterft. En dat betekent dat ik op de een of andere manier mijn vader ervan moet weerhouden ons te verlaten. Hoe, dat weet ik nog niet. Maar het is dringend. Hij trapte het af op 1 oktober, dus ik heb nog een maand. Maar als ik in het verleden begin te rommelen, gaat de wereld er dan niet anders uitzien als ik ooit toch nog eens terug naar 2022 gekatapulteerd word? Of bevind ik me nu in een parallel universum waarover ik ooit eens las? Daar ga ik mijn hoofd niet over breken. Ik heb nu maar één doel: mijn moeder een beter en langer leven geven. En zo blijf ik nog een hele tijd alles overwegen. Dan trek ik weer huiswaarts.
***
Terwijl moeder in de pruttelende potten roert, dek ik de tafel. Het geluid dat dit voortbrengt, is blijkbaar voor vader het sein om ook naar de keuken te komen. Hij is een wat magere, maar rijzige man met een flinke bos zwart haar, altijd gladgeschoren. Als hij niet lachte, zag hij er streng uit, maar zijn trekken verzachtten wanneer hij plezier had. Ik was dol op die kraaienpootjes die dan bij zijn donkere ogen verschenen. Hoewel ik nog altijd kwaad op hem ben, heb ik besloten om de komende weken poeslief tegen hem te zijn en veel met hem te praten. Ik moet en zal achterhalen wat hem dwars zit.
‘Dag papa! Hoe was het op jouw werk?’ vraag ik met mijn liefste glimlach. ‘Euh, dat ging wel. Fijn dat je dit vraagt,’ stamelt hij. ‘Ja, Sofie is opeens een voorbeeldige dochter geworden,’ lacht mama. ‘Ze helpt in de keuken en is nu zelfs geïnteresseerd in jouw dag. Een flinke meid die morgen naar de grote school gaat.’ ‘En ben je er klaar voor?’ vraagt vader. Hij kijkt me vluchtig aan en concentreert zich dan weer op zijn soep. ‘Ik denk het,’ antwoord ik. ‘Ik ben alleen bang dat ik veel huiswerk ga krijgen. Je gaat me daarmee toch helpen als ik iets niet snap?’ Mijn vader is ingenieur en is goed in wiskunde en de wetenschappelijke vakken, terwijl ik beter ben in talen en geschiedenis. Dit heb ik van mijn moeder, die evenwel altijd huisvrouw is gebleven, iets wat ik nooit van plan ben geweest. ‘Natuurlijk, meisje. Natuurlijk,’ antwoordt vader.
Moeder vertelt nog wat roddels die ze opving over dorpsgenoten toen ze namiddag inkopen ging doen. Vader is zwijgzaam. Ik observeer hem, zonder dat het te veel opvalt. Hij ziet er inderdaad niet echt gelukkig uit. Indertijd was me dit niet echt opgevallen, maar op die leeftijd had ik wellicht nog geen oog voor die dingen. Maar wat zou de oorzaak zijn?
‘Sofie, morgen ga je maar met de bus naar school,’ zegt moeder. ‘Het abonnement ligt in de bovenste lade van de kast in de gang. Niet vergeten. Maar als je merkt dat er andere leerlingen van het dorp met de fiets gaan, zoals Leen bijvoorbeeld, dan mag je dit daarna ook doen natuurlijk, zolang het weer het toelaat. Ik wil alleen niet dat je in je eentje naar de stad fietst.’ Ik knik om te laten weten dat ik haar begrepen heb.
Na het eten help ik met afruimen en de afwas doen. Op mijn slaapkamer maak ik al mijn rugzak, een spiksplinternieuwe zo te zien, klaar voor morgen. Dan trek ik mijn nachtkleedje aan en ga weer naar beneden. Mijn ouders kijken naar tv. Het nieuws is net afgelopen en nu loopt er een of ander stom spelprogramma. Ik installeer me in de zetel, maar het kan me absoluut niet boeien. ‘Ik denk dat ik maar eens vroeg ga slapen,’ zeg ik. ‘Om goed uitgerust te zijn voor morgen.’ ‘Maar dit is toch jouw lievelingsprogramma?’ reageert mama. ‘Maar je hebt gelijk, morgen is het een belangrijke dag.’ Ik geef ze beide een nachtzoen. Aan hun reactie te zien, was dit niet mijn gewoonte. Hoeveel een mens toch vergeet.
