Q en Q – deel 2

Door: A.W. Ruquer

[Waarschuwing vooraf: dit verhaal bestaat uit drie delen. Wie op vuurwerk hoopt zal nog even geduld moeten hebben...]

Soms vergat Quinne de tijd als ze op het strandje lag, met een boek of met haar oortjes in, en dan kwam haar vader haar wel eens halen. Heel even dacht ze dan ook dat hij het was die haar kwam storen. Maar ze verwierp die gedachte bijna meteen. Haar vader liep niet zo geruisloos. Bovendien kon ze hier onmogelijk al zo lang liggen. Het moest dus wel iemand anders zijn. Gek genoeg voelde ze zich daardoor niet verontrust, maar meer geïrriteerd. Kon ze zelfs hier niet met rust gelaten worden?
Behoedzaam draaide ze haar hoofd omhoog. Ze herkende de gestalte niet direct, ook omdat ze schuin tegen de zon inkeek nu. Met haar hand boven haar ogen wierp ze een boze blik op de persoon die daar stond. Ze wilde iets onaardigs zeggen. “Rot op!”, was het eerste wat in haar opkwam. Maar toen zag ze wie het was… de jongen die over de tas gestruikeld was. Iets in zijn houding maakte dat ze haar woorden inslikte. Hij stond daar zo…verloren. Verlegen met zichzelf. Ze kon zijn blik niet echt goed zien, maar ze voelde… ja, wat voelde ze?

Medelijden..? Daar leek het nog het meeste op, ja. Hoewel ze zelf nog maar even geleden had liggen huilen had ze nu het gevoel dat ze deze jongen moest troosten. Haar armen als een moeder om hem heen moest slaan en zeggen dat het allemaal wel goed zou komen. Eerst had ze geen idee wat er dan precies met de jongen aan de hand was. Waarom hij daar zo stond, met zijn ogen strak op haar gericht. En toen schoot het als een bliksem door haar heen: die jongen was verliefd op haar! Dat besef overrompelde haar. Ze voelde dat ze rood aanliep en ze wilde haar hoofd wegdraaien. Maar juist op dat moment zag ze de jongen moeizaam slikken, zijn mond openen en “Hoi, Quinne” zeggen.
Gefascineerd bleef ze naar hem kijken, haar mond een beetje open. Hoe wist hij haar naam?!? Ze hadden elkaar toch nog nooit gesproken? Nee, dat wist ze zeker. En de manier waarop hij haar naam uitsprak… het klonk zo lief. Heel anders dan Wouter. Wouter…waarom moest ze nu toch weer aan hem denken? Ze voelde de boosheid weer opkomen.
Quinten was zelf ook verbaasd dat hij iets durfde te zeggen. Maar ja, de hele tijd maar blijven staan en kijken…daar schoot hij ook niets mee op. Ze zou wel denken: wat een engerd. Dan toch maar beter iets zeggen, al was het alleen maar haar naam. Zijn hart sloeg als een bezetene terwijl hij die uitsprak. Maar toen hij haar reactie zag wenste hij dat hij niets had gezegd en stilletjes was weggegaan. Hij had haar boos gemaakt… en dat was wel het laatste wat hij wilde. Misschien heette ze helemaal geen Quinne? Of misschien wilde ze gewoon alleen zijn?
“Sorry,” mompelde hij, “Ik wilde je niet boos maken.” Hij had het gevoel of zijn hoofd uit elkaar zou barsten, zo klopte en bonsde het daar. Even aarzelde hij nog, toen zei hij: “Ik eh… Ik ga maar weer. Sorry voor het storen.”, en hij draaide zich om.
Quinne beet op haar onderlip. Duizend-en-een gedachten tuimelden door haar hoofd. Ze wist niet precies wat ze nou wilde, maar dat die jongen nu weg zou lopen… nee, dat wilde ze in elk geval niet. “Wacht,” zei ze, terwijl ze half overeind kwam, “niet weggaan…” Vlug ging ze zitten, haar armen om haar benen geslagen. “Ik ben niet boos…of in elk geval niet op jou.”
Quinten had een paar stappen gedaan, maar stond nu stil. Onzeker draaide hij zich weer om. “Echt niet?”, vroeg hij haar.
Quinne schudde haar hoofd. “Nee, echt niet. Kom maar.” Toch aarzelde Quinten nog. Hij keek in haar ogen en een vreemde opwinding maakte zich van hem meester. Ze had mooie bruine ogen, vond hij. En als hij voorzichtig iets lager keek zag hij de welving van haar borsten, ingeklemd tussen haar lichaam en haar opgetrokken benen. Er gebeurde iets met hem dat hij niet kon verklaren, maar het voelde heel prettig. Als vanzelf zette hij nu een paar passen in haar richting.
“Ja, toe maar,” zei Quinne. “Ik bijt niet, hoor.” Ze lachte erbij, en hoopte maar dat dat een beetje uitnodigend klonk. Met haar hand klopte ze even op de plek naast haar op het badlaken. Ze voelde geen angst voor deze jongen. In zijn blauwe korte broek en simpele witte T-shirt, waaruit magere armen en benen staken die kennelijk nooit de zon te zien kregen, zag hij er volkomen onschuldig uit. Ze was er zeker van dat hij geen enkele ervaring met meisjes had. Hoe ze daar zo zeker van was? Geen idee. Of nou ja, hij was natuurlijk nog erg jong.
