Na Chantal, deel 1

Sorry voor de liefhebbers van pedo-erotica; dit is opnieuw een verhaal zonder minderjarigen. Wel met een tiener, in dit geval. En nogmaals, geen zorgen, ik ben niet van plan te stoppen met pedo-erotiek. Alleen maar een uitstapje naar wat anders, voor de afwisseling.

Dit is een lang verhaal. In deel 1 wordt al wel spanning opgebouwd, maar er nog geen seks. Wil je aleen over seks lezen? Wacht dan op deel 2, waar de seks volledig losbarst.

Veel leesplezier! En laat me vooral ook even weten wat je ervan vindt. Dat kan (anoniem) via het reactie formulier hieronder, of via de chat. Als je liever helemaal niet op de site staat, dan kan je me ook mailen op P.D.Vile@protonmail.com.

Hoofdstuk 1: Kater

Ik word wakker … en het liefst val ik direct weer in slaap. Of dood gaan, misschien? Ja, dood gaan. Nu ik daar zo over nadenk, lijkt me dat echt een goed alternatief. Beter, in elk geval, dan die knallende koppijn. Veel beter zelfs.

Maar ik ga niet dood, al voelt het wel zo. Ik val ook niet opnieuw in slaap. Langzaam maar zeker wordt ik verder wakker.

Ik open mijn ogen.
Waar ben ik?
Niet in mijn eigen bed. Of in mijn eigen huis. Ik zie een kamer die ik niet ken. Lichtblauw behang. Een kast tegen de muur. Een simpele plafondlamp boven me. Hij is uit, God dank. Er valt al veel te veel licht door de donkerblauwe gordijnen, en ik heb al zo’n koppijn.
Naast me een nachtkastje, net zo simpel als de lamp. Met daarop een schoteltje met twee pilletjes, Paracetamol zo te zien. En een glas water.

Wie heeft die daar neer gelegd? Waarom?
Het heeft geen zin daarover na te denken. Niet zolang mijn hoofd voelt alsof binnen in mijn schedel een burgeroorlog wordt gevoerd. Die paracetamolletjes komen in elk geval goed van pas.
Heel voorzichtig ga ik een beetje rechtop zitten. Dan pak ik de tabletjes en het glas en slik de medicijnen snel weg.
Kreunend zak ik weer onderuit. Mijn hoofd protesteert uit alle macht tegen elke beweging, en nu laat mijn maag ook merken dat’ie niet blij is.
Ik leg mijn hoofd in het kussen, trek de lakens zo ver mogelijk over mijn hoofd, sluit mijn ogen, en hoop alsnog de pijp uit te gaan.
Tevergeefs.

Maar kennelijk ben ik toch weer in slaap gevallen. Want als ik mijn ogen weer open doe, voel ik me beter. Niet veel beter, maar wel iets. Al zou ik wel willen dat iemand de zon uitzet, want het felle licht brandt pijnlijk in mijn ogen.
Het schoteltje en het waterglas zijn weg. In plaats daarvan staat er nu een bord met daarop een beschuitje met kaas. En een glas melk.
Onwillekeurig haal ik mijn schouders op, maar ik heb daar direct spijt van! Zelfs van die kleine beweging trekt alweer een scheut van pijn door mijn hoofd.
Maar mijn mond is droog, ik heb veel dorst, dus ik pak de melk en drink hem op. Daarna merk ik dat mijn maag eigenlijk ook wel wat vulling kan gebruiken. En dus gaat het beschuitje achter de melk aan.

En nog steeds weet ik niet waar ik ben. Wie me die pilletjes en dit hard nodige ontbijtje heeft gegeven. Hoe ik hier ben gekomen.
Ik probeer me te concentreren. Probeer het me te herinneren, door de nevels en de hoofdpijn heen.
En opeens weet ik het weer.

Ik had gisteren gewoon gewerkt. En was daarna gewoon naar huis gegaan.
Was het eigenlijk gisteren? Of heb ik een hele dag verslapen?
Geen idee. Ik denk het niet. Ik hoop het niet.
Maar goed. Gewoon naar huis gegaan dus. Zoals elke dag.

Alleen stond deze keer Chantal me in de gang op te wachten. Twee koffers in haar handen.
“Ik ga ervandoor,” had ze gezegd.
Gewoon. Zo. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was.
“Ik trek bij Kees in. Ik ga al acht jaar met hem. En nu hij is gescheiden trek ik bij hem in. Ik stuur je volgende week wel de papieren voor de echtscheiding.”

