“Neuk mij!” – Het vervolg (II): Cindy (deel 2)

Door: A.W. Ruquer

“Hoe voelde dat nou, om Brenda te neuken?”
De vraag was eruit voor Cindy het besefte. Ze schrok er zelf van, maar lang niet zo erg als Rob, zag ze vanuit haar ooghoeken. Rob verslikte zich prompt in zijn koffie, die hij uitproestte over zijn broek en shirt. Er volgde een hevige hoestbui en zijn hoofd liep rood aan.
Cindy besefte dat ze raak had geschoten. “Oh,” zei ze poeslief, “Heb ik je nou aan het schrikken gemaakt?”
Rob zat hevig gesticulerend naast haar. Hij kon even geen woord uitbrengen, maar uit zijn gebaren maakte Cindy op dat hij niet erg blij was. Hijgend en piepend kwam hij weer op adem.
“Hoe… Hoe weet je…”, bracht hij met moeite uit. Er volgde weer een hoestbui.
“Hoe weet ik…wat?”, vroeg Cindy op haar beurt. Ze keek Rob uitdagend aan.
Rob keek op zijn beurt betrapt en timide. Hoestend en proestend zei hij: “Dat ik… Dat ik met je zus…”
“Dat jij WAT met mijn zus…?”, drong Cindy aan.

Rob was weer op adem gekomen. “Dat ik met je zus naar bed ben geweest.” Hij liep rood aan terwijl hij de woorden uitsprak. Dit keer niet van het hoesten, maar van schaamte, dacht Cindy tevreden.
“Ik heb haar dagboek gelezen, sukkel.” Cindy had ineens alle respect voor Rob verloren.
Rob kreunde. “Dus toch…”, stamelde hij. Hij begroef zijn hoofd in zijn handen.
Het bleef geruime tijd stil. Cindy dacht na over Rob en Brenda. Dat die twee…ze kon er zich geen voorstelling bij maken. Ze wilde dat ook niet, maar ze moest accepteren dat het echt gebeurd was. Robs reactie was maar voor één uitleg vatbaar. Ze ging hem natuurlijk niet vertellen dat er eigenlijk niets concreets in het dagboek stond. Dat ze helemaal zelf tot een bepaalde conclusie was gekomen. Ze keek naar hem en plotseling voelde ze niets dan walging. Al zijn aandacht, woorden, gebaren, strelingen… ze kwamen door dit alles in een heel nieuw daglicht te staan. Een onaangenaam daglicht. Weer voelde ze een misselijkheid opkomen.
“Ga weg,” zei ze uit het niets. “Ga weg en kom niet meer terug. Ik wil je hier niet meer zien. Nooit meer. Doe je dat toch, dan vertel ik alles aan mijn moeder.” Er was nu ook een onverwachte boosheid in haar opgekomen. Boosheid om wat Rob met Brenda had gedaan. Boosheid om wat hij met haar moeder had gedaan. Hoe hij met gevoelens had gespeeld… Woedend wierp ze een kussen naar zijn hoofd. “Ga weg!” riep ze. “Ga weg!” Er volgde een tweede kussen. Rob trachtte zichzelf te beschermen met zijn armen. Hoewel hij veel groter en sterker was dan Cindy voelde hij zich de underdog. Hij stond haastig op en liep, nee rende naar de voordeur. Cindy kwam achter hem aan, schreeuwend en huilend. “Ga weg!”, bleef ze maar herhalen. Rob haalde de voordeur ongeschonden. Met een harde klap sloot Cindy die achter zijn rug. Ze zakte op de vloer en huilde. Dit was wel de kutste verjaardag ooit, ging het door haar heen.
Toen hoorde ze het geluid van een fietsbel uit de badkamer komen. Eerst drong de betekenis daarvan niet tot haar door. Pas bij de tweede keer had ze het in de gaten. Haar moeder! Die zat nog op de wc. Shit! Wat moest ze haar nou vertellen? Ze veegde haar tranen weg, zo goed en zo kwaad als dat ging. Toen liep ze naar de badkamer om haar moeder te helpen. In de gang trof ze een kussen aan. Oei, dat moest ze nog even opruimen… Haastig pakte ze ‘m van de grond, vloog de kamer in, raapte de andere kussens op en smeet ze op de bank. Daarna vervolgde ze haar weg.
Haar moeder was verbaasd toen ze Cindy zag binnenkomen. Ze had verwacht Rob te zien. Die hielp haar meestal, als hij er was tenminste. “Hé, Cindy,” zei ze tegen haar dochter. “Dat is een verrassing.”
Ook zonder dat het gevraagd werd gaf Cindy een verklaring voor haar aanwezigheid. “Ja, sorry mam, je zal het met mij moeten doen. Rob voelde zich plotseling niet lekker en is naar huis gegaan.”
Haar moeder keek duidelijk teleurgesteld. Het deed Cindy pijn dat te zien, maar tegelijk besefte ze dat de waarheid nog veel meer pijn zou veroorzaken.
Ze hielp haar moeder van het toilet, waarna ze samen naar de kamer gingen. Marjon keek haar dochter eens onderzoekend aan. “Heb je gehuild?”, vroeg ze. Cindy knikte. “Om Brenda..?” Marjon vroeg het bijna fluisterend. Cindy zweeg. Ja, dacht ze, om Brenda – en om nog veel meer.
Marjon voelde zich een beetje machteloos. Ze kon niet veel doen om haar dochter te helpen.
En ze was ook moe, doodmoe. Het feestje had meer van haar gevraagd dan ze wilde toegeven. “Zeg Cin…,” begon ze, “Ik hoop niet dat je het erg vind, maar ik ben ontzettend moe. Je weet: ik en feestjes…” Cindy knikte weer. “Ik begrijp het, mam. Zal ik je nog even helpen?” Haar moeder schonk haar een warme glimlach. “Je bent een schat.”, zei ze welgemeend.