Schuchter kwam Quinten steeds dichterbij. Het zweet was hem aan alle kanten uitgebroken. Heel behoedzaam ging hij uiteindelijk naast Quinne zitten, op veilige afstand. Hij nam dezelfde houding aan. Nu ze daar zo dicht bij hem zat durfde hij haar niet meer aan te kijken.
Quinne keek wel opzij, naar die jonge jongen die nu strak voor zich uitkeek. Ze voelde zijn ongemak.
“Hoe heet je?”, vroeg ze, om het gesprek op gang te brengen.
“Quinten,” klonk het schor.
Er ging een schokje door haar heen. Quinten…en zij heette Quinne. Q en Q. Wat een toeval! Hoe vaak zou zoiets nou voorkomen? Ze dacht even na, maar ze kende verder niemand wiens naam met een Q begon.
Er viel een wat ongemakkelijke stilte. Quinten plukte nerveus aan zijn teenslippers. Zijn mond was kurkdroog en hij wilde van alles tegelijk zeggen maar wist niet waar te beginnen.
Quinne keek naar hem en vroeg zich af wat er allemaal door zijn hoofd ging. Ze draaide een kwartslag zodat ze haar hoofd niet meer hoefde te draaien. Na een tijdje stak ze haar been uit, stootte hem aan met haar voet en zei: “Zeg eens wat!”
Quinten was hier niet op bedacht. Van schrik was hij bijna omgevallen. Met moeite wist hij zijn evenwicht te bewaren. De aanraking bracht hem ook nog verder in verwarring. Hij wist nu helemaal niet meer wat hij moest doen.
Quinne had het in de gaten. Plagerig gaf ze nog een schopje. “Hee! Ben je je tong verloren?”
Deze keer zag Quinten het wel aankomen, en hij steunde met zijn hand op de grond. Toen draaide hij ook een kwartslag zodat hij haar nu recht aankeek. Nou ja, als hij dat zou durven, tenminste. Maar nu, zo heel dichtbij haar… Hij richtte zijn blik op zijn voeten.
Toen het stil bleef zuchtte Quinne maar eens. “Ook goed,” zei ze, “Dan ga ik wel weer lezen.”
Ze pakte haar boek op en ging weer op haar buik liggen, steunend op haar ellebogen. Haar benen lagen nu vlak langs Quinten. Als hij wilde…als hij zou durven, dan kon hij ze aanraken.
Nog altijd zat hij daar, stil en onbeweeglijk. Hij wou maar dat hij iets grappigs kon verzinnen. Of iets, wat dan ook…iets dat niet stom zou klinken in elk geval. Maar het was zo’n chaos in zijn hoofd…
Quinne begon er een beetje genoeg van te krijgen. Hij zat daar maar en zei niks… Hij deed ook niks… Zat alleen maar wat voor zich uit te staren. Ze werd er wat kriebelig van. Maar wegsturen wilde ze ook niet, want ze had hem tenslotte zelf gevraagd bij haar te komen zitten. Het liefst wilde ze dat hij uit zichzelf zou opstappen. Daar hoopte ze stiekem op. Maar hoe meer tijd er verstreek, hoe onwaarschijnlijker dat werd…
Ze zuchtte. Het lukte haar ook niet zich te concentreren op het boek. Er moest iets gebeuren, en ze wist al dat zij degene moest zijn die actie moest ondernemen. Ze sloot haar boek en rommelde in haar tas.
“Als je niet van plan bent iets te zeggen,” begon ze, een beetje geïrriteerd, “DOE dan in elk geval iets!” En met die woorden reikte ze Quinten een tube zonnebrandcrème.
Quinten had zich aan zichzelf zitten ergeren. Hij wilde zo graag iets zeggen, maar nu durfde hij niet meer. En trouwens: waar praat je over met een meisje? Quinten had geen idee. Met zijn vrienden praatte hij natuurlijk over voetbal, over vissen, over gamen…maar dat zou Quinne niet interesseren.
Nu hij zo dicht bij haar was kon hij wel zien dat ze ouder was dan hij. Dus zij ging waarschijnlijk al naar een andere school en zo…Daar kon hij natuurlijk niet over praten. Dat maakte het ook niet makkelijker. Wanhopig zocht hij in zijn hoofd naar iets wat ze misschien gemeenschappelijk hadden. Hij kon niets bedenken, en dus zat hij daar maar en zweeg. Hij dacht erover om maar weer weg te gaan. Het zou toch niets worden. Net toen hij op wilde staan verbrak Quinne de stilte.
Verbaasd bleef Quinten zitten en keek naar de tube alsof het een buitenaards object was. Bedoelde ze echt wat hij dacht dat ze bedoelde? Zijn arm leek een eigen leven te leiden toen hij de tube aannam. Een tijdje zat hij met dat ding in zijn hand, zonder goed te weten wat hij nu moest doen. Toen vermande hij zich. Nu of nooit! Hij had zijn zus toch ook wel eens ingesmeerd? Hij schroefde de dop los en ging op zijn knieën naast Quinne zitten.
