Kittenclub (1 – 3)

(c) 2020-2021, door P.D. Vile

Het totale verhaal bestaat uit zeven hoofdstukken en een epiloog. Dit zijn de eerste drie hoofdstukken. Het vervolg vind je hier!

1. Dylan ontmoet de meiden

Dylan de Vries had zich net met zijn favoriete game achter de laptop geïnstalleerd toen de bel ging. Vreemd. Hij verwachtte geen bezoek. Hij had niks besteld. Wie kon het zijn?
“Bij God,” mompelde hij bij zichzelf terwijl hij opstond en naar de deur liep, “ik zweer, als het weer die Jehova’s zijn, dan …”

Maar toen hij de deur opende zag hij zijn buren. Een vriendelijk stel. De man heette Hercule, wist Dylan; geboren in Frankrijk, maar naar Nederland verhuisd om te trouwen met zijn vrouw, Rita. Beide stonden nu op de stoep bij Dylan, een warme, vriendelijke glimlach op hun gezichten.

“Hallo, Hercule! Hoi, Rita! Alles goed?”
“Zeker, Dylan. En excuses voor de onverwachte storing, maar we hebben een klein probleempje en we hoopten dat jij misschien zou kunnen helpen?”
“Tja, dat hangt ervan af. Wat is het probleem?”
“Wij hebben vanavond een diner. Super belangrijk voor mijn baan. En nu belt net tien minuten geleden onze vaste oppas af. We hebben nog een paar anderen gebeld, maar niemand kan op zo korte termijn komen. Dus daarom wilden we vragen, …”

Na Dylans verhuizing, een jaar geleden, was hij even langs de buren gelopen om kennis te maken. Hij wist dus dat ze één kind hadden, een dochter. Loes. Ze was toen een jaar of tien, meende hij zich te herinneren. Intussen dus elf.
“Dus jullie willen dat Loes bij mij komt? Ik help jullie graag, maar ik heb hier in huis echt niks om een kind bezig te houden.”
“Eigenlijk wilden we vragen of jij vanavond in ons huis kan zijn. Loes zit ’s avonds altijd op haar kamer, huiswerk te maken of te skypen met haar vriendinnen, dus je hebt er geen omkijken naar. Maar het is voor ons fijn te weten dat er iemand in huis is. Je weet wel, voor het geval dat. Ik snap dat ik best veel vraag, maar …”
Opnieuw viel Dylan Hercule in de rede.
“Hercule, Rita, dat is echt geen probleem. Ik was sowieso van plan de rest van de dag lekker te relaxen, of ik dat op mijn bank doe of die van jullie maakt me echt niet uit. Ik ruim hier even het een en ander op en dan zien jullie me zo verschijnen.”

Hij wilde de deur al sluiten, maar nu onderbrak Rita hem.
“Nog één ding, Dylan. Ze had een afspraak met een vriendinnetje. Onze vaste oppas vind dat altijd fijn, omdat zij dan gewoon TV kan kijken terwijl de meiden zichzelf bezig houden. Maar als jij het vervelend vindt om opeens voor twee kinderen verantwoordelijk te zijn, dan brengen we haar nog wel even thuis.”
“Hoeft niet, Rita. Ik snap jullie oppas. Als Loes alleen is gaat ze zich misschien vervelen en dan moet ik opeens bedenken wat za kan doen. Laat haar maar lekker met die vriendin op haar kamer zitten, dan is ze gewoon de hele avond bezig en heeft ze waarschijnlijk niet eens in de gaten dat ik er ben!”
“Je hebt werkelijk geen idee hoeveel dit voor ons betekent, Dylan. Als ik ooit iets terug kan doen?”
“Ne rien,” antwoordde Dylan in zijn beste Frans, “het is voor mij een kleine moeite. Ik zou wel een hele slechte buur zijn als ik jullie niet zou helpen!”

Enkele minuten later stond Dylan bij zijn buren op de stoep, met in zijn rugzak alles wat hij nodig had voor een avondje ontspannen: zijn laptop, zijn e-reader, zijn telefoon, en zijn universele laadkabel.
Rita deed de deur voor hem open.
“Ah, daar ben je. Ik zal de meiden even roepen, dan kunnen jullie kennismaken.”
Ze draaide haar hoofd richting de trap.
“Loes! Birgit!”

