De butler – deel 2

Ga naar deel 1 om het verhaal vanaf het begin te lezen.

De volgende dag loop ik de ganse tijd rond met een gelukzalige glimlach op mijn gezicht. Ik voel me net een jeugdige tiener die voor het eerst met een klasgenootje naar bed is gegaan. Niet dat het dus mijn eerste keer was, maar het komt vooral doordat het volkomen onverwacht gebeurde en bovendien met een ongelooflijk aantrekkelijke jonge meid bij wie ik normaal gezien geen schijn van een kans maak. Of dacht te maken. Het valt zelfs Gilbert op, die in principe enkel oog heeft voor zichzelf. Op zijn vraag waarom ik zo vrolijk ben, antwoord ik ontwijkend dat de lente in het land is en de zon schijnt. Hij kijkt me aan alsof ik mijn verstand verloren heb.

Ik zie Vanessa pas de dag erop terug. Maar ze is stil en wat afstandelijk. Pas nadat ze het ontbijt heeft afgeruimd, vraagt ze of we even kunnen praten. Dat belooft weinig goeds. Heeft ze, ontnuchterd, spijt van wat we gedaan hebben?

‘Ik… ik wil me verontschuldigen voor eergisteren,’ begint ze.

‘Maar dat hoeft toch helemaal niet!’

‘Jawel. Ten eerste had ik nooit aan de drank van De Kloot mogen komen. Dat was inderdaad een grote professionele fout. En het zal niet meer gebeuren.’

‘Het is goed dat je dat inziet. Maar je was emotioneel wat in de war. Dus wees niet te hard voor jezelf.’ Ben ik nu plots zo mild omdat ik met haar het bed heb gedeeld?

‘Toch moet ik leren mezelf onder controle te houden. Maar het ergste is wat er daarna gebeurde,’ zegt ze, tot mijn grote schrik.

‘Hoezo? Ik heb geen klachten hoor,’ reageer ik met een knipoog.

‘Ik… ik heb het gevoel dat ik je gebruikt heb,’ antwoordt ze, terwijl ze beschaamd naar de vloertegels kijkt. ‘Ik wilde wraakseks, omdat Dennis me gedumpt had. Ik las erover in slechte stationsromannetjes en een vriendin deed dit ook al eens. En jij was de enige die daarvoor in aanmerking kwam. Het spijt me zo erg!’ voegt ze eraan toe en begint te huilen.

‘Rustig maar,’ sus ik haar, terwijl ik haar omhels. ‘Je hebt er toch van genoten? Ik anders wel.’

‘Ja hoor,’ snottert ze. ‘En ik meen ook alles wat ik zei. Dat je veel beter was dan Dennis, en zo. En ik ben twee keer klaargekomen. Dat is mij nog nooit overkomen.’

Ze kijkt naar omhoog, recht in mijn ogen. Ik zie weer een glimlach op haar lieve snoetje. Dan maakt ze zich van me los.

‘Maar ik ben nu bang dat ik bepaalde verwachtingen bij je hebt losgemaakt. Dat ik verliefd op je ben. Sorry, dat is niet het geval. Bovendien ben je mijn baas. Hoe moet het nu verder tussen ons?’

Ze kijkt wat angstig naar me, bevreesd voor mijn antwoord. Maar ik glimlach naar haar.

‘Vanessa, toch. Je maakt je zorgen om niets. Onze geweldige seks heeft niets met liefde te maken. Jij had er behoefte aan, en ik blijkbaar ook. Verder maak ik geen enkele aanspraak op jou. Mijn deur staat altijd voor je open, voor wat dan ook. Wil je nog eens een keer stoeien, met plezier. Maar in het andere geval, ook geen probleem. Alleen wat spijtig.’

‘Dank je, James!’ zegt ze, duidelijk opgelucht. ‘Ik heb er de ganse nacht over wakker gelegen. En ik laat je wel weten wanneer ik weer zin heb in een lekkere lul zoals die van jou,’ voegt ze er fluisterend aan toe.

Ze geeft me een snelle kus op mijn mond en verlaat de keuken. Ik heb het gevoel dat ik in een melige soap ben terechtgekomen, maar ben verheugd dat een herhaling van eergisteren nog steeds tot de mogelijkheden hoort.

In plaats van naar porno te kijken, of naar wat de camera registreert in de slaapkamer van Eva, masturbeer ik nu ’s avonds gewoon in bed, met mijn ogen gesloten. Ik zie de bungelende borsten van Vanessa voor me, haar kale spleetje, haar met mijn zaad bedekte gezicht. Het duurt dan telkens ook niet lang voordat ik klaarkom.

Enkele avonden later vraag ik me mijmerend af, hevig snokkend aan mijn lul, wie nu eigenlijk de grootste borsten heeft: Eva of Vanessa? Het is alweer lang geleden dat ik die van Eva zag op mijn computerscherm. Ik kruip uit mijn bed en zet mijn computer op. Maar ik heb pech, ze ligt al te slapen.

De volgende avond ben ik wat vroeger, maar weer een tegenvaller. Ze heeft haar nachtkleed al aan. Ik zie haar borsten er bekoorlijk in opbollen, maar kan daaruit niet afleiden hoe ze zich verhouden tot die van Vanessa. Dan komt ook Gilbert de kamer binnen. Ze beginnen te praten en ik zie De Kloot steeds meer geagiteerd reageren. Met zijn vinger wijst hij voortdurend ofwel naar zijn vrouw ofwel naar hemzelf. Verdorie, waarom heb ik toch geen geluid? Net alsof ik naar een stille film kijk uit begin vorige eeuw, maar dan zonder tussentitels. Ook Eva laat zich gelden. Ze lijkt nu echt naar hem te schreeuwen.