In mijn slaapkamer vraag ik me opeens af hoe ik vroeger mijn avonden vulde, zo zonder internet, Netflix of Facebook. Enkel met beneden naar idiote tv-programma’s te kijken? Oh ja, ik las wel enorm veel in die tijd. Maar nu heb ik geen zin om die jeugdboeken te herlezen. Ik kruip in mijn bed. Waarom niet verdergaan met waaraan ik vanmiddag was begonnen? Ik trek mijn nachtkleedje uit en wrijf over mijn tepeltjes die onmiddellijk verstijven. Oh, wat voelt dit goed. Terwijl ik zachtjes over het ene knopje wrijf, knijp ik in het andere. Het voelt wel wat vreemd om niet zo’n grote vleesmassa te kunnen kneden zoals gewoonlijk. Maar kleine tietjes of niet, geil word ik er altijd van.
Ik voel het in mijn onderbuik tintelen. Vreemd genoeg denk ik aan de denkbeeldige lange lul van David, hoewel ik niets meer van hem moet weten. Weken keek ik ernaar uit om die pik diep in mijn mond te hebben. En daarna in mijn gretige gleuf. Terwijl de ene hand mijn tepels blijft verwennen, dwaalt de andere af naar beneden en baant hij zich een weg in mijn slipje. Mijn kutje voelt al heel vochtig aan. Ik wrijf over mijn minuscule klitje. Oh, waarom was ik vroeger niet eerder begonnen met masturberen. Zoveel verloren magische momenten.
Mijn ademhaling versnelt. Voorzichtig steek ik een vinger in mijn natte spleetje. Oh, wat ben ik daar opeens heel erg smal. Maar het voelt overweldigend goed. Dan steek ik mijn vinger dieper en slaak een schreeuw van de pijn. Verdorie, niet aan gedacht. Ik zit nog opgescheept met dat verdomde maagdenvliesje. Daar moet ik maar eens snel van af raken. Maar nu niet. Nu heb ik geen zin in pijn en bloed. Ik wil alleen maar lekker klaarkomen. Ik concentreer me weer op mijn kleine klitje. Oh ja! Ja! Ik zie de imaginaire lul van David weer voor me. En dan zijn gezicht. Neen, het is niet dat van hem. Maar dat van papa!? Dan verkrampt mijn lichaam en kermend kom ik klaar.
Ik lig nog uit te hijgen, wanneer plots mijn deur opengaat en ik het gezicht zie van… papa. Gelukkig is mijn verhitte lichaam nog bedekt met het laken. ‘Is er iets, Sofie?’ vraagt hij ongerust. ‘Ik hoorde je tot op de gang kreunen.’ ‘Euh, nee, niets,’ stamel ik. ‘Ik… ik had gewoon een nachtmerrie. Niets aan de hand.’ ‘Je doet wat raar vandaag, maar dat bedoel ik niet negatief,’ antwoordt hij. ‘Je zal wel zenuwachtig zijn voor morgen. Probeer maar weer te slapen, en deze keer met mooie dromen.’ Ik glimlach naar hem en hij sluit de deur. Dat was nipt! Maar hoe lief was mijn vader! Nee, hij mag het over een maand niet aftrappen. Dan herinner ik me weer zijn gezicht dat verscheen net voor mijn orgasme. Wat had dit in godsnaam te betekenen? Maar voor ik hiervoor een of andere verklaring kan verzinnen, val ik in slaap.
***
Leen komt aangehold net wanneer de bus arriveert. Ik stond hier al een kwartier op voorhand. ‘De eerste schooldag en ik kom al bijna te laat,’ lacht ze nog nahijgend. ‘Zullen we morgen met de fiets gaan? Als het niet regent natuurlijk,’ vraag ik. ‘Dat zal ik eerst thuis moeten vragen, maar ik denk wel dat ze akkoord gaan.’ De bus doet nog enkele dorpen aan en na een tijdje zijn alle plaatsen bezet.
Ik zie bij een halte mijn kwelduivels Ines en Fien vooraan instappen, maar zij merken me gelukkig niet op. Maar ik voel me opeens gespannen. En wanneer we bij de school aankomen en samen met de rest uitstappen, krijgen ze me natuurlijk in het oog. ‘Ha, de rosse strijkplank!’ roept Ines. ‘Voor het eerst met jongens in de klas. Je gaat toch niet flauwvallen?’ ‘Van die jongens zal ze geen last hebben, hoor,’ neemt Fien over. ‘Die zien haar niet eens staan. Die houden alleen maar van meiden met de nodige rondingen.’