Boven ging een deur open en toen kwamen twee meisjes de trap af rennen. Dylan herkende Loes van hun kennismaking vorig jaar. Nog steeds dezelfde natuurlijke schoonheid: lange blonde haren, sprankelend blauwe ogen, en een perfect gladde licht gebruinde huid. Dylan zag dat haar benen zich begonnen te ontwikkelen; bij hun vorige ontmoeting waren ze nog wat mager en sprietig, maar intussen namen ze al meer vorm aan. Loes droeg een witte korte broek die genoeg van haar benen onbedekt liet dat Dylan nu al zag dat die benen over een paar jaar veel mannelijke aandacht zouden krijgen.
Ook haar bovenlijf leek in ontwikkeling. Loes’ gele topje zat strak genoeg dat de contouren van haar beginnende rechterborstje duidelijk te zien was. Aan de linkerkant was haar knopje niet te zien, omdat er een button voor zat. Een zo te zien met de hand getekende kat, en daarover heen in fel geel en rood de letters K en C.

Het andere meisje, dat dus blijkbaar Birgit heette, moest haar vriendin wel zijn. De melkchocoladekleur van haar huid verraadde een gemengde afkomst. Haar gezicht, ronder dan dat van Loes, had een grote stompe neus, twee diepbruine ogen, weelderige lippen en felroze geverfd krullend haar. Ze droeg een wijd vallend T-shirt met een prinsessen-opdruk, met daarop eenzelfde button gespeld als haar vriendin. Daaronder droeg ze een zwarte rok, tot niet onder de knieën. De onder haar rok zichtbare kuiten waren goed gespierd; Birgit was duidelijk actief in één of andere sportclub.

“Loes, dit is Dylan, onze buurman. Je hebt hem vorig jaar ontmoet toen hij hier kwam wonen, weet je nog?”
Loes reageerde met een nauwelijks hoorbare zucht en een overdreven rol van haar ogen.
“Ja, mam! Natuurlijk weet ik het nog. Ik ben geen zes meer!”
“Dylan,” vervolgde Rita, zonder merkbaar te reageren op het gedrag van haar dochter, “dit is Loes. Ze ziet er zo’n beetje hetzelfde uit als vorig jaar, maar zoals je merkt, is het duiveltje genaamd puberteit in haar ontwaakt. Ik hoop niet dat je nu van gedachten verandert?”
Dylan glimlachte en schudde zijn hoofd.
“Geen zorgen, Rita. Ik zei dat ik ze in de gaten zal houden, en ik kom mijn beloftes altijd na!”
“Maahhhaaammmm!! Ik héb toch al gezegd dat we geen babysitter nodig hebben!”
“Natuurlijk niet, lieverd. Je bent geen baby. En Dylan is geen babysitter. Birgit en jij kunnen gewoon in je kamer blijven en samen spelen. Dylan blijft hier beneden, en als er niks raars gebeurd zal hij jullie helemaal niet lastig vallen. Jij vindt het misschien niet nodig, maar het is voor papa en mij prettig te weten dat er iemand is, oké?”
“Oké dan,” zei Loes terwijl ze berustend haar schouders ophaalde.
Daarna knikte ze beleefd naar Dylan: “Goede avond, mijnheer de Vries.”
“Hallo, mejuffrouw Travere,” antwoordde Dylan glimlachend, “want dat is hoe ik jou ga noemen als je niet heel gauw stopt met die onzin en me gewoon Dylan noemt, zoals ik je vorig jaar al vroeg.”

Dylan richtte zijn aandacht op het andere meisje.
“Jij moet Birgit zijn, als ik het goed gehoord heb. Ik ben dus Dylan. Fijn je te ontmoeten. Zoals je hebt gehoord zit ik dus vanavond hier beneden, tenzij jullie me nodig hebben. Maar ik weet zeker dat jullie je wel zullen redden!”
Hij stak zijn hand uit en wachtte af. Na een korte aarzeling pakte Birgit zijn hand aan.
“Fijn u te ontmoeten meneer … ik bedoel Dylan. Bedankt dat je er bent. Als Loes’ ouders niemand hadden gevonden, hadden ze haar meegenomen naar het diner en mij naar huis gebracht. Dus je doet ons echt een plezier.”
Dylan glimlachte terug.
“Nou, ik zit straks gewoon op de bank naar voetbal te kijken en drink Hercule’s bier. Terwijl ik anders op mijn eigen bank voetbal zou kijken met mijn eigen bier. Hercule’s bier kost mij niets, dus ik doe ook mezelf een plezier.”
Birgit lachte een ongemakkelijke meisjesachtige lach, die ze haastig onderdrukte toen Loes haar een vuile blik toewierp, als herinnering dat ze nu te oud waren om te lachen om grappen van volwassenen.

Op dat moment kwam Hercule binnen.
“Ben je er klaar voor, schat? We moeten echt weg. Oh, hoi Dylan! Nogmaals bedankt!”
En zonder op antwoord te wachten liep hij naar buiten. Hij liet de voordeur wijd open, een duidelijke hint voor zijn vrouw.
Rita bukte zich snel om Loes nog een kus te geven.
“Oké, Loes. Wees lief, maak geen scène, en doe wat Dylan zegt, oké? Bedankt! Ga nu maar met Birgit naar je kamer gaan voor die … wat is het ook weer, kattenclub of zo?”
“Maahhaam, hoe vaak moet ik het nog zeggen. Het is Kittenclub. Niet katten…”
Maar Rita had de deur al achter zich dicht getrokken.

