De butler – deel 1

Ik kijk diep in de levendige, helblauwe ogen van de blonde politieagente. Dat ik de jonge vrouw zo zit te bewonderen is het bewijs dat hetgeen ze me daarnet tactvol meedeelde niet onmiddellijk tot me doordringt. Het duurt zeker een halve minuut voordat mijn haperende hersenen uiteindelijk toch de juiste schakeling maken.

‘D… dood? Allebei?’ stamel ik met een wat overslaande stem. Irma, die naast me zit te snikken, legt haar hand op die van mij.

De agente knikt meelevend. Haar oudere collega die naast haar zit, een wat gezette man met een kalend hoofd en een snor, neemt het woord.

‘De taxichauffeur verloor in een bocht de controle over het stuur en belandde tegen een boom. Ze moeten alle drie op slag dood zijn geweest. We onderzoeken nog wat de juiste oorzaak is. Vermoedelijk overdreven snelheid of roekeloos rijgedrag.’

‘Het is mijn schuld,’ zucht ik. ‘Ik had moeten aandringen om hen zelf te brengen. Victor en Adelheid hadden tickets voor een operavoorstelling. Iets van Verdi, ik ben niet echt thuis in die wereld. Victor is, euh, was al tachtig en reed al een tijdje zelf niet meer. Maar ze wilden per se een taxi nemen. Ook ik had recht op een vrije avond, vonden ze.’

‘Het is echt niet jouw fout,’ troost Irma me met een bevende stem.

‘Om middernacht waren ze nog niet terug. Dat was niet hun gewoonte. Ik had toen al de politie moeten waarschuwen, al zal dit uiteindelijk niet veel uitgemaakt hebben. Ik dacht dat ze misschien bij vrienden in de stad bleven slapen. Maar dan hadden ze me toch iets laten weten? Het probleem was dat ze niets van gsm’s of smartphones moesten weten, dus ik kon ze niet bereiken. En nu zitten jullie hier…’

De jonge politieagente geeft ons beide een kaartje.

‘Als jullie psychologische hulp nodig hebt, dan kunnen jullie op dit nummer terecht, dag en nacht. Wij proberen ook nog in contact te komen met hun zoon, maar dat is voorlopig nog niet gelukt.’

Wanneer ze vertrokken zijn, neem ik de wenende Irma in mijn armen. Bij mezelf blijven de tranen achterwege. Ik kan het nog niet helemaal bevatten. Die arme Victor en Adelheid. Ze waren als een vader en moeder voor mij, en ik als een zoon voor hen. Terwijl ik gewoon hun butler was.

***

Victor en Adelheid woonden al bijna gans hun volwassen leven in dit kleine kasteel. Ze behoorden tot de adel, maar waren evenwel niet schatrijk. Dat was ook te zien aan de toestand van het gebouw. Bepaalde gedeelten waren noodgedwongen afgesloten, omdat het er binnen regende en vele muren beschimmeld waren door het vocht. Dat scheelde ook weer aan stookkosten.

De krasse oudjes besteedden hun geld liever aan cultuur en aan hun personeelsleden die ze als hun familie beschouwden: Irma, de tweeënzestigjarige kokkin, Irène, de zestigjarige schoonmaakster, Etienne, de vierenzestigjarige tuinman en dan ik, James, de vijftigjarige butler, de ‘jonkie’ van het gezelschap. Het ging er altijd gezellig en gemoedelijk aan toe. Het klassenverschil was niet te merken. Meer nog, Victor en Adelheid hielpen vaak zelf mee met het schoonmaken en met het onderhouden van de tuin.

Nu, een echt kasteel is het niet. We noemen het altijd zo, soms liefdevol, soms ironisch. Het is eerder een groot landhuis met wat tierlantijntjes aan de grijze gevel. Het gebouw is te bereiken via een grote toegangspoort, waarna het nog zo’n honderd meter rijden is tot aan de voordeur. Het grootste pluspunt is de nagenoeg absolute stilte. De dichtstbijzijnde buren wonen twee kilometer verder, aan het begin van de weg.

Doorgaand verkeer is er evenmin, want voorbij de poort gaat de straat over in een niet-geasfalteerd landbouwweggetje. Achter het kasteel ligt een grote tuin, en het domein is omringd met velden en boomgaarden. Die waren vroeger het eigendom van Victor en Adelheid, maar ze verkochten ze lang geleden aan een rijke boer. Er was daar nu eenmaal veel te veel werk aan en dat zagen ze al snel niet meer zitten.

Ik nam de taak van butler over van mijn vader, die twintig jaar geleden plots bezweek aan een hartaanval. Ondertussen was ik al naar een Engelse butlerschool geweest, maar ik leerde nog het meest van mijn betreurde papa.

Mijn moeder heb ik nooit gekend. Ze stierf in het kraambed bij mijn geboorte, iets waar ik me een tijd erg schuldig over voelde. Victor en Adelheid behandelden me als hun zoon. Ze hadden er wel zelf een, maar die was verhuisd naar Australië en hield geen contact meer met hen, tot hun grote verdriet.

Hoe moet het nu verder met mij? Het kasteel zal wel verkocht worden, of zelfs gesloopt. Butler is niet echt een knelpuntberoep, dus een gelijkaardige job vinden zal niet gemakkelijk zijn. Misschien kan ik terecht in een restaurant of een hotel?

Heel dringend is het niet, want ik beschik over een mooie spaarpot. Victor en Adelheid betaalden me elke maand royaal 3000 euro netto, plus kost en inwoning. Dus dat dikt aardig aan na al die jaren, ook omdat ik nooit op reis ga en er geen dure hobby’s op na hou. Bovendien erfde ik een mooi bedrag van mijn vader, dus ik kan nog wel een tijdje voort. Maar lang genoeg tot mijn pensioen? Ik betwijfel het.

***

‘Ik koop het!’ zegt de man resoluut na de rondleiding, terwijl hij onhandig een dikke sigaar probeert aan te steken.

Hij lijkt me een jaar of 35 te zijn, nogal klein van stuk en met een buikje. Hij heeft kort blond haar, een dunne snor en een modieus baardje. Rond zijn pols hangt een dure Rolex. De makelaar kijkt hem wat verbaasd aan.

‘Aan de volle prijs? Bent u zeker? Want er zijn toch heel wat kosten aan om het te renoveren,’ laat hij de man weten, een beetje tegen zijn eigen winkel sprekend. Hij probeert gewoon eerlijk te zijn en is daarmee duidelijk een uitzondering in zijn beroepscategorie.

Ook ik geloof mijn oren niet. Nicolas, de zoon van Victor en Adelheid, had het kasteel geërfd. Waarom begrijp ik niet goed. Hij belde hen nooit eens op en deed zelfs niet eens de moeite om naar de begrafenis te komen. Oké, Australië ligt niet om de hoek, maar het ging toch om zijn ouders?

En nu wilde hij met de verkoop van het wat bouwvallige optrekje een mooie slag slaan. Het bedrag dat hij ervoor vroeg was exorbitant hoog, zelfs als je rekening hield met de rustige ligging. Ik was er zeker van dat het nog een hele tijd te koop zou staan.

Het voordeel voor mij was dan weer wel dat ik er tot de verkoop mocht blijven wonen. Enerzijds als waakhond, anderzijds om de boel wat proper te houden. Zelf kreeg ik volgens de bepalingen van het testament ook wel iets: de oude Volvo, weliswaar bijna rijp voor de sloop, en het mooie bedrag van 25000 euro. Irma, Irène en Etienne ontvingen ook een aanzienlijke geldsom, maar werden door Nicolas bedankt voor hun diensten – nota bene via een mail gericht aan mij, zodat ik hen de slechte tijding moest overbrengen – en gingen eindelijk met pensioen.

‘Geen enkel probleem, ik heb geld genoeg,’ zegt de man, na een stevige hoestbui veroorzaakt door de eerste trek aan zijn havana. ‘Ik won Euromillions,’ voegt hij er fier aan toe.

Alsof het een verdienste is om een aantal cijfertjes juist te raden. Aan de slordig geparkeerde knalgele Lamborghini voor het kasteel te zien, is dit pand niet zijn eerste wilde aankoop.