Gewoon. Zomaar. Dertig jaar huwelijk … pats, boem, voorbij.
Alsof het de normaalste zaak van de wereld was.
Chantal ging al acht jaar met Kees. Neukte die klootzak bijna elke dag. Terwijl ik aan het werk was. Terwijl ik geld verdiende. Voor haar. Voor ons.
En zij liet zich intussen door Kees neuken. Omdat hij liever was? Beter voor haar? Een grotere lul had?
Geen idee. Ze zei alleen maar dat ze me niet meer wilde, en dat ze geen zin had het uit te leggen.
Een grotere lul was die klootzak zeker. De hufter. Met die hoer waar ik mijn leven aan had gegeven. Die ik altijd trouw was geweest. Voor wie ik altijd goed had gezorgd.

Chantal stapte in haar auto. De auto die ik voor haar gekocht had. Waar ik me kapot voor had gewerkt. Ze stapte in, en reed zonder zelfs nog maar om te kijken weg. De straat en mijn leven uit.
En toen was ik alleen.

Daarna?
God, ik weet het echt niet meer.
Ik zal vast wel wat gegeten hebben, denk ik. Hoop ik.
En daarna …

Het enige dat ik weet is dat ik op een gegeven moment in de kroeg zat, mezelf helemaal van de wereld te zuipen.
En toen … uiteraard, nét op het moment dat je absoluut niemand tegen wil komen, met niemand wil praten …

“Hééé, Willem! Willem, ben jij dat? Wat doe jij hier? Ik dacht dat je niet van kroegen hield?”
Ik draaide me om. Het kostte me moeite om een helder beeld te krijgen, ik had al fors zitten zuipen en ik zag niet echt helder meer.
“Ik ben het! Johnny!”

Johnny. Twintig jaar geleden waren we collega’s. Of nou ja, hij kwam net kijken, ik was ervaren. Ik heb hem ingewerkt. Maar in die tijd worstelde hij ook met van alles. Eenzaamheid. Angst dat hij nooit de ware zou vinden. Niet zeker of hij wel het juiste vak had gekozen, of niet zijn hele leven één grote vergissing was.
Gewoon de normale shit voor iemand die vanuit school recht het werk in duikt zonder eerst een tijdje midden in het leven te staan.
Ik had al snel door dat het een goed jong was, maar hij had hulp nodig. En ja, wat doe je dan als oudere collega?

Dus toen heb ik die knul op sleeptouw genomen. Hem niet alleen op kantoor ingewerkt, maar hem ook het leven leren kennen. Met hem gepraat, eindeloos, tot diep in de nacht. Maar ook meegenomen naar stripclubs. De hoer betaald die hem ontmaagd heeft.
God, hij heeft zelfs een maand bij Chantal en mij gelogeerd, toen zijn ouders hem het huis uit flikkerden terwijl hij nog geen eigen huis had.

We hebben hem in die tijd verteld hoe heerlijk het huwelijk is. Dat freewheelen, er lekker op los neuken, lekker is voor een tijdje. Maar dat het beter is, véél beter, als je iemand vindt waar je voor altijd bij wil blijven, een partner voor het leven.
Zo iemand als Chantal voor mij is.

Nee, niet is. Was
“Godverdomme!!!!!!”
Ik knalde het eruit voor ik er erg in had. Had ik dat jochie nu echt indertijd geprobeerd te overtuigen om te settelen? Te trouwen?
Wist ik veel dat je die wijven nooit kan vertrouwen. Nou ja … “die wijven” … Chantal niet, daar was ik nu wel achter. Nu pas! God, wat heeft die kut me genaaid.

Hij legde een hand op mijn arm en ik voelde me een beetje rustig worden. In die tijd waren we echt close geworden. Dat vertrouwde gevoel, het kwam direct weer terug.
“Oké, Willem. Ik weet niet wat er met je aan de hand is, maar ik zie wel dat het iets heftigs is. Zet dat glas even weg en vertel je oude maatje wat er is.”

Ik voel weer een steek in mijn hoofd. Ik hoor Johnny die woorden nog zo zeggen, maar daarna?
Ik sluit mijn ogen. Ik probeer de koppijn niet te voelen. Ik focus op mijn herinnering.

Ik heb Johnny verteld wat er gebeurd is. Niet echt helder, ik was al te dronken, maar hij zal het wel begrepen hebben,
Oh, god, en ik ben tegen hem tekeer gegaan. Tegen hem! Omdat ik, na dat mes in mijn rug van die teringhoer, tegen iemand moest schreeuwen.
En Johnny … Hij liet me gewoon begaan. Liet me schreeuwen. Liet me stoom afblazen. En intussen zorgde hij ook dat ik water dronk en niet alleen maar jenever. Pffft, moet er niet aan denken hoe veel erger mijn kater was geweest als hij niet …

En daarna …
Ik schud mijn hoofd om de mist te verdrijven en heb opnieuw direct spijt. Maar ik moet me herinneren wat er verder gebeurd is. Hoe ik hier gekomen ben. Wáár ik ben.
Daarna …
Ik focus en langzaam komt het terug.