Quinne schrok toch van de koude substantie op haar schouderblad en rug. Een korte rilling trok door haar lichaam. Maar het was niet alleen de crème op haar lichaam…het was ook het feit dat Quinten de tube überhaupt had aangepakt. Ze was ervan overtuigd geweest dat hij dat nooit zou durven. Nu lag ze daar, vrijwel weerloos, terwijl Quinten zijn handen op haar schouders plaatste. Om een of andere reden had ze verwacht dat zijn handen koud zouden zijn, maar dat waren ze helemaal niet.
Met rustige cirkelbewegingen verdeelde hij de crème over haar rug en masseerde die er langzaam in.
Quinne was verbaasd. Ze had gedacht dat hij onhandig en ruw zou zijn, te veel crème zou gebruiken – maar opnieuw bleek ze zich vergist te hebben. Eigenlijk voelde het wel heel prettig, zoals Quinten het deed…ontspannend. Ze sloot haar ogen en genoot.
Quinten deed zijn uiterste best om niet zenuwachtig over te komen, maar in feite klopte zijn hart in zijn keel. Hij concentreerde zich op zijn bewegingen. Wat hij deed was niks bijzonders, hield hij zich voor. Tenslotte had hij Jasmijn ook vaak ingesmeerd. ‘Denk maar dat het Jasmijn is’, ging het als een soort mantra door zijn hoofd. Het hielp gelukkig wel. Hij merkte dat hij steeds rustiger werd. Toch bleef het wel heel bijzonder om Quinne aan te raken…zeker op de plekjes lager op haar rug en hoog op haar benen, waar hij af en toe de rand van haar broekje voelde. Het was maar een klein broekje…. Een deel van haar billen was bloot. Quinten keek er stiekem naar. Maar ook niet te veel, dat leidde hem maar af. En bovendien kreeg hij er een stijve van.
Hij bleef zo lang mogelijk smeren, maar er kwam toch een moment dat hij klaar was. Met tegenzin haalde hij zijn handen van Quinnes lichaam. Ook Quinne vond het eigenlijk jammer dat hij ophield, maar dat kon Quinten niet weten.
Quinne draaide haar hoofd wat opzij. “Dat deed je goed,” zei ze, “Heb je vast vaker gedaan.”
“Hm hm,” bromde Quinten, “Bij mijn zus. En ook wel eens bij mijn moeder.”
‘Oké, dus hij heeft een zus’, dacht Quinne. Ze wist niet zeker of ze die al gezien had. Zijn moeder natuurlijk wel. Ze dacht even terug aan het incident met de tas vol wasgoed.
Nu ze nog eens naar Quinten keek vond ze dat hij best wel een lief gezicht had. Wel een jong gezicht, misschien zelfs een beetje te jong. Of zou hij alleen maar jong lijken? Ze besloot het maar gewoon te vragen.
“Hoe oud ben je eigenlijk?”, vroeg ze hem.
Quinten had de vraag al verwacht, en hij twijfelde nog steeds wat hij zou zeggen. Toch was hij snel met zijn antwoord: “Dertien.” (‘Nou ja, bijna’, dacht hij erbij)
Quinnes wenkbrauwen gingen even omhoog. Quinten had het wel gezien. “Ja hee!”, reageerde hij gepikeerd, “Ik kan het ook niet helpen dat ik zo klein ben.”
“Sorry,” zei Quinne meteen, “Daar heb je gelijk in.” Maar ondertussen twijfelde ze toch wel aan de waarheid van zijn antwoord. Dus vroeg ze door: “Naar wat voor school ga je?”
Quinten had nu al spijt van zijn leugentje. Nou kreeg hij natuurlijk vragen waarop hij geen antwoord kon geven – tenzij hij loog. “HAVO”, mompelde hij. Dat was inderdaad wel het plan, straks, na de vakantie. Nu maar hopen dat ze het hierbij zou laten…
Quinne vroeg zich dat inderdaad af. Zijn antwoord klonk niet erg overtuigend. Na een korte stilte ging ze toch door: “Leuke school?”
Quinten keek moeilijk. “Hmm”, bromde hij, en haalde zijn schouders op, “Gewoon.”
“Oké…” zei Quinne. Het was haar nu wel duidelijk dat Quinten niet de hele waarheid vertelde.
Maar omdat ze wel van een beetje plagen hield vroeg ze: “Wat is je favoriete vak?”
Quinten had geen idee wat hij daarop moest antwoorden. Hij zuchtte. “Kunnen we over iets anders praten? Ik vind school niet zo leuk.” Hij richtte zijn aandacht weer op zijn voeten.
Quinne glimlachte. Ja, zo kon je er je ook uit lullen… Al was het ook mogelijk dat hij school echt niet leuk vond. Ze besloot het onderwerp te laten rusten.
“Oh,” zei ze, terwijl ze half overeind kwam, “Dus je wilt WEL praten?”
Quinten haalde opgelucht adem. Ondanks zichzelf moest hij toch een beetje lachen.
“Echt wel!”, zei hij. “Maar ik praat eigenlijk nooit met meisjes..” Terwijl hij dat zei besefte hij dat hij zichzelf bloot had gegeven. Hij voelde zijn hoofd rood worden. “Nou ja, behalve met mijn zus dan…maar dat telt niet echt, hè?”, voegde hij er wat onhandig aan toe.
“Hmm,” zei Quinne, “Dat idee had ik al een beetje. Sorry, niet lullig bedoeld.”
Quinten voelde hoe het zweet langs zijn hoofd liep. Hij wou nu dat hij een handdoek of zo had meegenomen. Hij zweeg en keek strak naar de grond.