Ik bijt op mijn tanden. Alsof zij zo rijkelijk bedeeld zijn. Akkoord, ze hebben al borstjes, ongeveer de grootte van een halve tennisbal, maar ze kampen ook duidelijk met overgewicht. Als volwassen vrouw ben ik niet op mijn mondje gevallen en wie een nare opmerking over me maakt, zal dat geweten hebben. Maar nu sta ik hier als versteend. Al mijn slechte herinneringen uit mijn jeugd komen weer naar boven. ‘Niet naar luisteren, Sofie,’ zegt Leen, en ze trekt me mee naar de ingang. Maar ik aas op wraak. Ik weet nog niet hoe, maar ik heb meteen mijn tweede doel gevonden voor de komende weken.
In de gang hangt aan het prikbord de indeling van de klassen. Ik ben blij dat ik met Leen in de klas zit, al wist ik dat natuurlijk al. In de verte zie ik Koen staan. Het was de eerste jongen op wie ik verliefd werd, al heeft hij dit uiteraard nooit geweten. Maar nu staat daar gewoon een kereltje dat mijn zoontje had kunnen zijn, als ik kinderen had kunnen krijgen. Hij heeft een lief gezicht, maar ik begrijp niet goed waarom ik destijds smoor op hem was.
Wanneer ik aan een lessenaar heb plaatsgenomen, met Leen naast me, komt onze klastitularis binnen. Deze keer maakt mijn hart wel een sprongetje. Het is de leraar scheikunde, meneer De Wit. Hem vond ik toen ook een erg knappe man en dat vind ik nu nog steeds. Ja, misschien nog meer dan vroeger, maar om andere redenen. Toen was het zijn vriendelijkheid, zijn grapjes, zijn sympathieke gezicht. Nu zie ik een dertigjarige man die duidelijk aan zijn lichaam werkt. Mijn blik glijdt naar zijn kruis. En naar zijn strakke kontje wanneer hij zijn naam op het bord schrijft. En dan herinner ik me dat scheikunde veruit mijn slechtste vak was. Ik vrees dat dit zo zal blijven als ik in plaats van op te letten de ganse les dromerig naar zijn goddelijke lichaam zit te staren.
***
Ik begin meer en meer plezier te krijgen in deze tweede jeugd. Na amper enkele schooldagen ben ik al de populairste leerling van de klas. Ik heb geen zin om de rol te spelen van stil en verlegen muurbloempje dat ik vroeger was. Ik stel volop vragen aan de leerkrachten, maak grappen, voer het hoge woord tijdens discussies. ‘Ik herken je niet meer,’ zucht Leen, maar ze blijft mijn beste vriendin. Ik laat haar niet vallen, nu de andere leerlingen toenadering tot me zoeken.
Ik betrap vele jongens erop dat ze me verliefd aanstaren. Maar sorry knullen, ik heb geen belangstelling voor jullie. Alleen Ines en Fien houden niet op opmerkingen te maken over mijn nog niet ontwikkelde lichaam. Maar nu is het niet meer uit minachting, maar uit pure jaloezie. En ze maken zichzelf belachelijk, want hoewel ik niet reageer, doen sommige klasgenoten dat wel als ze hun beledigingen horen. Dus houden ze uiteindelijk maar op met me het leven zuur te maken.
Tijdens de meeste lessen verveel ik me echter te pletter. Mijn Frans en Engels is uitstekend en ik spreek zelfs meer dan een mondje Spaans, Italiaans en Duits. Dus die kinderachtige tekstjes voorlezen in de klas klinkt als een belediging voor mijn intellect. Mijn Engels is stukken beter dan dat van de lerares, moet je nagaan. Voordeel is wel dat ik meer aandacht kan schenken aan wiskunde, natuurkunde, biologie en scheikunde. Maar dat laatste wil maar niet lukken. En dat komt niet alleen door die hete leraar.
***
We zijn nu maandag 13 september, en het is middagpauze. Meestal eet ik samen met de anderen in de refter, maar ik heb geen honger. Ik maak me zorgen over mijn vader. Nog geen stap ben ik dichter gekomen bij een verklaring voor zijn verdwijning en de tijd begint te dringen. Ik doe extra lief tegen hem, maar hij lijkt zich daardoor nog meer af te sluiten.
