Een verrassende vakantie – Deel 1: Blote ontmoetingen

(c) 2021, door P.D. Vile
Dit is mijn eerste origineel in het Nederlands geschreven verhaal, dus geen vertaling. Het wordt opnieuw een lang verhaal, in meerdere delen. Veel plezier, en laat me weten wat je ervan vindt!

Hoofdstuk 1: Aankomst en herinneringen

Daar lag ik dan. In mijn blote gat, uitgestrekt op mijn badlaken op het warme zand. Omringd door spelende kinderen en keuvelende ouders, die allemaal net als ik volledig naakt waren. Maar, anders dan ik, ook door en door bruin. De meesten, althans.

De warme zon en het continue gekeuvel en gelach op de achtergrond maakte me slaperig. Oké, bijna 12 uur in de auto en een goed glad rode wijn zullen ook geholpen hebben. Ik merkte dat mijn ogen zwaar werden, en langzaam zakte ik weg in een dromerige staat terwijl ik terugdacht aan hoe ik hier gekomen was.

Het kantelpunt was zo’n drie maanden geleden. Anke en Marjolein, mijn dochter en haar vrouw, waren even langsgekomen om te kijken hoe het met me ging. Dat deden ze elke maand wel een keer, soms zelfs vaker, sinds het overlijden van mijn vrouw. En hoe vaak ik ook zei dat het niet nodig was, dat ik me echt wel redde, ze stonden er op om langs te blijven komen.
“Anders zie je helemaal nooit meer iemand, je was altijd al zo’n kluizenaar en nu mama er niet meer is kom je helemaal niet meer onder de mensen,” had Anke gezegd. Tsja. Daar had ze wel gelijk in.

Terwijl Marjolein in de keuken bezig was nog een paar gezonde maaltijden te koken voor in de vriezer zat Anke naast me op de bank.
“Pap, je moet dit jaar echt weer op vakantie. Ik snap dat je vorig jaar niet ging, toen was het allemaal nog vers. Maar je moet echt weer dingen oppakken. Leven is meer dan werken en Netflix kijken. Je moet weer de wereld in, weer onder de mensen, en de vakantie is een goed moment om daarmee te beginnen.”
“Maar lieverd, waar moet ik dan naar toe? Lies was altijd vol plannen en ideeën. Ik vond het gewoon leuk om haar te zien genieten. Ik ging naar die musea en ruïnes voor haar, niet voor mezelf. Wat moet ik nu in mijn eentje in een ver land? Wat heb ik daar dat ik thuis niet heb?”
En net op dat moment kwam Marjolein binnen om hulp te vragen in de keuken. Dus het gesprek stopte. Maar het zaadje was geplant.

Die avond lag ik weer eens wakker in mijn bed. En ik dacht terug aan alle vakanties die ik met Lies had beleefd. Als romantisch verliefd stel in Parijs. Na de geboorte van Anke als gezin, eerst naar veilige familie campings in Drente, later vaak wat verder weg kamperen toen ze oud genoeg was voor de lange autoritten. En nadat Anke uit huis ging weer samen met Lies, nu met genoeg geld om de halve wereld over te vliegen en alle bezienswaardigheden te bezoeken die zij zo graag wilde zien.
En opeens wist ik het. Opeens wist ik welke vakanties ik gewoon écht genoten had, niet alleen vanwege de blijdschap van Lies en Anke maar gewoon vanuit mezelf.