Cindy hielp haar moeder naar bed. Daarna ging ze terug naar de kamer. Opnieuw kroop ze in een hoek van de bank, een kussen tegen zich aangedrukt. De kamer leek ineens groot en leeg, en het tikken van de klok klonk oorverdovend. Ze zag de koffiemok van Rob op het tafeltje staan, nog half gevuld. Ze voelde niets. De walging was weg, de boosheid was weg. Ze voelde niets, want Rob was niets. Niets. Niets, niks, nada. Ze sloot haar ogen.
Bijna was ze in slaap gevallen. Ze werd echter opgeschrikt door de deurbel. Cindy was verbaasd. Het feestje was al afgelopen, de gasten waren naar huis gestuurd, en ze verwachtte ook niemand meer. Het zou toch niet Rob zijn..? Maar nee – die had een sleutel, die kon gewoon naar binnen als ‘ie wilde. Niet dat ze daar op zat te wachten, trouwens. Er werd een tweede keer aangebeld en Cindy besloot maar eens te gaan kijken.
Op haar blote voeten liep ze over de plavuizen naar de voordeur. Door het bewerkte glas kon ze niet goed zien wie er aan de andere kant stond, maar ze dacht dat het een jongen was. Ze opende de deur en keek vrijwel meteen in een paar helderblauwe ogen. Ze herkende die ogen. Ze herkende de hele gestalte: het was Mark, die bij haar in de klas zat. In zijn hand hield hij een bosje rozen. Rode rozen, zag ze, en niet van de beste kwaliteit. “Voor jou,” was het eerste wat Mark zei, en hij bood haar schutterig de bloemen aan.
Cindy was totaal overdonderd. Werktuigelijk sterkte ze haar arm om de bloemen aan te nemen. “Dank je wel,” hoorde ze zichzelf zeggen. Daarna viel er een ongemakkelijke stilte. Ze zag Mark een paar keer slikken. Er parelden wat druppeltjes zweet op zijn voorhoofd. Cindy hervond zichzelf. Ondanks zichzelf vroeg ze: “Wil je misschien even binnen komen?” Dat was aan geen dovemansoren gericht. Mark stapte vrijwel meteen naar binnen. Daarna nam zijn onzekerheid het weer over en hij bleef staan. Toen scheen hij zich iets te herinneren. “Gefeliciteerd,” zei hij en stak zijn hand uit. Aarzelend nam Cindy de felicitatie in ontvangst. “Dank je wel,” zei ze nog een keer. Marks hand voelde warm en zweterig, zoals ze al gevreesd had. Even had ze het gevoel dat Mark haar een zoen wilde geven, maar voor het zo ver kon komen trok ze haar hand terug. Ze deed een paar stappen in de richting van de gang. Mark zag dat als een uitnodiging om haar te volgen. Achter elkaar liepen ze naar de kamer. Weer bleef Mark staan, wachtend op instructies. Cindy keek hem eens aan en moest plotseling lachen. “We hebben een kapstok, hoor!”, zei ze. Inderdaad had Mark nog steeds zijn jas aan. De jongen werd rood als een biet. Hij worstelde zich nu uit zijn jas. Cindy had een beetje spijt van haar woorden. “Sorry, Mark,” zei ze, “Dat was misschien niet erg aardig van me.”
De jongen haalde wat stuurs zijn schouders op. “Geeft niet,” zei hij, “Ik ben het wel gewend.”
“Vandaag is echt zo’n enorme kutdag…”, voegde Cindy er ter verklaring aan toe.
Mark snoof. “Welcome to my world!”, reageerde hij.
Cindy keek hem eens aan. Ze had er nooit bij stilgestaan dat Mark misschien gepest werd. Ze had altijd gedacht dat hij gewoon een stuurs en nukkig karakter had. Maar ineens werd haar het een en ander duidelijk.
“Oh nee, sorry,” zei Cindy nog een keer, “Dat wist ik echt niet.” Ze voelde plotseling iets van zijn pijn. Weer viel er een ongemakkelijke stilte. Cindy zwaaide even met de rozen. “Ik eh… Ik ga deze even in het water zetten. Wil je iets drinken?”
Mark knikte alleen maar. Hij stond nog steeds ongemakkelijk midden in de kamer, jas in zijn hand.
Cindy zuchtte. “Nou, geef die jas maar aan mij en ga zitten. Je weet wel hoe dat moet, toch..?” Ze kon het niet laten hem toch een beetje te plagen. Gelukkig kon Mark er wel om lachen. Terwijl ze met de jas en de rozen de kamer uitliep vroeg Cindy zich af of ze Mark ooit eerder had zien lachen. Ze kon het zich niet herinneren.
Na een paar minuten kwam ze terug met twee glazen drinken. Ze had ook voor zichzelf maar wat ingeschonken, hoewel ze zich bij terugkomst realiseerde dat haar Fanta nog vrijwel onaangeroerd op het tafeltje stond. Mark was intussen op de bank gaan zitten. Ze zag dat hij haar favoriete hoekje had ingepikt. Nou vooruit, dat kon hij natuurlijk niet weten. En het was ook een heel lekker hoekje…
Dus ging ze zelf op een stoel zitten, schuin tegenover Mark. Ze keek naar hem. Het was duidelijk dat hij niet erg op zijn gemak was. Hij had meer aandacht voor het glas drinken en de vloer dan voor haar. Ze besefte dat zij het gesprek zou moeten openen.
“Ik eh… Ik had jou hier niet verwacht.”, begon ze. “Was je toevallig in de buurt of zo?” Meteen had ze haar tong wel willen afbijten. Wat een stomme vraag! Natuurlijk was hij niet ’toevallig’ in de buurt! ‘Toevallig’ met een bos rozen..!