Uiteindelijk was ik uitgeschreeuwd. En toen heb ik gehuild. Gehuild als een baby. Godsamme, ’t is maar goed dat ik niet van kroegen hou want in die kroeg kan ik mijn porem echt nooit meer laten zien.
Maar Johnny reageerde super. Hij liet me begaan, een tijdje. Haalde mijn borrelglas weg.
“Echt wel genoeg gehad”.
Zoiets zei hij volgens mij.
Te veel, had’ie moeten zeggen. God, wat een koppijn.

En daarna? Ik herinner me hoe ik door hem ondersteund werd. Hij hielp me in een taxi. En ik dacht dat’ie me m’n eigen adres zou laten zeggen, maar hij stapte gewoon naast me in en noemde een ander adres.
Zijn adres, denk ik?
En daarna?

Pffft, ik weet het echt niet meer. Ik denk dat ik in die taxi in slaap ben gevallen.
En nu ben ik dus hier. Wakker geworden in een vreemd bed, in een vreemd huis.
Johnny’s huis, neem ik aan. Die gozer heeft me gewoon mee genomen naar zijn huis. Terwijl ik stomdronken was. Terwijl ik elk moment had kunnen gaan kotsen. Godzijdank niet gebeurd, maar het hád gekund.
En toch laat hij me in zijn huis slapen.
Toffe gozer!

Hoofdstuk 2: Johnny en Lydia

Op dat moment hoor ik een klop op de deur.
“Binnen!” wil ik roepen, maar mijn stem is nog niet wakker, ik krijg er alleen een soort gromgeluid uit.
De deur gaat open. Johnny komt binnen.
“Goede morgen, Willem. Ik zie dat je wakker bent. En ik denk dat je wel wat koffie kan gebruiken.”
Ik knik, en opnieuw heb ik spijt.
“Denk je dat je de trap af kan lopen, kerel? Lydia zit al de hele ochtend te vragen wanneer ze eitjes voor je mag gaan bakken. En ik denk dat ze ook wel een tomatensap voor je kan maken, met haar geheime anti-kater-ingrediënt.”
“Lydia?”
“Mijn vrouw. De liefde van mijn leven. Ik heb haar aan jou te danken. Vanwege jouw verhalen heb ik net zo lang voor haar gevochten tot ik haar had. Door jou heb ik nooit opgegeven. Ik weet dat en zij weet het ook. Ze kan niet wachten de man te ontmoeten die mij op het rechte spoor heeft gekregen.”
Ik brom protesterend.
“Hou toch op, Johnny. Als ik er niet was geweest had iemand anders je geholpen. Of je had zelf je pad gevonden. Je bent een goede knul en een slimme knul, dat was echt wel goed gekomen.”
“Misschien. Maar feit is dat je er wel was, toen. En dat ben ik niet vergeten.”

Na een hoognodig bezoek aan de wc volg ik Johnny de trap af. We lopen een ruime keuken in. De vrouw die daar bezig is een eitje te klutsen kijkt op als we binnen komen.
“Nou Lydia, dit is hem dan. Willem. De man waar ik je zo vaak over heb verteld en die ik gisteren bij puur toeval mocht opdweilen uit de kroeg.”
De vrouw veegt haar handen af aan een theedoek en loopt dan met uitgestoken hand op me af. Ze heeft halflang bruin haar en een vrolijk, rond gezicht. En aan de bolling van haar trui te zien heeft ze enorme tieten. Jammer, ik hou niet van zulke grote memmen. Maar verder ziet ze er goed uit.

“Fijn je te ontmoeten, Willem. Ik had je alleen andere omstandigheden gegund. Het spijt me zo wat je gebeurd is.”
Ik steek ook mijn hand uit en pak de hare. Haar hand voelt warm en zacht, maar ook een beetje klam door het vocht van de theedoek.
“Aangenaam, Lydia. Nooit gedacht dat die knul zo’n tof wijf aan de haak zou kunnen slaan. Hoe heeft hij dat voor mekaar gekregen?”
Lydia lacht en haar stem klinkt helder. Opeens bedenk ik me dat ik al zeker tien jaar niet meer het geluid van een spontaan lachende vrouw heb gehoord. Was Chantal al zo lang niet meer gelukkig met mij?

Lydia draait zich om en zet het fornuis aan. Als ze zich bukt, zie ik hoe haar spijkerbroek zich spant om een prachtige kont.
Johnny ziet me kijken. Lachend port hij me in mijn zij.
“Mooi uitzicht, oude snoeper? Denk er aan, kijken mag, aankomen niet!”
Ik grinnik maar wordt meteen weer serieus.
“Je weet toch dat ik jou zoiets nooit aan zou doen?”
“Ja, ’tuurlijk weet ik dat Willem. Ik ken je toch.”