Anke zal zo’n jaar of zeven geweest zijn toen we, ongepland en onbedoeld, per ongeluk op een camping voor naturisten terecht kwamen. We hadden de reservering al betaald en er was in de buurt ook niets anders vrij, dus we hadden weinig keus. En al snel merkten we hoe fijn het was.
Anke genoot duidelijk met volle teugen. Zoals zoveel kinderen droeg ze kleren omdat het moest, maar zodra ze de vrijheid kreeg om lekker in haar blootje rond te dartelen was ze niet meer te houden! En ook ik merkte, nadat ik mijn eerste schaamte had overwonnen, een onverwacht gevoel van vrijheid en bevrijding als ik me niet druk hoefde te maken over kleren. Lies merkte hetzelfde, en dus werden de vakanties daarna altijd heel bewust gepland rondom naturisten locaties.
Tot het jaar dat Anke twaalf werd. Rond de tijd dat we weer vakantieplannen maakten had ze Lies apart genomen.
“Mam, kunnen we dit jaar weer gewoon naar een textielcamping?”
We hadden er al rekening mee gehouden dat dit kon gebeuren. Het is bekend onder naturisten: als kinderen de puberteit bereiken, dan is er een deel dat gewoon lekker bloot blijft rondlopen, maar ook een deel dat zich gaat schamen voor de veranderingen in hun lichaam en zich niet meer prettig voelt bij naakt recreëren.
Uiteraard respecteerden we Ankes wens. Sindsdien hebben we nooit meer naakt gekampeerd.

De volgende dag besloot ik: ik ga dit jaar inderdaad weer op vakantie. En ik ga weer naar een plek voor naturisten. Dat gevoel van vrijheid. Van niks hoeven, zelfs geen kleren aan. Van onbekommerd in de zon liggen, zonder welke zorgend dan ook. Dat wilde ik weer.
“Is dat echt de enige reden?” knaagde een irritant, kritisch stemmetje in mijn hoofd.
“Misschien. Ik weet het niet.” moest ik toegeven.
Maar wat dan nog? Kijken is toch niet erg?

Tijdens onze blote vakanties had ik namelijk nog iets anders ontdekt. Iets wat ik nooit aan wie dan ook verteld had, zelfs niet aan Lies.
Naturisten zeggen altijd dat er niets seksueels aan is. Dat bloot zijn natuurlijk is, dat je het na een tijdje niet meer merkt. En dat er dus ook niemand opgewonden raakt, omdat in feite een prikkelende nét te strakke bikini veel uitdagender is dan gewoon ongedwongen bloot. En inderdaad, je ziet ook nooit erecties op die terreinen, behalve misschien af en toe bij een puber waarvan bekend is dat die veel te veel hormonen hebben en het dus geaccepteerd wordt. Maar voor mij was dit niet waar. Wat alle naturisten ook zeggen, voor mij was het zien van al die blote lijven enorm erotisch, enorm prikkelend.

En wat me nog het meeste schokte is te merken dat, hoewel ik enorm kon genieten van mooie vrouwen, ik eigenlijk het meest opgewonden werd van meisjes. Meisjes vanaf een jaar of zeven, als het mollige er af is, met hun mooi gebruinde huidjes, hun nog helemaal platte lijfjes, en vaak zo prachtige billetjes. Of de al wat oudere meiden, met op hun borstkas de eerste beginnende groei, alle verschillende vormen van hun ontwikkelende borstjes. Hun maagdelijke kutje nog niet aan het zicht onttrokken door schaamhaar. Maar ook de jonge pubers, met al wel wat haartjes, kleine borstjes die ongetwijfeld nog groter worden, maar die nu nog heerlijk overeind staan. En altijd die vraag in mijn hoofd: “zou ze het al doen?”
Ik moest mezelf aanleren mijn erectie te controleren. Ik kon natuurlijk niet hard worden waar iedereen het zou zien, niet in een omgeving waar iedereen zegt dat er niets seksueels aan is. En al helemaal niet als ik was omringd door jonge meiden. Dus ik heb mezelf getraind om te kijken en beelden in mijn hoofd op te slaan zonder hard te worden. Om later, als ik alleen was, die beelden terug te halen en opnieuw te beleven terwijl ik mezelf tot een glorieus hoogtepunt masturbeerde.