‘Dit is gewoon ideaal voor mijn vrouw en twee kinderen. Drie slaapkamers, een grote keuken, eetkamer en living. Een enorme tuin, plus tal van andere ruimten die ook wel nuttig zullen zijn. Misschien kan er wel een overdekt zwembad komen,’ mijmert hij verder. ‘Nu wonen we gewoon in een veel te klein appartementje. Natuurlijk niet goed genoeg voor iemand van mijn standing.’

Ik vraag me af waarom zijn vrouw niet mee is gekomen en of ze er wel mee akkoord gaat om hier te komen wonen, maar ik wil me niet moeien met zijn privéleven.

‘Prima,’ zegt de makelaar. ‘Als u er echt zeker van bent, wilt u dan nog enkele formulieren invullen? Het pand is pas echt van u als de akte ondertekend is bij de notaris, dus dat kan nog een tijdje duren. In tussentijd blijft de butler hier de boel in de gaten houden. Volgens de wens van de eigenaar en op zijn kosten.’

De man lijkt me nu pas voor het eerst op te merken. Ik vergezel de makelaar op zijn vraag bij de rondleiding. Uiteraard ken ik dit huis als mijn broekzak door er al zo lang te wonen en te dienen, waardoor ik de aangewezen persoon ben om vragen te beantwoorden van de kandidaat-koper, die er evenwel geen enkele stelt. Hij kijkt me nieuwsgierig aan.

‘Zo, je bent de butler. Interessant,’ zegt hij. Hij blijft me even zwijgend opnemen. ‘Wat vind je ervan om bij mij in dienst te treden? Een butler, dat staat wel chique. Dat zal wel goed overkomen bij mijn nieuwe vrienden.’

Mijn eerste impuls is om neen te zeggen. Ik moet de man helemaal niet. Ten eerste tutoyeert hij me, iets waar ik totaal niet tegen kan als mensen dit doen als ze me nooit eerder ontmoet hebben. Verder beschouwt hij me duidelijk als een hebbeding, iets als zijn dure wagen of zijn horloge. Maar aan de andere kant is dit wel een unieke kans om mijn geliefde job te kunnen blijven uitoefenen. Maar niet tegen elke prijs.

‘Meneer,’ begin ik. ‘Ik dank u voor deze opportuniteit die u me biedt. Als u mij uw e-mailadres bezorgt, dat stuur ik u een overzicht van de taken die ik uitvoer, en vooral ook een lijst met zaken die ik niet doe. Ik wil hetzelfde loon als dat ik nu heb, met name 4000 euro netto in de maand, plus kost en inwoning. De kamer waarin ik nu verblijf, behoud ik en is voor iedereen ontoegankelijk, zelfs voor u. Ik eis bovendien een proefperiode van drie maanden. Als ik na deze periode merk dat het niet klikt, dan eigen ik me het recht toe het contract te verbreken zonder opzegtermijn of boete. Dit zijn mijn voorwaarden, die ik ook op mail zal zetten en die tevens in het arbeidscontract moeten staan.’

Ik wil hem meteen duidelijk maken dat een butler niet zomaar dienstdoend personeel is dat hij kan bevelen als een hond. En mezelf stiekem een fikse loonsverhoging geven, vind ik zelf ook een goede zet. Maar ik ga ervan uit dat hij mijn condities toch aan de hoge kant zal vinden.

‘Geen enkel probleem,’ antwoordt hij lachend tot mijn grote verbazing. ‘Stuur alles maar op. Graag ook een ontwerp van contract, want ik heb daar geen verstand van. De makelaar heeft mijn e-mailadres. Sjonge jonge, een eigen butler. In een heus kasteel. Wie had dat tot voor kort durven denken?’

Hij slaat me familiair op de schouder alsof ik een oude makker van hem ben. Met grote inspanning poog ik mijn professionaliteit te bewaren. Ik neem beleefd afscheid van hem en trek me terug in mijn kamer. Zo, ik heb dus een job. Al vrees ik dat ik het niet langer dan drie maanden bij die hansworst kan uithouden. Hopelijk spendeert hij zijn geld aan lange en verre cruises, dan lukt het misschien toch nog.

***

Butler zijn zit in de familie. Mijn grootvader was de eerste die dit beroep uitoefende bij een adellijke familie in de hoofdstad. Hij onderwees de stiel aan mijn vader die daarna in dienst ging bij Victor en Adelheid. Hij leefde gewoon voor zijn job en het is echt geen toeval dat hij me James noemde. Misschien dat mijn arme moeder een andere, wat modernere naam voor me in gedachten had, maar ze was er niet meer om bezwaar te maken. Na de dood van mijn vader nam ik dus de fakkel over. Als laatste van de stamboom, want ik ben vrijgezel en heb geen nakomelingen.

Het is een betrekking met heel wat verantwoordelijkheden. Uiteraard sta je ten dienste van de werkgever, maar het respect moet wederzijds zijn, anders lukt het niet. Het vergt ook discretie, want je hoort soms dingen die niet voor jouw oren bestemd zijn. Het zal je dan ook niet verwonderen dat mijn favoriete boek, en bij uitbreiding ook film, The Remains of the Day is. Volgens sommigen lijk ik zelfs een beetje op Anthony Hopkins, maar ik denk dat ze een nieuwe bril nodig hebben.

Al probeer ik wel elke dag aan mijn conditie te werken. Zo ga ik meerdere keren per week bij het ochtendgloren een uurtje joggen in de velden en bossen die het landgoed omringen. Op mijn vijftigste zie ik er nog heel patent uit, al moet ik het zelf zeggen, met een strakke buik, gespierde benen en een hoofd, waar enkel rond de ogen wat rimpels beginnen te verschijnen, al wordt mijn haar de laatste tijd alsmaar dunner. Helaas ben ik nooit een Emma Thompson tegengekomen.

Toch heeft het woord butler ook een negatieve connotatie. Een wat geniepig iemand, die bovendien erg streng is voor de rest van het personeel. En blijkbaar iemand die tot moord in staat is. Een wijd verspreid misverstand is dat in misdaadromans heel vaak de butler het gedaan heeft. Nu, ik ben een fervent liefhebber van detectives. En in de honderden boeken die ik las, was nooit de butler de dader. Niet één keer!

Maar ik moet het toegeven, ook ik heb mijn minder mooie kanten. Ik heb een voorliefde voor gluren. Dat deed ik al als kind. Zo begaf ik me op school geregeld naar de meisjestoiletten om me daar stiekem op te sluiten in een wc-hokje. Door de opening onderaan de scheidingswand gluurde ik dan naar de klasgenootjes met hun rokje en slipje naar beneden gestroopt. Niet dat ik vanuit dit ongemakkelijke standpunt echt veel zag, maar dit maakte niet veel uit. Ik vond het gewoon spannend.

Ook later probeerde ik zoveel mogelijk meisjesnaakt te zien, maar de gelegenheden werden steeds schaarser. Op de butlerschool zaten destijds nu eenmaal geen vrouwen. In het kasteel boorde ik een klein gaatje vanuit de bezemkast naar de aanpalende logeerkamer, in de hoop dat er ooit eens aantrekkelijke deernen zouden blijven slapen. Maar helaas, Victor en Adelheid kregen weinig bezoek dat bleef overnachten en als dit uitzonderlijk toch eens gebeurde, waren dit bejaarden. Ik ben dus een gluurder in de dop. Gelukkig is er nog het internet dat wemelt van filmpjes van gelijkgezinden die meer mazzel hebben dan ik.

Dat gaatje in de logeerkamer maakte ik maar snel weer dicht vlak voordat ze aan de renovatie begonnen. En die herstelwerkzaamheden vorderen gestaag. De aanstaande eigenaar komt regelmatig een kijkje nemen. Gilbert De Cloedt blijkt hij te heten. Zonder aanmerkingen ging hij akkoord met het arbeidscontract dat ik opstelde. Toch blijft hij uit de hoogte doen. Als hij met me praat, heeft hij het alleen maar over zijn nieuwe rijke vrienden, de dure gadgets die hij zich aanschafte en de verre reizen die hij van plan is te maken. Ik knik en doe alsof het me allemaal mateloos interesseert.