Plots stapt De Kloot op haar af en geeft haar een harde duw. Eva wankelt, probeert haar evenwicht te bewaren, maar struikelt en komt met haar hoofd onzacht tegen de houten rand van het bed terecht. Ze blijft bewegingsloos op het tapijt liggen. Gilbert is nergens meer te bekennen. Ik wacht nog een halve minuut, angstig en in paniek naar het scherm starend. Maar er komt geen beweging in het lichaam van de arme vrouw.

Vliegensvlug verlaat ik mijn kamer. In de inkomhal zie en hoor ik net de voordeur met een harde knal dichtvallen. Ik ren de trap op en wanneer ik boven ben, hoor ik de Lamborghini met gierende banden wegscheuren. Ik klop voor de vorm nog even op de slaapkamerdeur, maar ontwaar nog steeds geen teken van leven. Dus stap ik de kamer binnen en buig me over Eva die nog altijd in dezelfde houding ligt. Ze is toch niet dood? Ik controleer haar ademhaling en haar pols en merk tot mijn grote opluchting dat ze nog leeft. Ik til haar op en leg haar voorzichtig op het bed. Net wanneer ik wat water wil gaan halen, hoor ik haar kreunen en langzaam komt ze weer bij bewustzijn.

‘Mevrouw, is alles oké?’ vraag ik. ‘Herkent u me?’

Ze kijkt me aan. ‘J… ja, natuurlijk, James,’ fluistert ze. ‘Oh, mijn hoofd!’

‘Misschien hebt u een hersenschudding. Ik zal de dokter bellen.’

‘N… nee, James,’ stamelt de vrouw. ‘Wacht daar nog even mee. Geef me gewoon een pijnstiller.’

Ik knik en verlaat de kamer. Wanneer ik terug ben en haar het pilletje gegeven heb, doe ik alsof ik van niets weet.

‘Wat is er gebeurd?’ vraag ik onschuldig.

‘Ik… ik denk dat ik domweg gestruikeld ben,’ zegt ze weinig overtuigend.

Ik bijt op mijn tanden. Ik kan haar misschien helpen. Hoe, dat weet ik nog niet, maar dit kan niet blijven duren. Maar waarom neemt ze me niet in vertrouwen? Ze blijft me steevast met u aanspreken, iets wat ik kan appreciëren bij onbekenden, maar we kennen elkaar nu toch al enkele maanden. Akkoord, ik doe dit ook bij haar, en met De Kloot, maar dat is anders. Ik ben bij hen in dienst.

‘Hoe komt het eigenlijk dat u me hebt gevonden?’ vraagt ze.

Oei, tijd om te improviseren. ‘Ik was net boven om te controleren of de ramen in de logeerkamer wel goed dicht waren, toen ik een luide slag hoorde,’ lieg ik. ‘Het leek uit uw slaapkamer te komen. Omdat ik geen antwoord hoorde toen ik op de deur klopte, heb ik me gepermitteerd om binnen te komen. En zo trof ik u aan.’

Meteen heb ik door dat deze uitleg nergens op slaat. Want dan zou ik De Kloot uit de slaapkamer moeten hebben zien komen. Maar ze knikt, door de klap wellicht nog niet in staat om logisch na te denken.

‘Dank u, James!’ zegt ze, me niet aankijkend. ‘U mag nu gaan, ik ga proberen te slapen.’

‘Toch vind ik dat de dokter moet komen,’ dring ik aan. ‘Als het een hersenschudding is, dan is het gevaarlijk daarmee te lang te wachten.’

‘Het gaat alweer beter. Als het morgen nog pijn doet, dan mag u een arts contacteren,’ antwoordt ze. ‘Gaat u nu ook maar slapen. En nog eens bedankt.’

Dit laatste lijkt ze wel te menen. Maar zij is duidelijk het type vrouw dat het geweld van haar man geheim wilt houden, om erger te voorkomen. Maar vroeg of laat zal De Kloot haar een keer te hard slaan. Ik doe die nacht geen oog dicht.

De volgende ochtend is Gilbert nog steeds afwezig. Waar, en vooral bij wie, heeft hij de nacht doorgebracht? Eva belt me op en vraagt of Vanessa de kinderen na het ontbijt met de fiets naar school kan brengen, in het dorp iets verderop. Normaal doet zij dit zelf, maar vandaag zal dit niet gaan, laat ze me weten. Ik vraag ongerust of ze nog hoofdpijn heeft, maar dat blijkt nog wel mee te vallen.

‘Kunt u me wel mijn ontbijt naar mijn kamer brengen?’ vraagt ze.

‘Ik laat Vanessa dit wel doen alvorens ze de kinderen wegbrengt,’ stel ik voor.

‘Nee, ik wil dat u zelf hiervoor zorgt. Ik wil ook even met u praten.’

Het is duidelijk dat ze nog niet helemaal de oude is. Ze zit rechtop in bed en haar grote borsten hangen vrij in haar dunne nachtkleedje. Dat is wel niet doorzichtig, maar ik zie haar lange tepels erin priemen. Aan de bovenkant is er wat decolleté zichtbaar. Ik probeer er niet te veel naar te staren. Nu ik erover nadenk had ik gisteren mijn ogen goed de kost kunnen geven toen ze daar weerloos en schaars gekleed op de vloer lag, maar ik was te ongerust om daar ook maar iets van op te merken. Ik plaats het dienblad op het dekbed ter hoogte van haar schoot. Met mondjesmaat begint ze te eten, maar niet van harte. Ondertussen vraagt ze me een zetel die in de hoek staat dichterbij te schuiven en erin plaats te nemen.

