De Vrije Uitloop – deel 1

Door: A.W. Ruquer

(Dit verhaal is een vervolg op “Neuk Mij!” en “Neuk Mij – Het vervolg” I en II. Wat vooraf ging: Vijf jaar geleden heeft Rob (toen 30) een onenightstand gehad met Brenda, de 13-jarige dochter van een collega. Een paar dagen later zijn Brenda en haar vader bij een auto-ongeluk om het leven gekomen (zie: “Neuk Mij!”). Rob heeft daarna toenadering gezocht tot Marjon, de moeder van Brenda, die na het ongeluk in een rolstoel belandde. Niet omdat hij een relatie met haar wilde, maar meer vanwege haar andere dochter, Cindy, die destijds 9 jaar oud was. De situatie wordt complex als Marjon verliefd wordt op Rob. Om nog onbekende redenen zoekt Rob overigens geen toenadering tot Cindy. Vijf jaar lang weet Rob de schijn op te houden, maar dan barst de bom. Cindy vindt het dagboek van haar zus Brenda, leest het en komt tot de conclusie dat Rob en Brenda met elkaar naar bed zijn geweest. Ze confronteert Rob daarmee, uitgerekend op haar 14e verjaardag. Er volgt een ruzie en Cindy weet Rob het huis uit te jagen (zie “Neuk Mij!” – Het vervolg (I en II). )

Het was een vlucht, dat geef ik eerlijk toe. Erg heldhaftig was het niet. Maar wat had ik anders moeten doen? Nu Cindy het wist van mij en haar zus… Stel dat ze het WEL aan haar moeder zou vertellen? Ze zei wel dat ze dat niet zou doen, maar ja – het was maar een vage belofte. En als dat zou gebeuren… Ik kon de consequenties nauwelijks overzien. Er zou natuurlijk gepraat gaan worden. Geroddeld. Halve waarheden verteld. Verhalen aangedikt…Voor je het wist was je een kinderlokker. Een vieze pedo. Had je al tientallen kinderen verkracht. En dan…slechts een kwestie van tijd voordat ze voor je deur stonden.
Ik begroef mijn gezicht in mijn handen. Mijn god! Dat één avond zulke verschrikkelijke gevolgen kon hebben! Had ik maar nooit… Maar daar was het nu te laat voor. Veel te laat. En een dagboek… Precies waar ik bang voor was geweest, die eerste weken. Maar met het verstrijken van de tijd had ik de gedachte uit mijn hoofd gezet. Dat het na vijf jaar toch nog op zou duiken had ik totaal niet zien aankomen. En toch… meisjes houden dagboeken bij, dat is gewoon zo. Dus ik had het kunnen weten. Ik had er zelf naar kunnen zoeken – vijf jaar is lang genoeg – maar dat had ik nooit gedaan. Om een of andere duistere reden had ik zelfs nooit een voet in Brenda’s slaapkamer gezet. Het voelde bijna alsof me dat fysiek verhinderd werd. Absurd, natuurlijk. Nu lag dan toch de waarheid op tafel…
Een plotselinge paniek overviel mij en ik begon als een idioot een koffer in te pakken. Ik moest weg hier, weg, zo ver mogelijk weg, en wel meteen! Dondert niet waarheen, maar weg hier. Weg, weg, WEG!
Als een kip zonder kop rende ik mijn huis door. Ik pakte de meest onzinnige dingen op, legde die op volstrekt willekeurige plaatsen weer neer, smeet een armvol broeken in de koffer…en barstte toen in tranen uit. Snikkend viel ik op de grond. Het werd me allemaal te veel. Ik rolde over de grond en huilde zoals ik in geen jaren gehuild had. Het was allemaal hopeloos, uitzichtloos… Mijn leven was voorbij. Straks zou de politie voor de deur staan en mij meenemen, daarvan was ik overtuigd. Ik zou direct alles bekennen. Door een waas van tranen zag ik plotseling Brenda’s gezicht weer voor me. Haar bruine ogen, haar levendige lach… Het bracht alleen maar meer verdriet in mij boven.

Ik weet niet hoe lang ik heb gehuild. Op een gegeven moment ben ik in slaap gevallen. Toen ik wakker werd was de nieuwe dag al begonnen. Mijn rug was stijf als een plank van de harde vloer en mijn mond zo droog als kurk. Moeizaam stond ik op. Ergens in mijn achterhoofd realiseerde ik me dat ik nu waarschijnlijk op mijn werk had moeten zijn. Het kon me weinig schelen. Niets kon mij nog schelen. Alles was toch verloren…
Toch meldde ik mij ziek, uit plichtsbesef, en ook om mijzelf een beetje in te dekken. Om tijd te winnen ook, want er zouden dingen gaan gebeuren, alleen wist ik niet wanneer. Ik was er nog steeds van overtuigd dat de politie zou komen. Omdat ik nergens meer zin in had kroop ik maar in bed, in de hoop in slaap te vallen en wie weet…niet meer wakker te worden. Dat zou misschien maar voor iedereen het beste zijn.