Ondertussen beleef ik wel de tijd van mijn leven. Ik word genereus betaald om eigenlijk niets te doen. Al is er van rust geen sprake door de werkzaamheden. Al van bij het krieken van de dag begint het geboor, gehamer en gezaag. En dan al dat stof. Ik ga heel wat werk hebben als alles achter de rug is. Gilbert kijkt niet op een euro meer of minder. Het dak is helemaal vernieuwd, met zonnepanelen erop. Er staat al een gloednieuwe moderne keuken. Al het sanitair wordt ook vervangen en zelfs de ramen. En uiteraard krijgen alle muren een vers likje verf.

Maar eerlijk gezegd verveel ik me een beetje. Regelmatig breng ik een bezoekje aan Irma, Irène en Etienne, die iets verderop in het dorp wonen. We halen oude herinneringen op aan de goede oude tijd bij Victor en Adelheid. Ze zijn blij voor me dat ik mijn job kan blijven uitoefenen, maar ook gelukkig dat ze nu met pensioen zijn. Zeker wanneer ze me Gilbert horen beschrijven.

De vrouw van Gilbert heb ik al die tijd niet gezien, maar daarin is vandaag verandering gekomen. Liefst drie maanden nadat haar man het kasteel kocht. Ze begroet me koel, zich duidelijk afvragend waarvoor ze in hemelsnaam een butler nodig hebben. Ook haar nieuwe woonst bekijkt ze argwanend. Toch als Gilbert niet kijkt. Want wanneer hij haar enthousiast een rondleiding geeft, doet ze alsof ze erg opgetogen is.

Ik blijf wat op de achtergrond, maar verneem toch dat ze Eva heet. Ze is een erg mooie vrouw van ongeveer dertig jaar met lang bruin haar, een sensuele mond en een lief wipneusje. Als ze echt glimlacht, moet ze een ravissante verschijning zijn, maar haar lachjes zijn geforceerd en er ligt een zweem van droefheid op haar knappe gezicht. Ze is lang, ongeveer van mijn lengte, dus een meter tachtig, en is daarmee zeker een kop groter dan haar echtgenoot.

De kleren die ze draagt zijn eenvoudig. Het gewonnen lottogeld heeft ze duidelijk niet besteed aan dure merkkleding. Ik vraag me af of ze wel toegang heeft tot dat fortuin. Misschien moet ze het telkens op haar blote knieën aan manlief vragen wanneer ze zich iets wilt aanschaffen. Ze draagt een blouse die haar grote ronde borsten goed doen uitkomen. Verder heeft ze een strakke jeans aan. Ik kan het niet nalaten verlekkerd naar haar welgevormde kont te staren. Hoe heeft iemand als Gilbert zo’n juweel kunnen strikken, vraag ik me af. Maar wat weet ik nu van liefde?

Gilbert mag dan wel een eikel zijn, nu Eva op het toneel is verschenen, zie ik mijn job weer helemaal zitten. En dan vooral mijn voyeuristische liefhebberij. ’s Avonds contacteer ik een goede kennis die privédetective is. Ik bestel via hem een paar minuscule camera’s. Een ervan ga ik goed verborgen in de ouderlijke slaapkamer aanbrengen, bovenaan de gordijnroede. De tweede wilde ik aanvankelijk in de badkamer verstoppen, maar ik vrees dat de lens bewasemd zal worden waardoor er niet veel te zien zal zijn. Dat zou zonde zijn van het vele geld dat die dingen kosten. De logeerkamer lijkt me een beter alternatief. En nu maar hopen dat er vriendinnen van Eva blijven slapen. Op mijn computer kan ik beide kamers mooi in het oog houden. Een mens moet met zijn tijd meegaan.

***

De dag van de verhuis is aangebroken. Enkele gespierde kerels halen het meubilair uit de verhuiswagen, allemaal spiksplinternieuw, gevolgd door een hele zwik dozen. De oude meubels van Victor en Adelheid zijn vorige week al weggehaald door een kringloopwinkel. Zonde, want er zaten een aantal dure antieke kasten en stoelen bij, maar daar heeft Gilbert duidelijk geen oog voor. Hij heeft geld en daarbij horen nieuwe en prijzige spullen.

Dan komt hij aangereden. Deze keer niet met zijn Lamborghini, maar met een grote vierdeurs gezinswagen. Eva groet me zonder te glimlachen met een bescheiden hoofdknikje. Dan stappen er ook twee kleine meisjes uit. Het is een tweeling van een jaar of twaalf. Ze dragen hun bruine haar in keurige vlechtjes. Hun identieke gezichten lijken gelukkig meer op dat van hun moeder dan op dat van Gilbert. Hun wipneusjes zijn schattig. Het lijken me vrolijke meiden te zijn, maar in de nabijheid van hun vader lijken ze net als hun moeder wat gespannen.

‘James, dit zijn Luna en Lola,’ stelt de man zijn kinderen aan me voor. ‘Meisjes, dit is onze butler.’

Ze geven me verlegen een slap handje. Dan hollen ze snel naar binnen om hun nieuwe thuis te gaan verkennen.

‘Ga naar de keuken om kennis te maken met Vanessa,’ roept Gilbert hen nog na.

Vanessa is de nieuwe kokkin annex schoonmaakster. Twee weken geleden kreeg ik van Gilbert de opdracht om een annonce te plaatsen in de streekkrant. Voorwaarde was dat er bij elke sollicitatie een foto zat, op vraag van Gilbert. Hij maakte zelf de eerste selectie van de tientallen mails en brieven die we ontvingen.

De mannen vlogen er al onmiddellijk uit. Ook alle vrouwen ouder dan dertig en zij die er volgens Gilbert niet knap genoeg uitzagen. En iedereen met een buitenlands klinkende naam. Zo bleven er nog vijf over, helaas lang niet de beste kandidaten. Die nodigden we uit voor een gesprek. Ik stelde de vragen, met Gilbert naast me, zwijgend, observerend. Blijkbaar was ook nu weer de mening van zijn vrouw niet gewenst.

‘Ik denk niet dat het een moeilijke keuze is,’ zei ik hem na afloop. ‘Inge is de enige die wat ervaring heeft. Ze lijkt me geknipt voor de job, toch vergeleken met de vier anderen.’

‘Neen, we nemen Vanessa,’ antwoordde Gilbert tot mijn ontzetting.

‘Vanessa? Ze is nog maar 22. Ze hoorde het in Keulen donderen toen ik het had over een gepocheerd ei, laat staan dat ze een steak à point kan bakken,’ wierp ik tegen.

‘Dat moet je haar dan maar leren,’ reageerde hij. ‘Zij wordt het, geen discussie. Zorg jij voor het contract?’ vroeg hij terwijl hij rechtstond en de keuken, waarin we de gesprekken hielden, verliet.

Ik schudde meewarig mijn hoofd. Uiteraard werd het Vanessa, wat had ik anders verwacht? Een deerne met een wulps lichaam, en dat onbeschaamd uitbuitte. Haar gebrek aan culinaire expertise trachtte ze te verhullen, al is dit het verkeerde woord, door een jurkje met een diep decolleté te dragen dat tot ver boven haar knieën eindigde. Haar blonde haren droeg ze in een paardenstaart. Even dacht ik dat ze een zus was van de politieagente die indertijd het slechte nieuws over de dood van Victor en Adelheid kwam brengen, ook al door haar blauwe ogen. Maar volgens haar sollicitatiebrief is ze enig kind. Ze ging maar tot haar achttiende naar school, en haar enige ervaring bestaat uit enkele kortstondige interimjobs bij schoonmaakbedrijven.

Het staat me absoluut niet tegen om elke dag met dit sexy meisje samen te werken, maar ik vrees dat het toch wel wat tijd zal kosten om haar de beginselen van het koken bij te brengen. En hopelijk kan ze ook met een stofzuiger overweg. Een vaste tuinman nam Gilbert niet in dienst. Ik stelde Tobias voor, de zesentwintigjarige kleinzoon van de oude Etienne. Hij komt een of twee keer per week langs, afhankelijk van de hoeveelheid werk. Gelukkig eiste Gilbert ook niet voor deze positie een heet fotomodel.

Ik volg Gilbert en Eva naar binnen en zie hoe de kamers beetje bij beetje aangekleed worden met de nieuwe meubels.