Mark schudde zijn hoofd. Hij richtte zijn blik op de tv toen hij antwoordde: “Nee, ik eh… Ik was… Ik wist dat je jarig was vandaag.” Voorzichtig keek hij even naar Cindy, daarna nam hij snel weer een slokje drinken. Hij zette het glas terug op de tafel voor hem.
Stilte. Alleen het tikken van de klok. Mark die een slokje nam. Cindy wilde net een opmerking plaatsen toen Mark tot haar verrassing het woord nam. “Dit eh… Dit was misschien niet zo’n goed idee. Ik kan maar beter weer gaan.” Hij stond snel op. “Bedankt voor het drinken.” Hij wilde de kamer uitlopen, maar dat vond Cindy toch wel… ja, sneu. Mark had duidelijk moeite voor haar gedaan, dan kon zij zich ook wel wat meer voor hem inspannen. Snel stond ze ook op. Met haar hand hield ze hem tegen. Ze kon zijn hart als een bezetene voelen kloppen terwijl ze zei: “Alsjeblieft Mark, blijf nog even. Sorry dat het gesprek zo stroef loopt, maar het is voor mij ook vreemd.” Ze keek hem nu weer recht in de ogen. Mooie ogen, dacht ze. Misschien wel de mooiste van de klas.
Mark liet zich overhalen. “Oké,” zei hij alleen maar. Hij bleef nog even staan met Cindy’s hand tegen zijn borstkas, ogen gericht op de hare. Toen liet hij zich weer op de bank vallen.
Cindy ging ook weer zitten. Het was een vreemde ervaring geweest om Mark aan te raken, en ze was er een beetje beduusd van. Ze wist niet zo goed wat ze ervan moest denken, en daarom viel er toch weer een stilte. Ze kon Mark horen ademhalen. Toen ze opkeek uit haar gepeins zag ze dat zijn ogen op haar gericht waren. En ze wist ook meteen wat zijn blik betekende. Het besef verraste haar. Al had ze het eigenlijk ook al direct kunnen weten, toen hij voor de deur stond. Wat voor reden heeft een jongen om bij een meisje langs te gaan..? Ze voelde zich nu ook een beetje dom, en ze voelde dat ze bloosde.
“Ben je… Ben je al lang verliefd op me?”, vroeg ze. Mark knikte, duidelijk opgelucht dat hij het niet was die die woorden hoefde uit te spreken. “Al vanaf de eerste keer dat ik je zag. Weet je dat nog? Het was de allereerste schooldag en toevallig zette je je fiets naast de mijne. Je lachte zo lief naar me… En toen kwamen we ook nog in dezelfde klas!” Cindy kon het zich niet herinneren. Ze wist alleen nog dat ze die eerste dag bloednerveus was geweest en om van alles had lopen giechelen. Ze geloofde Mark echter op zijn woord. Mark leek nu eindelijk over zijn eerste zenuwen heen – het hoge woord was eruit. “Ik hoopte dat we misschien vrienden zouden worden. Maar dat liep helemaal anders. Ik ben zo onhandig in die dingen. En toen gingen ze me pesten en werd het nog moeilijker.” Hij zweeg even en slikte. “Studiebol! Nerd! En dat waren nog de aardigste termen. Niemand wilde vrienden met me zijn, en uiteindelijk wilde ik ook niet meer vrienden zijn met wie dan ook. Behalve met jou.” Hier keek hij weer naar Cindy. “Elke keer als ik je zag hoopte ik dat je naar me zou kijken, en dat je dan zou zien… Maar je keek nooit, of je zag het niet. Soms, als je naar me keek, dacht ik dat ik gewoon uit elkaar zou ploffen. Ik werd er gek van. Weet je dat ik stapels blaadjes vol heb geschreven met alleen maar jouw naam?” Cindy wist het niet – hoe had ze het ook kunnen weten? Ze luisterde vol groeiende verbijstering. Wat kende ze haar klasgenoten slecht! Ze had het gevoel dat ze ernstig tekort was geschoten. Dat ze het eerder had moeten zien, beter op had moeten letten… Zij had alleen maar een stuurse, nukkige, onverschillige Mark gezien. Ze had moeten weten dat dat alleen maar een masker was.
“Sorry,” zei ze opnieuw. “Ik had geen idee… Ik wist niet… Als ik het had geweten…” ja, wat dan, eigenlijk – als ze het had geweten? Zou ze het voor Mark hebben opgenomen? Ze vroeg het zich af.
Mark schudde zijn hoofd. “Nee,” zei hij, “Laat maar. Het is al goed. Dat ik hier nu ben en bij je zit, met je praat…Het is al veel meer dan ik had durven dromen.” Hij lachte zowaar. “Echt! Het is het beste wat me in de afgelopen jaren is overkomen. Nou ja, op die 7½ voor Nederlands na, dan,” voegde hij er met een onverwacht gevoel voor humor aan toe.
Cindy realiseerde zich ineens iets. “Hoe wist je eigenlijk waar ik woonde? Ik geloof niet dat je hier ooit eerder bent geweest.”
“Ik ben je een keer gevolgd vanuit school.” Mark keek een beetje schuldbewust. “Toen ik zag waar je woonde… toen durfde ik helemaal niet meer. Zo’n verschil met ons…”
“Maar je hebt het toch gedaan,” zei Cindy. Ze keek hem weer aan. “Dat vereist moed.”
“Nou, moed…” aarzelde Mark, “Ik weet niet of dat het was. Het was meer het idee dat ik anders knettergek zou worden. Ik moest het je gewoon vertellen op een of andere manier. En vandaag dacht ik: nu of nooit. Ik koop een bos bloemen en gaan met die banaan! Maar dat was nog een stuk gemakkelijk gezegd dan gedaan….” Hij zuchtte hoorbaar. “Ik heb ik-weet-niet hoelang voor de deur rondgehangen. Gewacht tot iedereen weg was. En toen durfde ik nog niet, eigenlijk. Want wat als je echt open zou doen?” Hij keek haar hulpeloos aan. “Wat moest ik zeggen? ‘Hoi Cindy, ik ben verliefd op je?’ Je zou me zien aankomen. Straks had je al een vriendje…” Hij schrok van zijn eigen woorden.