‘James, kan ik u vertrouwen?’ vraagt ze.

‘Uiteraard! Daar staan butlers bekend voor.’

‘Wat vindt u eigenlijk van Gilbert?’

‘Euh… ik ben blij dat hij me deze job heeft aangeboden. En het salaris is behoorlijk, dus ik heb niets te klagen,’ antwoord ik lafhartig.

‘Ik bedoel als mens,’ reageert ze. ‘U mag eerlijk zijn. Wat u ook vertelt, het blijft tussen ons.’

Ik kuch even. Hoezeer ik De Kloot ook veracht, het is me als butler ingepeperd dat je te allen tijde loyaal moet blijven tegenover je broodheer. Maar dan zie ik het droevige gezicht van Eva. Ook zij is mijn werkgever, al betaalt ze me niet. En dit is misschien mijn enige kans om haar vertrouwen te winnen. Als ik het nu verknoei, dan is alles om zeep.

‘Zoals u wenst, mevrouw,’ begin ik. ‘Ik vind hem nogal onbeleefd, misogyn en arrogant.’

En nog veel meer, maar ik kan haar natuurlijk niet verklappen dat ik weet heb van zijn losse handjes. Ze glimlacht naar me, voor het eerst oprecht, lijkt me.

‘Dank u,’ zegt ze. ‘Dit is wat ik wilde horen.’ Dan betrekt haar gezicht weer.

‘Gilbert is niet altijd zo geweest. Ik leerde hem kennen aan de universiteit. Hij studeerde rechten en ik kunstgeschiedenis. Hij was een paar jaar ouder, maar we konden goed met elkaar opschieten. Hij was grappig, charmant, genereus. We werden een hopeloos verliefd koppel en na onze studies trouwden we. Daarna kregen we Luna en Lola, onze oogappels. Ik offerde mijn professionele leven op om de tweeling op te voeden, terwijl Gilbert op een advocatenkantoor werkte. Tot hij dat een paar jaar later beu werd. Hij wou opeens iets met zijn handen doen. En hij volgde een cursus loodgieter. Tot hij ook dat moe werd. En toen ging hij tuinman worden. Ondertussen nam hij slecht betaalde baantjes aan, maar verbood het me om zelf een job te zoeken. We hadden het lastig om de eindjes aan elkaar te knopen en dat frustreerde hem mateloos.

Toen won hij Euromillions. En opeens bestond ik nauwelijks meer voor hem. Hij was nog maar zelden thuis en op een dag had hij een verrassing voor me: dit veel te grote huis. Met butler, voegde hij er niet zonder trots aan toe. Dat ik hier niet wilde wonen, ver weg van alles en iedereen, daar had hij geen oren naar. Ik was een ondankbaar kreng. Hij had dit speciaal voor mij gekocht, dat moest ik me goed in de oren knopen. Maar ik mag hier geen familie of vriendinnen uitnodigen, want die zouden alleen maar om zijn geld bedelen. Dus ik verveel me hier te pletter. En nu wilt hij Luna en Lola naar een dure kostschool sturen. Dan heb ik hier niemand meer. Dus ik verzet me volledig tegen dat idee. Iets waar hij blijkbaar niet tegen kan. Dus… dus slaat hij me.’

Ze begint zachtjes te huilen. Ik weet niet goed wat ik moet doen of zeggen, dus ik blijf daar maar zitten. Ze toont me haar arm, bezaaid met blauwe plekken. Ik slik. Mocht De Kloot hier nu binnenstappen, dan trakteerde ik hem op een rake vuistslag op zijn smoel.

‘Het spijt me zo erg,’ zeg ik meelevend. ‘Is er iets dat ik kan doen?’

‘Ik heb lang getwijfeld, uit vrees voor wat hij me zal aandoen, maar ik kan niet anders dan een echtscheiding aanvragen,’ zucht ze. ‘Maar ik heb bescherming nodig. En een getuige. Want hij zal dit niet aanvaarden zonder me nog eens goed af te ranselen. Kan je me helpen?’

Voor het eerst is de u verdwenen. Ze kijkt me smekend aan.

‘Natuurlijk,’ antwoord ik. ‘Maar hem zal dit misschien niet veel doen. Hij neemt gewoon een andere vrouw, verblind door zijn geld, betaalt zonder probleem de alimentatie en leeft er verder vrolijk op los. U bent dan gelukkig van hem af, maar ik vind dat we hem harder moeten straffen, vindt u ook niet?’

Dat ik ook mijn eigen job niet op het spel wil zetten, verzwijg ik maar. Want geen haar op mijn hoofd dat eraan denkt bij De Kloot in dienst te blijven als Eva en de tweeling het huis uit zijn. En in opnieuw te gaan solliciteren heb ik echt geen zin.

Ze reflecteert even zwijgend over wat ik zei. ‘Misschien heb je gelijk,’ antwoordt ze dan na enkele minuten. ‘Maar hoe dan?’

‘Dat is de hamvraag. Daar moeten we eens goed over nadenken. Ik weet dat geld niet gelukkig maakt, maar stel dat u hier zou blijven wonen, zelfs al vindt u het veel te groot, maar dan zonder De Kl…, euh, uw man. Dat zou toch geweldig zijn? U nodigt vrienden en familie uit, organiseert feestjes. U kunt er misschien een B&B van maken. Luna en Lola vinden dit kasteel alvast te gek.’

