Een Voorleesmomentje

Door: Femke

“Have you ever wanted to play with someone so much you’d take any one, boy or girl?”
Prince 1988 – Anna Stesia

Het had Anna altijd al getrokken, het onderwijs, maar ze zag een andere carrière voor zich weggelegd. In marketing. Op de HAVO hoorde ze dat je zomaar een ton per jaar kon verdienen bij een gerenommeerd reclamebureau, dus zette ze daar haar zinnen op. En het lukte. Van haar twintigste tot dertigste klom ze via allerlei cursussen en klussen op van copy-writer naar partner. Ze was goed. En dat bracht haar in de problemen. Ze kreeg de leukste opdrachten, dus nee zeggen was moeilijk. Ze zei op alles ja, alles was leuk. Zeventigurige werkweken waren de rustige weken. Normaal zat ze op negentig met de weekends meegeteld. Een sociaal leven had ze niet. Haar werk was haar sociale leven. Tot ineens het licht uitging en er niemand meer naar Anna omkeek. Allemaal te druk met werk, geen oog voor haar. Zelfs de partners niet.

En toen ging ze denken. Niet van het ene op het andere moment, het was een heel proces, compleet met bedrijfsarts, job-coach en loopbaanbegeleiding, maar wel na een poosje, toen teruggaan naar BeYourMark geen optie meer was. Ze zou in dezelfde valkuilen blijven stappen, dat was wel duidelijk. De aard van het beestje. Dus richtte zij zich op ander werk, Spoor 2 noemden ze dat. De begeleiding vanuit het reïntegratiebureau was uitstekend. Anna koos voor omscholing, rustiger vaarwater, het onderwijs. Er bleken allerlei aantrekkelijke trajecten te zijn voor zij-instromers die de overstap maakten vanuit het bedrijfsleven naar een of andere school.

Vrijwel overal was een tekort aan leerkrachten. In het voortgezet onderwijs, maar ook op basisscholen, iets wat haar het meest trok. Ze was niet zo goed met pubers vreesde ze. Jongere kinderen kon ze wel aan. Bovendien had ze een zwak voor die kleintjes met hun zoete snuitjes en lieve stemmetjes. Vooral die in de onderbouw. Dat merkte ze ook tijdens haar stages, wanneer ze daadwerkelijk meedraaide en soms al alleen stond voor de klas. Groepen drie en vier werden al gauw haar favoriet. Hierin zaten kinderen van zo’n zes tot acht jaar. Wat een dotjes waren dat. Ze kon niet wachten tot ze klaar was met haar omscholing, dan zou ze echt een eigen groep krijgen. Het jaarcontract met basisschool De Vrolijke Wip was al getekend.

Toen het eindelijk zo ver was, Anna was inmiddels tweeëndertig, kon zij haar geluk niet op. Ze kreeg groep vier. Kinderen van zeven en acht jaartjes jong nog. Een leeftijd waarop je al behoorlijk met ze kon praten en waarop uiterlijk en stemmetjes nog echt iets lieflijks hadden. De kleine Bram viel haar meteen op. Wat een drolletje. Blond glanzende haartjes, ondeugende blauwe oogjes en een soepele wijze van bewegen en omgang met anderen. Een kleine wijsneus, maar op een prettige manier. Als hij wat vragen wilde stak hij zijn hand niet op, maar liep hij stoer naar haar tafel. Dat vond ze wel oké. Voor haar hoefden kinderen niet vastgeplakt te zitten aan hun stoel. En het gaf haar de gelegenheid even een intiem momentje te hebben met een kind. Verder zaten kinderen in groepjes van vier, met de tafels tegen elkaar in vierkantjes. Zo waren zij meer op elkaar betrokken.