Zaterdagavond, toen moeder boven in bad zat, sprong ik pardoes op zijn schoot, zoals ik als klein kind altijd deed. Ik had mijn kort nachtkleedje al aangetrokken, pyjama’s droeg ik enkel in de winter, herinner ik me nu. Ik vlijde me tegen hem aan en gaf hem een zoen op zijn wang. ‘Papa, je moet me toch eens helpen met scheikunde, ik snap daar gewoonweg niets van.’ Ik zie hem naar mijn dunne benen kijken. Mijn nachtkleedje is wat naar boven geschoven en een deel van mijn slipje is zichtbaar.
‘Euh, zeker Sofie,’ stamelde hij. ‘Maar het is misschien beter om bijlessen te vragen aan je leraar. Maar ga nu maar van me af. Je… je bent geen klein kind meer en bovendien wil ik het nieuws zien.’ Toen duwde hij me redelijk resoluut van me af. Ik ging dan maar in de andere zetel zitten en observeerde hem vanop die plek. Hij concentreerde zich op wat er zich op het tv-scherm afspeelde en negeerde me volkomen. Aan zijn slaap zag ik een ader pulseren. Wat zit hem toch dwars? Blijkbaar genoeg om het over een enkele weken af te trappen.
Stress zorgt bij mij altijd voor maagproblemen en zin in een sigaret. Als twintiger rookte ik een tiental sigaretten per dag, maar toen ik dertig werd, ben ik daar van de ene dag op de andere mee gestopt. Ik ben daar nog altijd trots op. Nu ben ik een occasionele roker, iemand die genoeg heeft met één sigaret om de twee weken, gemiddeld. Maar nu heb ik echt zin om er eentje op te steken. Maar ik ben twaalf. Hoe kom ik in hemelsnaam aan een sigaret? Mijn ouders roken niet en ik heb geen geld om er zelf te gaan kopen. En dan weet ik het.
Ik stap richting de fietsstallingen, kijk even om me heen om er zeker van te zijn dat niemand me ziet, en wurm me dan tussen het hok en een hoge struik door naar de achterkant van de stalling. En ja hoor, daar staan twee oudere jongens uit het vijfde of zesde middelbaar te paffen. Ze schrikken op als ze me horen en zijn vervolgens verbaasd een kleine meid te zien.
‘Ben je verloren gelopen, meisje?’ vraagt een opgeschoten slungel met een broskopje. Zijn kompaan is kleiner en dikker en lacht om de opmerking van zijn vriend. ‘Mag ik een sigaret?’ vraag ik zonder omwegen. Ze kijken me allebei verbijsterd aan. Dan begint de slungel hard te lachen. ‘Is dit een grap? Wie heeft jou gestuurd? Was het Dirk?’ ‘Ik ken geen Dirk, maar mag ik alsjeblieft een sigaret? Eentje maar!’ smeek ik haast. ‘Die dingen kosten geld, hoor! Heb je genoeg zakgeld gekregen van mama en papa?’ gniffelt hij.
Hij begint me op de zenuwen te werken. Wat is nu één sigaret? Hij doet precies alsof het om een lijntje cocaïne gaat. ‘Ik zuig jullie af als je me een gans pakje geeft,’ hoor ik me dan zelf zeggen. Want als ik zorgen heb, ben ik vaak ook geil. En ik snak al vele maanden naar een pik. Dit is een kans. Met open mond staren ze me aan. ‘Je… je doet wat?’ stamelt de langste. ‘Je hebt me duidelijk genoeg gehoord,’ antwoord ik. ‘Hebben we een deal of niet? Anders ga ik maar weer. Ik vind wel iemand anders die wat mannelijker is.’ ‘Jan, ik vertrouw dit niet,’ zegt de dikke. ‘Ze probeert ons erin te luizen. Ik ben hier weg.’ Terwijl hij ervandoor gaat, kijkt hij me met een angstig gezicht aan. De jeugd van tegenwoordig… of van toen… euh, je weet wat ik bedoel.
Maar Jan blijft staan en kijkt me met half dichtgeknepen ogen aan. ‘Je meent echt wat je zei?’ vraagt hij. ‘Waarom niet? Ik heb zin in een sigaret en daarvoor heb ik alles over.’ ‘Goed, kom mee,’ zegt hij hijgerig en hij verdwijnt achter een struik. Ik volg hem.