Quinne was rechtop gaan zitten. “Kijk me eens aan,” zei ze tegen Quinten, “Of durf je dat niet?”
Nu kwam het erop aan… Durfde hij? En wat zou er dan gebeuren? Quinten wist niet wat hij eigenlijk verwachtte. Waarom was hij hier? Waarom voelde hij van alles door elkaar? Wat zou Quinne doen als hij keek? En wat zou er gebeuren als hij NIET keek? Waarom was alles ineens zo ingewikkeld? Hoe moest hij nou weten wat hij nu moest doen? Was papa maar hier… Die zou het wel weten.
Ineens hoorde hij de stem van zijn vader weer zeggen: “Go for it, jongen! Je bent maar één keer jong.” Zonder nog verder na te denken sloeg hij zijn ogen op en keek Quinne aan. Alle dingen die hij voelde leken plotseling verdubbeld in hevigheid. Hij had het idee dat alles om hem heen draaide, en dat zijn maag binnenstebuiten werd gekeerd. Toch bleef hij kijken. Hij moest wel – het was sterker dan hemzelf.
Het leek een eeuwigheid te duren, maar in werkelijkheid was het maar een paar seconden.
Quinne had de blik in Quintens ogen herkend. Het bevestigde wat ze al eerder had gevoeld: hij was verliefd op haar. Zou hij het zelf wel in de gaten hebben? Ze betwijfelde het. Waarschijnlijk was het de eerste keer dat het hem overkwam. Moest ze er iets over zeggen? Moest ze laten merken dat ze het wist? Het leek haar niet verstandig. Maar zijn blik maakte wel iets in haar wakker. Ergens daar beneden… het voelde warm. Er kwam een gedachte bij haar op, waar ze zich meteen voor schaamde. Hoe lang had ze al geen seks meer gehad…? Zou hij…? Ze kreeg het nog warmer. Dit kon toch niet! Hij was echt veel te jong! Maar het zaadje was geplant…
Quinne verbrak de stilte (uiteraard). “Dus je heet Quinten, je bent 13 jaar en je zit op de HAVO”, vatte ze samen. “Ik heb je hier nog nooit eerder gezien, en ik kom hier toch al vijf jaar.”
Quinten schudde zijn hoofd. “Nee, dat klopt. We zijn hier voor het eerst. Of nee, voor de tweede keer, maar de vorige keer was ik pas drie.” Hij voelde zich nog steeds vreemd draaierig.
Quinne haalde een hand door haar haar. “Wie zijn ‘we’?”, vroeg ze.
“Papa, mama, Jasmijn – dat is mijn zus – en ik,” antwoordde Quinten.
“Hoe oud is je zus?”, ging Quinne door.
“Vijftien,” reageerde Quinten.
Bijna had Quinne gezegd: “Dan is ze net zo oud als ik.”, maar dat leek haar toch geen goed idee. Misschien was het beter om een beetje te smokkelen met haar leeftijd…dat had Quinten toch ook gedaan? “Oh, dan schelen we maar een jaartje,” zei ze dus, “want ik ben 14.”
Quinten lachte een beetje. “Grappig, ja… dat we maar een jaartje schelen.” Wat was daar precies grappig aan? Hij wist het niet. Stomme opmerking.
Er viel weer een stilte. Quinne nam opnieuw het voortouw. “Bevalt het je hier een beetje?”
Quinten knikte enthousiast. “Oh ja! Veeeeeeel beter dan de vorige vakanties!” Hij grinnikte. “Al was het alleen al omdat het hier niet regent!”
“Oh ja?”, vroeg Quinne. “Vertel!”
“Nou,” begon Quinten, “Er is niet veel te vertellen. Overal waar we heen gaan regent het altijd in de vakantie. Zelfs in Griekenland en Italië.” Hij keek even sip bij de herinnering, maar toen lachte hij weer. “Maar hier is alles anders.”
“Nog leuke dingen gedaan?”, vroeg Quinne.
“Hmm…” Quinten dacht na. “Hoe heet dat plaatsje ook weer? Carca..nog wat.”
“Carcassonne,” vulde Quinne aan.
“Ja, dat ja..”
“Hm… ken ik wel. Zijn wij ook geweest. Pas een keer of vijf…”
De verveelde ondertoon in Quinnes stem ontging Quinten volkomen. “Hartstikke spannend daar! Al regende het wel toen wij daar waren. Maar dat was natuurlijk voordat…”
‘Voordat jij er was’, had hij willen zeggen. Maar nog net op tijd bedacht hij dat dat een beetje raar was om te zeggen. Dus veranderde hij snel: “…voordat de zon ging schijnen.”
Quinne scheen de aarzeling niet te hebben opgemerkt. “En verder?”, vervolgde ze.
“Nou, die eh.. die dinges… kloof? Waar die rivier doorloopt waar je kunt kanoën.” Quinten keek onzeker. “Ik spreek nog niet zo goed Frans.”
‘Nee,’ dacht Quinne, ‘dat zal inderdaad wel niet… op jouw leeftijd.’
“Je bedoelt de gorges. En dat Frans.. dat leer je nog wel.” Ze glimlachte naar hem en gaf hem een knipoogje. Pas op dat moment besefte ze hoe dubbelzinnig die laatste opmerking was. ‘Frans! Haha!’, schoot het door haar hoofd. Maar natuurlijk zou Quinten daar nooit aan denken. Die wist waarschijnlijk nog niets van seks.