Een ander kind dat haar belangstelling trok was Marleentje. Een droompje op twee beentjes. Slanke beentjes. Ze droeg altijd jurkjes of rokjes, een echt meisje meisje. Mooie slag in haar bruine haartjes, prachtig stralende grijsgroene oogjes en een bijzonder lief zacht stemmetje. Wat verlegen en terughoudend. Onzeker in de groep, wat meer op haar gemak in een op een situaties. Ook zij kwam naar Anna’s tafel wanneer zij iets niet begreep, iets wilde weten of zelf iets wilde vertellen. De laatste keer dat zij dit deed vertelde zij over de vakantie. Daar had ze een nieuwe opa ontmoet, vertelde zij verheugd. Ene ‘opa Joop’ en hij bleek superlief. Dat vond haar mama ook. Ze glunderde toen zij over hem vertelde, de lieverd. Iemand anders vroeg weer aandacht, dus doorvragen kon Anna niet.

De meeste kinderen deden dat, naar haar tafel komen wanneer ze iets kwijt wilden, of wilden vragen, dat was wel prettig. Want in die intieme momentjes samen kon ze wat meer persoonlijke vraagjes stellen of opmerkingen maken: “Hoe voel je je in de klas?”, “Wat een leuk jurkje heb je aan” of “Wil jij straks een stukje voorlezen?” Voor dat laatste mocht een kind dan bij juf Anna op schoot, achter haar tafel, een stukje voorlezen aan de klas. Vrijwel alle kinderen vonden dat fijn. En voor Anna was dat weer een intiem momentje waarop zij een kind persoonlijke aandacht kon geven. En nu zelfs lijfelijk. Als alleenstaande vond ze dat zelf erg prettig. Meer nog dan verwacht. Ze merkte zelfs dat zij daardoor extra voorleesmomentjes inlaste op een dag. Want iedere keer had ze dan even een kindje op schoot. Nooit gedacht, maar dat deed haar wat.

Ze vroeg Bram of hij wat wilde voorlezen, een stukje uit Regenboog, de mooiste vis van de zee. Dat wilde hij maar wat graag. Het was begin september, de derde week na de zomervakantie, de zon liet zich nog regelmatig zien. De jongetjes droegen hun korte broekjes en de meisjes hun shorts, zomerjurkjes of minirokjes. Net als juf Anna zelf. Toen Bram dus op haar schoot klom, voelde ze zijn blote dijtjes op haar blote dijen. Met een hand op een van die blote dijtjes en haar andere bij het boek, kon ze goed zijn zachte beentje strelen, zijn warme huidje. Wanneer het jongetje vooroverboog om de letters goed te kunnen lezen, bolde zijn strakke kontje wat naar achteren, tegen haar buik.

Dit was deze week wel eerder gebeurd, met meerdere kindjes, en steeds weer had het haar fantasie geprikkeld. Die kleine onschuldige lijfjes op schoot, de billetjes en de geslachtdeeltjes zo nabij, vooral bij meisjes met hun korte rokjes, hun onderbroekjes op haar dijbeen, hun gleufjes onder handbereik, de warmte die zij uitstraalden, hun verschillende geurtjes. Anna nam deze ervaringen mee naar huis. Herkauwde ze op de fiets al. En eenmaal thuis hield ze het soms niet meer. Dan snelde zij zich naar de slaapkamer, wierp zich op bed, deed haar jurk omhoog, schoof haar slip opzij en masturbeerde. In haar gedachten waren er geen grenzen. Dan zag ze dat lieve eigenwijze smoeltje van Brammetje weer en drukte dat gezichtje tegen haar kut. Of ze droomde Marleentje op schoot en vingerde haar stiekempjes voor de klas. Emma befte ze, Maxje werd gepijpt en de kleine Memmed mocht haar neuken. Menigmaal bracht zij zichzelf met deze fantasieën naar een hoogtepunt. “A woman left lonely,” dacht ze, “she’ll do crazy things,” Joplin citerend.