“Je hebt toch geen vriendje?”, vroeg hij haar. Cindy had kunnen liegen en ‘ja’ kunnen zeggen – maar om een of andere reden voelde dat niet goed. Dus schudde ze ontkennend haar hoofd. “Nee,” voegde ze er ter verduidelijking aan toe, “Ik heb geen vriendje.”
Mark was toch verbaasd. “Dat begrijp ik dus niet,” zei hij, “Zo’n leuke meid als jij. Welke jongen zou jou nou niet als vriendin willen hebben?”
Cindy bloosde weer. “Nou, dank je wel. Maar je kent me nauwelijks. We zien elkaar alleen op school.”
“Dat kan veranderen…”, haakte Mark daar handig op in, “Als jij dat wilt, tenminste.” Hij begreep zelf niet goed waar hij de moed vandaan haalde.
Cindy keek hem geamuseerd en licht verbaasd aan. “Mark de Boer,” zei ze tegen hem, “Vraag je mij nou mee uit..?”
Mark liep rood aan en begon weer te hakkelen. “Oh eh… Ik bedoel… Ja nou… Je begrijpt me wel… toch?”
Cindy lachte. “Ha ha ha! Nee joh, ik plaag je maar een beetje. Maar ik zal je voortaan niet meer negeren op school. En je kunt me altijd aanspreken. En kom gerust eens vaker langs. Oké?” Ze meende iets van teleurstelling te zien in zijn ogen. “Trek je niet te veel aan van wat anderen zeggen. Die pestkoppen hebben thuis vast ook geen leven.” Het was een dooddoener, dat wist ze, maar veel meer kon ze ook niet voor hem doen, dacht ze.
Ze voelde zich plotseling doodmoe. Dus stond ze op, ten teken dat het bezoek wat haar betreft voorbij was. Het duurde even voor dat ook tot Mark doordrong. Toen stond ook hij op, langzaam en zwaar. Hij was onmiskenbaar teleurgesteld, dat ontging Cindy niet. De terneergeslagen blik was weer terug in zijn ogen. Maar wat had hij dan verwacht? Dat Cindy hem met open armen zou verwelkomen? Hem meteen haar liefde zou verklaren? Zulke dingen gebeurden toch alleen in romans, of in verhalen op het internet!
Hij volgde haar gedwee naar de voordeur. In de hal trok hij zwijgend zijn jas aan. Het hele bezoek leek op niets uit te lopen. Nog een keer verzamelde hij al zijn moed. “Mag ik je kussen?”, vroeg hij schuchter. “Eén keer maar,” voegde hij eraan toe toen hij haar aarzeling zag. “Alsjeblieft.” Ze keek in zijn smekende ogen en gaf toe. Achteraf wist ze zelf niet waarom. “Eén keer dan,” zei ze. Het was wel gek, dacht ze. Nog geen uur geleden zou ze er niet over gepeinsd hebben.
Verrassend teder legde Mark een hand in haar nek, bracht haar hoofd naar het zijne. Behoedzaam naderden hun monden elkaar. Ze kon nu de warmte van zijn neusadem voelen op haar bovenlip. Om een of andere reden had dat een merkwaardig kalmerend effect op haar. Instinctief hield ze haar hoofd een beetje schuin toen hun lippen elkaar vonden. Ze was totaal niet voorbereid op wat er daarna gebeurde. Er leek ineens een vuurwerk te worden afgestoken in haar hoofd. Het knetterde, flitste en knalde dat het een lieve lust was. Het benam haar bijna de adem. Ze opende haar mond een klein beetje en voelde hoe hij haar voorbeeld volgde. Het volgende moment knalden de vuurpijlen door haar hele lichaam. Hun tongen hadden een eerste contact gemaakt… Dit is zalig!, dacht Cindy. Wat het ook is, laat het niet ophouden. Ze was terughoudend geweest, maar nu nam ze het initiatief over. Haar handen vonden Marks hoofd, drukten zijn lippen steviger op de hare. Met haar tong drong ze nu in zijn mond door. Het knetteren en knallen ging onverminderd door. Dit had ze eerder moeten weten! Waarom had niemand hier haar ooit iets over verteld?
Hun tongen verstrengeld, hun lippen stevig op elkaar…het leek een eeuwigheid te duren. En wat Cindy betreft had dat ook eeuwig mogen duren. Maar ze werden ruw gestoord door de deurbel. Wéér de deurbel! Op hetzelfde moment was de betovering verbroken. Cindy liet Mark los, en hij haalde zijn hand uit haar nek. De twee keken elkaar aan en wisten dat alles vanaf nu anders zou worden. Mark trok een scheve glimlach. De teleurstelling van eerder was nu weer volkomen verdwenen uit zijn ogen.
Hij deed een stapje opzij zodat Cindy de deur kon openen. Het was de post met een pakketje.
Na deze onderbreking werd het tijd voor Mark om te vertrekken – en deze keer ook echt. “Dag,” zei Cindy ten afscheid. “Ik zie je van de week wel weer op school.” Ze pakte zijn hand terwijl hij langzaam de deur uit liep. Een hand die nu niet langer zweterig aanvoelde. Een hand die ze vast wilde blijven houden…. Maar ze moest hem los laten. Hij stapte op zijn fiets. “Oh, en Mark…?”, riep ze hem na. Mark keek op. “Ik HAD geen vriendje!” Hij grijnsde van oor tot oor en begon een vrolijk deuntje te zingen. Ze keek hem zo lang mogelijk na terwijl hij slingerend uit het zicht verdween.