Toen Quinten weer zweeg vroeg ze “Dat was het? Verder niets meer?”
De jongen keek bedrukt. “Papa verstapte zich en zit nu met een dikke enkel. En mama heeft last van migraine, dus we zitten hier nu al twee dagen.” Maar meteen lachte hij ook weer. “Maar de zon schijnt lekker wel!”
‘Wonderlijk,’ dacht Quinne, ‘Dat je blij kunt zijn om zoiets simpels als de zon die schijnt.’ Zelf was ze ook zo geweest, wist ze, maar dat leek al lang geleden. Gek, hoe het leven verandert als je een jaar of 12, 13 bent.
Ze had nu wel de indruk dat Quinten eindelijk op zijn gemak was. Hij zat in elk geval niet meer zo krampachtig met zijn armen om z’n benen geslagen. Ze wist niet goed waarom, maar haar blik dwaalde even af naar zijn korte broek. Nou ja, eigenlijk naar die plek tussen zijn benen… Ze kon het niet helpen: ze vroeg zich toch af… Zou ‘ie groot zijn? Zou ‘ie er ook mee spelen?
Ze kreeg het opnieuw warm van de gedachte en keek snel weer naar zijn gezicht. Ander onderwerp!
Quinten had inmiddels wat zelfvertrouwen opgedaan. Met een meisje praten was toch niet onmogelijk, of in elk geval niet zo moeilijk als hij had gedacht. Dus durfde hij nu wel een vraag te stellen: “En jij? Nog leuke dingen gedaan hier?”
Quinne dacht even na. “Mwah… Ligt eraan wat je leuk vindt. We gaan eigenlijk elk jaar wel kanoën. En we wandelen veel hier in de omgeving.” Ze keek naar Quinten. “In de gorges heb je prachtige uitkijkpunten.”
“Ja, ik weet het,” zei Quinten. “Daar zijn we ook geweest. Echt heel mooi! Maar al dat klimmen en dalen… we zijn niet zo sportief eigenlijk.”
“Doe je überhaupt aan sport?”, vroeg Quinne.
De jongen schudde zijn hoofd. “Nee… Ik word ook altijd als laatste gekozen bij gym.” Even gleed er een schaduw over zijn gezicht. Toen lichtten zijn ogen weer op: “Maar ik ben wel de beste met schaken!”
Ah! Schaken! Dan hadden ze dat in elk geval gemeenschappelijk…
“Oh?!”, reageerde Quinne enthousiast. “Wat grappig… Ik was een paar keer kampioen van onze school.”
Quinten bekeek Quinne nu met andere ogen. Dus ze kon ook goed schaken…dat had hij helemaal niet verwacht. Misschien konden ze wel tegen elkaar spelen…
“Ik ook!”, zei hij dus. “En toen heb ik ook nog meegedaan aan de regionale.”
“Jaaa… dat heb ik ook gedaan, ja. Niet gewonnen, helaas. En jij?”, vroeg Quinne.
Quinten voelde zich groeien. “De eerste keer werd ik tweede. En daarna won ik.”
Quinne kon het niet ontkennen: ze was onder de indruk. “Zoo hee…Dan ben je echt wel goed.”
“Dank je,” glunderde Quinten. Het voelde best wel raar om een complimentje te krijgen. Dat was hij niet zo gewend.
“En mocht je toen ook naar de nationale..?”, wilde Quinne nog weten.
Quinten knikte instemmend. “Hm hm. Maar toen voelde ik me helemaal niet lekker.”
“Misschien van de spanning?’, suggereerde Quinne.
“Hmm.. dat zeiden papa en mama ook al,” antwoordde Quinten. “In elk geval verloor ik de eerste drie partijen, en toen kon ik niet meer winnen.”
“Oh, jammer,” leefde Quinne mee. “Volgende keer beter?”
“Dat ben ik wel van plan,” zei Quinten. “Maar dan moet ik natuurlijk wel blijven oefenen.”
Nu was het Quinne die sip keek. “Jammer dat we hier geen schaakspel hebben. Anders zouden wij misschien… Als jij dat wilt, tenminste.”
Er brak een lach door op het gezicht van Quinten. “Jaaa… Lijkt me hartstikke leuk.”
Hij dacht even na. Toen stond hij snel op. “Blijf hier wachten,” zei hij, terwijl hij zich omdraaide, “Ik ben zo terug!” Verbaasd zag Quinne hoe hij razendsnel wegspurtte over het paadje.
Quinten had een ingeving gekregen. In de caravan lag een doos met gezelschapsspelletjes. Die hadden ze pas nog gebruikt! En hij was er zeker van dat daar ook een schaakspel in zat. Het was misschien niet veel, maar het was beter dan niets. Dus rende hij nu door het bos, zo snel als zijn benen hem dragen konden. In recordtijd bereikte hij de caravan. Hij stormde door de voortent, waar zijn verbaasde vader zat. “Hee, Quinten! Nu al terug? Het is nog lang geen etenstijd, hoor!”
Maar Quinten hoorde hem niet eens. Hij had het veel te druk met de kastjes opentrekken, op zoek naar die ene doos… Waar lag dat stomme ding nou? Ah! Daar had hij hem te pakken.