Anna merkte dat ze op school keek of ze onderbroekjes kon zien onder de korte rokjes van de meiden. Ze gluurde echt. Schoof de tafeltjes regelmatig aan de kant voor een kringgesprek of een klassikale les met de stoeltjes in een cirkel. Dit om uitzicht te hebben, de kans te vergroten een glimp op te vangen van verboden stukjes kinderhuid. Ze spiekte tussen de soms wijd open vallende broekspijpjes van de jongens, keek extra lang naar hun mondjes, hun lippen. In het voorbijgaan aaide ze altijd even over een bolletje, streek langs een arm of raakte een wangetje.

Dit was eigenlijk helemaal geen werkomgeving voor haar. Al na drie weken in deze groep vormde zij een gevaar. Ze wist niet hoe lang het nog zou duren voordat zij zich zou vergrijpen. Ze kreeg het steeds meer aan de stok met haar zelfbeheersing. Stiekem maakte ze filmpjes van de kringgesprekken met haar mobieltje. Die stelde ze op, achter haar, op tafel. Zo geil om terug te kijken bij het masturberen, om in te kunnen zoomen, op pauze te kunnen drukken wanneer er zo’n glimp te zien was. Ze wist dat dit niet kon, uit den boze was, haar haar baan kon kosten, maar ze kon het niet stoppen. Deze behoefte had ze nooit vermoed. Hoewel deze al tijdens haar stages doorschemerde. Ze was de kat op het spek.

En nu was daar dus Bram. Op schoot. Serieus voorlezend. Zijn bolvormige kontje naar achteren, tegen haar buik, haar hand op zijn blote dijtje. De mooiste vis van de zee overwoog een schubje weg te geven, las Brammetje de klas voor met zijn fluweelzachte kinderstemmetje. Haar hoofd vulde zich met fantasietjes, opwindende beelden. Zijn dijtje voelde zacht, warm. Zijn balletjes moesten zich ter hoogte van haar vagina bevinden. Door zijn broekspijpje heen zou zijn onderbroekje te zien zijn. Onder dat broekje zijn piemeltje. Ze ademde sneller, ze wist dat ze snel vochtig zou worden. Het liefst zou zij zich vingeren, met hem op schoot. Ze wilde hem voelen. Zo groot was haar huidhonger, haar verlangen. Na een poosje vol overpeinzingen schoof ze dan toch voorzichtig, langzaam en beheerst, een vinger quasi per ongeluk een heel klein stukje zijn broekspijpje in. Dit om net iets dichter naar zijn kleine pielemuisje te bewegen. Die gedachte wond haar op. De daad zelf nog iets meer. En het lieve kind maar lezen.

De gedachte aan zijn piemeltje zo dicht bij haar hand was heerlijk. Maar wanneer hij net iets verder vooroverboog knelde de rand van zijn broekspijpje haar vinger bijna af en dat was pijnlijk. Daarom schoof zij haar vinger uit het pijpje en legde Anna na enige tijd haar hand op zijn korte broekje. Even later drukte ze haar volle hand tegen zijn kruis. Zogenaamd om te voorkomen dat hij van haar schoot zou schuiven, maar zij wist wel beter. Haar hoofd werd nog wat lichter. Ze ademde bewust door haar buik, haar hara. Dat stimuleerde haar sacrale chakra, net onder de navel. Daar waar haar seksuele energie circuleerde.

Tijdens het voorlezen bevond haar hand zich nu al een poosje tussen zijn beentjes, vlakbij het piemeltje. Toen de mooiste vis van de zee in het verhaaltje bij de inktvis aankwam, kneedde zij een beetje rond het kleine achtjarige pikje, waardoor het jochie onbewust wat subtiele rondjes draaide met zijn billen op haar schoot, tegen haar hand, haar buik, haar seksuele chakra. Dit was echt, geen fantasie. Voor haar was dit pure erotiek. Ze werd nog geiler dan zij al was. Het verhaaltje duurde in Brams leestempo nog zeker tien minuten, dan zou hij weer van schoot af moeten. En ja, zij was nu vochtig.