Ze glimlacht naar me. ‘Je doet me dromen, James. Maar Gilbert zal niet vanzelf weggaan. Zelfs al klaag ik hem aan voor partnergeweld.’

‘We vinden wel iets,’ stel ik haar gerust. ‘Houd nog vol en probeer hem zoveel mogelijk te vermijden, in de mate van het mogelijke. Er moet een oplossing zijn. Ik zweer dat ik u zal helpen.’

‘Dank je, James. Ik ben blij dat je er bent en dat ik mijn hart heb kunnen luchten. Hier, neem dit dienblad maar weer mee. Veel honger had ik niet. Ik ga nu een lang bad nemen.’

Met de resten van het ontbijt verlaat ik de slaapkamer. Ik met mijn beloften. Gilbert hier wegkrijgen, ik heb echt geen flauw idee hoe…

***

Ik blijf de ganse nacht woelen in mijn bed. Het enige dat me te binnen schiet is ervoor te zorgen dat De Kloot de cel in vliegt. Maar hoe in hemelsnaam? Dan moet hij Eva al zodanig toetakelen dat ze er een blijvend letsel aan overhoudt, of erger. Dus in die richting moet ik het niet zoeken. Ik vraag me af waar hij telkens naar toe gaat als hij weer eens verdwijnt. Het is belangrijk om meer informatie over hem in te winnen. Kennis is macht. Misschien vind ik op die manier wel inspiratie.

De volgende dag contacteer ik mijn vroegere klasgenoot Philippe, die nu zijn brood verdient als privédetective. Al geeft hij me een mooie korting, toch dien ik weer serieus mijn spaarboekje aan te spreken. Maar je moet ergens je geld aan uitgeven, en nu is het voor een goede zaak. Ik heb Eva iets beloofd, dus ik moet er alles aan doen om haar vertrouwen niet te beschamen. Ik geef de detective de opdracht om De Kloot gedurende een week te volgen, waar hij ook gaat. Hopelijk komt hij illegale activiteiten op het spoor. Dit zou me heel wat vooruit helpen.

Mijn seksleven staat opnieuw als vanouds op een laag pitje. Een nieuwe neukpartij met Vanessa is er nog niet van gekomen. Tijdens de dag is dit te riskant, mocht ze het al willen. En ’s avonds gaat ze telkens braaf op tijd naar huis. Heeft ze misschien al een nieuw vriendje gevonden? Gluren naar Eva doe ik voorlopig ook niet meer. Uit principe, omdat ze me eindelijk in vertrouwen heeft genomen. Ik heb me voorgenomen enkel te kijken als De Kloot ’s avonds thuis is, zodat ik kan ingrijpen wanneer hij haar weer pijn doet. Maar Gilbert is nu elke avond afwezig. Ik zal binnenkort van de detective wel vernemen waar hij overal uithangt.

Omdat ik hem vanavond nog niet heb horen vertrekken, wil ik snel eens controleren of hij zich niet in de slaapkamer bevindt en het leven van zijn vrouw opnieuw zuur maakt. Maar uit verstrooidheid klik ik op de camera van de meisjes. Ik zie ze wild in hun pyjama op hun bed springen. Geamuseerd blijf ik even kijken. Wat een vrolijke meiden. Het zou echt geweldig zijn mochten ze hier kunnen blijven wonen. Maar dan zonder hun vader, die er niet voor terugdeinst om hun billenkoek te geven en hen bovendien naar een naargeestig internaat dreigt te sturen.

Plots zie ik een van hen al springend haar bloesje uittrekken. Haar zusje volgt onmiddellijk schaterend haar voorbeeld. Dan gaan de broeken van beide meisjes gelijktijdig naar beneden. Poedelnaakt blijven ze op en neer stuiteren op hun verende bed.

Mijn adem stokt. Gebiologeerd gaap ik naar hun kale kutjes. Het is niet meer dan een streepje. Mijn pik is in recordtijd keihard geworden. Wat ik doe is fout, heel fout. Ik moet dit wegklikken. Onmiddellijk. Ik grijp naar mijn muis… en zoom in. Ze lijken beiden nauwelijks waarneembare ontluikende borstjes te hebben. Ik staar met open mond naar wat ik zie. Nog nooit ben ik zo opgewonden geweest, zelfs niet toen Vanessa spiernaakt onder me lag, met mijn pik diep in haar smachtende kut.

Nooit eerder heb ik in mijn volwassen leven op een seksuele manier naar kinderen gekeken. Luna en Lola waren tot nu toe gewoon mooie vrolijke meisjes die in hun korte rokjes rond me huppelden, me smekend om verhalen over het kasteel te vertellen. Nooit reageerde mijn pik daarop. Maar nu ik hun ongerepte, onschuldige blote lichamen zie, wil ik plots dolgraag die gladde gleufjes proeven.

Dan trekken ze helaas hun pyjama weer aan, kruipen elk in hun bed en knippen het licht uit. Ik ontwaak uit mijn trance. In de war. Snel en krampachtig ruk ik me af. Maar zelfs nadat ik ben klaargekomen en in mijn bed lig, lukt het me niet de beelden van de naakte tweeling weg te drukken. Wat gebeurt er met mij?

Elke avond om 9 uur, bedtijd voor de meisjes, installeer ik me nerveus achter mijn computerscherm. Maar het geluk lacht me, tot mijn grote frustratie, niet meer toe. Blijkbaar kleden ze zich om in de badkamer en kruipen ze onmiddellijk daarna braaf in bed, zonder nog in hun blootje plezier te maken. Vlak daarna komt Eva ze nog een nachtzoen geven. Maar ik blijf het proberen.