‘Verandering van plan,’ hoor ik Gilbert tegen een van de verhuizers zeggen. ‘De slaapkamer van de meisjes wordt wat nu de logeerkamer is. Ze hebben niet zo’n grote kamer nodig. Onze hooggeplaatste gasten hebben recht op de grootste ruimte. We gaan er een luxueuze suite van maken.’

Verdorie, nu hangt mijn verborgen minicamera plotseling in de kamer van Luna en Lola. Dat is niet de bedoeling. Wat heb ik aan kleine meisjes te begluren? Ik wil grote borsten zien. Hopelijk krijg ik nog de kans om de camera ongemerkt te verplaatsen. Nu, heel dringend is het niet. Ik denk niet dat hier snel mensen komen logeren. Die zogenaamde nieuwe vrienden van Gilbert, bestaan die eigenlijk wel? Niemand van hen is al komen kijken naar zijn nieuwe optrekje, inclusief butler.

***

De familie De Cloedt is nu definitief ingetrokken. Alle meubelstukken staan op hun plaats, de dozen zijn uitgepakt, de kleerkasten gevuld. Maar het is duidelijk dat het kasteel veel te groot voor hen is. De enorme, maar schaars beklede inkomhal lijkt wel een echokamer. De rechtervleugel huisvest aan de voorkant de eetkamer en living die samen één grote ruimte innemen. Aan de achterkant is er, naast de wc en de werkkamer van Gilbert, een groot vertrek waar een snookertafel, een bar en een kleine salon te vinden is, hopeloos snakkend naar bezoek van Gilberts imaginaire vrienden.

Terug naar de inkomhal. Recht voor je, aan beide zijden van de monumentale trap naar boven, zijn er twee deuren die naar het binnenzwembad leiden. Van daaruit geraak je ook op het grote overdekte terras aan de achterkant en de enorme tuin. In de linkervleugel op het gelijkvloers bevinden zich de vertrekken voor het personeel, Vanessa en ik dus. Met aan de voorkant de ruime keuken en een voorraadkamer.

Mijn eigen kwartier en mijn bescheiden badkamer bevinden zich aan de achterkant. Verder is er nog een vertrek met een wasmachine en een droogkast, plus nog een lege ruimte op overschot. Het gezin komt hier nauwelijks. Af en toe betreden ze keuken, maar in principe is dit ons eigen knus koninkrijkje.

Naar boven dan. Rechts bevindt zich, met zicht op de tuin, de ouderlijke slaapkamer. Die is werkelijk immens. Je zou er zeker twintig personen te slapen kunnen leggen. Zelfs meer als je er stapelbedden plaatst. De kamer voelt dan ook erg leeg aan, ondanks het enorme bed en de ruime inloopkast. Er is ook nog een dressoir met spiegel, maar dat is allemaal lang niet voldoende om het vertrek op te vullen. Aan de overkant ligt de slaapkamer van de meisjes, die een heel pak kleiner is, de badkamer en het toilet.

Links, aan de tuinkant, bevindt zich de logeerkamer, even groot als de slaapkamer van Gilbert en Eva. Maar de grote ruimte staat nu nog leeg en zal dus een luxueuze suite worden waarin wellicht nooit iemand komt slapen. Er tegenover is er een speelkamer voor de kinderen, en opnieuw een badkamer en een wc, voor de gasten.

Aan weerszijden van de trap naar de zolder en naar beneden zijn er net als op het gelijkvloers weer twee deuren, maar die leiden naar een lege kamer. Het is duidelijk dat Gilbert nog niet echt een bestemming heeft gevonden voor alle ruimten die het kasteel biedt. Ook de gigantische zolder is volkomen leeg. Je had van het kasteel een hotelletje kunnen maken, of een B&B. Of een opvangplaats voor asielzoekers. Dat laatste zie ik Gilbert nog niet snel doen. Hij is van het type dat uiterst rechts stemt, zowel toen hij nog arm was als nu hij in het geld zwemt.

Heel vroeger was er ook nog een kelder, maar die hadden Victor en Adelheid laten dichtgooien omdat hij geregeld onder water stond en vergeven was van de ratten die vaak ook op verkenning gingen in de rest van het kasteel.

Op vraag van Gilbert draag ik nu elke dag mijn butleruniform. Mijn vader droeg dit constant en ikzelf aan het begin van mijn carrière ook. Tot Victor en Adelheid me lieten weten dat dit voor hen niet echt hoefde. Nu heb ik hem weer uit mijn kleerkast moeten halen. Gelukkig zat er de mot niet in. Hij past nog uitstekend, dankzij de lichaamsoefeningen die ik elke dag trouw doe. Ik bestelde online bij een Engelse speciaalzaak nog een extra exemplaar.

Ook Vanessa moet een uniform dragen. Het gaat om een outfit met een kort rokje en een blouse die haar ronde vormen goed doen uitkomen. Ik vraag me af wat Eva ervan denkt, maar het is me allang duidelijk dat de wil van haar man wet is. Ze lijkt zich erbij neer te leggen.

Met ons tweetjes is het eigenlijk onbegonnen werk om alles constant kraaknet te houden. Eva heeft van haar man het uitdrukkelijke verbod gekregen om ook maar iets te doen, zelfs al wil ze best wel een handje toesteken om haar verveling te verdrijven. Voor sommige taken doe ik, wanneer het nodig is, een beroep op gespecialiseerde firma’s, bijvoorbeeld om de vele ramen te lappen en het zwembad te onderhouden. En verder is er natuurlijk Tobias voor de tuin.

Als butler heb ik de leiding over het personeel, maar dat is nu dus nog maar één persoon. Ik zeg Vanessa dus wat ze moet doen en zie erop toe dat dit naar behoren gebeurt, maar gezien de omvang van het kasteel steek ik meer dan een handje toe. Een van mijn belangrijkste taken is kookles geven aan de jonge vrouw. Ik geef mijn ogen goed de kost terwijl ik haar instrueer. Ze ziet eruit om in te bijten, wat ik, als professionele butler, uiteraard niet doe.

Ondanks het leeftijdsverschil kan ik goed met haar opschieten. Ze heeft een vriend, Dennis, en hoopt volgend jaar te trouwen. Haar droom was eigenlijk om fotomodel te worden, maar daarvoor bleek ze net iets te klein te zijn. Ze kookt wel graag, vooral op basis van YouTube-filmpjes, en dat was een reden genoeg om te solliciteren voor deze job. Al had ze nooit durven dromen aangenomen te worden.

Uiteraard heeft Vanessa recht op verlofdagen en weekends. Zo werkt ze nooit op zondag en woensdag. Dan sta ik achter de kookpannen, al gaat het gezin op zondag regelmatig uit eten. Zelf neem ik nooit een dagje vakantie. Om wat te doen? Ik neem wel eens enkele uren vrijaf om bijvoorbeeld naar de stad te trekken, maar verder is mijn job gewoon mijn leven. ’s Avonds laten ze me wel gerust, tenzij het om iets belangrijks en dringends gaat. Als ze nog iets willen eten en drinken, weten ze zelf wel de weg naar de keuken te vinden.

Ondertussen probeer ik voorzichtig het vertrouwen van Eva te winnen, maar dat verloopt moeizaam. Ze voelt zich duidelijk eenzaam en verloren in dit veel te grote kasteel. Werken doet ze niet en ze verveelt zich duidelijk te pletter. Als ze al vriendinnen heeft, dan komen ze niet op bezoek. Af en toe praat ze wat met me, al laat ze nooit het achterste van haar tong zien. Ze is een lieve vrouw, maar ze heeft het zelden over zichzelf. Meestal gaat het over haar kinderen, die ze aanbidt.

Helemaal vertrouwen doet ze me nog niet, want ik hoor geen onvertogen woord over haar man. Behalve een keer toen ze liet weten ongerust te zijn over de plannen van Gilbert om de tweeling naar een elitekostschool te sturen. Dit wil ze absoluut vermijden.

Luna en Lola hebben me wel helemaal aanvaard. Ze overstelpen me met vragen over het kasteel, wie hier vroeger woonde, wat mijn taken als butler zijn… Ik vertel hen verhalen over het spook dat op zolder huist, maar ze geloven geen woord van wat ik zeg. Het lukt me niet om hen uit elkaar te houden. Dat ze altijd hetzelfde dragen, helpt ook niet echt. Ik heb weinig of geen ervaring met kinderen, maar ik ben blij dat ze er zijn. Ze brengen wat leven in de brouwerij, maar zijn gelukkig niet te luidruchtig en maken niet te veel rommel.