Ik schrok wakker uit mijn halfslaap.
“Shit! Controle!” dacht ik, terwijl ik haastig maar toch ook onopvallend naar beneden keek.
Controle was zo belangrijk. En hier was ik, de eerste dag op een van de weinige naturisten terreinen waar ik als man alleen welkom was, en ik viel in slaap. Droomde over alle mooie jonge meisjes en meiden die nog steeds geregeld ’s nachts gezelschap hielden in mijn fantasieën.
Tot mijn opluchting zag ik dat mijn pik niet stijf was. En gelukkig was ik zonder zonnebril op in slaap gevallen. Als ik in mijn slaap al hard was geworden, dan had iemand die dat zag ook kunnen zien dat ik sliep en niet naar mensen keek.
Maar ik realiseerde me wel dat ik de komende tijd echt beter zou moeten oppassen!

Hoofdstuk 2: Ontmoeting

Door de schrik was ik nu wel volledig wakker. Ik pakte mijn wijnglas en dronk het laatste restje, terwijl ik om me heen en de omgeving voor het eerst echt goed in me opnam.

Ik lag op een strandje bij een klein meer. Het vakantiepart waar ik geboekt had lag niet aan zee, maar een natuurlijk meertje, door de eigenaars vergroot en goed onderhouden, zorgde dat er toch lekker kon worden gezwommen.
In het water waren vooral kinderen aan het spelen, met elkaar en met een paar vaders. Op het strandje zag ik hier en daar jongere kinderen in het zand spelen. En veel ouders, vaak met extra handdoeken voor als hun kinderen het water even beu waren. En links van me, een beetje verwijderd van de rest, zag ik één meisje, in haar eentje, druk bezig handstand en radslag te oefenen.

Ze had lichtblonde lange haren en een door en door bruine huid zonder enige kleurverschillen. Duidelijk al vaak bloot in de zon geweest. Ik schatte dat ze een jaar of negen oud was. Lange, dunne benen. Een slank lijf, geen spoortje van vet, maar ook niet zó mager dat haar ribben te zien waren. Haar huid was zo bruin dat het kleurverschil met haar tepelhofjes bijna niet te zien was. De tepeltjes waren niet meer dan twee kleine knopjes. Tussen haar benen een recht streepje. De huid boven haar fijne spleetje was, voor zover ik kon zien, volkomen haarloos en waarschijnlijk zo glad als fluweel. Heel af en toe als ze een radslag maakte opende ze haar benen en kon ik heel even een veel te korte blik werpen op de geheime schatten die in haar spleetje verborgen waren.
Ik dwong mezelf om niet te staren, om mijn blik alle kanten op te laten dwalen. Maar elke keer weer werden mijn ogen toch terug getrokken naar dit prachtige meisje. Tot ik opeens, toen ik weer naar haar keek, recht in haar helder blauwe ogen keek. Had ze mijn blikken gevoeld? Of was het gewoon toeval?

“Hoi!”
Eén simpel woordje. Maar haar heldere, vrolijke stem klonk als prachtige muziek.
“Eh … hoi?” antwoordde ik, onzeker over wat ik wel en niet veilig kon zeggen in deze situatie.
Het meisje had geen enkele last van die onzekerheid. Ze veegde wat losse takjes van het zand tegenover mijn handdoek, plofte neer, en begin direct te babbelen.
“Ik heb je toch niet wakker gemaakt hoop ik? Je sliep zonet nog. Maakte ik te veel lawaai? Ik was hier maar wat gaan oefenen voor mijn gym, niet bij de andere kinderen omdat die steeds zeuren dat ik niet met ze mee wil spelen. Maar soms heb ik gewoon geen zin om met hun te spelen en wil ik liever oefenen. Ik had je wel gezien, hoor, maar ik dacht dat ik je niet wakker zou maken. Sorry hoor!”
“Rustig maar,” onderbrak ik haar woordenvloed, nog steeds lui op mijn rug, “ik werd gewoon uit mezelf wakker. En maar goed ook. Als ik nu lang slaap dan lig ik vannacht maar wakker. Je mag gewoon …”
Ik onderbrak mezelf. Ik wilde zeggen, ga maar verder met je oefeningen. Maar ik was bang dat ik te gretig over zou komen, dat ze zou merken hoe heerlijk het was om haar zo bezig te zien. Controle, daar moest ik me op focussen. Niets laten merken. Dus ik maakte mijn zin niet af.