Dat maakt gluren zo spannend. Het is als vogelkijken. Je kan wekenlang elke dag voor dag en dauw opstaan om tevergeefs een ralreiger of een kleine geelpootruiter te spotten, maar op een ochtend, wanneer je de moed al bijna hebt opgegeven, landt hij voor je, op enkele luttele meters van je schuilhut. Dit hoorde ik van een vriend-vogelaar, zelf heb ik geen tijd voor deze hobby. Maar mijn pik is minder geduldig dan een ornitholoog en ik moet hem na elke ontgoocheling troosten met een fikse rukbeurt, met de al wat vervagende beelden van de maagdelijke spleetjes van de tweeling voor mijn ogen geprojecteerd.

***

Het is zaterdag en ik neem in de namiddag enkele uren verlof. Want de detective heeft zijn rapport klaar en ik zoek hem op in zijn kantoor in de stad, nieuwsgierig naar wat hij me te vertellen heeft.

‘Ik wil niet weten waarom je wenste dat ik hem volgde. Dat gaat me niets aan. Maar het is wel interessant,’ steekt Philippe van wal. ‘Elke dag begeeft hij zich naar de hoofdstad. Ik moet toegeven dat het niet gemakkelijk was om hem te volgen op de autosnelweg. Met zijn Lamborghini lapte hij alle snelheidsregels aan zijn laars. Gelukkig rij ik ook wel met een snelle wagen. Helaas werd ik geflitst. De fikse boete zal ik spijtig genoeg moeten toevoegen aan de factuur.’

Ik knik weinig enthousiast, maar besef dat het noodzakelijk was dat hij zijn spoor niet kwijt geraakte.

‘Eerst gaat hij copieus dineren in een chique restaurant, telkens een ander, zolang het maar enkele sterren heeft. Iedere keer nodigt hij iemand anders uit, soms twee personen. Ik ga ervan uit dat hij trakteert, maar dat heb ik niet kunnen achterhalen. Daarna trekt hij naar het casino. Zelf was ik daar aanvankelijk niet welkom, maar via-via, ik heb connecties, die zijn noodzakelijk in dit beroep, geraakte ik twee dagen later toch binnen. Hij speelt er roulette, zet steevast hoge bedragen in, en verliest elke keer. Je weet toch waar zijn geld vandaag komt?’

‘Daar maakte hij geen geheim van,’ antwoord ik. ‘Hij won de jackpot bij Euromillions. Ik zocht het later op. Hij was de enige winnaar en incasseerde een bedrag van 150 miljoen euro.’

‘Inderdaad, maar aan zijn levensstijl te zien, en aan de sommen die hij telkens verliest, vrees ik dat het niet lang zal duren vooraleer dat fortuin opgesoupeerd is. Ik ken wel die types zoals Gilbert De Cloedt. Mensen die plots geld hebben en proberen vrienden in hogere kringen te maken door met hun kredietkaart te zwaaien. Alsof zoiets überhaupt lukt. Ik zou niet eens weten wat ik met zoveel geld moet doen. Hij blijkbaar wel. Pas op, mijn verhaal is nog niet afgelopen, ben ik bang. Soms, maar niet elke avond, overnacht hij in een hotel, uiteraard van het duurdere soort. Maar niet alleen. Hij laat zich dan verwennen door een of twee escortmeisjes, prostituees met een behoorlijk hoger prijskaartje. Met andere woorden zou je kunnen zeggen dat hij van het leven geniet, maar aan dit tempo is hij over een paar jaar terug bij af.’

Ik slik. Dit is inderdaad slecht nieuws. Vooral voor Eva en de tweeling dan. Dat De Kloot over enige tijd in een groezelig wegrestaurant de afwas moet doen om een centje bij te verdienen, kan me geen lor schelen. Maar ook voor mijn eigen toekomst ziet dit er niet goed uit. Het kasteel zal weer van eigenaar veranderen en de kans dat die ook een butler nodig heeft, acht ik erg klein.

‘Bedankt voor deze informatie,’ zeg ik weinig overtuigend.

‘Wacht, ik heb nog niet alles verteld,’ antwoordt Philippe met een glimlach. ‘Want dit was wat hij ’s avonds uitspookte. Vaak is hij ook tijdens de dag op de zwier. Aanvankelijk was dit weinig spectaculair. Hij ging langs bij autodealers. Bentley, Porsche, Jaguar, dat soort merken. Maar hij kocht niets. Nog niet waarschijnlijk. Ook wil hij zich blijkbaar een jacht aanschaffen. Geld moet rollen, lijkt zijn devies te zijn. Maar gisteren volgde ik hem naar een golfterrein. Waar hij een afspraak had met niemand minder dan… Theo Vergeylen.’

Het dramatische effect dat hij wilde creëren, gaat totaal de mist in.

‘Wie?’ vraag ik onnozel.

‘Vergeylen! Die louche zakenman,’ roept hij uit, verbaasd dat ik die man niet ken.

‘Nooit van gehoord.’