Een uur later zitten we met ons drieën in de kamer. Johnny had gelijk gehad over Lydia’s wondermiddel tegen een kater. Het smaakte gruwelijk, maar na dat glas tomatensap gaat het inderdaad beter met me. En dankzij een paar mokken sterke koffie en een groot bord omelet met kaas begin ik me zowaar weer een beetje mens te voelen.
Ik weet intussen ook dat Johnny en Lydia elkaar twintig haar geleden hebben ontmoet. Rond de tijd dat het bedrijf waar we werkten failliet ging, we beide ander werk vonden, en we elkaar uit het oog verloren. Hij had direct zijn zinnen op haar gezet. En de manier waarop hij voor haar gevochten heeft, is inderdaad zowat een kopie van hoe ik Chantals hart had veroverd.
“Echt, Willem, ik heb gewoon alle trucs gebruikt die jij me toen verteld hebt.”
“Hij liegt niet, weet je. En als hij niet zo voor me gevochten had, dan denk ik niet dat hij me was opgevallen.”
Ik zie hoe ze elkaar liefdevol aankijken, en ik hoop maar dat het bij hun wél echt is.

Maar dan kijkt Lydia mij weer aan. Ik hoor de meelevende warmte in haar stem.
“Maar nu jij, Willem. Johnny heeft me al wel iets verteld wat hij gisteren van je heeft gehoord, maar het fijne weet ik er nog niet van.”
Ik weet niet of Lydia écht alle details wil weten. En ik weet ook niet of Johnny inderdaad bijna niks verteld heeft. Het kan zomaar zijn dat Lydia doorheeft dat ik mijn verhaal gewoon kwijt moet.
Het maakt me ook niet uit, eigenlijk. Want ik moet mijn verhaal inderdaad kwijt. Terwijl ik praat merk ik dat het me goed doet.

“Nou, één ding is in elk geval zeker,” zegt Johnny als ik ben uitgepraat, “jij blijft hier.”
Ik kijk hem verbaasd aan.
“Ja, natuurlijk!” valt Lydia hem bij, “jij moet nu niet in je eentje in het huis gaan zitten waar je je hele leven met Chantal hebt gewoond. Dat moet je jezelf niet aandoen. Onze logeerkamer is jouw kamer, in elk geval de komende tijd.”
Ik voel een brok in mijn keel komen. Dat Johnny een goede knul was wist ik natuurlijk al. Maar dit had ik toch niet verwacht.

“Nog een koffie?” vraagt Chantal, om de ongemakkelijke stilte te doorbreken.
“Ja, graag. Maar dan moet ik echt wel eerst even naar de wc. Waar …”
“Die deur door,” wijst Johnny, “en dan de tweede deur links.”
Ik loop snel die kant op. Ik moet inderdaad pissen. Maar ik moet vooral ook hoognodig mijn neus snuiten en ik wil niet dat die knul en zijn wijfie dat merken. Het is al erg genoeg dat’ie me gisteren in de kroeg heeft zien janken.

Als ik weer van de wc afkom moet ik me even oriënteren waar de kamer ook alweer was. Terwijl ik om me heen kijk, valt me op dat er naast de voordeur een grote open kast is waarin een aantal badjassen hangen.
Badjassen? Bij de voordeur?
Ik loop de kamer weer in en besluit het maar gewoon te vragen.
“Johnny, ik zag naast je voordeur een soort badjassen of kamerjassen hangen. Is dat geen vreemde plek?”
Hij lacht.
“Oh, dat. Ja, ik snap dat je dat vreemd vindt. Het zit zo, we zijn nudisten. Als we geen gasten hebben, dan zijn we altijd bloot. En dus hebben we badjassen bij de voordeur. Als er dan aangebeld wordt kunnen we even snel iets aandoen voordat we opendoen.”

Ik zie dat hij me afwachtend aankijkt.
“Zeg het maar. Vind je het raar?”
“Raar? Nee joh! Waarom zou ik het raar vinden? Als jullie dat fijn vinden.”
“Oh, gelukkig. Er zijn mensen …”
“Nou, ik dus niet. Naaktstranden. Blote campings. Ik weet dat er mensen zijn die dat willen. Ik dacht alleen dat dat iets voor op vakantie is, niet voor thuis. Maar ja, eigenlijk wel logisch, als je d’r allebei van houdt.”
Lydia komt intussen weer binnen en kijkt vragend naar ons.
“Over dat we nudisten zijn, schat. Willem zag de badjassen en wilde weten waarom die naast de deur hangen.”
“Oh ja. Nou, fijn dat je dat niet raar vindt. Maar geen zorgen hoor, zolang jij hier bent houden we onze kleren gewoon aan.”

