Dit is een wensverhaal op verzoek.
De namen zijn bedacht en alleen bij de opdrachtgeefster en mij bekend.
Wie weet wordt het binnenkort werkelijkheid.
Ik hoop het voor haar.
‘Wat een pestweer’, hoor ik mijzelf mompelen. Al de hele week. Het rommelt nu ook in de verte.
‘Nee hè, niet gaan onweren.’ Fantastisch om nu op zolder te wonen. Zo naar uitgezien, maar nu even niet. Geen last van zusjes of broertjes en mijn relaxte loungebank met tv is voor mij alleen. Als jongedame vond mam het nodig dat ik mijn eigen ruimte kreeg. Over een paar maanden alweer 18.
Ik zie met gesloten ogen hoe het buiten flitst en hoor de lucht scheuren en vervolgens exploderen.
‘Shit, het komt dichterbij.’ En hier lig ik dan, in mijn uppie “au nature” in bed. Ik kan mij niet eens concentreren op het trileitje in mijn kutje. Zelfs niet in de maximale stand. Uit dat ding en trek aan het lusje.