Na mijn dagtaak trek ik me terug in mijn kamer. Meestal lees ik er mijn geliefde misdaadromans, of bekijk ik een film, soms porno. Af en toe check ik de camera in de ouderlijke slaapkamer. De andere laat ik voorlopig maar ongemoeid. Wat is er nu te zien aan kleine meisjes? Tot nu toe had ik telkens pech. Ofwel lag Eva al in bed, ofwel had ze zich omgekleed in de badkamer en zag ik haar enkel in haar nachtkleed. Al was dit ook wel een mooi zicht.

Maar gisteren had ik meer geluk. Ik was net op tijd om haar te zien uitkleden. Ik haalde mijn pik uit mijn broek en begon te masturberen toen ik haar mooie ronde borsten zag. De beelden zijn in hoge resolutie, dus ik kan behoorlijk digitaal inzoomen, zonder dat ik moet inboeten aan beeldkwaliteit. Haar kut is kaalgeschoren en zelfs zonder sterk in te zoomen zag ik haar grote klit. Toen draaide ze zich om om in bed te stappen en ik vergaapte me aan haar welgevormde kont. Daarna trok ze haar nachtkleedje aan en verdween ze onder de dekens.

Van Gilbert was er geen spoor. Ik hoorde hem een uur ervoor met zijn Lamborghini vertrekken naar weet ik veel waar. Ik had gelukkig de reflex om de beelden op te nemen en bekeek ze daarna opnieuw, hevig snokkend aan mijn lul. Ik greep naar een Kleenex en kwam kreunend klaar.

Nu hoop ik opnieuw te kunnen gluren naar het goddelijke lichaam van Eva. Maar op mijn scherm zie ik haar, in haar nachtkleedje, en Gilbert, enkel in een boxershort, naast het bed hevig bekvechten. Helaas kan ik niets horen. Ofwel kocht ik camera’s zonder geluid, ofwel heb ik iets niet goed geconfigureerd. Maar het gaat er duidelijk heftig aan toe. Het is de eerste keer dat ik Eva zo te keer zie gaan tegen haar man, dus de ruzie moet over iets ernstig gaan. Misschien over zijn plannen om de tweeling naar een kostschool te sturen?

Plots zie ik Gilbert haar stevig vastgrijpen en haar vol geweld op het bed werpen. Hij trekt vliegensvlug zijn short uit en gooit zich op haar. Wat volgt is een agressieve neukpartij. Gilbert houdt zich niet in en ramt zijn pik in haar kut. Of neen… ik zoom even in. In haar aars. Ik hoor nog steeds niets, maar aan het gezicht van Eva te zien schreeuwt ze het uit en het lijkt me niet van genot te zijn. Ik ben hier gewoon getuige van een verkrachting. Zoiets windt me helemaal niet op, integendeel. Ik heb zin om naar de slaapkamer te snellen en Gilbert op zijn arrogante smoel te kloppen. Maar dat lost niets op natuurlijk. Dit leidt enkel tot mijn ontslag en daarna kan hij zijn vrouw ongestoord verder blijven misbruiken. Ik beschik wel over de beelden als bewijs, maar die zijn nu niet meteen wettelijk opgenomen.

Gelukkig duurt het niet lang. Al na enkele minuten lijkt Gilbert in haar aars klaar te komen. Dan gaat hij, alsof er niets gebeurd is, naast haar liggen en valt hij snel in slaap. Eva staat op, waarschijnlijk om in de badkamer het sperma uit haar getormenteerde kont te spoelen.

***

Wanneer ik de volgende ochtend de keuken wil binnenstappen, hoor ik Gilbert staan roepen en tieren tegen Vanessa. Als ik de deur open, schiet de man met een rood aangelopen gezicht langs me heen.

‘Je moet je personeel beter opleiden,’ bijt hij me toe terwijl hij met grote stappen wegbeent.

In de keuken tref ik Vanessa in tranen aan.

‘Ik neem ontslag!’ jammert ze. ‘Nu direct!’

‘Wat is er gebeurd?’ vraag ik haar.

‘De Kloot vroeg om een hardgekookt ei,’ antwoordt ze, haar tranen wegvegend. ‘Dat schotel ik hem voor en even later komt hij hier binnengestormd, razend omdat hij een zachtgekookt ei had gevraagd. Ik had wel degelijk goed gehoord wat hij eerst vroeg.’

‘De Kloot?’

‘Ja, zo noem ik hem, natuurlijk niet in zijn gezicht. De Cloedt, De Kloot, snap je?’

Er verschijnt een wat gemene glimlach op haar gezicht.

‘Ik geloof je, van dat ei, bedoel ik,’ antwoord ik. ‘Ik begrijp die man ook niet. Dat is schatrijk, heeft een lieve vrouw en twee mooie kinderen, woont in een kasteel met bedienend personeel en is dan buiten zinnen om een stom ei.’

‘Ik kan hier niet langer blijven werken. Hij… hij is ook handtastelijk,’ zegt Vanessa terwijl ze beschaamd naar de vloer kijkt. ‘Geregeld knijpt hij in mijn kont. Natuurlijk alleen als niemand het ziet. Morgen kom ik niet meer. Zoek maar iemand anders!’

‘Vanessa, ga even zitten,’ vraag ik haar.

Ze neemt plaats op een stoel en ik installeer me tegenover haar.

‘Denk er nog even over na,’ zeg ik zacht. ‘Ik weet dat het niet gemakkelijk is. En ik zal hem vragen zijn handen in de toekomst thuis te houden. Maar dit is een job met een loon dat je elders niet zal krijgen. Bovendien leer je hier elke dag bij. Als je nu ontslag neemt, gooi je dit allemaal te grabbel. Zoiets staat ook niet goed op je cv. Ik ga eerlijk tegen je zijn. Je was niet mijn eerste keuze, integendeel zelfs. Maar Gilbert, De Kloot dus, wou je absoluut aannemen, enkel maar om je uiterlijk. Maar desondanks voel ik me verantwoordelijk voor je. Je maakt grote vorderingen. Het is nog lang niet perfect, maar als je hier nog een jaar blijft, dan ga je meer dan genoeg expertise hebben opgebouwd en zal je gemakkelijk een andere job vinden, als je dat wenst. Als je het bij de eerste de beste tegenslag opgeeft, geraak je nooit vooruit in het leven.’

Ze kijkt me aan met haar mooie blauwe ogen.

‘Oké, je hebt me overtuigd. Ik blijf. Maar ik weet niet of ik het hier een gans jaar zal uithouden.’

‘Je hebt alvast al mijn steun,’ zeg ik haar. ‘Ik geloof in je. En als je ergens over wilt praten, om het even wat, dan vind je bij mij altijd een luisterend oor.’

Ze staat recht, loopt om de tafel heen, bukt zich en geeft me een zoen op mijn wang.

‘Dank je,’ fluistert ze. En dan verlaat ze de keuken voor andere werkzaamheden.

Ik zoek De Kloot op die op zijn laptop bezig is in zijn werkkamer. Niet dat hij dit veel doet, werken, maar hij noemt dit uitdrukkelijk zijn werkkamer.

‘Meneer, mag ik u even storen?’ vraag ik beleefd.

‘Ja, kom maar binnen,’ antwoordt hij. Hij lijkt alweer gekalmeerd.

‘Ik wil me verontschuldigen voor Vanessa. Ze is er het hart van in, maar het zal niet meer gebeuren,’ zeg ik lafhartig.

‘Het is al goed. Ik overreageerde misschien ook wat. Weet je, ik ben niet echt een ochtendmens. Zand erover! Was er nog iets?’

Ik raap mijn moed bijeen.

‘Euh ja, ik zou u willen vragen om het personeel voortaan met respect te behandelen. Vanessa spreekt over bepaalde handtastelijkheden. Zoiets kan ik niet tolereren. Wij staan ten dienste van u en uw gezin, maar niet ten koste van onze waardigheid.’

‘Ja, ja, ik zal eraan denken. Maar het is soms sterker dan mezelf. Je bent toch ook een man? Heb je haar al eens goed bekeken? Haar kontje is toch om van te snoepen. En dan die tieten!’