2. Binnen zonder kloppen

Dylan draaide zich om en wilde de meiden vragen wat hun “kittenclub” precies was. Gewoon om het ijs te breken. Maar het was al te laat, de meiden waren alweer boven aan de trap. Heel even zag hij een glimp van Birgits roze ondergoed onder haar rok, en toen waren de meiden niet meer te zien.
En daarna hoorde hij een deur dichtvallen.

Hij bleef nog even staan luisteren naar de geluiden van boven. Door de dichte deur hoorde hij gedempt gegiechel en geklets. Blijkbaar waren de meiden alweer druk met hun normale bezigheden en maakten ze zich niet meer druk over wie er wel of niet beneden was.
Dylan glimlachte, liep naar de keuken om een koud biertje te pakken en plofte toen in Hercule’s makkelijke stoel. Net op tijd voor het voetbal.

Dylan wist dat de meiden oud genoeg waren om naar hem toe te komen als ze iets nodig hadden, dus genoot hij gewoon van de wedstrijd en zijn bier. Tijdens de rust, op weg naar de wc, bleef hij even onder aan de trap staan luisteren. Stilte. Toen wat gegiechel, en nog een nog iets hogere giechel als reactie, en dan weer stilte. Goed, concludeerde hij, alles is in orde.
Hij ledigde zijn blaas, pakte een vers biertje en ging weer naar de kamer. De tweede helft stond op het punt te beginnen, dus hij ging er lekker voor zitten.

Tegen het einde van de wedstrijd sloeg Dylans stemming om. Zijn team was al sinds het begin van de eerste helft op voorsprong en had die de hele wedstrijd weten te verdedigen. Totdat, tien minuten voor tijd, de scheids een totaal onterechte rode kaart uitdeelde en ook nog eens een strafschop gaf. De penalty bracht het andere team gelijk, en met een man meer wisten ze in blessuretijd alsnog het winnende doelpunt in te schieten.
Dylan zette de TV uit en zat stil op de bank, broedend naar het zwarte scherm te staren. Tot hij uiteindelijk bedacht dat er maar één goede reactie was op dit onrecht: nog een derde flesje uit Hercule’s goed gevulde koelkast.

Nadat Dylan zijn blaas weer had geleegd liep hij opnieuw van de wc naar de keuken. En net op dat moment hoorde hij een onverwacht geluid van boven. Een geluid waardoor hij de hele wedstrijd in één keer vergat. Hij hoorde de meiden, maar wat hij hoorde was geen praten, en ook geen giechelen. Wat hij hoorde klonk alsof iemand kreunde. Had één van de meisjes pijn? Was er iets gebeurd? Verdomme, hadden ze hem misschien al geroepen, en hij had het niet gehoord omdat hij de tv te hard had staan? Of … of hoorde hij het gewoon verkeerd en was er niks aan de hand?
Maar toen hoorde hij het weer, en nu was hij er echt zeker van dat minstens één van de meiden luidkeels kermde.

Overmand door bezorgdheid, en een vleugje schuldbesef omdat hij niet al eerder was gaan kijken, rende hij de trap op, sneller dan hij voor mogelijk had gehouden. Hij vloog door de gang, tot aan een roze geverfde deur met daarop een grote letter L in witte glitterverf. Dat moest de kamer van Loes zijn.
Zonder aarzelen rukte de deur open, stapte naar binnen … en verstijfde. Wat hij zag, waren geen kinderen die pijn hadden. Wat hij zag was zó onverwacht, zó ver buiten het normale, dat hij het alleen maar stil kon staan kijken, zonder zelfs maar te kunnen verwerken wat hij zag.

Loes lag op haar rug op een kleed. Naakt. Haar voeten naar de deur gericht, haar hoofd van hem af gekeerd. Ze had haar ogen gesloten, en haar gezicht verkrampte in een emotie die duidelijk intens was, en even duidelijk allesbehalve pijn. Haar rug was gekromd, waardoor ze haar borst omhoog duwde, waardoor duidelijk haar twee kleine, druifgrote borstknopjes zichtbaar waren, bekroond door hard overeind staande tepeltjes.
Ze had haar benen gespreid, obsceen wijd open. En de enige reden waarom Dylan niet werd getrakteerd op een direct uitzicht op haar minderjarige kutje was dat het er een hoofd voor zat.
Birgits hoofd.