“Owww! Au!”, hoorde hij ineens iemand kreunen, “Kan het misschien wat rustiger?”
‘Shit!’ schoot het door hem heen. Helemaal vergeten dat zijn moeder hier nog lag, met migraine…
“Sorry mam…”, verontschuldigde hij zich. Vervolgens probeerde hij zo geluidoos mogelijk de caravan weer te verlaten. Dat viel niet mee – die stomme doos rammelde aan alle kanten vanwege de dobbelstenen, pionnen en andere speltoebehoren.
Eenmaal buiten zette hij het weer op een rennen, de doos als een schatkist tegen zijn borst geklemd. Hij kon zich niet herinneren ooit eerder zo lang en zo hard gerend te hebben. Volkomen buiten adem bereikte hij het strandje weer, en plofte neer naast Quinne. “Zo!”, wist hij nog net uit te brengen. Hij hijgde als een pakpaard en zweette meer dan hij ooit eerder gedaan had. Zonder er verder bij na te denken trok hij zijn T-shirt over zijn hoofd. Daarmee depte hij zijn hoofd en lichaam een beetje. ‘Toch weer een handdoek vergeten!’, schoot het door zijn hoofd. Maar hij was nu te vermoeid om daar iets aan te doen. Hij liet zich achterover vallen, nog steeds hijgend.
Quinne keek hem met verbazing aan. Voor het eerst zag ze nu zijn blote bovenlichaam. Het was al net zo bleek als de rest. Hij was tenger gebouwd, maar niet mager. Weinig gespierd, maar dat had ze ook niet verwacht na wat hij verteld had. En daarna keek ze naar de spellendoos. Wat was daar de bedoeling van..? Maar toen begreep ze het. Ze opende de doos en ging op zoek naar een schaakspel.
Terwijl Quinten lag bij te komen zette Quinne het spel op. Het bord was wat wankel en de stukken waren van niet al te beste kwaliteit, maar het was compleet en daar ging het om. Toen ze klaar was richtte ze haar blik weer op Quinten. “Je moet je ook maar insmeren, ” zei ze, “Anders ben je binnen vijf minuten verbrand. Of je moet je shirt weer aandoen…”
Quinten dacht kort na, schudde toen zijn hoofd. “Nee, laat maar. Is wel lekker zo. En dat shirt is kletsnat.” Hij kwam overeind, een halve grijns op zijn gezicht. “Misschien wil jij mij wel insmeren…?” vroeg hij brutaal. Hij schrok er zelf van.
Maar Quinne lachte. “Hahaha! Dat kun je best zelf, toch?”
“Mjah…”, antwoordde hij, “Van voren wel. Maar mijn rug niet, hoor.” Hij keek haar smekend aan.
Ach, het leek Quinne eigenlijk wel spannend. Ze had nog niet eerder een jongen ingesmeerd, bedacht ze. Bij Wouter was dat nooit nodig geweest, want het ze waren nooit naar het strand geweest of zo.
En bij hun zorgde Els er altijd wel voor. “Nee, joh,” zei ze dus, ” ’t Is al goed. Ik wil het wel doen, hoor.”
Ze ging op zoek naar de tube en draaide die open. Daarna ging ze dichter bij Quinten zitten. Met vaardige handen begon ze hem in te smeren. Ze voelde zijn hartslag door de huid heen. Hoe die versnelde onder haar aanraking… Haar handen over zijn borst… Zijn tepels reageerden onwillekeurig. Quinne vond het wel grappig om te zien, dus ze nam even extra de tijd. Quinten kreunde een beetje. Ze kreeg het idee dat er misschien nog iets anders stijf geworden was… Langzaam bewoog ze nu haar handen omlaag, over zijn buik. Ze deed het rustig aan. “Je bent het niet zo gewend, hè, om in de zon te zitten?” vroeg ze ondertussen.
Weer schudde Quinten zijn hoofd. “Nee,” zei hij. “Ik hou er eigenlijk niet zo van. Of het is geen mooi weer.”
“Dan zal ik je maar extra goed insmeren…”, ging Quinne verder. Haar handen hadden nu zijn broeksband bereikt. Ze zat nu zo dicht bij hem dat ze de contouren in zijn broek wel kon onderscheiden. Ook al probeerde hij het te verbergen, daar was toch echt wel iets omhoog gekomen. Ze was nieuwsgierig, en ook best wel geil, maar ze wist ze te bedwingen.
“Draai je even om, wil je,” vroeg ze, “Dan kan ik je rug doen.”
Met tegenzin draaide Quinten zich om. Quinnes handen op zijn borst… oef! Wat voelde dat lekker – hij voelde het zelfs in zijn pikkie. Dat mocht wat hem betreft uren doorgaan. Maar ja…
Quinne smeerde verder, nu over zijn schouders en rug. Dat voelde ook heel lekker, hoor, maar de voorkant was toch fijner. Het leek ook wel of Quinne veel sneller klaar was. Zijn pik werd al weer slapper, en dat ging door toen Quinne vervolgens zijn armen insmeerde.
“Nu je benen nog”, zei Quinne. “Dan moet je even gaan staan, anders kan ik er niet bij.”
Gehoorzaam stond Quinten op. Hij was inmiddels wel uitgehijgd.