‘Het is een oplichter die het gerecht dolgraag achter de tralies wil hebben,’ legt Philippe uit. ‘Maar dat wil maar niet lukken. Vergeylen kent alle achterpoortjes van de wet en is rijk genoeg om er een gans team van advocaten op na te houden. En nu aast hij duidelijk op het geld van De Cloedt. Waarover ze gisteren spraken, heb ik natuurlijk niet kunnen horen. Maar ik weet precies hoe hij te werk gaat. Opeens is hij de beste vriend van De Cloedt. Hij zal hem uitnodigen op exclusieve feestjes. En hem daarna een voorstel doen. Om geld, veel geld te stoppen in een of ander megalomaan project. Hij zal hem verzekeren dat hij zijn investering in veelvoud zal terug verdienen. Als aandeelhouder, partner, wat dan ook. En mannen als De Cloedt kunnen hieraan niet weerstaan. De Cloedt zal goed beseffen dat met zijn exuberante levensstijl zijn fortuin vroeg of laat opgedroogd zal zijn en dat hij een nieuwe geldbron zal moeten aanboren, nu het nog kan. Vergeylen zal hem echter kaalplukken en hem daarna laten vallen als een baksteen. Uiteraard komt er van dat project niets in huis. Klacht indienen zal niet helpen, want er staat niets op papier. De Cloedt geloofde hem, overweldigd door chique diners en callgirls, op zijn woord en een stevige mannelijke handdruk, na enkele glazen dure whiskey, volstond. Let op mijn woorden, over maximaal een maand is De Cloedt blut.’

Ik laat dit even bezinken. Maar al bij al heb ik met deze kennis niet veel om Gilbert uit het kasteel te krijgen, toch niet op zo’n manier dat zijn vrouw en kinderen er kunnen blijven. Alleen besef ik nu dat de tijd dringt.

‘Misschien kan je hem nog waarschuwen, voor het te laat is,’ zegt Philippe.

Ik lieg dat ik het zal proberen. Dat dit niet de reden is waarom ik hem liet volgen, hoeft hij niet te weten. Ik dank Philippe en betaal hem contant, nadat ik even in de bank geld heb afgehaald. Best geen sporen achterlaten voor dit soort uitgaven.

***

Uit gewoonte kijk ik die avond om negen uur naar wat de camera bij de meisjes registreert. Ik zie ze keurig in pyjama hun kamer binnen huppelen, in hun bed kruipen en het licht uitknippen, nadat hun moeder hen welterusten is komen wensen. Maar ik ben met mijn gedachten elders en laat onbewust het computerscherm beelden van de in duisternis gehulde slaapkamer tonen zonder dat ik het opmerk.

Is over een maand echt alles afgelopen? Misschien moet ik De Kloot toch waarschuwen. Dit geeft me iets meer tijd om een andere oplossing te bedenken. Maar ik besef dat dit onmogelijk is. Alsof hij gaat luisteren naar zijn butler, terwijl hij de beste vriend is van een succesvolle zakenman en binnenkort, nog meer stinkend rijk, zelf hoog in aanzien zal staan. Arme Eva, arme kinderen. En arme ik…

Plots licht mijn scherm weer op. Een van de meisjes heeft blijkbaar de lamp weer aangestoken. Ze zitten nu allebei naast elkaar op een bed. Dan draaien ze hun hoofd naar elkaar en beginnen elkaar te zoenen. Met veel gegiechel drukken ze hun jonge lipjes tegen elkaar. Ik ben weer een en al aandacht. En nog meer wanneer ze hun pyjama’s uittrekken.

Snel bevrijd ik mijn keihard geworden pik uit mijn broek. Al rukkend zie ik hoe ze hun hand naar elkaars kale kutje brengen en erover wrijven, terwijl ze blijven zoenen. De meisjes zijn duidelijk aan het experimenteren. Wat jong, vind ik, maar ik klaag niet. Dan horen ze precies wat in de gang en schieten vliegensvlug opnieuw onder hun dekens, waarna het licht weer uitgaat. Ik blijf nog een half uur wachten, maar de show is voor deze avond duidelijk afgelopen. Snel zorg ik dat ik klaarkom en kruip dan ook in mijn bed.

Het eerste waaraan ik de volgende ochtend denk, is niet het probleem De Kloot, maar de erotische experimenten van Luna en Lola. Mijn ochtenderectie wordt daarmee nog steviger dan anders. Waarschijnlijk hebben ze op de speelplaats op school een en ander opgevangen. Want een smartphone hebben ze niet, laat staan een computer met internet waarop ze op porno gestoten zouden kunnen zijn. Dit lijkt het enige te zijn waarover hun ouders het met elkaar eens zijn. Pas als ze twaalf zijn mogen ze mee met de moderne tijd. En dat worden ze pas volgend jaar.

Dan krijg ik een lumineus idee. De meisjes vertoeven nogal vaak in het tuinhuisje, waar ze blijkbaar liever zitten dan in hun speelkamer. Laat ze daar eens toevallig iets vinden dat hen wel zou kunnen interesseren.

Nu, tuinhuisje is een wat te denigrerende benaming. Het is een heus stenen bijgebouw waar in vroeger tijden de opzichter woonde. Het ligt helemaal achterin de tuin, flink wat stappen van het kasteel vandaan. Drie forse eiken zorgen ervoor dat het gebouwtje aan het zicht onttrokken is. Bij de renovatie werd het volkomen genegeerd. Zou De Kloot wel weet hebben van het bestaan ervan? Buiten het tuinmateriaal, zoals de zitmaaier, spades, snoeischaren, staat er nog heel wat rommel dat nooit is opgeruimd. Zoals een bed, een kolenkacheltje en kasten met wat beduimelde boeken. Misschien beschouwen Luna en Lola het als een toevluchtsoord, ver weg van hun strenge vader?