Even aarzel ik, maar dan schud ik resoluut mijn hoofd.
“Oh nee. Nee, daar komt niks van in.”
“Huh? Wat bedoel je. Willem?”
“Luister, schatten. Het kost me al moeite om jullie uitnodiging te accepteren om jullie gast te blijven totdat … tot het beter met me gaat. Maar dan wil ik niet nog meer inbreuk op jullie leven maken. Ik wil jullie niet nog meer tot last zijn. Jullie moeten gewoon leven zoals jullie gewend zijn en prettig vinden.”
“Jôh, Willem. Het zijn maar kleren, hoor. Daar hebben we echt geen …”
“Maakt me geen donder uit. Kleren uit, kleren aan, echt, het zal me aan m’n reet roesten. Ik heb wel vaker een blote kerel gezien. En ook blote wijven. Oh, sorry, vrouwen. Dus doe wat je wil. Maar doe dat omdat je het zélf wil. Niet voor mij. Als jullie anders doen voor mij, dán voel ik me niet op mijn gemak. En dan pak ik alsnog mijn biezen.”
Ik zie hoe Johnny en Lydia elkaar aankijken alsof ze via hun ogen met elkaar praten. Maar dan knikt Lydia.
“Nou, oké. Dat is duidelijk. Dan ga ik inderdaad liever uit de kleren.”

En dan gaat het opeens snel. Sneller dan ik had verwacht. Want al meen ik wat ik zei, dat ik het prima vind, ik moet toch wel even wennen aan het idee.
Maar daar krijg ik dus geen tijd voor. Met een verrassende snelheid staat Lydia op, doet haar bloes uit, haakt haar bh los en laat hem vallen. En terwijl ik me nog zit te verbazen over haar borsten, die inderdaad enorm zijn, maar toch nog verrassend stevig overeind lijken te staan, stroopt ze ook haar broek en slip al naar beneden.
Ze gaat pal voor me staan, met haar handen in haar zij.
“Je hebt vast wel eens gehoord dat nudisme niet gaat over kijken en bekeken worden, maar gewoon je fijner voelen zonder kleren. Dat is ook zo. Maar we snappen ook dat het anders is als je het niet gewend bent, dus kijk maar gewoon. Des te sneller ben je er aan gewend.”
En je weet het, hè,” bemoeit Johnny zich er mee, “kijken, niet aankomen!”

Even kijk ik zijn kant op. Hij staat ook in zijn nakie. Zijn borstkas is haarloos, ik denk geschoren, en goed gespierd. Zijn lul ziet er niet echt anders uit dan die van mijn maten op de voetbalclub, al valt me wel op dat hij kennelijk ook zijn schaamhaar heeft weggeschoren. Daardoor lijkt zijn lul groter dan hij eigenlijk is.
Maar dan kijk ik weer naar Lydia. Dat is toch een stuk prettiger voor de ogen. Ze is mooi gebruind, en ik zie geen kleurverschil bij haar borsten. Ik blijf daar nog even naar kijken. Ik heb het nooit zo op die enorme tieten omdat die altijd zo gaan hangen. Maar dat valt bij haar enorm mee, en ik vraag me onwillekeurig toch af hoe ze zouden voelen in mijn handen.
Ik laat mijn ogen naar beneden glijden. Haar een beetje volle buik verraadt dat ze lekker leven en goed eten belangrijker vindt dan er goed uitzien, maar ze is beslist niet overdreven dik. En onder die buik zie ik haar schaamstreek. Net als Johnny is ook zij glad geschoren. Daardoor heb ik direct zicht op haar kut. Tussen haar benen zie ik de flapjes van haar schaamlippen.

“En? Bevalt het je?” vraag Lydia, met een geamuseerde toon in haar stem.
“Draai je nog even om, schat,” zegt Johnny, “ik zag hem in de keuken al naar je kont kijken, die wil hij vast nog wel even beter zien.”
Lydia laat haar vrolijke lach weer horen.
“God, jullie kerels zijn ook allemaal hetzelfde! Volgens mij zeg je het alleen maar om er zelf weer even lekker naar te kijken.”
“Absoluut!” geeft Johnny zonder aarzelen toe, en dan lacht hij ook.
Maar Lydia draait zich dan inderdaad om, en ik moet Johnny gelijk geven. Ze heeft twee hele mooie, stevige, ronde billen. Als Lydia mijn vrouw was geweest zou ik daar ook de hele dag naar willen kijken.
Fuck dat! Ze is mijn vrouw niet en tóch wil ik er de hele dag naar kijken!
“Nou, Johnny, ik weet niet wat je geheim is, maar je hebt het inderdaad goed voor elkaar. Lydia, je ziet er echt geweldig uit. ’t Is dat je al getrouwd bent, maar anders …”
“Ja, ja,” lacht Lydia, “alsof een oude vent als jij kans zou maken.”
Maar haar knipoog verraadt dat ze dat vooral zegt om te plagen. Niet dat het uitmaakt. Ik zou nooit iets doen met een getrouwde vrouw. En al helemaal niet de vrouw van een vriend zoals Johnny.