Quinne keek naar zijn benen. Haar blik kroop langzaam omhoog. Ze zag zijn korte broek. Die viel ruim om zijn dunne benen. En het was ook echt wel een korte broek! Van waar ze zat kon ze dus net een beetje langs zijn broekspijp naar binnen kijken. Daar was stukje onderbroek zichtbaar. Ze voelde hoe ze warm werd… Maar ze hield zich nog in. Ze nam de tijd om zijn benen in te smeren. Ze begon onderaan, werkte langzaam naar boven. Quinten zou het wel een rare volgorde vinden, maar dat kon haar niks schelen. Hij zei er in elk geval niets over.
Nee, want Quinten had ook wel in de gaten waar Quinne mee bezig was. Nou ja, hij wist het niet precies, maar hij wist wel dat het verdomd lekker voelde. Dus liet hij haar lekker haar gang gaan.
En zo masseerden haar handen steeds hoger, tot aan de rand van zijn broekspijpjes… en ook een stukje naar binnen. Quintens lid was inmiddels al lang weer gaan steigeren, en hij merkte dat hij ook weer een beetje hijgde.
Quinne ging onverstoorbaar door, ook toen Quintens benen al lang waren ingesmeerd. Ze was nu wel heel dicht bij… haar hand lag al tegen zijn onderbroek. Zou ze durven? Ze was zo nieuwsgierig…en geil… Plotseling deed ze of haar hand uitschoot. Quinten slaakte een verschrikte kreet. “Oeps! Sorry!”, zei ze. Maar ze had een glimlach om haar lippen, want ze had gevoeld…en ze wist genoeg. Quintens lul stond stijf omhoog, dat leed geen twijfel. En hij was ook niet zo klein als ze gedacht had.
Quinten was geschrokken, ja, maar het gevoel dat door hem heen schoot toen Quinne hem ‘daar’ aanraakte…dat was onvoorstelbaar. Zo lekker! Hij gloeide helemaal. Jammer dat Quinne haar hand weer weghaalde. Maar zij kon natuurlijk niet weten dat hij het lekker vond…toch?
“Zo, klaar,” zei Quinne onverwacht, voor Quinten er iets van kon zeggen. Ze veegde haar handen af aan een handdoek. “Je kunt weer gaat zitten.” Zelf zat ze er ook bij alsof er niets gebeurd was.
Quinten was toch wat teleurgesteld, al begreep hij niet goed waarom. Hij ging maar weer zitten, nog nadenkend over wat er even tevoren was gebeurd.
Hij was nog zo onder de indruk dat hij niet doorhad dat Quinne hem een vraag stelde.
“Hoehoe!”, hoorde hij haar zeggen. “Even opletten, alsjeblieft! Rechts of links?”
Het duurde even voor hij doorhad wat ze bedoelde. “Nou?!”, drong Quinne aan, “Rechts of links? Anders begin ik wel, hoor.”
“Oh, eh… links,” antwoordde Quinten tenslotte. Quinne opende haar linkerhand. Daarin lag de witte koning. “Tsk! Mazzelaar!”, zei ze.
Niet veel later waren ze geconcentreerd aan het schaken. Quinten merkte al snel dat hij tegen Quinne goed bij de les moest blijven. Ze namen allebei de tijd voor hun zetten en er werd niet meer gesproken. Aanvankelijk golfde het spel op en neer, maar uiteindelijk kreeg Quinten toch de overhand. Naarmate het spel het einde naderde merkte hij nog iets: hij moest ontzettend nodig plassen. Hij wilde echter niet toegeven – niet nu hij bijna gewonnen had. Nog maar een paar zetten en dan…
Quinne kreeg ook in de gaten dat Quinten steeds onrustig werd. Hij beet op zijn onderlip, ging steeds verzitten, en plukte af en toe aan zijn broek… Het was wel duidelijk wat het probleem was. Maar Quinne was niet van plan het hem makkelijk te maken! Ook al had ze inmiddels wel door dat ze verloren stond, toch bleef ze haar zetten zorgvuldig overwegen. Plagerig bracht ze haar hand naar een pion om hem dan weer terug te trekken. Na enig nadenken verschoof ze haar paard. Het maakte niet veel uit, dat wist ze ook wel. Uitstel van executie. Door haar oogharen zag ze Quinten aan zijn broek frunniken.
“Moet je plassen?”, vroeg ze tenslotte.
Quinten wilde het niet toegeven. “Hmm…,” bromde hij, “Ik hou het nog wel even.”
Quinne had haar twijfels, maar hee…als hij het zo graag wilde…
Quinten had haar zet inmiddels beantwoord. Daar was geen enkele aarzeling aan vooraf gegaan.
Nu was Quinne weer aan zet, en opnieuw nam ze ruim de tijd.
“Schiet nou maar op,” drong Quinten na een tijdje aan. Hij schoof onrustig heen en weer.
“Oh?’, zei Quinne, “Heb je haast? Ik dacht dat je het nog wel even hield…”
Quinten zweeg. Ze keek hem aan, en toen ze hem zag kreeg ze toch medelijden.
“Ga dan eerst plassen, man!”, maande ze hem. “Ik zal niet kijken.”
Quinten twijfelde toch nog. “We zijn bijna klaar, toch?”
“Dat spel loopt niet weg,” reageerde Quinne. “En ik ga echt niet stiekem iets verzetten.”