In de daarop volgende weken zochten Cindy en Mark steeds vaker elkaars gezelschap. Op school werd wel vreemd opgekeken van hun plotselinge vriendschap. Cindy had tot dan toe nauwelijks belangstelling getoond voor jongens, en van Mark werd stilzwijgend aangenomen dat hij op jongens viel. Maar al snel werd duidelijk dat het serieus “aan” was tussen de twee.
Mark was een bovengemiddelde student, maar hij had moeite met talen. Cindy daarentegen was een gemiddelde studente die moeite had met de exacte vakken. Ze hielpen elkaar waar ze konden, en dat wierp bij beiden vruchten af.
Marjon was blij met de vriendschap van haar dochter, al was ze ook verrast. Ze dacht dat ze al Cindy’s klasgenoten wel kende, maar Mark…? Ze kon zich niet herinneren hem ooit eerder te hebben gezien. Niet dat ze er verder problemen mee had. Ze kon het goed met Mark vinden, die altijd beleefd was en nooit te beroerd om te helpen. Aan de andere kant was Marjon echter ook verdrietig en teleurgesteld. Sinds zijn vertrek van Cindy’s verjaardagsfeest had ze niets meer van Rob gehoord. Ze had gebeld, maar de eerste keer werd ze weggedrukt. Daarna lukte het niet meer om hem te bereiken. Ze belde zijn werk, maar ook daar konden ze haar niet helpen. Hij bleek zijn baan te hebben opgezegd. Ze ging langs zijn huis, en ontdekte dat het appartement te koop stond. Ze belde de makelaar, maar die mocht niets zeggen ‘omwille van de privacy van mijn cliënt’. Ze vroeg het zijn buren, maar die wisten evenmin waar hij uithing. Iemand dacht dat hij was overleden. Een ander meende dat hij naar Thailand was getrokken. Ze wilde het zijn vrienden vragen, en realiseerde zich toen dat ze geen van zijn vrienden ooit had ontmoet. Had hij eigenlijk wel vrienden? Ze wist het niet. Ze vroeg het ook aan Cindy. Die wist het ook niet, zei ze. “Maar als hij je zo laat zitten, zonder verklaring, zonder afscheid zelfs… Nou, dan is hij het ook niet waard.”
Na een tijdje begon ze in te zien dat Rob weg was en niet meer terug zou komen. Ze wist niet waarom, maar zo lagen de feiten. Dat moest ze zien te accepteren. Ze was een sterke vrouw, ze kon het wel aan… Gelukkig had ze Cindy nog.

De weken gingen over in maanden. Mark en Cindy leerden elkaar steeds beter kennen. Niet alleen fysiek, ook qua interesses en eigenaardigheden. En toen brak de zomervakantie aan. Op een van de eerste warme dagen lag Cindy in de achtertuin te zonnen op een handdoek. Mark had de schaduw opgezocht; zijn melkwitte huid verdroeg de zon slecht. Hij las een boek, Cindy lag te doezelen in haar bikini, zonnebril op haar neus. Uit de tuin naast de hunne klonk het geluid van een voetbal waartegen geschopt werd. Nog eens, en nog eens, en toen een plof. De bal was met een boog in hun tuin beland. Cindy glimlachte. Ze wist al weer hoe laat het was. Er klonk geritsel in de haag tussen de beide percelen. Een kleine, schriele gestalte, gekleed in niets dan een rode zwembroek, wurmde zich door het struikgewas. Zonder op te kijken zei Cindy: “Hoi Kevin. Was je weer Home Alone, jongen?”
Dat was een grapje, wist Kevin inmiddels. Een heel flauw grapje, trouwens. Vroeger wist hij dat niet, maar vorig jaar Kerst had hij voor het eerst de film gezien. Toen begreep hij het pas.
Kevin zei niets. Hij keek alleen maar. Hij keek alleen maar naar Cindy, die daar in haar bikini lag te zonnen. Ze was het mooiste meisje van de hele wereld, dacht hij. Hij wou maar dat ze zijn vriendinnetje was. Al zijn vriendjes zouden stikjaloers zijn. Maar ze was niet op hem – ze was op Mark. Dus eigenlijk zou hij boos moeten zijn op Mark, of jaloers, maar dat was hij niet. Dat kon ook helemaal niet, want Mark was superaardig. Hij ging altijd met hem voetballen, ook al was Mark daar superslecht in. Dat dacht de jongen terwijl hij daar stond.
Mark was intussen opgestaan en had zijn boek weggelegd. “Hé Kevin,” begon hij, “Balletje trappen? Ik ga je helemaal inmaken vandaag!”
“Oh ja?”, lachte Kevin, “En wie heb je daar dan voor meegebracht?” Hij keek Mark uitdagend aan. Hij was weliswaar een hoofd kleiner dan Mark, hij wist ook dat hij het op een voetbalveld altijd van hem zou winnen. “Dat pik ik niet, kleine!”, zei Mark met een knipoog, en hij zette zijn voet tegen de bal.
Korte tijd later renden de twee als bezetenen achter de bal aan, of eigenlijk was het meer Mark die achter Kevin aansjokte en de ene na de andere panna incasseerde. Ze hadden er duidelijk plezier in. Cindy vond het wel prettig voor haar buurjongen, die toch ook maar alleen was. Mark was helemaal niet sportief, maar voor Kevin maakte hij graag een uitzondering. Nog een reden waarom ze zo verliefd op hem was.