Ja, ik viel inderdaad in slaap. Maar ik werd ook weer wakker. Het was al ver in de middag, zag ik. Tot mijn verbazing merkte ik dat ik razende honger had. In mijn hoofd was de rust gelukkig weergekeerd. Die idiote negatieve gedachtestroom leek tot stilstand te zijn gekomen. Dus stond ik op en maakte wat te eten klaar. Daarna voelde ik mij een heel stuk beter. Ik was mij nog steeds wel bewust van wat er eerder gebeurd was, en wat de gevolgen daarvan konden zijn, maar ik was niet langer in paniek. Als er wat zou gebeuren, zo redeneerde ik, dan zou dat inmiddels al gebeurd zijn. Of anders zou het misschien binnenkort gebeuren, en dan kon ik dat voor zijn.
Ik begon wat plannen te maken. Dat ik hier weg moest, dat was wel duidelijk. Ik kon niet in de buurt blijven van Marjon en Cindy. Het was voor iedereen te pijnlijk. Maar waar kon ik heen? Dat was echt wel een probleem. Of wacht eens – had Johan het niet eens gehad over een neef of nicht met een huisje ergens? Ik meende me zoiets te herinneren van toen ik eens bij hem thuis was geweest, de gelegenheid wist ik niet meer. Johan (mijn baas) was begin 60 en had al kleinkinderen rondlopen. Op die dag, in elk geval. Leuk spul, dat wist ik nog wel. Een meisje en een jongen. Tweeling, volgens mij. Het meisje was op een gegeven moment spontaan bij mij op schoot gekropen. Daarna was ze gaan kleuren aan de tafel waar Johan en ik ook zaten. Maar ze had niet bepaald stil gezeten, en ongewild had ze me zo een enorme stijve bezorgd… Dat was tegelijkertijd ontzettend lekker en erg ongemakkelijk geweest. Ik begon warempel geil te worden bij de gedachte..! Hoe oud zouden die kinderen nu zijn? Ja, toch wel zo’n jaar of elf, twaalf, schatte ik…
Maar het ging niet om die kleinkinderen, vermande ik mij. Ik moest Johan te pakken zien te krijgen. Misschien zou die iets kunnen regelen. De kans was klein, maar wie weet. Het was tenslotte nog lang geen hoogseizoen. Ik pakte mijn telefoon en pleegde wat belletjes… Tot mijn verbazing was Johan heel bereidwillig. Hij had al zoiets voelen aankomen, vertelde hij me, en gaf me het adres van het huisje. Nou, dat was een meevaller. Ik kon mijn geluk niet op. Misschien zou alles toch nog goed komen… Het zou me hoe dan ook tijd geven om wat zaken op een rijtje te zetten, en een plan voor de toekomst te trekken.
Opnieuw begon ik met het inpakken van mijn koffer, maar dit keer met veel meer overleg. Ik besloot niet al te veel mee te nemen. Wat heeft een mens nou helemaal nodig?
Het was al te laat om nog op stap te gaan, dus ik stelde mijn vertrek tot de volgende dag uit.
Na een vrij rusteloze nacht en een haastig ontbijt stapte ik in de auto en reed weg. De zon scheen volop en de temperatuur was aangenaam. Er leek ineens geen vuiltje aan de lucht. Ik haalde opgelucht adem. Zo moest vrijheid voelen, dacht ik.
De tocht naar het huisje nam een paar uur in beslag. Het laatste stuk was nog een behoorlijke speurtocht. Uiteindelijk vond ik het adres, ergens in the middle of nowhere. Aarzelend reed ik een vrij lange oprijlaan op en parkeerde mijn auto toen naast een andere, op een daarvoor aangewezen veldje. Ik stapte uit en zag een vrijstaande woning, waarachter zich een kleiner huisje bevond. Ik nam aan dat dat de vakantiewoning zou zijn waarover was gesproken. Ter afscheiding was tussen de gebouwen een rijtje struiken en coniferen geplant. Ik keek om mij heen, maar zag helemaal niemand. Wel ontdekte ik nog een schuur met een kippenhok ernaast. Op een aangrenzend veld liepen kippen rond, die op schijnbaar willekeurige plekken van de grond aten. Ergens hinnikte een paard.
Ook meende ik nu stemmen te horen, dus ik liep maar op dat laatste geluid af. Zo kwam ik uit in de bijkeuken van de woning. Daar trof ik een vrouw, een jongen en een meisje. Ik schatte de vrouw op een jaar of 40, de jongen en het meisje op ongeveer 12. Het leek me logisch te veronderstellen dat het hier een moeder met haar kinderen betrof.
Er viel een stilte in het gesprek op het moment dat ik binnentrad. “Hallo,” zei ik, “Ik ben Rob. Als het goed is bent u al van mijn komst verwittigd.”
Dat klonk veel plechtiger dan ik had bedoeld, maar ja, ik kende de gastvrouw in het geheel niet. Ze bleek over een goed gevoel voor humor te beschikken. “Welzeker, edele heer,” zei ze met een licht schertsende ondertoon, en maakte er een buiging bij. “Welkom in De Vrije Uitloop.” Daarna stak ze mij haar hand toe. “Bernadette,” stelde ze zichzelf voor. “En dit zijn mijn schavuiten Angela en Mario.” De twee wierpen even een blik op mij, en na een simpel “Hoi!” lieten zij ons alleen.