Birgit zat op haar knieën, tussen Loes’ benen. Ze had haar hoofd voorover gebogen en hoewel Dylan het niet kon zien was het duidelijk dat ze haar lippen vol op het poesje van haar jonge vriendin had. En ook zij was helemaal bloot. Terwijl Dylan daar stond kon hij niet anders dan de prachtige vorm van haar billen bewonderen. Maar ook het gerimpelde gaatje van haar anus ertussen, en daaronder haar minderjarige spleetje, glinsterend van het vocht. Birgit wreef met één van haar vingers over haar clitoris, waardoor Dylan deze niet kon zien.

De tijd leek te bevriezen. Dylan kon later absoluut niet zeggen hoeveel tijd er werkelijk verstreek. Waarschijnlijk minder dan een seconde, maar het voelde als minuten. Het beeld van die twee onschuldige jonge meisjes, midden in een stomende, minderjarige lesbische seksscène, stond voor altijd in zijn geheugen gegrift. Hij wist dat hij de aanblik van Birgits jonge kontje nooit zou kunnen vergeten. Noch dat van Loes’ groeiende knopjes, die meebewogen met haar lichaam dat beefde en trilde van plezier. En ook niet van de glanzende druppel kleine-meisjes-sap die langzaam langs Birgits gladde dij naar beneden liep.

En toen kromde Loes haar rug nog verder. Haar ogen waren nog steeds dicht, ze had duidelijk geen idee van de onverwachte gast in haar kamer. Een luide kreun ontsnapte haar mond.
En net op dat moment keek Birgit op, gealarmeerd door het geluid achter haar. Ze draaide haar hoofd om en sloeg toen met een luide “SHIT!” haar beide handen voor haar mond.

Dylan ontwaakte uit zijn verstijving. Hij stapte snel naar achteren en sloeg de deur dicht, maar niet nadat hij, doordat Birgit haar hoofd bewoog, toch nog even Loes’ minderjarige kutje zag, druipend van haar sapjes en van Birgits speeksel. De aanblik van haar gladde haarloze vulva, haar enigszins wijkende schaamlipjes en het zo uitnodigende gaatje ertussen in voegde zich direct bij zijn verzameling levenslange herinneringen.

Dylan riep in paniek door de dichte deur: “Het spijt me, meiden! Sorry, ik had moeten kloppen. Ik … ik hoorde kreunen en ik dacht dat iemand pijn had. Ik wist niet dat jullie … Het spijt me!”
Het bleef een tijd stil. Toen hoorde hij Loes’ stem, met angstige ondertoon: “Krijgen we nu straf, Dylan? Ga je dit aan papa en mama vertellen?”

Die vraag overviel Dylan. Hij was nog compleet in de war. Deels geschokt, deels opgewonden door de aanblik van de twee jonge, blote, vrijende meisjes. Deels beschaamd omdat hij de meiden had gestoord. En eigenlijk ook bang om te worden beschuldigd van … nou ja, iets, wat dan ook al wist hij niet precies wat. Wat als de meiden later rondbazuinen dat hij expres naar ze toe was geslopen? Dat hij had zitten gluren?
Hij had nog geen moment vanuit de kant van de meiden naar de situatie gekeken. Tot Loes die vraag stelde. Opeens realiseerde hij zich dat hij ze niet alleen had onderbroken in hun liefdesspel, dat hij ze niet alleen in verlegenheid had gebracht, maar dat ze ook bang waren. Bang dat hij hun relatie, die waarschijnlijk geheim was, aan hun ouders zou onthullen.

Sommige ouders, realiseerde Dylan zich, praten niet over seks met hun kinderen. Ze maken zich ervan af door te zeggen dat ze nog te jong zijn, dat het later wel komt. En sommige volwassenen hebben een probleem met homoseksualiteit. Goede kans dat deze meisjes bang zijn gestraft te worden. En misschien zelfs dat ze elkaar nooit meer mogen zien.
Dylan wist dat hij snel antwoord moest geven. Maar wat moest hij antwoorden? Moest hij Hercule en Rita vertellen wat hij had gezien, of kon hij hun geheim bewaren? Was dit gewoon een onschuldig experiment van jonge pre-pubers? Een diepe, misschien wat vroege kalverliefde? Of was dit toch een teken van misbruik van één van de meiden? Een teken waar iemand iets mee moest, om erger te voorkomen?
Hij moest antwoorden vinden. Of hij wilde of niet, hij was nu de verantwoordelijke volwassene. Het was nu zijn taak om erachter te komen of dit onschuldig was of niet.