Hoofdstuk 3: Bloot

Lydia en Johnny gaan weer zitten. En ze gaan verder met ons gesprek alsof er niets aan de hand is. Ik merk dat mijn ogen toch elke keer weer naar Lydia’s tieten gaan. Naar haar blote kut. En zelfs af en toe naar Johnny’s lul, die gewoon rustig tussen zijn benen hangt alsof de blote schoonheid naast hem geen enkel effect op het heeft.
Maar na een tijdje merk ik dat het minder wordt. Juist omdat Lydia en Johnny er totaal geen aandacht aan besteden, er zelfs niets van zeggen als ik duidelijk zit te kijken, wordt het steeds minder iets speciaals. Steeds meer gewoon. En zo praten we verder. Over de banen die Johnny heeft gehad nadat we elkaar uit het oog verloren. Over de carrière van Lydia. Over herinneringen aan dingen die Johnny en ik samen beleefd hebben. Maar vooral ook over Chantal, over hoe gelukkig ik ooit met haar was, over hoe we steeds meer uit elkaar leken te groeien, over hoe ik ondanks alles haar altijd trouw bleef. En over hoe verraden ik me voel nu ik weet dat zij al die tijd gewoon een ander had.

En na een tijdje merk ik niet eens meer bewust dat Lydia en Johnny bloot zijn. Of, nou ja, ik merk het wel maar het is niet raar meer. We zitten gewoon te praten. Zij bloot. Ik met kleren aan. En dat maakt niet uit, want mijn aandacht is bij het gesprek.
Al merk ik na een tijdje wel dat ik het best warm krijg. Ik voel zweet op mijn hoofd. Pas als ik een bierviltje van tafel pak om mezelf wat koelte toe te wuiven merkt Johnny mijn probleem.
“Oh, sorry Willem. Stom van me. Ik heb zonet de thermostaat wat hoger gezet, dat doen we altijd als we bloot zijn. Maar niet aan jou gedacht. Je zit vast weg te smelten in die warme trui. Wil je anders een shirt lenen? Ik denk dat ik wel iets heb dat jou past. En misschien ook een korte broek in plaats van die dikke jeans die je nu draagt?”

Ik wil ja zeggen, maar dan realiseer ik me dat ik me eigenlijk ook al een tijdje de vreemde eend in de bijt voel.
“Weet je Johnny? Als het voor één of twee dagen zou zijn, dan zou ik ja zeggen. Maar ik weet niet hoe lang ik hier ben. Ik denk langer. En ik begin het nu al raar te vinden dat ik kleren aan heb in een huis waar dat niet normaal is.”
“Je bedoelt dat jij ook uit de kleren wil?”
“Ja. Ik denk het. Het zal eerst wel raar zijn. Maar ik hoop dat ik er aan wen. Zoals ik er ook aan ben gewend dat jullie in je nakie zitten. Terwijl ik denk dat ik er niet aan ga wennen om als enige anders te zijn, as je begrijpt wat ik bedoel.”
Lydia knikte.
“Je bent niet de enige, Willem. Veel bezoekers merken na een tijdje dat zij het fijner vinden om ook bloot te zijn. Ga maar even naar de logeerkamer om je uit te kleden, dat vinden de meesten fijner. En als je later toch liever kleren aan wil … Johnny, leg jij voor de zekerheid wel vast wat shirts en korte broeken klaar? Dan kan je je altijd bedenken, Willem. Nudisme gaat juist over vrijheid en keuze, niet over dingen moeten omdat anderen dat doen of willen.”

In de logeerkamer waar ik een paar uur geleden wakker ben geworden hangt een grote spiegel aan de muur. Ik kijk onderzoekend naar mezelf, terwijl ik daar in m’n nakie sta.
Ik ben al 57. Mijn kortgeschoren baard is al aan het grijzen, maar op mijn hoofd ben ik nog net zo donkerblond als ik altijd al ben geweest. Maar nu, zonder kleren, zie ik dat ook mijn borstharen hier en daar wat grijs aan het worden zijn.
Ik haal er mijn schouders over op. Ik schaam me er niet voor dat ik ouder wordt. Voor mij is mijn grijze haar een bewijs dat ik al meer dan vijf decennia alles overleef. En dat ik in die tijd steeds meer ervaring heb opgedaan. Grijze haren wegverven, zoals mijn vader deed? Nooit! Waarom zou ik het zichtbare bewijs van mijn levenservaring willen verbergen?
Ik zei wel dat ik te weinig sport. Mijn figuur is papperig, mijn buik is te dik. En hoewel mijn armen gebruind zijn, is de rest van mijn lijf zo wit als melk.
Als laatste kijk ik naar mijn lul. Daar hangt’ie dan, tussen mijn te dikke buik en mijn harige melkflessen, omlijst door mijn krullerige schaamhaar. Een heel gewone lul, gemiddelde maat als ik het vergelijk met de lullen die ik na voetbal onder de douche zie.
Maar afgezien van mijn voetbalvrienden heeft niemand hem de laatste tijd gezien. Zelfs Chantal was de laatste jaren niet meer …
Ik jaag die gedachte uit mijn hoofd. Ik weet dat ik nog veel tijd nodig zal hebben om te verwerken wat er gebeurd is, maar ik vind dat ik vandaag wel genoeg gezeikt heb voor één dag. Nu wil ik niet meer aan dat kutwijf denken.