Hij moet de uitdrukking op mijn gezicht gezien hebben. ‘Maar goed, enkel kijken en niet aankomen, dus. Gesnopen! Je mag beschikken, ik heb nog wat werk te doen.’

Dit ging vlotter dan gedacht. Op de een of andere manier heeft hij respect voor mij. De titel ‘butler’ spreekt blijkbaar nog steeds tot zijn verbeelding. Nu maar hopen dat hij iets meent van wat hij zei.

De volgende dag hoor ik De Kloot alweer te keer gaan, deze keer boven in de gang. Ik ben net in de lege logeerkamer om er een raam te openen, zodat de ruimte wat kan verluchten. Ik vrees dat opnieuw Vanessa het slachtoffer is, maar het zijn Luna en Lola. Wat zouden die hebben uitgestoken? Het lijken me erg brave meisjes te zijn. Ik zie nog net hoe hij ze meesleurt naar hun slaapkamer. Ik rep me de trap af naar mijn computer en activeer voor het eerst de camera bij de kinderen.

De Kloot zit op een van de twee bedden en heeft een van de meisjes – vraag me niet wie – over zijn knie gelegd. Hij heeft het rokje van het huilende kind opgeheven en trekt net haar slipje naar beneden. Dan begint hij haar met vlakke hand hard op haar blote billen te slaan, die al snel donkerder worden. Vuurrood wellicht, maar de beelden zijn in zwart-wit. Haar tweelingzus kijkt toe, met tranen in de ogen.

Na tien meppen houdt hij er plots mee op. Zijn blik gaat naar de deur. Eva komt de slaapkamer binnengestormd en begint hem uit te kafferen. Daar is hij blijkbaar niet van gediend. Hij grijpt haar stevig bij de arm. Eva opent haar mond, wellicht om haar pijn uit te schreeuwen. Haar man dwingt haar op de knieën en slaat haar dan met vlakke hand in haar gezicht. Dan verlaat hij de kamer. Mijn bloed kookt. Dit kan zo niet langer blijven duren. Maar wat kan ik doen? Ik zie dat Eva weer is rechtgekrabbeld en de meisjes begint te troosten. Dan verlaat ook zij hun slaapkamer. Even later belt ze naar mijn smartphone.

‘Kan je aan Vanessa zeggen dat ze voor mij geen avondeten moet voorzien? Ik heb last van migraine. Luna en Lola eten wel,’ zegt ze met een vermoeide stem.

‘En meneer?’

‘Ik weet niet waar die uithangt. Zoek dit zelf maar uit,’ antwoordt ze scherp.

‘Als mevrouw nog iets nodig heeft, of wilt praten, dan ben ik er voor u,’ laat ik haar weten.

‘Niet nodig, ik kruip nu in bed,’ en ze verbreekt de verbinding.

Het is duidelijk dat ze me nog altijd niet vertrouwt. Hier moet ik dringend aan werken, want ik wil haar helpen. Zij noch haar kinderen verdienen iemand als De Kloot.

In wat voor een huishouden ben ik terecht gekomen? ’s Avonds in bed lig ik nog lang na te denken over het partnergeweld waarvan ik getuige was. Om nog maar te zwijgen over wat hij Luna of Lola aandeed. Dit moet stoppen. Maar hoe? Het beste zou zijn dat Eva bij haar man wegging. Als ze getuigt over de losse handjes van Gilbert, dan zal ze vast en zeker ook nog het hoederecht over haar kinderen krijgen.

Ik moet met haar praten, maar officieel weet ik natuurlijk van niets. Ik kan haar moeilijk vertellen dat er een camera in haar kamer en in die van de meisjes hangt. Zeker voor dat laatste zal ik zonder pardon de nor in vliegen. Dat die daar per ongeluk hangt, zullen ze wel niet geloven. Laat ik nog maar even wachten, besluit ik kleinmoedig en dan val ik in slaap.

***

De volgende ochtend tref ik Vanessa in de keuken aan met rode ogen van het wenen.

‘Wat heeft De Kloot nu weer gezegd of gedaan?’ vraag ik haar ongerust.

‘Niets,’ antwoordt ze met trillende stem. ‘Het is Dennis. Hij… hij heeft me verlaten!’

Dan begint ze weer onbedaarlijk te snikken. Ik stap op haar af en neem haar in mijn armen. Ze legt haar hoofd op mijn schouder en blijft nog een tijdje huilen.

‘We zouden volgend jaar trouwen, maar gisteren liet hij aan de telefoon weten dat hij niet meer van me houdt,’ zegt ze wanneer ze haar emoties weer min of meer onder controle heeft. ‘Volgens mij heeft hij een ander. Ik vroeg het hem op de man af, maar hij ontkende het. Toch geloof ik hem niet.’

‘Jullie gingen toch samenwonen, had ik begrepen?’ vraag ik.

‘Klopt, maar ik woon nog altijd bij mijn ouders. We waren al op zoek naar een appartementje en hij was daarom blij dat ik deze job vond. Gelukkig hadden we nog niets gekocht. Nu… nu hoeft het natuurlijk niet meer.’

‘Als je een dagje verlof wilt nemen, dan zeg je het maar. Ik vertel De Kloot wel dat je ziek bent. Hij hoeft niets over jouw privéleven te weten.’

‘Neen, ik blijf wel,’ antwoordt ze. ‘Anders zit ik thuis toch maar te piekeren en te snotteren. Hier kan ik door te werken mijn gedachten wat verzetten.’

‘Goed, maar als je er in de loop van de dag of later over wilt praten en nog eens je hart wilt uitstorten, dan weet je me te vinden.’

‘Je bent zo lief! Ik hoop alleen dat De Kloot me gerust laat, want dat kan ik er vandaag niet bij hebben.’

***

De dag verloopt voor de rest rimpelloos. Dat Gilbert de ganse dag weg is, helpt ook wel. Maar wanneer ik rond 19 uur nog een versnapering zoek in de keuken, tref ik daar Vanessa aan. Met een fles porto voor haar neus.

‘Wat doe jij hier nog?’ roep ik uit.

‘Hoi, butler!’ antwoordt ze vrolijk, duidelijk niet meer helemaal nuchter.

‘Je hebt die fles toch niet uit de drankkast van De Kloot gehaald? Zoiets mag je echt niet doen!’

‘Och, er staan daar zoveel flessen. Hij zal het niet eens merken.’

‘Ik zal het voor één keer door de vingers zien, gezien de omstandigheden,’ zeg ik. ‘Maar ga nu maar naar huis. Als je wilt, zal ik je wel wegbrengen.’

‘Nee, ik wil niet! De ganse avond samen met mijn ouders naar een suf tv-programma kijken. Of me in slaap huilen in mijn bed. Wat een saai leven! En niemand die van me houdt,’ voegt ze er triest aan toe.

‘Je hebt gewoon liefdesverdriet,’ antwoord ik. ‘Wil je nog even met me praten?’

Ze knikt.

‘Goed, maar kom dan mee naar mijn kamer. Stel dat De Kloot binnen komt en je hier met zijn porto aantreft.’

Voor het eerst laat ik Vanessa toe in mijn heiligdom. Mijn kamer schoonmaken doe ik telkens zelf. Ze gaat onmiddellijk op mijn bed zitten, met haar rug tegen de muur, terwijl ik plaatsneem op mijn bureaustoel.

‘Gezellige kamer heb je hier,’ zegt ze, terwijl ze goedkeurend rondkijkt.

Dat vind ik zelf ook. Ik ben met veel minder tevreden dan de huidige kasteelheer. Tegen de muur staat mijn eenpersoonsbed en ertegenover mijn bureau met daarop een computer en een groot scherm. Op een tafeltje staat een oud televisietoestel, maar sinds ik internet heb, kijk ik daar eigenlijk niet veel meer naar. Verder is er nog bescheiden kleerkast, waarin ook nog een doos met oude pornoblaadjes verborgen zit, eveneens daterend van het pre-internettijdperk.

Ten slotte is er nog mijn uitpuilende boekenrek. Daarin staan vooral misdaadromans en detectives. Ik lees er meer dan honderd per jaar. Het is eigenlijk het enige waar ik mijn geld aan uitgeef. Wel bewaar ik enkel de boeken die ik echt geweldig vind, de rest gaat naar de kringloopwinkel in de stad.