Het meisje leek niet eens te merken dat ik mijn zin niet afmaakte. Met het grootste gemak van de wereld babbelde ze verder.
“Ben jij al lang hier? Wie zijn je kinderen eigenlijk en waar is je vrouw? Oh, ja, ik heet Eva en ik ben tien. Hoe heet jij eigenlijk? En hoe oud …”
“Stop!” zei ik, lachend, “niet zo snel Eva! Ik kan niet eens antwoorden!”
“Oh ja. Sorry! Ik praat weer eens te veel. Dat zegt mama ook altijd, dat ik maar …”
Met een verschrikt gezicht sloeg het meisje haar hand voor haar gezicht.
“Oeps!”

Ik onderdrukte een glimlach.
“Wacht even hoor,” zei ik terwijl ik overeind kwam. Maar direct realiseerde ik me dat ik beter had kunnen blijven liggen. Eva zat recht tegenover me, in kleermakerszit. Doordat ik nu zat had ik vrij uitzicht op haar blote lijfje. Door de wijde spreiding van haar benen werd haar jonge spleetje een beetje open getrokken. Nét ver genoeg om een glimp op te kunnen vangen van haar clitorishoedje, van haar binnenste schaamlipjes, en daartussen een donker stipje. Haar opening.
Ik realiseerde me dat ik staarde. Te lang en te duidelijk staarde. Ik dwong mezelf omhoog te kijken, naar haar gezicht. Ze keek naar mijn gezicht. Vriendelijk, glimlachend, geduldig aan het wachten op mijn antwoorden. Had ze niet gezien waar ik keek? Of was ze zo onschuldig dat ze niet in de gaten had wat er aan de hand was?

Controle. Ik bleef het inwendig herhalen. Hou je blik op haar ogen gericht, niet meer dwalen met je ogen.
Vragen. Ze had vragen gesteld. Ik moest antwoorden.
“Ik heet P.D. Leuk je te leren kennen, Eva!”
Controle? Ha!
Ik merkte dat mijn ogen toch weer dwaalden. Dwong mezelf omhoog te kijken. Hoorde mijn stem onzeker alle kanten op dwalen. Maar nog steeds keek Eva gewoon open, geïnteresseerd en vrolijk naar me.
“Ik ben hier alleen. Mijn vrouw leeft niet meer. En ik heb geen kinderen. Nou ja, ik heb een dochter, maar zij is al volwassen en gaat niet meer met mij op vakantie.”
“O, dus dan ben jij al een opa?”
Ik glimlachte over de heerlijke onbevangenheid van dit mooie meisje.
“Nee, ik ben geen opa. Zou ik wel graag willen, hoor! Maar mijn dochter heeft geen kinderen.”

Even trok een peinzende blik van diepe concentratie over Eva’s gezicht, toen klaarde het op met de blijdschap van een kind dat een oplossing heeft.
“Wil jij dan mijn opa zijn? Ik heb geen opa en ook geen oma. Iedereen in mijn klas heeft een opa en een oma, vaak twee, soms zelfs meer, maar ik niet. Als jij mijn opa bent dan is dat leuk voor ons allebei!”
Ik moest opnieuw glimlachen. Kinderen hebben soms zo’n verfrissend simpel beeld van de wereld.
“Zo makkelijk gaat dat niet, Eva. Maar ik vind het wel lief dat je het vraagt!”
Ik zag haar gezicht betrekken. Sippe kindergezichtjes … ik kan er gewoon niet tegen.
“Nou, oké. Voor even dan. Niet echt, maar doen alsof. Dan spelen we nu hier op het strandje dat ik je opa ben.”
“Yeah!”
Enthousiast sprong Eva overeind, sloot haar armen om, kuste mijn wang en gaf een stevige knuffel. Ik voelde haar zachte warme huid tegen de mijne. Haar armen om mijn nek. Haar lippen op mijn wang. En zelfs heel even haar borstkas, met die sexy tepeltjes, tegen de mijne, net voordat ze de knuffel weer stopte en weer op het zand neerplofte.
Ik wist dat mijn pik nu opzwol. Niet compleet hard, maar als Eva keek zou ze zeker merken dat hij groter was geworden. Ik had het idee dat haar ogen wel even langs mijn lijf gingen toen ze weer ging zitten. Maar ze zei niets en begon gewoon weer te kwebbelen.