Ik kijk nog één keer in de spiegel. Tsja, echt veel is het niet. Maar het is wat ik ben. En dat is toch waar het om gaat?
Even twijfel ik toch een shirt aan te doen, maar ik wil niet die lafbek zijn die het niet eens probeert. En dus sluit ik de deur achter me en loop de trap af.

Als ik de kamer in loop zie ik Johnny niet. Lydia zit met een boek op de bank.
Ze kijkt op als ik binnenkom. Heel even zie ik haar ogen over mijn lichaam glijden, maar het lijkt meer om te bevestigen dat ik inderdaad bloot ben dan om echt naar me te kijken. Logisch, ook wel. Ze heeft tijdens hun vakanties honderden blote mannen gezien. Ik ben echt niet bijzonder genoeg dat ik een tweede blik waard ben.
“Die handdoek,” ze wijst naar een handdoek die over de leuning van een stoel hangt, “is voor jou.”
“Handdoek? Hoezo?”
“Hygiëne. Nudisten zitten op hun handdoek. Wel zo fris.”
“Oh, ja.”
Nu pas realiseer ik me dat Johnny en Lydia inderdaad ook steeds op handdoekjes hebben gezeten sinds ze hun kleren uit hebben. Ik pak de handdoek, leg hem op de stoel, en ga zitten. Net op dat moment komt Johnny weer binnen, met een fles wijn en drie glazen.

Ik ben me er erg bewust van hoe bloot ik ben. Maar zowel Johnny als Lydia praten lijken het niet eens te merken. Ze praten. Ze drinken wijn. Lydia gaat naar de keuken en komt terug met een stokbroodje.
En omdat zij er zo makkelijk over doen wordt het voor mij ook makkelijk. Ik vergeet steeds meer dat ik dit eigenlijk raar hoor te vinden.

Tot het moment dat de deur open gaat en een jonge meid binnen komt.
Ze is … prachtig. Ik kan het niet anders omschrijven. Prachtig. En bloot.
Haar lange blonde haren vormen een prachtig contrast met haar zeer gebruinde huid. Haar benen zijn lang, en goed gevormd. Haar buik is plat en strak, zoals alleen jonge meiden dat kunnen hebben. En daaronder een mooi bijgewerkt driehoekje blond schaamhaar, die het gleufje tussen haar perfecte benen niet aan het zicht onttrekt, maar juist extra lijkt te benadrukken.
En dan haar borsten. Die zijn gewoon perfect. Ik schat dat ze cup C heeft. En met de veerkracht van de jeugd staan ze fier overeind op haar lijf, met twee tepeltjes die me uitnodigend aan lijken te kijken.

Ik voel hoe het bloed naar mijn pik stroomt. Ik kan er niks aan doen. Ze ziet er zo ongelofelijk lekker uit, het gaat gewoon vanzelf. In nog geen fractie van een seconde staat mijn pik hard rechtop voor deze blonde schoonheid.
“Hoi Daphne, fijn gewerkt?” hoor ik vaag op de achtergrond.
En dan, “Oh ik zal je even voorstellen. Daphne, dit is Willem, je weet wel, die vriend van vroeger waar papa het zo vaak over heeft. Willem, dit is dus …”
En dan valt het stil. Waarschijnlijk omdat Lydia mijn kloppende erectie ziet.
Daphne had hem al eerder gezien. Haar blauwe ogen kijken strak naar mijn kruis. En verbeeld ik me dat nu of likt ze haar lippen af?

Te laat, veel te laat, schiet mijn hand naar beneden in een poging mijn stijve pik aan het zicht te onttrekken. En tegelijk voel ik het schaamrood naar mijn wangen schieten.
“Oh, shit. Sorry, mensen. Sorry, het spijt me zo, ik ben …”
Ik weet niet eens wat ik wil zeggen dus eigenlijk ben ik wel blij dat Johnny me in de rede valt.
“Willem, kerel, maak je niet druk. Je bent echt de eerste niet die zo op Daphne reageert. En je zal ook vast de laatste niet zijn.”
“Dus je vindt het niet erg? Jullie vinden het niet erg?”
“Tuurlijk niet, kerel. Dat gebeurt, vooral voor mensen die niet gewend zijn aan bloot. Je hoeft je niet te schamen.”
“Nou inderdaad,” zegt nu ook Daphne, en zelfs haar stem klinkt mooier, sexyer dan ik me ooit had kunnen voorstellen. En dan, met een overdreven knipoog: “U heeft echt niets om zich voor te schamen, dat heb ik al gezien!”