“We moeten eerst praten,” zei Dylan door de dichte deur, “ik ga weer naar de woonkamer. Kleed jullie alsjeblieft aan en kom dan ook beneden. Ik heb vragen. Ik wil antwoorden voordat ik weet wat ik moet doen. Is dat oké?”
Dylan hoopte dat zijn stem zo oprecht klonk als hij het bedoelde. Hij meende echt wat hij zei. Hij wilde het juiste doen en had echt eerst meer informatie nodig.
Na een korte tijd waarin Dylan aannam dat de meisjes blikken uitwisselden, hoorde hij Birgit antwoorden: “Oké. We komen zo beneden.”

Terwijl Dylan de trap afliep zag hij in gedachten weer de scène van zonet voor zich. Birgits zo schattig uitziende blote kont, bijna uitnodigend naar hem toegedraaid terwijl ze fanatiek het gladde kutje van Loes aan het likken was. De schokkende bewegingen van Loes’ lijfje, het trillen van haar kleine borstjes, zo kort voor haar orgasme.
Hij wilde de meiden niet op die manier voor zich zien. Maar de herinnering had zich in zijn brein geprent en wilde niet meer weggaan. Erger nog, Dylan merkte nu zelfs dat hij lichamelijk opgewonden begon te raken.
Dat derde biertje zou niet helpen. Dylan zette het flesje terug in de koelkast en schonk zichzelf in plaats daarvan een bijzonder ruim glas whisky in. Hij dronk het hele glas in één teug leeg, vulde het opnieuw, en nam het mee naar de kamer.

Kort daarna kwamen de meiden binnen. Ze droegen weer dezelfde kleren als eerst. Afgezien van hun verwarde haren was op geen enkele manier te zien dat ze zo kort geleden nog hevig hadden liggen seksen. Alhoewel Dylan, toen ze wat dichterbij kwamen, niet zeker wist of hij nog een vleugje seks rook, of zich dat alleen maar inbeeldde.

Het lukte hem nog steeds niet te vergeten wat hij had gezien. Loes’ topje spande nog steeds net zo strak om de contouren van haar ontluikende knopjes, maar Dylans hersenen vervingen moeiteloos de gele stof door het kleurverschil van haar bikinilijn, de exacte vorm van haar heuveltjes, de diepere rode kleur van haar jonge tepelhofjes, en de puntjes van haar tepeltjes. Birgits benen waren niets veranderd, maar in Dylans hoofd zag hij de rest van de vorm, de gladde huid, haar stevige dijen, uitmondend in die twee zo perfect ronde billen met daartussen dat gaatje en daaronder haar spleetje, de glinstering van de vloeistof op haar meest intieme plekje.

Geërgerd schudde Dylan zijn hoofd in een poging om die ongewenste beelden van zich af te schudden. Hij dwong zichzelf te focussen op de gezichten van de meiden die tegenover hem op de bank gingen zitten. En wat hij zag was angst. Deze meiden, deze kleine meisjes, waren bang, erg bang. En ook al was Dylan geen vader, het zien van twee jonge meisjes die zo duidelijk bang waren, wekte toch een soort ouderinstinct. Hij wilde opeens nog maar één ding, hun angst wegnemen, de wereld weer voor ze in orde maken. Maar hij moest ook verantwoordelijk zijn. En dus moest hij eerst vragen stellen.

“Oké, ontspan je,” begon Dylan in een poging de meiden op hun gemak te stellen, “relax meiden. Jullie zitten niet in de problemen. In elk geval nog niet, en waarschijnlijk helemaal niet. Maar dan moeten jullie wel mijn vragen beantwoorden. Volledig, en eerlijk. Ik beloof dat ik niet zal oordelen. Ik zal niet boos op jullie worden, althans niet als jullie eerlijk zijn. Misschien moet ik dit aan jullie ouders vertellen, maar ik hoop van niet. Alleen … als jullie liegen, dan zal ik het ze zeker vertellen. Als jullie niet alles vertellen, dan zal ik het ze vertellen. Maar als jullie eerlijk zijn, dan komt het waarschijnlijk wel goed.”
“Waarschijnlijk?” vroeg Birgit, die een opening zag om te onderhandelen, “kan je niet nu al beloven dat je ons geheim bewaart als wij echt eerlijk zijn?”
Dylan schudde zijn hoofd en trok een bedroefde blik.
“Het spijt me, maar nee, dat kan ik echt niet beloven. Als ik merk dat iemand in gevaar is, of dat iemand slechte dingen doet, dan moet ik het wel vertellen. Dan nog zal ik proberen het te vertellen op een manier die voor jullie het beste uitkomt, dat beloof ik wel. Ik zal niet meer vertellen dan wat nodig is. Maar ik kan niet nu al beloven sowieso niks te vertellen, als ik nog niet eens weet wat er precies aan de hand is.”
Birgit knikte. Haar gezicht toonde teleurstelling, maar ook begrip. Loes knikte ook.
“Oké, Dylan. Jij hebt vragen? Stel ze. Begin maar, en wij zullen eerlijk antwoorden. Toch, Birgit?”
“Zeker!”