De onderzijde van haar tafel was afgedicht, dus geen kind zag haar subtiele handelingen onder tafel. Wel keek zij af en toe de klas rond. Enerzijds om te zien of de kinderen naar het verhaal luisterden, anderzijds om hun reacties te peilen. Viel niemand het draaiende kontje van Bram op? Hoorde niemand de lichte haperingen in zijn voorlezen? Zag niemand de blos op de wangen van de juf?

Haar hand bewoog nog altijd tussen de dijtjes van Bram, haar vingers op zijn broek heen en werend tegen zijn langzaam hard wordende piemel, zijn kontje nog net iets harder tegen haar buik geperst. Ze scande de klas. Eefje keek door het raam, Maxje luisterde met zijn ogen dicht, Emma keek aandachtig naar de rand van haar tafel, Memmed staarde naar het plafond met zijn hoofd steunend op zijn hand. De gehandicapte Lize leek te slapen in haar rolstoel. Zeker een zware nacht gehad. Lize was een zittenblijvertje, een jaartje ouder dan de rest. Ze had een spierziekte. Sneu. Alleen Marleentje leek aandachtig en vol belangstelling naar Anna en Bram te kijken. Ook zij had een blos op haar wangen. Haar mondje hing een beetje open en het was net alsof zij zachtjes met haar kontje meedraaide in het ritme van Bram. Haar oogjes licht geloken.

‘Slaapkameroogjes,’ noemde Anna’s oma dat. Het meisje leek te weten wat juf Anna met Bram deed. Of op zijn minst te vermoeden. Hoe kwam dat kind aan die wijsheid? Ze toonde een mysterieuze blik die de Mona Lisa deed verbleken. Anna en Marleentje keken elkaar recht aan. Marleentje glimlachte, een soort blik van verstandhouding wisselde juf en leerlinge uit. Iets van “wij begrijpen elkaar.” Zo vreemd dit. Alsof ze spraken zonder te praten. De verbinding die zij voelde met Marleentje zorgde voor een warmtestroom in Anna’s borstkas, tussen de ribben, maar ook iets lager. In haar onderbuik. Waarom was het meisje over ‘opa Joop’ begonnen? Was er iets voorgevallen? Iets gebeurd tijdens haar vakantie? Wat had die man met haar uitgespookt? Het kind leek verliefd en net iets te veel op de hoogte. Waarom had Anna niet doorgevraagd?

Haar clit tintelde, ze moest dit stoppen. Maar ze kon het niet. Brammetje legde ondertussen een kleine handje op haar grotere vrouwenhand in zijn kruis. Hij duwde ertegen. Reed zijn draaiende onderlijfje tegen haar hand. Als een opgewonden hondje. Nog net iets harder humpend. Wat rook het jochie lekker, wat klonk zijn stemmetje geil, wat voelde dit goed.

Geen ander kind viel op wat er zich afspeelde achter de tafel van de juf. Lichte kreuntjes uit de mond van Bram leken bij het verhaal te horen. Alleen Marleentje viel het op. Anna fixeerde haar blik op het meisje dat nu met haar tongetje over haar lippen gleed. Die glommen nu. Marleentje opende haar mond weer een beetje, dat was nog geiler om te zien. Anna dacht die mond op haar mond. Ze wilde dat mondje verkennen met haar lippen, haar tong. Ze voelde een connectie met het kind. Maar Brammetje zat op schoot, schurend tegen haar hand, steeds onvaster voorlezend. Zijn golfbewegingen op haar schoot beroerde haar clit. Die stak al een poosje haar kopje op. De gebolde billetjes van Bram masseerde deze. Haar bloed trok naar haar brandende kut. Wat was dit zalig. Ze ademde hoorbaar. De ademstroom streek over Brams wangetje, de contouren van zijn stijve lulletje voelbaar in haar hand.