“Nou opa, zal ik je dan maar vertellen over mijn school? En mijn vriendinnen?”
Ze vertelde honderduit over haar leven. Stelde zelfs af en toe een vraag naar mijn leven. En ik genoot steeds meer van het gesprek. Het voelde inderdaad een beetje alsof ik opeens het kleinkind had waar ik zo naar verlangd had, maar dat ik nooit zou krijgen.
Maar ik vergat geen moment dat dit kleinkind heel erg mooi, heel erg bloot, en heel erg wijdbeens tegenover me zat. Steeds weer dwaalden mijn ogen toch weer langs dat prachtige lichaam. En omdat Eva zich er niets van leek aan te trekken liet ik dat ook steeds meer gebeuren. Lekker kijken. Alle details in mijn hoofd opslaan. Zorgen dat mijn pik nu niet groot werd … maar vannacht, in mijn huisje, dan zou ik me zo ongelooflijk op haar aftrekken, dat wist ik nu al!

Zonder dat ik het in de gaten had vloog de tijd voorbij, totdat we werden onderbroken door een stem vanaf het strandje.
“Eva? Eva, waar ben je?”
“Ik ben hier, mam!”
Eva sprong overeind en zwaaide met haar armen om de aandacht op haar te vestigen. Ik maakte nog heel even van de gelegenheid gebruik om haar mooie rond billetjes te bewonderen, maar daarna dwong ik mezelf om daarmee te stoppen. Eva zelf had misschien niks in de gaten, haar ouders zouden het zeker merken als ik teveel naar haar keek!

Hoofdstuk 3: Het gezin

Ik controleerde nog één keer snel dat mijn pik niet meer overeind stond. Hij was nog wel iets groter dan normaal, maar ik deze mensen kenden me niet, zij konden dat niet weten. Opgelucht stond ik op om de naderende familie te begroeten.
Ik nam even de tijd om ze in me op te nemen. Een man, zo te zien tussen de dertig en veertig, misschien iets jonger. Korte bruine haren, nat en verward. Een prettig gezicht, met een stoppelbaard van een paar dagen oud. Zijn lichaam was uiteraard egaal bruin, maar niet zo diep bruin als van Eva. Hij leek niet overdreven gespierd, maar wel gezond. Eva had me al verteld dat papa op een kantoor werkt en naar de sportschool gaat om niet te dik te worden, dus dat klopte wel.
Aan zijn hand liep een meisje. Jade, wist ik van Eva’s verhalen. Ze was zeven en zag er echt uit als een engeltje. Hoogblonde krulletjes, helder blauwe ogen, een onschuldig gezicht. Wat laatste restjes babyvet maakten haar … niet mollig, maar toch iets minder slank dan Eva. Net zo bruin als iedereen in de familie, en uiteraard nog geen spoor van borstjes en een totaal haarloos kutje. En naast de man liep een vrouw, een paar jaar jonger dan de man. Blond haar, net als haar dochters. Stevig, maar niet dik. Een rond gezicht, met een vriendelijke glimlach en groene ogen. Ik schatte haar borsten op een C cup. Voor iemand van haar leeftijd, zeker na het krijgen van kinderen, waren ze nog verrassend stevig. Doordat ze haar schaamhaar had geschoren tot een net streepje waren haar ietwat uitstaande schaamlippen goed te zien.