Vanuit mijn kamer geraak je rechtstreeks in een kleine badkamer. Het sanitair is wat verouderd. Er staat een bad, waarin ik ook een douche kan nemen en verder een lavabo. Gilbert stelde voor om ook dit allemaal te laten vervangen, maar ik weigerde. Ik had geen zin in werklui in mijn schuilplaats. Zolang er warm water uit de kraan komt en de vloer niet overstroomt bij het nemen van een stortbad, ben ik tevreden.

‘Waarom is er geen mevrouw James?’ vraagt Vanessa.

‘Ach, ik heb de ware nooit gevonden. Maar eerlijk gezegd, ik heb ook nooit echt gezocht. Maar het is goed zo. Ik hou van mijn vrijgezellenleven,’ zeg ik, wat ongemakkelijk, want ik heb niet de gewoonte om openlijk over mijn privéleven te praten.

‘Je zou echt een geweldige echtgenoot zijn en een lieve vader. Ik wou dat ik iemand zoals jij vond. Niet zo’n lafbek als Dennis.’

‘Als ik een zoon had, dan was hij dus een kandidaat?’ scherts ik.

‘Oh, maar ik heb het ook wel voor oudere mannen, hoor. Hoe vaak ik al niet verliefd ben geweest op leraars, vroeger op school.’

Zit ze me hier te versieren? Het zal vast en zeker de drank zijn.

‘Oh, wat is het hier opeens warm,’ kreunt ze. ‘Dat heb ik altijd als ik drink. Even wat uitspelen.’

Tot mijn ontzetting trekt ze de blouse van haar uniform over haar hoofd uit. Ik staar naar een sexy zwarte beha die haar grote borsten nauwelijks kan omvatten. Ook ik krijg het ineens heel erg heet.

‘Vanessa! Wat doe je? Dit hoort niet,’ roep ik uit.

‘Hoezo? Vind je me niet mooi?’ vraagt ze met een geacteerde pruillip.

‘J… jawel, maar wat ben je van plan?’ stamel ik.

Ze spreidt haar benen en mijn blik gaat als op automatische piloot naar haar strakke slipje waarin de vorm van haar gleuf zich zichtbaar aftekent. Ik voel mijn pik verheugd reageren op dit onverwachte schouwspel.

‘Ik heb zo’n zin in seks,’ fluistert Vanessa opgewonden. ‘En nu Dennis er niet meer is, moet jij me maar uit de nood helpen. Kom, ga naast me op het bed zitten.’

Natuurlijk moet ik dit weigeren. Ze is jong genoeg om mijn dochter te kunnen zijn. Bovendien is ze mijn ondergeschikte, al denk ik niet graag in die termen. Maar hoe vaak krijg ik nog de kans om met zo’n jong geil ding te stoeien? Meer nog, hoe vaak krijg ik nog de kans om überhaupt met iemand seks te hebben?

De laatste keer is alweer vijftien jaar geleden. In deze zelfde kamer. Irène, de schoonmaakster indertijd, lag na een operatie meer dan een maand in het ziekenhuis. Via een interimkantoor vond ik een vervangster, Petra, een vrouw van mijn leeftijd. Niet echt een schoonheid, maar wel flirterig en uiteindelijk belandden we in bed. De avond voor haar laatste werkdag, dus het is bij die ene keer gebleven.

Maar ik ben een twijfelaar. Altijd geweest. Bovendien ook nog een gluurder op de koop toe. Iemand die stiekem toekijkt en derhalve niet zelf in actie schiet, tenzij om te masturberen. Dus nu deze voluptueuze jonge blondine me op minder dan twee meter afstand zwoel aankijkt, voel ik me heel wat minder comfortabel en blijf ik op mijn stoel zitten, hoewel mijn pik smeekt om eruit gelaten te worden.

‘V… Vanessa, je hebt gedronken, je weet niet meer wat je doet,’ zeg ik haar, totaal in de war.

‘Ach James, zoveel heb ik nu ook weer niet achterover geslagen,’ zegt Vanessa lachend. ‘Ik ben lichtjes aangeschoten. Dat is de meest ideale toestand. Je vergeet even je zorgen en bekijkt alles positief. Eventjes toch. Echt dronken worden doe ik nooit meer. Dan doe je inderdaad domme dingen en ben je de volgende dag strontziek. Ik spreek uit ervaring. Maar nu weet precies wat ik doe. En wat ik wil. Ik heb al langer een boontje voor je, weet je.’

Zelf drink ik nooit, heb er nooit behoefte aan gehad. Ik ben een beetje een controlefreak en dat gaat niet samen met het losgooien van alle remmen na het nuttigen van alcoholhoudende drankjes.

‘Toch kraam je onzin uit,’ reageer ik. ‘Met jouw uiterlijk kan je zonder probleem elke bronstige knappe jongeling je bed in lokken. Een oude lul zoals ik heeft je niets te bieden.’

‘Ik wil nu net weten wat jouw lekkere oude lul me te bieden heeft,’ zegt ze hees, terwijl ze haar handen achter haar rug brengt en haar beha losmaakt. Twee grote perfecte borsten springen verend tevoorschijn.

Ik slik. Haar donkere tepels zijn stijf van opwinding. Vanessa kijkt me smachtend aan terwijl ze met haar handen haar borsten masseert, haar benen nog steeds verleidelijk wijd open.

Dan haalt mijn pik het van mijn verstand. Ik sta recht en ga naast haar op het bed zitten. Ze begroet me door me onmiddellijk op de mond te kussen. Ik voel haar warme vochtige tong over mijn lippen glijden en zodra ik mijn mond wat open om naar adem te happen, wrikt ze hem naar binnen. We beginnen hartstochtelijk te tongzoenen. Haar adem ruikt lichtjes naar porto, maar niet overdreven. Ze loog dus niet toen ze beweerde niet te veel gedronken te hebben.

Vanessa woelt met haar handen door mijn dunner wordende haar en wrijft dan krampachtig over mijn rug. Ik volg haar voorbeeld. Wat is haar huid zacht. Mijn handen gaan steeds lager en bewegen over haar onderrug en daarna over haar mooie billen.

‘Oh, James!’ kreunt Vanessa. ‘Ik wil dat je me hard laat klaarkomen.’

‘Wacht even,’ zeg ik en ik maak me van haar los.

‘Heb je er geen zin in?’ vraagt Vanessa met een beteuterd gezicht.

‘Ik ga gewoon even de deur op slot doen, voor alle zekerheid. Het is niet de gewoonte van Luna en Lola dat ze hier langskomen en zeker niet op dit uur. Maar voor alles is het ooit de eerste keer en stel dat dit juist nu is.’

‘Nu je toch rechtstaat,’ zegt Vanessa wanneer ik de deur heb afgesloten, ‘trek dan meteen dat weinig flatteuze uniform uit. Dat je in zoiets de ganse dag wilt rondlopen, gaat er bij mij niet in. Waarom niet gewoon een net pak?’

‘Orders van de baas. Maar vooral respect voor traditie,’ antwoord ik, een beetje geërgerd om haar denigrerende woorden over het prachtige uniform, de trots van elke zichzelf respecterende butler.

Toch begin ik me uit te kleden, vooral omdat mijn stijve pik pijn begint te doen door zolang gekneld te zitten in mijn onderbroek. Vanessa begint over haar slipje heen haar kutje te strelen, terwijl ze mijn weinig professionele striptease gadeslaat. Vooral hoe ik mijn broek uittrek, hinkend op één been en daarbij bijna struikelend, heeft meer weg van een slapstickfilm dan een optreden van de Chippendales, al kan ik natuurlijk niet bogen op een lijf als dat van hen. Maar wanneer mijn pik tevoorschijn springt en fier naar het halfnaakte lichaam van Vanessa wijst, zie ik haar goedkeurend knikken.

‘Die mag er best wezen,’ zegt ze hees. ‘Kom maar snel naar hier, zodat ik wat beter met hem kennis kan maken.’