Er ging geruime tijd voorbij. Cindy had zich net op haar rug gedraaid, en toen klonk er plotseling een soort van pets. Cindy slaakte een gil en schoot overeind. Iets kouds en nats had haar geraakt… Ze zette haar zonnebril af en keek. “Gatverdamme!”, riep ze uit, toen ze zag wat het was. Een enorme meeuwenflats was ongeveer op haar middenrif beland. Nu ze rechtop stond voelde ze hoe de smurrie langs haar buik naar beneden liep… “Gatverdamme!”, riep ze nog eens. De jongens waren op het gegil afgekomen. Kevin was er iets eerder, omdat hij dichterbij was. Toen hij Cindy daar zag staan aarzelde hij niet lang. Dit was zijn kans, dacht hij. De kans om heel dicht bij Cindy te komen… “Laat mij maar!”, riep hij snel. Hij pakte de handdoek waar Cindy op had gelegen en veegde voorzichtig over haar buik. Cindy was even verrast, en toen geamuseerd. Ze gebaarde tegen Mark, die de handdoek over wilde pakken, om Kevin zijn gang te laten gaan. Mark trok even zijn wenkbrauwen op en deed toen een stapje terug.
Geconcentreerd probeerde Kevin zijn buurmeisje schoon te vegen. Maar waarom moest hij nu ineens zo zweten? En waarom trilden zijn handen zo?
Cindy liet Kevin een tijdje begaan. “O, daar zit ook nog wat,” zei ze toen en wees hem op een spettertje. Kevin haalde de handdoek erover. “En hier, kijk…” Een spettertje hoog op haar buik. “En daar…” Een plekje tussen haar borsten. Kevins hoofd liep rood aan. Met trillende handen veegde hij de restjes weg. “Weet je, Kevin… Volgens mij zit er hier nog meer.” Cindy schoof haar bovenstukje wat opzij… Kevin kreeg ogen als schoteltjes. Zijn hoofd bonsde als een bezetene. Cindy’s borsten…zo dichtbij… Hij durfde niet… Cindy pakte zijn hand met de handdoek, legde die op haar borst…
“Ja, daar ja…” Er was volgens Kevin niets te zien, maar gehoorzaam veegde hij… En nog een keer, omdat Cindy dat aangaf. Hij kon voelen dat zijn piemel omhoog ging staan. Bij de derde keer vegen liet hij zogenaamd per ongeluk de handdoek vallen. Ineens lagen zijn vingertoppen op Cindy’s borst… Het voelde veel warmer en zachter dan hij zich had voorgesteld. Als gehypnotiseerd keek hij naar zijn hand. Zijn hand op een echte meisjesborst… Cindy’s borst! Hij strekte zijn vingers om meer te voelen… Zijn hoofd begon te suizen. Zijn piemel stond nu stijf rechtop. Cindy had wel door waar hij mee bezig was, maar ze vond het niet heel erg. Het was Kevin maar. “Bofkont!”, fluisterde ze in zijn oor, en ze gaf hem een knipoogje. Toen ze haar hand verplaatste raakte die even zijn zwembroek. Per ongeluk…? Wie zal het zeggen… Kevin werd zo mogelijk nog roder. Zijn hoofd leek nu uit elkaar te knallen en zijn piemel barstte bijna uit zijn zwembroek.
“Kevin! Kevin!”, hoorde hij ineens vanuit de aangrenzende tuin. “We gaan zo eten, hoor!”
De magie was verbroken. Kevin keek ineens sip. “Is goed! Ik kom zo!”, riep hij terug, omdat hij wist dat dat verwacht werd.
Met tegenzin haalde hij zijn hand van Cindy’s borst. “Dank je wel, hoor,” zei Cindy. “Ga maar gauw, ik doe de rest zelf wel.” Ze pakte de handdoek op en begon denkbeeldige klodders weg te vegen.
Kevin voelde zich een beetje vreemd. Licht in zijn hoofd, om wat er net was gebeurd, maar ook droevig. Omdat hij ergens wel wist dat dit niet nog eens zou gebeuren.
Zo langzaam mogelijk liep hij naar de haag. “Doei!”, zei hij nog, voor hij met bal en al naar de andere kant verdween.
Mark schudde zijn hoofd. “Je moet die arme jongen niet zo plagen,” zei hij, zodra Kevin buiten gehoorafstand was. “Hij is smoorverliefd op je.”
“Kevin?”, reageerde Cindy, oprecht verbaasd. “Doe niet zo gek. Hij is elf!”
Mark haalde zijn schouders op. “Hé, ik zeg alleen wat ik zie, en ik zie hoe hij naar je kijkt. Ik ken die blik – ik keek zelf net zo. Alleen was ik wat ouder.”
Cindy dacht even na. “Hmmm…”, zei ze. “Misschien heb je wel gelijk. Ik zal erom denken, goed?”
Ze liep op Mark af, legde haar armen in zijn nek en keek hem diep in de ogen. “Ik ben toch zo ontzettend blij met jou.” Ze boog zich naar hem toe om hem te kussen, maar hij maakte een afwerend gebaar. “Je stinkt!”, zei hij. “Jij ruikt ook niet erg fris,” zei ze op haar beurt, “maar mij maakt dat niet veel uit.” Resoluut zette ze haar lippen op de zijne. Mark gaf toe. Waarom zou hij zich ook verzetten tegen het beste dat hem ooit was overkomen? Minutenlang stonden ze zo in de tuin, intens van elkaar genietend. Het was uiteindelijk Cindy die zei: “Ik ga me toch maar even douchen. Ik heb het idee dat die troep nog steeds in m’n broekje zit.”
Mark trok een vies gezicht. “O, bah, dat kan natuurlijk niet. Heb je hulp nodig of red je het alleen?”
“Nou…” Cindy aarzelde met opzet. “Ik denk dat ik wel wat hulp kan gebruiken.” Mark grijnsde. “Your wish is my command.” En dus liepen ze hand in hand, onderwijl elkaar kussend en strelend, het huis binnen, de gang door en de trap op, naar de badkamer boven. Beneden was ook wel een badkamer, maar die was speciaal voor Cindy’s moeder.