Stoppen kon ze niet. Ze moest nu door, kon niet anders. Alsof haar lust weerhaakjes had die haar belemmerden terug te trekken. Ze wurmde haar hand nu langs zijn buikje in het broekje van Brammetje. Met gemak. Ze voelde zijn naakte stijve jongenspik, die ze meteen omvatte. Haar pols tegen zijn zachte buikje. Ze trok hem af, waardoor zijn voorlezen even stokte. Niemand sloeg enige notie. Alleen Marleentje had het door. Haar ogen straalden, haar handje nu onder haar rokje. Anna keek nogmaals, ze zag het goed. Het rokje was omhooggeslagen, Marleentje streelde met twee vingertjes, heel subtiel zonder dat anderen het opmerkten, over haar spleetje. Haar opzij geschoven onderbroekje vertoonde een vochtige plek. Ze was waarschijnlijk net zo geil als Anna, die Brammetjes geslachtsdeeltje nu nog iets steviger omvatte. En heen en weer bewoog. Zalig dat haarloze piemeltje, dacht zij. Zalig, die blik op de zich vingerende Marleentje, die haar strak en nog altijd met die geloken slaapkameroogjes aankeek. Dondersgoed wetend wat er gaande was. Het voelde als een platonische trio. Wat was dit geil.

Het duurde nog geen drie lustvolle minuten of Brammetje kwam al in haar hand. Hij schokte lichtjes en kreunde dusdanig dat de hele klas opkeek. Het was een zaadloos orgasme. Hij ejaculeerde hoogstens een pufje lucht. Slim schraapte hij zijn keel, hoestte wat en vervolgde zonder blikken of blozen het verhaal. De kinderen gingen weer verder met waar zij mee bezig waren. Ook Marleentje, wiens blos op de wangen verried dat haar hoogtepunt niet lang meer zou uitblijven. Anna zelf kwam niet, die sloeg de ervaring op voor straks, thuis, op het bed met haar rok omhoog. Het inmiddels vertrouwde ritueel. Wel trok ze haar hand uit het broekje van Bram met zijn inmiddels verslapte piemeltje en snoof eraan. De verdunde walm warm jonge jongetjes smegma was zo geil, dat Anna even haar ogen sloot. Dit moest ze op zich in laten werken, onthouden voor straks. Wat een zalige geur. God, ooit zou ze zijn onderbroekje moeten zien te scoren. Nee, zijn piemeltje zelf. In haar mond. En ruiken aan zijn balletjes, zijn scrotum, zijn eikeltje. Hoe zou het voelen, dat pikje tegen haar clit? Zou ze hem haar ooit laten neuken? O, de gedachte alleen al. Zo’n kleine dunne lul in haar kut. Zo’n tenger lijfje op haar buik.

Marleentje was blijkbaar ook stilletjes klaargekomen. Anna had haar in stilte en ingehouden zien schokken. Sliertjes kutvocht bungelend aan haar vingers. Als spinrag. Met een gelukzalige blik keek het geile kleine meisje tevreden en verzadigd naar Anna. Net een engeltje zo, dacht haar juf. Wat een nat droompje.

Ze gaf Marleentje een knipoogje van verstandhouding, wat het kind vast wel begreep en Bram gaf zij een kus op zijn wang toen hij uitgelezen was. “Dat heb je knap gedaan,” zei ze met omfloerste stem. Nog even vlug een kneepje in zijn slappe lulletje gevend. “Daarom een kus van de juf.” Het jochie gleed glunderend en met rood verhitte wangen van haar schoot, zijn hemd uit zijn broek, een vreemde maar verklaarbare wankeling in zijn tred richting tafeltje. Zijn klasgenootjes gaven hem het gebruikelijke applausje na het voorlezen.

En Marleentje klapte het hardst.

(Het bovenstaande is een fantasieverhaaltje. Nooit in het echt doen, hoor je? Nooit in het echt doen! Van kinderen blijf je af. Punt.)