Ik realiseerde me opeens dat ik toch weer zat te kijken, en dat dit misschien opviel. Maar toen ik mijn ogen omhoog dwong om de ouders van Eva in het gezicht te kijken merkte ik dat zij juist op dat moment hun ogen duidelijk langs mijn lichaam lieten glijden, juist zoals ik dat zelf had gedaan. Was ik dan toch niet de enige die veel meer interesse had in pikken, kutjes, en borsten dan naturisten altijd beweren?
Het was maar goed dat deze mensen me nooit eerder hadden gezien. Ik wist zeker dat mijn pik niet volledig slap was, dat hij groter was dan normaal. Alleen niet zo groot dat hij overeind kwam, dus ik kon hopen dat het leek alsof ik gewoon een vrij grote slappe pik had.

Eva’s moeder deed als eerste een stap naar voren en stak haar hand naar me uit.
“Goedemiddag meneer. Mijn naam is Clara, dit is mijn man Herman, en onze jongste dochter Jade. Eva kent u al zo te zien. Ze heeft u toch niet te veel lastig gevallen?”
Ik opende mijn mond om te antwoorden, maar Eva was me al voor.
“Papa, mama, dit is P.D. Een opa maar niet echt omdat zijn dochter geen kinderen heeft, en toen vroeg ik of hij mijn opa wil zijn en hij zei eerst nee maar later ja dus nu heb ik hier een opa!”
Heel even was ze stil terwijl ze een diepe hap lucht haalde.
“En hij is heel leuk en we hebben gepraat en ik val hem echt niet …”

Verder kwam ze niet. Haar vader greep haar van achteren beet, met één arm om haar bovenlijf. Wat heerlijk moest dat zijn om haar gewoon zo te kunnen pakken, met een arm over haar tepeltjes. Die man wist niet hoe gelukkig hij was. Zijn andere hand drukte hij op haar mond.
“Even stil nu Eva! We vroegen die meneer iets!”
Maar terwijl hij dat zei tilde hij haar hoog op. Ze praatte nu niet meer, maar gilde en giechelde terwijl ze wild met haar benen spartelde, waardoor ik meerdere keren recht tussen haar gespreide benen naar haar kutje kon kijken. Het kostte me de grootste moeite om me te focussen op de vrouw die nu opnieuw het woord had nam.
“Laat ze maar even. Hij is al net zo erg als zij. Maar serieus, heeft u last van Eva gehad?”
Ik glimlachte en stak mijn hand naar haar uit.
“Ik ben P.D. Vile, en nu dus kennelijk uw vader. Of schoonvader. Maakt u zich geen zorgen, ik vond het wel gezellig. Ik ben hier maar alleen en na de lange rit vanuit Nederland was ik anders waarschijnlijk in slaap gevallen. En dan had ik vannacht niet kunnen slapen. Gezelschap doet me goed en Eva is een erg … leuk kind.”
Bijna had ik mooi gezegd. Of lief. Maar leuk leek me toch veiliger.

Clara keek me doordringend en onderzoekend aan. Ik probeerde haar blik stand te houden, ondanks de enorme show die Eva en haar vader nog steeds onbedoeld gaven. En ondanks dat ik net had gemerkt dat Jade, nu aan haar moeders hand, al de hele tijd strak naar mijn kruis keek. Ik kreeg meer en meer het idee dat deze vrouw recht door me heen keek en bereide me er mentaal om met beschuldigingen van pedofilie van de camping gejaagd te worden.
Maar toen glimlachte zij breed, deed een stap naar voren, en schudde mijn uitgestoken hand.
“Goed, gelukkig maar! Fijn je te leren kennen, P.D. Of moet ik ‘papa’ zeggen?”
Ze lachte hardop bij doe woorden en ik probeerde mee te lachen maar merkte hoe geforceerd het klonk. Ik was veel te gespannen door de situatie.