Uit mijn kleerkast haal ik mijn doos met oude pornomagazines. Een mooie collectie aan Hustler, Penthouse, Private… Ik pik er eentje uit dat nietsverhullende kleurenfoto’s van zowel lesbische als hetero seksscènes bevat. Benieuwd in welke mate dit de meisjes inspiratie kan bieden bij hun seksuele probeersels. Tobias, de tuinman, komt vandaag niet, dus hij kan niet met het tijdschrift aan de haal gaan. Ik verstop het onder een kist, maar op zo’n manier dat een hoek van het magazine zichtbaar is. Geen kans dat ze dit niet vinden. Wanneer ik in de late namiddag even in het tuinhuisje ga kijken, is het tijdschrift inderdaad verdwenen.

Negen uur ’s avonds. Opnieuw hetzelfde ritueel. Pas een half uur na de nachtzoen van Eva gaat het licht weer aan. Ze zitten opnieuw naast elkaar op het bed. Hun pyjama’s hebben ze al uitgespeeld. Op de schoot van een van de meisjes ligt mijn pornotijdschrift waarin ze opgewonden bladeren. Dan blijven ze wat langer kijken naar een foto van – ik zoom even in – een vrouw die de harige kut van haar vriendin likt. Ze heeft de schaamlippen wijd opengesperd. Ik zie dat een van de meisjes iets tegen haar zus zegt, die als antwoord knikt. Dan staat het eerste meisje recht en gaat op haar knieën tussen de dunne dijen van haar zusje zitten.

Uiteraard neem ik dit geile schouwspel op, zodat ik het later nog eens opnieuw kan bekijken. Voorzichtig zie ik haar kleine tongetje over het gladde gleufje bewegen. Was er de vorige keer nog veel zenuwachtig gegiechel, dan gaat het er nu ernstiger aan toe. Het meisje dat gelikt wordt, heeft haar ogen gesloten en wrijft over haar ontluikende borstjes. Ik durf mijn pik niet te beroeren, uit vrees dat ik zal klaarkomen bij de eerste aanraking. Zo opgewonden ben ik bij het zien van deze eerste voorzichtige stapjes in de wonderlijke wereld van seks.

Dan zie ik het eerste meisje het topje van een vinger op het spleetje leggen. Langzaam duwt ze hem naar binnen, tot aan het eerste kootje. Plots schrikken ze op en draaien hun hoofd naar de deur. Komt er iemand binnen, worden ze betrapt? Ik zoom uit, maar zie niemand. De meisjes kijken elkaar angstig aan. Wat horen ze toch? Zou het…?

Vliegensvlug schakel ik over naar de camera van de ouderlijke slaapkamer. Het licht brandt, maar er is geen levende ziel te bekennen. En tot mijn opluchting ook geen dode. Dan hoor ik de voordeur met een enorme klap dichtknallen. Ik veer recht, maar struikel over mijn broek die rond mijn enkels hangt. Ik trek hem weer op en sprint naar de inkomhal. Aan de voet van de trap ligt Eva, kermend van de pijn. Er druppelt wat bloed uit een wonde op haar hoofd en ze houdt haar arm vast. Ik snel op haar af.

‘Ik bel een ambulance!’ zeg ik haar.

‘N… nee, niet doen!’ kermt Eva.

‘Sorry, geen discussie. U bent er te erg aan toe.’

Ze knikt. ‘Beloof me één ding,’ fluistert ze. ‘Zeg dat ik van de trap gevallen ben.’

Ik kijk haar vreemd aan. ‘Ben je dat dan niet?’ vraag ik.

Dan herinner ik me de dichtvallende voordeur. Nog geen twee minuten geleden was De Kloot dus nog hier.

‘Heeft hij je van de trap geduwd?’ vraag ik met een van woede trillende stem.

Eva antwoordt niet, maar haar ogen vertellen genoeg.

‘Hij moet hiervoor boeten,’ zeg ik. ‘Dit kunnen we niet langer negeren.’

Ze schudt haar hoofd. ‘Hij… hij zal me vermoorden,’ antwoordt ze in tranen. ‘Alsjeblieft, beloof me dat je niets zult zeggen!’

Ik zucht. ‘Goed dan, maar dit kan zo niet lang blijven duren.’

Ik bel de hulpdiensten met mijn smartphone.

‘Ze zijn onderweg,’ zeg ik.

Dan zie ik boven me iets bewegen. Boven aan de trap staat de tweeling, in tranen elkaar vastklampend. Ze dragen alweer hun pyjama. Ik doe teken dat ze naar beneden mogen komen.

‘Meisjes, alles komt in orde,’ zegt hun moeder dapper, de pijn verbijtend, wanneer de meisjes jammerend naast haar staan. ‘Ik ben snel weer terug. Vanessa en James zullen voor jullie zorgen. Ga nu maar weer slapen.’

Gehoorzaam gaan ze weer naar boven. Arme meisjes! Ze waren zich net zo goed aan het amuseren, en nu dit. Ondertussen wil ik vanop afstand de toegangspoort al openen voor de ziekenwagen. Maar dit hoeft niet meer, want De Kloot deed niet eens de moeite om hem achter hem te sluiten, terwijl dat gewoon een druk op een knopje vergt in zijn wagen. Ik ga naast Eva zitten.

‘Het… het is mijn fout,’ stamelt ze. ‘In onze slaapkamer begon hij weer, duidelijk met een paar glazen te veel op, over de kostschool voor de meisjes, maar nu wilde hij hen naar een internaat in Engeland sturen, nog verder weg. Ik… ik zei dat ik van hem zou scheiden als hij zijn wil doordrukte. Toen werd hij kwaad, tierde over wat een slechte moeder ik wel niet was, die niet het beste voor haar kinderen voorhad. Hij kon niet geloven met wat voor een ondankbare vrouw hij getrouwd was, terwijl hij zoveel voor me deed. Hij sloeg me hard in mijn gezicht en verliet de kamer. Maar ik was razend. Ik volgde hem en hield hem halverwege de trap tegen. Dreigde ermee om naar de politie te stappen als hij me nog een keer sloeg. En toen… toen duwde hij me woest van hem af. En ik viel.’