Dylan haalde diep adem en nam een aandachtige slok whisky. Hij betrapte zichzelf erop dat hij naar Birgits T-shirt staarde en zich afvroeg of zich daaronder al iets aan het ontwikkelen was. Wat hun vorm en grootte zou zijn. Snel dwong hij zich weer op de gezichten van de meiden te focussen.
“Oké. Ik zal niet vragen wat jullie deden, dat was wel duidelijk. En allereerst wil ik zeggen dat ik er geen enkel probleem mee heb dat jullie lesbisch zijn. Daar is niks mis mee.”
Loes deed haar mond open om iets te zeggen, maar Dylan stak zijn hand op om haar te stoppen. Hij moest zijn gedachten afmaken voordat hij, alweer, de draad kwijtraakte.

“Maar wat me wel verbaast is jullie leeftijd. Ik weet heus wel dat kinderen op jullie leeftijd nieuwsgierig kunnen worden. Ik snap het als jullie wat experimenteren. Ook daar heb ik geen problemen mee.”
Hij overwoog even om zijn eigen speelse experimenten met een paar klasgenoten, nu alweer lang geleden, te noemen, maar besloot zich te blijven concentreren op het hier en nu.
“Maar wat ik zag, was niet alleen experimenteren. Dit was duidelijk niet jullie eerste keer, en ook niet de tweede of derde. Dit was geen experimenteren, jullie gingen er vol voor. En dát verbaast me voor kinderen van jullie leeftijd. Dat is wat mij zorgen baart. Dus mijn eerste vraag is: Hoe is dit begonnen? Wanneer en hoe zijn jullie begonnen met elkaar te vrijen?”

Er volgde een korte, ongemakkelijke stilte. Toen besefte Dylan dat hij nog steeds zijn hand gebiedend in de lucht had, dus liet hij hem zakken en knikte bemoedigend naar de meisjes. Ze wisselden een snelle blik, waarna Loes reageerde.
“Ten eerste, ik ben niet lesbisch. Denk ik. Misschien bi. Maar bovenal gewoon … geil, denk ik?”
Dylan deed zijn mond open, maar nu hief Loes haar hand op, met dezelfde gebiedende gebaar dat hij zelf eerder had gebruikt. En dus zweeg hij en luisterde terwijl zij begon te vertellen.

3. Loes’ verhaal

Goed. Mijn verhaal begint iets meer dan een jaar geleden. Op mijn tiende verjaardag. Ik had een groot feest en toen ging iedereen naar huis, maar Birgit mocht blijven logeren. En papa en mama hadden spelletjes voor mijn feest bedacht, en één daarvan was doen durf of waarheid. Met gekke opdrachten, zoals blaffen als een hond of drinken uit de glazen van de andere meiden. En rare vragen over de jongens in onze klas, en wie we wel eens zouden willen kussen. Ja, duh! Alsof we daar eerlijk antwoord op zouden geven met papa en mama het erbij! Maar verder was dat toch best een leuk spelletje.
Dus toen Birgit en ik in bed lagen, speelden we nog even verder. Alleen wij twee, zodat we nu wel eerlijk konden antwoorden over jongens en zoenen en zo.

En dus vroeg ik Birgit op wie ze verliefd was, al wist ik dat eigenlijk al wel. Maar toen vroeg Birgit aan mij of ik met mezelf speelde, en ik snapte niet wat ze bedoelde. En dus legde ze het uit. En ze zei dat het leuk was en dat ik het ook eens moest proberen en dat ze het zelf de hele tijd deed. En dat ik, als ik haar niet geloofde, ik haar maar gewoon een doen moest geven om het te laten zien.

Dus dat deed ik. En toen tilde ze haar nachtjapon op en deed haar slipje uit. En ze liet zien hoe een meisje er daar beneden uitziet. Wat daar allemaal zit. En waar je kan wrijven voor een fijn gevoel. En toen deed ze het voor, en ze keek blij en zei dat het fijn was. En toen gaf ze daarna mij een durf om het ook te doen en ik wilde niet nee zeggen dus ik probeerde het. En Birgit keek hoe ik het deed. En vertelde hoe ik het nog beter kon laten voelen.

En vanaf toen was ik best wel verslaafd.