En dan stapt ze naar voren en steekt haar hand uit.
“Leuk u te leren kennen, meneer Willem! Papa heeft veel over u verteld.”
Moeizaam, steunend op één hand terwijl ik de andere onbeholpen voor mijn kruis hou, kom ik overeind. Dan wissel ik snel mijn handen zodat ik haar mijn rechterhand kan aanbieden.
Maar dan juist op het moment dat ze hem wil pakken trek ik hem weer terug, omdat ik me realiseer dat die hand net nog mijn pik heeft geraakt.
“Sorry,” mompel ik zwakjes.
Maar Daphne lacht. Vrolijk en spottend tegelijk, en met een ondeugende twinkeling in haar zeeblauwe ogen.
“Geen hand? Dan doen we het toch gewoon zo!”
En voor ik weet wat me overkomt, stapt ze nog dichter bij, spreid haar armen om me heen, en trekt mijn lijf pal tegen het hare.

Ik voel haar schaamhaartjes kriebelen op de rug van mijn hand. Ik voel haar stevige warme borsten tegen mijn lijf gedrukt. Ik voel haar armen sluiten om mijn rug en ik realiseer me dat mijn vrije arm nu doelloos heen en weer beweegt, gevangen tussen aan de ene kant de automatische reflex om de knuffel te beantwoorden, en aan de andere kant mijn laatste restje gezond verstand, dat schreeuwt dat ik van haar af moet blijven, dat ze de dochter van Johnny is.

“Zo kan die wel weer, Daphne,” zegt haar vader dan, “nu heb je Willem wel genoeg geplaagd.”
Daphne maakt zich van me los en kijkt me lachend aan.
“Sorry, Willem. Al heb ik niet het idee dat je het écht erg vond.”
Ik wil wel antwoorden. Wil iets geestigs zeggen. Iets van dat mijn lijf het heerlijk vond, maar mijn hoofd niet wist of dat wel mocht. Maar ik ben veel te veel overrompeld door de situatie en ik kan de woorden niet vinden.
“Oh, en je mag je hand wel weghalen, hoor. We weten al dat’ie stijf is. En ik weet dat dat door mij komt. Het eerlijkste compliment dat een man kan geven. Maar mag ik mijn complimentje dan ook bewonderen?”

Opnieuw weigert mijn mond mee te werken. Dus ik kan Daphne niet uitleggen dat het ongepast is om haar mijn harde lul te laten zien. Ik hakkel alleen maar wat.
En dan pakt die meid gewoon mijn hand bij de pols en trekt hem weg. Opnieuw overvalt ze me met haar snelle actie, waardoor ik niet eens probeer tegen te werken.
“Zie? Dit is toch veel leuker om naar te kijken dan de rug van je hand?”
“Damn,” hoor ik dan van Lydia, “die mag er inderdaad wezen. Jij hebt een lekkere hoor, Willem!”
“Hé, denk er om, hè!” roept Johnny lachend, “Wat ik eerder tegen Willem zei geldt ook voor jou. Alleen kijken, niet aankomen.”
“Ja, ja! Geen zorgen, schat. Ik blijf van hem af.”
Ik verbaas me erover dat ze alle drie zo luchtig en ontspannen zijn. Dat ze gewoon grapjes maken terwijl ik daar met een harde leuter sta. Maar dan realiseer ik me dat het ongetwijfeld inderdaad niet de eerste keer is dat ze een stijve zien. Als je daar eenmaal aan gewend bent dan is dat ook niet meer zo bijzonder.

Maar dan gooit Daphne er nog een schepje bovenop.“Jammer hè, mam, dat jij alleen maar mag kijken? Ik ben gelukkig single, dus ik mag wel meer!”
Ik voel hoe mijn bek openvalt als ze dat zegt. Bedoelt ze nu écht …?
En ik voel tegelijk hoe mijn lul een sprongetje van vreugde maakt bij die gedachte.
Shit. Johnny vermoordt me als’ie dat ziet. En hij heeft het vast gezien.
Maar tot mijn verbazing hoor ik Johnny in een schaterlach uitbarsten.
“Nou, Willem, zo te horen kan ik de logeerkamer weer opruimen. Volgens mij slaap jij vannacht bij Daphne!”
“Shit, pap! Nee, natuurlijk niet. Als ik met iemand neuk hoef ik die niet meteen de hele nacht in mijn bed te hebben, hoor!”
“Hahaha! Tuurlijk niet, Daphne. Ik zit je maar te plagen.”
“Maar voor nu kom jij nergens aan, en kijk je er ook niet meer naar,” zegt Lydia dan grinnikend, “want het is jouw beurt om te koken en ik heb trek.”