Ik ga weer naast haar zitten en ze beweegt een hand naar mijn bevrijde paal. Ik ga hier niet liegen en beweren dat mijn pik meer dan twintig centimeter lang is. Hij is van gemiddelde lengte en dikte, maar wel mooi recht. En nu voel ik hem pulseren van opwinding door haar aanrakingen. Terwijl ze liefdevol over mijn schacht en balzak aait, betast ik haar borsten. Ik voel de harde tepels onder mijn vingers en knijp er even in. Ze kreunt zachtjes en haar ademhaling versnelt. Ik buig mijn hoofd en begin aan een tepel te zuigen, terwijl ik met mijn hand de andere borst masseer.

‘Oh, ja, dat voelt heerlijk!’ fluistert Vanessa. Ze heeft mijn pik nu stevig beetgepakt en begint me langzaam af te rukken.

‘Ga liggen!’ beveelt ze na een tijdje, terwijl ze plaatsmaakt.

Dan kruipt ze met haar blonde hoofd tussen mijn benen en houdt met een hand mijn pik recht. Speels likt ze enkele keren aan de eikel, maar dan verdwijnt mijn ganse paal in haar warme mond. Ze begint me zacht spinnend te pijpen, terwijl ze in mijn ballen knijpt. Wat een zalig gevoel. Ik kijk bewonderend toe hoe haar hoofd op en neer gaat, mijn pik steeds dieper opslokkend.

Wat heeft Dennis bezield om haar te dumpen? Denkt hij iemand beter te vinden? Qua uiterlijk en, moet ik nu ook erkennen, orale vaardigheden, zal dit toch moeilijk worden. Ze lijkt me ook heel lief te zijn, maar misschien is ze wel een serpent als je haar beter leert kennen. Hoe het ook zij, had Dennis haar niet verlaten, dan lag ze nu niet hier in mijn bed met haar sensuele lippen rond mijn pik gewikkeld. Dus bedankt, domme jongen!

Vanessa steekt mijn paal zo diep in haar keel dat haar kin op mijn ballen leunt. Wanneer ze hem er weer uit haalt, glimt mijn pik van de dikke slierten speeksel. Dit spelletje herhaalt ze nog enkele keren, steeds luid naar adem happend wanneer ze weer boven water komt. Ik vraag haar even te stoppen, want ik vrees dat ik binnen de kortste keren ga klaarkomen.

We wisselen van plaats en nu lig ik tussen haar mooie slanke benen. Ik streel de binnenkant van haar zachte dijen, steeds hoger, tot aan haar slipje dat ze nog draagt, maar waarin ik een kleine vochtplek zie. Ik plaag haar nog even door haar kut te negeren, en haar bovenbenen en haar buik te kussen. Maar ze is ongeduldig en duwt haar bekken omhoog zodat haar kruis tegen mijn mond komt. Ik snuif de scherpe geur van haar geslacht op.

‘Oh, James, lik me! Steek je tong diep in mijn kut!’ smeekt ze.

Ik haal mijn tong even over de natte plek op haar slipje, dat ik daarna naar beneden trek. Dan bewonder ik ademloos haar smachtende kut die ze helemaal kaal heeft geschoren. Haar klitje steekt fier haar hoofdje naar voren en ik geef er een likje aan. Ik zie een siddering door het lichaam van de kermende en zwaar ademende Vanessa gaan. Ze heeft beide handen op haar deinende borsten gelegd en begint er in te kneden. Ik lik steeds enthousiaster haar klit en haar zachte schaamlippen.

Dan steek ik mijn tong diep in haar hete roze grotje. Slurpend doe ik me te goed aan haar rijkelijk stromende sappen. Mijn tong concentreert zich daarna weer op haar klit en ik steek een vinger diep in haar kut, al snel gevolgd door een tweede. Steeds harder begin ik haar te vingeren, tot Vanessa luid kermend klaarkomt, me bijna versmachtend omdat ze in extase haar dijen fors tegen mijn hoofd drukt.

‘Oh, James, hier was ik aan toe,’ hijgt ze nog na. ‘Dat was geweldig! Kom, neuk me! Ik wil je pik diep in me voelen.’

‘Euh, er is een klein probleem,’ schiet me plots te binnen. ‘Ik heb geen condooms.’

‘Geeft toch niet. Ik neem de pil, en je hoeft ook niet alles in me te spuiten,’ reageert ze.

‘Maar we kunnen elkaar ziektes…,’ begin ik.

‘Ik denk niet we ons daar zorgen over hoeven te maken. Je neukt er niet bepaald op los, om het zacht uit te drukken. En ik was trouw aan die dwaze Dennis,’ antwoordt ze. ‘Neuk me nu gewoon maar.’

Ik ben te opgewonden om nog iets tegen te werpen en ga op haar liggen. Ik kus haar nog even op haar mond en dirigeer dan met één hand mijn pik naar haar spleetje. Het gevoel is overweldigend. De vochtige verzengende vagina verwelkomt mijn roede als een oude vriend. Ik begin haar kreunend te neuken, steeds sneller en harder. Waarom was dit alweer vijftien jaar geleden? Waarom kan ik dit niet elke dag doen? Zonder naar de hoeren te gaan, bedoel ik. Maar misschien geniet ik er nu des te meer van omdat het zo uitzonderlijk is. En dan niet eens bij de eerste de beste vrouw, maar met een hete jonge stoeipoes.

Terwijl ik mijn pik in haar ram, houdt me Vanessa me stevig vast. Ik voel haar nagels zich in mijn bezwete rug vastzetten. De piepende vering van mijn oude bed maakt kabaal als een uitvoering van een avant-gardewerkstuk van een hedendaags componist. Vanessa ademt luid en snel.

‘Oh ja! Neuk me, stoute butler! Dieper! Sneller!’

Dan hoor en voel ik haar voor de tweede keer kermend klaarkomen. Ik laat haar even op adem komen, met mijn pik diep in haar kletsnatte kut begraven.

‘James, je bent geweldig! Veel beter dan Dennis, moet ik toegeven,’ zegt ze hees.

Ik aanvaard blij dit compliment. Blijkbaar ben ik een natuurtalent. En hopelijk betekent dit dat we dit in de toekomst nog kunnen herhalen.

Ik begin mijn bekken weer te bewegen. Mijn pik maakt soppende geluiden in haar overstroomde spelonk. En dan voel ik mijn orgasme naderen. Mijn paal lijkt nog harder te worden en begint te verkrampen.

‘Oh, Vanessa, ik ga klaarkomen!’ roep ik uit.

‘Sta snel recht,’ antwoordt ze.

Ik haal mijn kloppende pik uit haar warme schoot en ga op de vloer naast het beproefde bed staan en in een wip zit Vanessa op haar knieën voor me, hunkerend naar mijn zaad.

Ze pijpt me nog even, maar na enkele halen houd ik het niet meer. Ik neem mijn pulserende pik in mijn hand, ruk er nog enkele keren aan en spuit dan kermende een niet te stoppen serie stralen sperma op haar gezicht en in haar mond. Ik heb altijd al een grote zaadproductie gehad en Vanessa is duidelijk aangenaam verrast door de hoeveelheid warm sperma dat nu van haar verhitte gezicht glijdt. Ze neemt mijn nog druipende, maar alweer krimpende pik in haar mond en zuigt er de laatste druppels uit. Dan gaat ze weer op bed zitten. Ik vergezel haar.

‘Dit had ik nu eens echt nodig,’ zegt ze, me lief aankijkend met haar besmeurde gezichtje. ‘En eerlijk, het was beter dan ik eigenlijk had verwacht.’

‘Volgens mij is dit niet echt gebeurd, en heb ik dit gewoon allemaal gedroomd,’ antwoord ik. Ze lacht.

‘Zullen je ouders niet ongerust zijn dat je zo lang wegblijft?’ vraag ik haar.

‘Nee, ik had hen voor ik aan de porto begon een berichtje gestuurd dat het wat later werd. Mag ik hier nog snel even een douche nemen? Dan fiets ik daarna naar huis.’

‘Geen probleem. Ik breng je wel met de auto. Op voorwaarde dat we samen douchen,’ zeg ik.

Ze giechelt. We hebben geen seks meer, maar als dessert mag ik wel nog haar romige borsten inzepen. In de auto zeggen we niets meer. Voor ze uitstapt, kust ze me nog snel op de mond.

‘Tot overmorgen! Want morgen is het mijn vrije dag. En nog eens bedankt!’ zegt ze.

‘Jij ook. Welterusten, meisje!’

Naar deel 2…