De tranen stromen weer over haar wangen.

‘Misschien was het niet met opzet, was hij er zich even niet van bewust dat we op de trap stonden. Maar hij hielp me niet. Toen hij me passeerde, beet hij me toe dat ik maar moest creperen. Hij… hij noemde me t… teef.’

Ik wil haar net troostend omarmen, wanneer ik de sirene van de ziekenwagen hoor. Twee zorgverleners leggen haar even later op een brancard en ik vertel hen, tegen mijn zin, dat ze van de trap is gesukkeld.

Wanneer de ambulance is weggereden, ga ik nog even bij Luna en Lola langs. Ik probeer hen gerust te stellen en zeg hen dat we hun moeder weldra zullen gaan bezoeken.

‘Ik hou niet meer van papa,’ zegt Luna of Lola.

‘Ik ook niet,’ antwoordt haar zusje. ‘Hij doet mama pijn. En we mogen bijna niets.’

‘Heb nog even geduld, meisjes. We vinden wel een oplossing,’ beloof ik.

Ja, want beloftes doen lukt me met de ogen dicht. Maar ze waar maken, dat is iets anders. Ik keer weer terug naar mijn eigen kamer, al even kwaad op mezelf als op De Kloot. Terwijl ik zit te geilen op de tweeling, laat ik hem rustig zijn vrouw aftuigen. Terwijl ik beloofd had haar te beschermen.

***

De volgende ochtend vertel ik aan Vanessa wat er is gebeurd. Zij ontfermt zich onmiddellijk over de meisjes, die nog steeds onder de indruk zijn van wat er gebeurde. Ik vertel ze dat ik even naar het ziekenhuis ga, om te zien hoe hun moeder eraan toe is. Als het meevalt, dan mogen ze morgen mee. Wanneer ik naar de garage stap, op weg naar mijn Volvo, zie ik de Lamborghini slordig geparkeerd op het grint staan. De Kloot is vannacht dus thuis gekomen. Waarschijnlijk ligt hij nu zijn roes uit te slapen.

In het ziekenhuis word ik naar de vierde verdieping gestuurd, maar vind niet meteen de kamer waarin Eva ligt. Ik vraag hulp aan een verpleegster, een kloeke vrouw waar duidelijk niet mee te sollen valt.

‘Derde deur links,’ zegt ze kortaf. ‘Bent u haar man?’

‘Nee, de butler.’

Ze kijkt me even verrassend aan, waarschijnlijk denkend dat mijn antwoord sarcastisch was.

‘Hebt u haar gisteren gevonden?’ vraagt ze.

‘Dat klopt.’

‘En waar was haar echtgenoot?’

Ik antwoord onwillig dat hij niet thuis was.

‘En heeft u weet van enige strubbelingen tussen mijnheer en mevrouw De Cloedt?’ wil ze weten.

Deze vrouw hoef je duidelijk niets wijs te maken. Maar ik heb iets aan Eva beloofd. Dus dik tegen mijn zin laat ik weten dat ik daar niets van gemerkt hebt en dat mijnheer De Cloedt sowieso vaak afwezig is voor zijn werk. De verpleegster kijkt me nog even zwijgend aan.

‘Mevrouw heeft een gekneusde arm, heel wat blauwe plekken, een gelukkig niet al te diepe hoofdwonde en een lichte hersenschudding. Al bij al is ze er goed vanaf gekomen. Dit had heel wat erger kunnen zijn afgelopen. Alleen die hersenschudding baart ons wat zorgen, dus we houden haar nog enkele dagen hier ter observatie. Maar ze zal normaal gezien snel en volledig herstellen.’

‘Mogen haar kinderen haar morgen komen bezoeken?’

‘Dat is geen probleem. Ze kunnen in tussentijd toch ergens terecht?’

Ik zeg dat we met tweeën zijn om voor hen te zorgen. Ze knikt kort ter afscheid en vervolgt haar ronde.

Eva ligt er nogal versuft bij, waarschijnlijk door de pijnstillers. Ik laat haar weten dat de kinderen morgen langs zullen komen.

‘Zorgen jullie goed voor hen?’ vraagt ze.

‘Uiteraard. Ik zal aan Vanessa vragen dat ze uitzonderlijk ook op woensdag komt.’

‘Heb je Gilbert nog gezien?’ vraagt ze dan voorzichtig.

‘Hij is vannacht thuisgekomen, maar ik heb hem niet gesproken.’

‘Alsjeblieft, confronteer hem niet!’ reageert Eva. ‘Hij zal alles ontkennen en je misschien de laan uitsturen. Ik… ik heb je nodig. Ik wil meer dan ooit van hem scheiden, maar ik weet niet hoe ik dit moet aanpakken zonder… zonder dat hij me kreupel slaat. Kan je me helpen?’

Ze kijkt me smekend aan.

‘Ik denk aan niets anders,’ antwoord ik. ‘We vinden wel een oplossing. Word eerst beter. Hier bent u alvast veilig.’

Ze glimlacht lichtjes naar mij. Dan sluit ze haar ogen. Stilletjes verlaat ik de kamer.

Wordt vervolgd…