‘Ik ga op de grond liggen zodat ze me niet kunnen zien, oké voor jou,’ vraagt hij. Ik knik. Zodra hij ligt, knoopt hij zijn broek open en trekt hij hem met onderbroek en al naar beneden. Hij heeft nog geen erectie, maar zijn pik ziet er appetijtelijk uit. Nog niet helemaal volgroeid, maar goed genoeg voor mij. Ik ga nu echt niet kieskeurig zijn.
Op mijn knieën ga ik naast hem zitten en pak zijn pik beet. Ondanks zijn stoere uiterlijk lijkt hij me nog niet veel ervaring te hebben met dit soort zaken. Zijn gezicht is knalrood van opwinding. Ik geniet van hoeveel invloed ik heb op de veel oudere jongen. Langzaam begin ik hem af te trekken en ik voel de pik zwellen in mijn hand. Wanneer hij fier omhoog staat, buig ik mijn hoofd. Er gaat een siddering door zijn lichaam als ik aan zijn eikel lik. ‘Oh, dat is lang geleden,’ zeg ik naar waarheid. ‘Je… je bent echt grappig,’ antwoordt de knul grinnikend. ‘Lang geleden, zegt ze.’ Mijn tong beweegt op en neer over zijn schacht en zijn met zacht schaamhaar bedekte ballen.
Dan steek ik de kloppende pik in mijn mond en begin hem te pijpen. Jan zet het onmiddellijk op een kreunen. Hij beleeft duidelijk de dag van zijn leven, en ik ben nog maar pas begonnen. Vakkundig zuig ik hem af. Mijn tong wentelt zich om de eikel en ik steek af en toe het puntje ervan in zijn pisgaatje. ‘Wat doe je dat goed. Waar heb je dit geleerd?’ hijgt de jongen. ‘Mijn vriendin heeft dit nog maar één keer met mij gedaan, en dat was lang niet zo goed als hoe jij dit doet. Wie ben je? Een engel?’
Ik laat hem maar in de waan en steek zijn lul steeds dieper in mijn mond. Terwijl ik hem pijp, kneed ik zijn jonge ballen. Oh, wat is dit lekker. Wanneer was het de laatste keer dat ik nog iemand afgezogen had. Dat was nog met mijn man. En het jaar voor onze scheiding hadden we geen seks meer. Ja, ik sta al meer dan een jaar droog en geniet nu met volle teugen van deze jeugdige pik. Even overweeg ik mijn kleren uit te spelen en hem te berijden, maar dan voel ik de onervaren lul verkrampen.
‘Oh, ik ga klaarkomen. Pas op! Haal hem snel uit je mond,’ kermt Jan. Maar ik peins er niet over en blijf hem enthousiast pijpen. Dan voel ik hem zijn warme zaad diep in mijn keel spuiten. Oh, wat smaakt dit heerlijk. Ik blijf zuigen en slikken, tot er geen druppel meer uit de nu krimpende pik druipt. Dan laat ik hem uit mijn mond floepen.
Jan kijkt me met ongeloof in zijn ogen aan. Waarschijnlijk denkt hij dat hij droomt. Ik ken dat gevoel. Maar ik steek mijn hand uit. ‘Hier met dat pakje.’ Jan krabbelt recht, struikelt bijna over zijn broek die nog rond zijn enkels hangt, trekt hem op en tast in zijn achterzak. Dan tovert hij een pakje tevoorschijn. Niet mijn merk, maar je kan niet alles hebben. ‘Heb je ook een vuurtje?’ vraag ik terwijl ik geroutineerd een sigaret tussen mijn lippen steek. Als een gentleman steekt hij mijn sigaret aan. Dan steekt hij er ook eentje op. We roken zwijgend. Pas wanneer ik de peuk op de grond gooi en hem uit stamp, vraag ik hem om tegen niemand iets te zeggen over wat er gebeurd is. ‘Want wie gaan ze geloven, een knul die stiekem rookt, of een braaf meisje van twaalf met vlechtjes?’ zeg ik nog. Hij knikt alleen maar. Dan laat ik hem achter, want de lessen gaan weer beginnen. Om te beginnen scheikunde.
Wordt vervolgd…