Eenmaal boven duurde het niet lang voordat Cindy’s bikini op de grond lag. Mark volgde haar voorbeeld en trok zijn T-shirt en korte broek uit. Daarna stapte hij uit zijn onderbroek. Cindy had ondertussen de douche opengedraaid. Nu wachtte ze even tot het water de juiste temperatuur had en ze keek naar hem. Het peper-en-zout-kleurige haar, de helderblauwe ogen, de sproetjes op zijn wangen en armen… De bleke huid die morgen ongetwijfeld rood verbrand zou zijn… Armen en benen die veel te lang leken voor de rest van zijn lichaam – zijn weinig atletische lichaam. Dit was niet de eerste keer dat ze hem naakt zag, maar ergens voelde het deze keer anders. Er hing een zekere spanning in de lucht die ze niet goed kon verklaren. Ze was zich ervan bewust dat hij op datzelfde moment ook haar bekeek. Zou hij hetzelfde voelen, vroeg ze zich af. Haar ogen zochten de zijne. Even meende ze daarin iets te zien… Toen was het weer weg. Maar ze wilde niet dat het weg ging! Ze wilde… ze wilde… Ja, ze wilde. Ze wist wat ze wilde. Het besef overrompelde haar. Ze had nooit verwacht dat het verlangen zo sterk kon zijn. Maar nu ze het wist kon ze het niet meer loslaten. Wilde ze ook niet meer loslaten. Ze sloeg haar armen om Marks nek en kuste hem hartstochtelijk voor ze hem onder de douche trok. Mark was meestal niet zo vlug van begrip als het om gevoelens ging, maar dit keer had hij direct door wat er aan de hand was. Tussen alle kussen door wist hij uit te brengen: “Dan had ik het toch goed gezien. Ik was niet helemaal zeker.” Cindy kuste hem, bleef hem kussen… Er werd niet meer gesproken. Dat was ook niet nodig. Ze wisten allebei waar ze mee bezig waren, wat er zou gaan gebeuren… Het warme water van de douche, haar handen op zijn lichaam, zijn handen op het hare… Met elke streling, elke aanraking, elke seconde werd het verlangen sterker. Cindy had Mark eindelijk even losgelaten. Hij greep de vrijheid aan om met zijn mond en handen haar borsten op te zoeken. Hij hield van Cindy’s borsten. Hij hield ervan om ermee te spelen… Het was niet de eerste keer, maar wel de eerste keer met het vooruitzicht op meer. Afwisselend streelde hij de een en kuste de ander. Met zijn tong beroerde hij haar tepels, die daardoor steeds harder werden. Cindy merkte het. Ze merkte het ook op andere plekken van haar lichaam. En ze merkte dat het Mark evenmin onberoerd liet. Zijn lid hing niet langer futloos tussen zijn benen.
Het hele liefdesspel ging allemaal nogal onbeholpen. Er waren nog tientallen andere dingen die ze met elkaar hadden kunnen doen, maar daar hadden ze nog geen weet van. Ze hadden nog veel langer van elkaar kunnen genieten, maar daar hadden ze geen behoefte aan. Ze waren jong, ze leefden nu, en ze leefden intens. “Ik wil je!”, fluisterde Cindy. “Ik wil je in me!” Ze had Marks hoofd weer vastgepakt, kuste hem opnieuw. Toen haalde ze een hand van zijn hoofd en legde die op zijn inmiddels flink opgezwollen neukstaaf. Ze trok er zachtjes aan, en merkte tevreden dat die nog niet helemaal op volle oorlogssterkte was. Nog een paar vlotte hand- en polsbewegingen… Cindy was inmiddels ook niet meer helemaal onervaren op dat gebied. Ze voelde nog eenmaal – Mark was er klaar voor, wist ze. En zij ook…toch? Ze keek eens naar beneden. Even had ze twijfels, toen ze zag hoe groot Marks apparaat was. Het leek haar ineens onwaarschijnlijk dat zoiets in haar lichaam zou passen. Maar de lust en het verlangen wonnen het van haar angst. Nerveus bracht ze zijn lid tot vlak voor de opening van haar grotje. Een heel klein stukje verdween naar binnen… Ze kon voelen dat ze al behoorlijk nat was. Ze haalde haar handen weg en legde die weer in zijn nek. Toen keek ze hem aan. Mark keek terug. Als bij afspraak zeiden ze allebei niets. Er was nog een weg terug, wisten ze. Maar een nauw merkbaar knikje van Cindy was genoeg voor Mark…
Uiterst voorzichtig, bang om haar te breken of pijn te doen, bracht hij zijn zwaard verder in haar schede. Het ging soepeler dan Cindy had verwacht. De wanden van haar vagina sloten zich nauw om zijn lid, zogen hem bijna naar binnen. Ze was verbaasd. Natuurlijk had ze al met het een en ander geëxperimenteerd, maar dit had ze niet eerder meegemaakt. Ze wist niet wat ze had verwacht, wat ze had kunnen verwachten, maar ze kreeg het gevoel dat ze dit een fijne ervaring ging vinden. Dat kloppende, pulserende deel van Marks lichaam in het hare… het voelde gewoon goed. Alsof het zo hoorde. Alsof er iets werd toegevoegd waarvan je niet wist dat je het altijd gemist had. Ze glimlachte.