“Heeft ook geen zin,” grijnsde Quinten. “Ik heb een fotografisch geheugen.”
“Nou, waar wacht je dan nog op?”, vroeg Quinne.
Quinten was overtuigd. Snel stond hij op, een hand in zijn kruis. Oef! Hij moest echt wel heel nodig!! Hij strompelde zo snel mogelijk naar de struiken, maar hij wist al dat hij het niet zou gaan redden.
Razendsnel ritste hij zijn broek los, terwijl hij de warme gele vloed al in zijn plasbuis voelde stromen. Snel wipte hij zijn lul uit zijn onderbroek…en daar schoot een krachtige straal naar buiten.
Hij was met zijn rug naar Quinne gaan staan, dus hij kon niet zien wat zij ondertussen deed.
Quinne kon het niet helpen. Ze was toch stiekem blijven kijken. Ze kon niet veel zien, want hij stond met zijn rug naar haar toe. Maar ze zag wel de straal in de struiken verdwijnen, en ze hoorde zijn opgeluchte geluiden. “Oooh… oeeh…”, stootte Quinten uit. “Hehe..” Oh, wat zou ze graag eens de voorkant bekijken… Maar dat kon natuurlijk niet.
Na een tijdje hield de straal op. Quinten schudde de laatste druppeltjes van zijn pik.
“Opgelucht?”, vroeg Quinne achter zijn rug. “Jaaaa… stukken beter zo!”, reageerde hij. Toen realiseerde hij zich iets. “Hé, hoe weet je dat ik klaar ben? Je zou niet kijken!”, zei hij boos.
“Sorry…”, antwoordde Quinne. “Ik was gewoon nieuwsgierig.”
Haastig bukte Quinten zich om zijn broek van de grond te rapen. Die was uiteraard naar beneden gegleden.
“Fraai is dat..!’, mompelde hij, zijn broek dichtmakend. “Een beetje stiekem kijken…”
“Maar ik heb niks gezien, hoor,” verzekerde Quinne. “Ik zag alleen je rug. En een straal pis. Jeetje, wat kan jij pissen.”
Quinten was niet eens echt boos. Ergens vond hij het ook wel een grappig idee dat ze had gekeken. Of grappig, dat was niet het juiste woord. Spannend..? Ja, dat was beter. En hoe ze dat nu zei : “Jeetje, wat kan jij pissen.”… dat was gewoon grappig. Dus grinnikte hij een beetje.
” ’t Is al goed,” zei hij. Hij had zich weer omgedraaid en wou gaan zitten. Toen bedacht hij zich. “Mhm.. misschien beter eerst even m’n handen wassen.” Hij rook er eens aan. “Bah!’, zei hij en trok zijn hoofd terug. Hij liep naar de rivier en haalde zijn handen door het water. Oh, dat was niet eens zo koud als hij gedacht had. Hij schudde de druppels van zijn handen en liep terug. Nu wou hij wel dat hij een handdoek bij zich had. Besluiteloos bleef hij even staan. “Pak de mijne maar,” nodigde Quinne hem uit. Zo gezegd, zo gedaan. Even later zat hij weer bij het schaakbord, en overwoog zijn volgende zet. “Laat maar…”, zei Quinne, “Ik zie zo ook wel dat ik verloren sta.”
Quinten keek op. “Ja, klopt… Nog drie zetten, dan heb ik je schaakmat.”
“Had ik al gezien,” gaf Quinne toe. “Maar ik bleef doorspelen om je te plagen.”
Ze keek hem langdurig aan. “Je bent echt goed!”, zei ze.
“Dank je,” zei Quinten op zijn beurt. “Maar jij bent ook lang niet slecht hoor! Je speelt beter dan mijn vader… En weet je dat je mij trouwens bijna schaakmat had?”
Quinne was verbaasd. “Oh ja?! Dat heb ik dan helemaal gemist.”
Quinten knikte nu enthousiast. “Ja,” zei hij, “Kijk, hier…” Razendsnel had hij de stukken weer op het speelbord staan in de stelling die hij voor ogen had. “Als je toen dit had gedaan…” (hij bewoog een van de zwarte stukken). “Ja, ik geef toe – dat is helemaal niet logisch. Maar dan had ik zo moeten reageren…” (hij verschoof een van zijn eigen stukken)
“Oh!! Ja, nou zie ik het!”, reageerde Quinne. “Wat stom. Dat heb ik helemaal over het hoofd gezien.”
Quinten haalde zijn schouders op. “Toch niet erg? Van je fouten leer je. Ik maak ook nog steeds fouten.” Hij keek naar Quinne. “En wat ik al zei: het was helemaal niet logisch.”
“Een hele hoop dingen zijn niet logisch…”, antwoordde Quinne wat cryptisch, terwijl ze terugkeek. “Maar daarom gebeuren ze nog wel.” Er tolden allerlei gedachten door haar hoofd. Ze vroeg zich af of het bij Quinten net zo zou zijn. Heel gek… ze voelde ineens de drang om hem te kussen. Het leek allemaal vanzelf te gaan… Ze boog zich naar hem toe, pakte zijn hoofd tussen haar handen en drukte haar lippen op de zijne. Het duurde alles bij elkaar maar een paar seconden.
Toen liet ze hem weer los. Quinten zat haar stomverbaasd aan te staren, zijn vingers tegen zijn mond gedrukt.