Maar Clara had zich intussen naar haar man en dochter omgedraaid. Hij lag intussen op het zand, zijn dochter zat wijdbeens op zijn buik, en beiden probeerden elkaar te kietelen onder luid gelach en gegiechel.
“Herman, Eva, genoeg gespeeld nu. We zijn nog buiten! Kom, naar huis, tijd om te eten.”
Gehoorzaam stonden de twee op. Vergiste ik me nu? Was Hermans pik gegroeid? Hij was niet stijf maar er leek toch echt wel meer bloed in te zitten dan eerst! Ik kon het hem niet kwalijk nemen, niet na zo’n stoeipartij met een bloot sexy meisje zoals Eva, maar het verbaasde me wel.
En ik voelde hoe mijn eigen pik als reactie ook weer wat begon te groeien. Snel zette ik alle geile gedachten uit mijn hoofd, terwijl ik schuldbewust om me heen keek. Clara had alleen maar aandacht voor de net gestopte stoeipartij maar tot mijn schrik was Jades blik nog altijd strak op mijn kruis gericht. Heel even meende ik een glimlachje te zien. Maar dat was vast een vergissing.
Ik kon alleen maar hopen dat ze niet begreep wat ze zag. Of dat ze haar mond hield.

“Oké, ‘papa’ P.D.,” zei Clara toen iedereen weer op zijn of haar eigen benen stond, “wij gaan eten en jij eet mee.”
“Huh?”
“Je hebt me net verteld dat je alleen bent. En dat je vandaag de hele dag gereisd hebt. Ik ga de opa van mijn dochter toch niet alleen in zijn eigen huisje laten zitten met een bord kleffe blik-spaghetti als we in ons huisje genoeg eten hebben voor een extra gast!”
“Ja, inderdaad,” voegde Herman toen, “nu je kennelijk deze week mijn schoonvader bent, ben je ook welkom in ons huis. Je komt gewoon mee.”
“Hoera! Opa komt bij ons op bezoek!” riep Jade onverwacht uit, en ze rende naar me toe en sprong tegen me op zodat ik geen andere keuze had dan haar op te vangen. Ze klemde haar armpjes om mijn hals en ik moest mijn handen wel onder haar ronde billen houden om te voorkomen dat ze zou vallen.
Eva keek van Jade naar ons met een jaloerse blik, maar ze schikte zich er in dat ze te laat was. Ze pakte haar beide ouders bij de hand en gedrieën liepen ze voor me uit. Ik volgde ze, met Jade nog steeds om mijn nek, mijn handen nog steeds op haar blote billetjes, en mijn pik nog steeds ergens tussen slap en half-hard in.

Na een paar minuten lopen riep Eva enthousiast: “Kijk opa, daar is ons huisje!”
Op het terras van het huisje zat het laatste gezinslid. Uit Eva’s uitgebreide verhalen had ik al begrepen dat zij nog een oudere zus had. Sabine, dertien jaar. Ze zat op een terrasstoel, haar aandacht gericht op een i-Pad in haar handen en de draadjes langs haar gezicht verrieden dat ze waarschijnlijk muziek luisterde. Maar kennelijk hoorde ze Eva, want direct verwijderde ze de knopjes, keek op, keek even verrast toen ze mij zag en sprong toen overeind.
Ook zij was prachtig gevormd. Halflange bruine haren, bruine ogen, en een mooi gevormd gezicht waar de vrolijke brutaliteit van afsprong. Haar borstjes waren ongeveer zo groot als twee forse mandarijnen; toen ze overeind kwam dansten ze even vrolijk op en neer maar daarna bleven ze fier overeind staan met de stevigheid van haar jeugd.
Ik zag, tot mijn verrassing, dat ze heel uitgebreid mijn hele lichaam bestudeerde, zonder zelfs maar te proberen te verbergen dat ze alles bekeek. Dat gaf mij de moed om ook haar nog verder te bekijken. Ze had lange gespierde benen, een mooie platte buik, en op haar venusheuvel stond een duidelijk zichtbaar bosje donkere schaamhaartjes.

“Sabine! Sabine!” riep Eva enthousiast terwijl ze haar ouders losliet en vooruit rende, “Ik heb een opa voor ons gevonden. Kijk, hij is het. Hij heet P.D. en hij is een hele fijne opa!”
Sabine keek verbaasd van mij naar Eva, weer terug naar mij, en tenslotte weer naar Eva.
“Doe niet zo stom Eef! Dat is gewoon een meneer. Niet opa. Onze opa’s zijn dood weet je nog? Allebei hartstikke dood!!!”