Mark zag het, en hij begreep het. Dieper en dieper drong zijn lid door in Cindy’s lichaam. Het ging allemaal veel gemakkelijker dan ook hij had gedacht. Hij had gedacht dat ze pijn zou hebben – daar hoorde je iedereen tenminste altijd over. Maar daar leek ze totaal geen last van te hebben. Hij vroeg het haar. Cindy schudde haar hoofd. “Nee,” zei ze naar waarheid. “Het doet helemaal geen pijn. Integendeel: het voelt fantastisch!” Ook daar was niets aan gelogen, dat kon hij wel zien. Ze kuste hem voor de zoveelste keer. Hij had nu geen aanmoediging of aanwijzingen meer nodig. Hij wachtte nog even – toen bewoog hij zijn onderlichaam langzaam op en neer. Nog steeds was hij voorzichtig, hoewel het hem moeite kostte om zich in te houden. Hij lette op Cindy, peilde haar reactie…
Cindy had het in de gaten. Ze voelde hem, ze voelde elke beweging. En met elke beweging voelde het beter. Nog beter. Er was geen pijn, waar ze wel een beetje bang voor was geweest; er was alleen maar genot. Zou het ook zo gevoeld hebben voor Brenda?, schoot het ineens door haar hoofd. Even trok er een schaduw over haar gezicht. Toen stootte Mark weer omhoog in haar en was ze meteen weer bij de les. Dit ging niet over Brenda – dit ging over haar. Haar ademhaling versnelde. Mark versnelde. Cindy voelde hoe hij steeds opnieuw, steeds krachtiger in haar doordrong. Iedere keer leek dieper dan de vorige. En met elke stoot nam de roes in haar hoofd toe. Ze had haar ogen gesloten en leunde nu met haar rug tegen de muur. Dit gevoel was zo zalig… Seks was zalig!
Maar ach, het was hun eerste keer. Jong en gretig als ze waren duurde het allemaal maar kort. Voor ze het goed en wel besefte kwam Mark al in haar klaar. Drie, vier keer kreunde hij, en ze wist wat elke kreun betekende. Daarna haalde hij zwaar adem en bleef tegen haar aanstaan, zijn slap wordende lid nog in haar. Hij moest even bijkomen. Seks bleek vermoeiender dan hij dacht, en hij was niet erg sportief…
Cindy begreep het wel, en ze vond het ook niet erg. Het gaf haar ook de tijd om een beetje bij haar positieven te komen. Ze had haar ogen weer opengedaan en keek naar Mark. Hij zat nog steeds in haar, maar dat zou niet lang meer duren. Daar zag ze zijn lid al uit haar glijden. Ze keek naar de slierterige draden die ze wel kende van eerdere activiteiten. Langzaam besefte ze dat die draden nu ook in haar zaten. Dat Marks zaadjes in haar zaten… op weg naar een roemloos einde, want ze was al een hele tijd aan de pil. Maar ze besefte ook dat ze nu geen meisje meer was. Ze glimlachte en gaf Mark een kus op zijn wang. Hij keek op. “En?”, vroeg hij, “Hoe was het?”
“Lekker!”, antwoordde ze naar waarheid, en ze kuste hem op de mond. “Dat moeten we vaker doen.”
Mark keek bedenkelijk. “Hmmm,” zei hij, “Dan mag ik eerst wel aan mijn conditie gaan werken. Zeg ‘ns eerlijk… Ik kwam nu wel heel snel klaar, hè?”
“Hoor je mij klagen?”, reageerde Cindy, en ze kuste hem opnieuw.
Ze keken elkaar aan en zwegen. Ze wisten dat er nog meer keren zouden volgen. Elke keer zou beter zijn dan de vorige. Elke keer zouden ze meer leren.
“Ik hou van je,” zei Mark uiteindelijk.
“Ik ook van jou,” zei Cindy. “Maar ik heb ook razende honger. Zullen we wat gaan eten?”
Mark lachte. “Ja, oké… Dat is wel een goed plan. Eigenlijk heb ik ook wel trek.”
“Er staat volgens mij nog pasta in de koelkast.”
“Top!”, zei Mark, terwijl hij de kraan dichtdraaide.

Aan de andere kant van de haag werd juist een kraan opengedraaid. Kevin ging zich douchen. Daarna was het alweer bedtijd. Stom gedoe, dacht Kevin, zelfs in de vakantie mag ik niet opblijven.
Hij stond daar een tijdje onder het warme water en dacht terug aan de gebeurtenissen van die middag. Hij had zomaar aan Cindy’s borst gevoeld! Bij de gedachte kreeg hij spontaan weer een stijve. Hij wilde dat hij dat gevoel kon vasthouden. Bijna als vanzelf vond zijn hand zijn nog niet al te indrukwekkende mannelijkheid. Hij dacht weer aan Cindy, zag de borst weer voor zich. Hij kon het weer voelen, hij kon het weer ruiken. Cindy rook ook zo lekker…Nou ja, als ze niet onder de vogelpoep zat in elk geval. Snel bewoog zijn hand op en neer. Dat voelde lekker, dat wist hij al een tijdje. Maar deze keer leek het wel extra lekker te voelen. Kwam dat door Cindy? Misschien wel. In elk geval kreeg hij nu het gevoel alsof hij moest plassen. Nou ja, laat maar komen – hij stond toch onder de douche. Kevins hand bewoog sneller en sneller… Nog sneller… en toen kwam daar…
Ja, wat was dat eigenlijk? Kevin keek een beetje verbaasd en beduusd naar zijn hand. Daar was iets doorzichtigs te zien, iets draderigs naar zijn penis toe. Het was plakkerig, kon hij voelen. Hij rook er eens aan. Het was geen pis, dat was duidelijk, al rook het wel een beetje zout. Wat kon het dan zijn? Het duurde even, en toen ging hem een licht op. Zou dit… Zou dit sperma zijn? Maar…als dat zo was…dan was hij geen kleine jongen meer! Er brak een glimlach door op zijn gelaat. Als hij geen kleine jongen meer was, dan kon hij misschien ook wel Cindy’s vriendje worden!
Fluitend en zingend douchte hij zich verder. Zijn ouders hadden hem nog nooit zo vrolijk meegemaakt rond bedtijd. Meestal was hij dan niet te genieten. Maar zij wisten natuurlijk niet wat Kevin wel wist… en waar hij nog veel plezier aan zou beleven.