Loes zweeg even. Dylan moest vechten om niet in gedachten voor zich te zien hoe dat eruit moest hebben gezien, die twee meiden in hun bedjes, die elkaar leerden masturberen. Ze hadden vast hun benen wijd open gespreid. Ze drukten met hun vingers tegen hun kleine knopjes. Misschien duwden ze zelfs hun vingertoppen een stukje naar binnen, in de stevige omhelzing van hun strakke, maagdelijke schaamlipjes.
Hij nam snel nog een slok en probeerde zijn fantasieën te verjagen door zich te concentreren op het hier en nu, op de gezichten van de schattige kleine meisjes. Op de vragen die hij nog steeds had.
“Oké. Dus je begon te masturberen … dat is het volwassen woord voor met jezelf spelen. Je begon met jezelf te spelen toen je tien werd. Geleerd van Birgit. Dat is … jong, denk ik, en ik heb straks ook zeker vragen voor Birgit. Maar eerst wil ik weten wat er daarna gebeurde. Want nu was je niet alleen met jezelf aan het spelen.”

Loes zuchtte.
“Klopt. Dus daarna …” ze aarzelde. Wachtte. Keek Birgit aan, duidelijk steun zoekend. Birgit leek ook te twijfelen.
“Het spijt me,” flapte Loes toen uit, “maar ik kan het niet vertellen. Het is geheim. Echt supergeheim.”

Dylan zuchtte. Het wilde deze bange meisjes niet dwingen hun geheimen prijs te geven. Maar hij moest wel. Hij moest echt zeker weten dat dit onschuldig was, dat er niemand gedwongen werd. Als beide kinderen dit zelf willen, dacht hij bij zichzelf, dan kon het hem niet schelen wat er letterlijk in de wet staat. De bedoeling van de wet was om kinderen te beschermen tegen gedwongen seks. Hij had intussen echt wel het gevoel dat hier geen sprake was van dwang. Maar hij voelde zich verantwoordelijk om er echt zéker van te zijn. Hij móest alle details weten.
“Sorry, Loes. De volledige waarheid, is wat ik vroeg. Ik beloof je, als iets geheim is dan hou ik het ook geheim, tenzij ik echt geen andere keuze heb dan het te vertellen. Als niemand iets verkeerds heeft gedaan, als niemand in gevaar is, dan bewaar ik je geheim. Erewoord. Maar je móet het me vertellen.”
Loes keek weer hulpzoekend opzij. Uiteindelijk gaf Birgit, aarzelend, een goedkeurend knikje. Dat was kennelijk alles wat Loes nodig had.

Oké dan. Zoals ik al zei, ik was verslaafd. Vanaf toen speelde ik echt iedere nacht met mezelf. En soms ook overdag. Birgit had me gewaarschuwd om het alleen te doen als ik alleen ben. Dus ik deed het als ik alleen was. Altijd als ik alleen was. Het voelde té goed om het niet te doen. En toen had ik later weer een logeerpartijtje bij Birgit, en dat was leuk, maar ik was de hele dag nooit alleen. En ook ’s nachts niet, ik sliep bij haar op de kamer. Dus die avond in bed vroeg ik haar of ze het erg vond als ik met mezelf speelde, omdat ik het zo fijn vond en er al de hele dag zin had en echt niet meer kon wachten.

En toen zei Birgit dat ik wel met mezelf mocht spelen als alleen zij erbij was. Zij wist het toch al dus voor haar hoefde ik het niet geheim te houden. En ze zei dat het zelfs nog leuker zou zijn omdat zij het ook wilde doen. Dus we zouden het samen doen, tegelijk. En toen ging ik wrijven en ik zag dat Birgit naar me keek! En ze zei dat ik ook naar haar moest kijken! Dat was eerst echt raar. Maar toen, toen werd het zelfs nog beter! Het voelde super stout en super goed tegelijk. En ik zag dat zij ook dingen deed die ik zelf nog niet wist. Zoals dat ze het topje van haar vinger in haar gaatje stak, dus dat probeerde ik toen ook, en dat was zó fijn! Ik weet niet hoe lang we samen lagen te wrijven en te spelen, maar uiteindelijk werd ik te moe en viel ik in slaap.

En toen, de dag daarna, toen zei Birgit dat ze iets nóg beters wist. Ik geloofde haar niet. Maar ze zei dat ze het me alleen kon vertellen als ik zwoer het nooit te vertellen. En toen … toen speelde zij met mij. En dat voelde zo fijn. Ze heerlijk! Ze kuste me zelfs daar onder en ik had me nog nooit zo speciaal gevoeld als toen, toen Birgit me daar kuste en likte terwijl ze ook met haar vingers wreef. En ze speelde met haar andere hand met mijn tepeltjes. Het was zo fijn allemaal. Ik denk dat ik toen mijn eerste echte orgasme had.

En toen vroeg Birgit of ik het ook voor haar wilden doen. En ik vond het best eng, maar het zou super flauw zijn het niet te proberen. Al durfde ik toen nog niet met mijn mond. Ik was vast nog helemaal niet goed, maar als ik naar Birgits hoofd keek zag ik steeds hoe blij ze keek. Ze glimlachte de hele tijd. En het was raar, maar ik vond het zelf ook fijn vond haar daar onder te voelen. Om haar te zien glimlachen en te horen kreunen als ik over haar knopje wreef, of een vinger in haar gaatje stak, zoals ze me had verteld.