In nog geen fractie van een seconde zag ik Eva betrekken, Van een vrolijk blij kind naar een hoopje ellende. Ze beet op haar lip om niet in huilen uit te barsten, draaide zich af, en rende het huisje in. Ik hoorde een deur slaan en daarna het gierende geluid van een troosteloos huilend meisje, en mijn hart brak een beetje.
Jade was duidelijk ook aangedaan. Ik zag een traantje op haar gezicht en ze keek verlangend naar haar moeder dus ik pakte haar onder haar okseltjes en gaf haar aan Clara. Herman had zich intussen boos tot Sabine gewend.
“Sabine, waarom doe je nou toch zo? Je weet toch dat …”
Ik tikte hem op zijn schouder. Verrast keek hij me aan.
“Ik denk dat Eva je harder nodig heeft nu, Herman. Ga maar naar haar toe. Ik praat wel met Sabine.”
“Weet je zeker dat …”
“Ik heb zelf een dochter opgevoed. Komt goed, Herman, ga maar naar Eva.”

Herman liep het vakantiehuisje binnen, en na een vragende blik van haar en een bemoedigend knipje van mij volgde Clara, met Jade nog steeds op haar arm.
Ik wachtte tot de deur dicht was en ik alleen was met Sabine. Toen pakte ik een stoel, schoof die tot ongeveer een meter afstand van waar het meisje me met vuurspuwende ogen aankeek, en ging zitten.
Ik nam even de tijd om mijn woorden met zorg te kiezen. En om mijn meest invoelende stem op te zetten.
“Jij hebt je opa’s nog gekend, zeker?”
Ze keek verrast op.
“Ja. Nou, niet beide, eentje maar. Van mijn pa. Ik was zeven toen hij …”
Haar stem brak en ik legde troostend een hand op haar knie.
“Luister, Sabine. Ik ben niet je opa. Ik lijk niet op hem. Ik kan nooit zijn plaats innemen en ik wil dat ook helemaal niet, dus ik snap dat je boos werd toen Eva dat zei. Maar probeer te begrijpen dat het voor Eva anders is. Zij is jonger, zij herinnert zich dat niet. Zij weet helemaal niet hoe het is om een opa te hebben. Jij wel. Te kort, en dat is kut, maar je weet het in elk geval nog. Jij hebt die mooie herinnering.”
Ze knikte instemmend.
“Zou je Eva ook zo’n fijne herinnering gunnen? En Jade? Ik kan natuurlijk nooit de opa zijn die jij hebt gekend. Dat kan ik niet, dat wil ik niet, dat zal ik niet proberen. Maar ik kan wel een opa zijn.”
Ze antwoordde niet, maar de woede was uit haar ogen.
“Voor jou ben ik dan gewoon P.D. Vile, een man die je ouders vandaag hebben uitgenodigd voor het eten. Maar mag ik voor Eva en voor Jade doen alsof ik opa ben? Kan jij dat accepteren? Voor je zusjes?”

Ze keek me lang en onderzoekend aan. Deze keer kostte het me geen moeite haar blik stand te houden. Mijn vaderlijke (of grootvaderlijke?) gevoelens voor haar, en haar zusjes, hadden de overhand. Dus ik had geen verleiding meer om naar haar lijf te kijken. Ik keek haar recht in haar onderzoekende ogen. Mooie bruine ogen, maar ook ogen waarachter een hoge intelligentie leek schuil te gaan.
Uiteindelijk, na wat een eeuwigheid leek, knikte ze instemmend.
“Goed. Ik zal het accepteren.” En toen, met een glimlach: “Volgens mij bent u wel oké!”
Ik zweeg. Wat moet je daar op antwoorden?
“Sorry voor mijn uitbarsting zonet.”
“Zoals ik al zei, Sabine, ik snap het. Geen sorry nodig. Althans niet tegen mij. Misschien kan je wel aan je zusjes uitleggen dat je bedoelde dat ik niet jouw opa kan zijn, de opa die jij je herinnert, maar wel een opa voor ze kan zijn?”