En toen we allebei moe waren, vertelde Birgit me het échte geheim. Ze zei dat ze lid is van een supergeheime club. Een club van meisjes die allemaal dol zijn op dit soort ondeugende spelletjes, zoals wat wij deden. Seksspelletjes, noemde Birgit ze. Ik wist toen nog niet dat dit seks was. Ik kende het woord wel, maar wist alleen maar dat het iets is dat volwassenen doen als ze kinderen willen. Dus Birgit moest me alles uitleggen. Maar toen vroeg ze of ik ook bij de club wilde. En ik zei ja. En zo ben ik lid geworden van de Kittenclub.

“Kittenclub?” onderbrak Dylan haar, “ik dacht … nou, ja, eerst dacht ik dat het echt was. Toen dacht ik dat het gewoon een flauw excuus was dat jullie hadden bedacht om ongestoord samen te kunnen zijn. En nu … nu snap ik het echt niet meer!”
“Het is eigenlijk ‘Jonge Poesjes Club’,” legde Birgit uit, “maar die naam gebruiken we nooit als er andere mensen bij zijn. Dat zou te duidelijk zijn.”
“Dus … jonge poesjes … kittens … aha! Oké, ja, ik begrijp het. En die club is …”
“Een club voor meiden zoals ik. En zoals Loes. Meiden die van seks houden, maar iedereen denkt dat we er nog te jong voor zijn. Meiden die zo gek zijn op seksspelletjes dat we daarom maar een geheime club hebben opgericht. Zodat we samen kunnen komen, en dan samen lekker seks kunnen hebben.”
“En jij was al lid? En je hebt Loes lid gemaakt zodat jullie twee samen kunnen seksen?”
“Niet alleen wij samen. Zodat ze kan seksen met álle andere clubleden. Ik merkte dat Loes net zo gek is op seks als ik. Ik wist dat zij seks met meer mensen zou willen. Net als ik. Net als andere Kittencluppers.”
“Oké. Loes heeft het dus zeg maar van jou geleerd. Maar hoe zit het dan met jou, Birgit? Hoe is het bij jou begonnen?”
“Wacht, laat Loes eerst haar verhaal helemaal afmaken. Dan vertel ik daarna het mijne. Oké?”

Nou, mijn verhaal is eigenlijk al bijna klaar. Jij vertelde over de club, en je gaf me de button die om te dragen zodat andere Kittencluppers kunnen zien dat ik ook lid ben. En daarna heb ik pas écht ontdekt hoe fijn seks is. Ik heb geleerd andere meiden te likken. Ik weet dat het heerlijk voelt om gelikt te worden, maar ook om te likken. Ik heb triootjes geprobeerd, een paar keer met meer. Eén keer met wel tien meiden tegelijk! En ik porno ontdekt en kijk daar nu veel naar. Ik droom en fantaseer ervan om het ook met jongens te doen, maar dat is jammer genoeg nog nooit echt gebeurd.

Daarom zei ik dus dat ik denk dat ik niet lesbisch ben. Ik droom altijd over jongens. Ik wil een piemel aanraken, in mijn hand voelen. Ik wil weten hoe dat voelt. Ik wil hem zelfs in mijn mond nemen, zoals in de porno die ik kijk. En … en ik wil ook dat een jongen hem in mijn kutje stopt. Ik wil weten hoe dat voelt, want ik denk dat ik er dol op zal zijn. Ik weet dat dit niet normaal is voor meisjes van mijn leeftijd. Maar voor mij is het wél normaal. Al ben ik maar elf, ik ben gek op seks met andere meiden, en super benieuwd om seks met jongens te proberen.

Maar nu … jij hebt ons betrapt, Dylan. En ik snap dat je verbaasd bent, en geschrokken. Maar echt, wij doen dit de hele tijd, gewoon omdat we het willen. Niemand wordt gedwongen. We doen niks tegen onze zin, we hebben gewoon plezier. Dan kan toch niet slecht zijn?
Dus, alsjeblieft, wil je het alsjeblieft, alsjeblieft, alsjeblieft niet aan papa en mama zeggen? Zij zouden het nooit begrijpen. Ik zou voor de rest van mijn leven huisarrest krijgen. En ik zou nooit meer met Birgit mogen spelen. Ze is mijn beste vriendin, haar niet meer zien zou ik zelfs nog erger vinden dan nooit meer seks!

---

Update: nieuwe reacties op dit verhaal zijn uitgeschakeld vanwege de grote hoeveelheid spam. Wil je toch reageren? Dan kan dat via de mail van de schrijver, of via de contact-knop op de website (onderin).