Bernadette keek hen liefdevol na. “Het zijn schatten, hoor, maar soms…” Ze maakte haar zin niet af.
Toen keek ze weer naar mij. “Nou, Rob… Zullen we maar?” Met een hand wees ze in de richting van het huisje.
Bernadette bleek verder niet erg van uitgebreide poespas te houden, en ze stelde ook geen overbodige vragen. Binnen een kwartier had ik het huisje bekeken en hadden we de nodige afspraken gemaakt. Bernadette of een van haar kinderen zou mij elke ochtend een ontbijtje komen brengen, waar ik uiteraard geen nee tegen zei. Verder zou ze mij met rust laten. Over betaling was ze uiterst vaag. “O, daar komen we wel uit.” Ze wees me op een aantal attracties in de omgeving, en als ik van wandelen of fietsen hield waren er ook leuke routes in de buurt. “Fietsen staan in de schuur. Je pakt maar wat je nodig hebt.” Daar moest ze zelf hartelijk om lachen. “Sorry,” zei ze tenslotte, “Ik moest ineens ergens aan denken.” Ik zag pretlichtjes in haar ogen, maar ze lichtte het niet verder toe.
“Nou, Rob…” rondde ze het gesprek af, “Ik denk dat je je hier prima zult vermaken de komende dagen. Of weken, zie maar. Als je er genoeg van hebt hier in de stilte ga je maar weer. Maar ik heb zo’n vermoeden…” En daar waren de pretlichtjes weer.
Ze stond op, liep naar buiten en sloot de deur achter zich. Ik bleef alleen achter aan de keukentafel en dacht na over de woorden die Bernadette had gesproken. Ik had geen idee wat ze bedoelde. Misschien zou ik er ooit achter komen, misschien ook niet.
Door het raam kon ik haar gestalte min of meer in de richting van het huis zien verdwijnen.
De struiken boden weliswaar enige privacy, maar in deze tijd van het jaar zaten ze nog niet vol in het blad. Vanaf hier kon ik ook zien dat er op de bovenverdieping zo te zien twee slaapkamers waren. Of toch minstens twee, want ik kon alleen de achterkant van het huis zien. Ik vroeg me af wie daar zouden slapen. Nog terwijl ik zat te kijken kreeg ik antwoord op mijn vraag. Achter het linkerraam zag ik een gestalte verschijnen. Ondanks de struiken en de afstand was ik er vrij zeker van dat het de jongen was die ik eerder had gezien. Hoe heette hij ook weer..? O ja, Mario. Hij liep door de kamer naar een kast, pakte daar iets uit en legde dat op het bed. Nou ja, dat vermoedde ik althans – ik kon het bed niet zien. Maar ik zag wel dat hij vervolgens in de buurt van het raam zijn shirt uitdeed… en daarna uit zijn broek stapte. Daarna pakte hij het ding weer van het bed en liep de kamer uit. Hij had met z’n rug naar me toe gestaan, dus ik zag alleen zijn achterkant.
Stomverbaasd keek ik hem enige tijd na. Wat moest ik hier nu weer van denken? Niets..? Was het gewoon toeval geweest? Of was er meer aan de hand?
Ik wachtte nog enige tijd, maar Mario kwam niet terug. Kennelijk was er dus toch niets aan de hand. Wat zou er ook aan de hand moeten zijn? Ik schudde wat lacherig mijn hoofd. Ik moest me niet direct van alles in het hoofd gaan halen. Daarop besloot ik maar naar de zitkamer te gaan van het huisje om daar de rest van de dag door te brengen. De zitkamer lag aan de andere kant en een raam keek uit over velden, bijna zo ver het oog reikte. Heel in de verte kon ik auto’s voorbij zien rijden en zag ik ook de rand van een bos. Bebouwing was er eigenlijk niet te zien. In de velden zag ik een aantal konijnen springen. In de lucht hing een roofvogel. Geen idee wat voor soort, daar heb ik geen verstand van. Het zag er alleraardigst uit, maar eerlijk gezegd…ik vond het toch een beetje saai. Dat lag misschien ook aan de tijd van het jaar. Alle velden waren leeg.
Een ander raam in de kamer keek uit op een kampeerveld. Dat was grotendeels leeg, op twee stacaravans na en een caravan in de uiterste hoek (van mij uit gezien, dan). Ik vroeg mij af of er nu ook mensen verbleven in die caravans. Het leek mij een beetje fris, maar ik geef toe dat ik een koukleum ben. In elk geval was er niemand te zien. Dus besloot ik maar op de bank te gaan zitten en wat te puzzelen. Ik had ook niet zo veel zin in iets anders. Er verstreken een paar uren waarin ik mij volledig concentreerde op de kruiswoorden en filippines. Tussen de middag at ik een paar boterhammen (daar had Bernadette nog voor gezorgd). Dat deed mij eraan denken dat ik nog een boodschappenlijstje moest maken. Als ik hier langer bleef had ik ook meer nodig. Daar besteedde ik dus een deel van de middag aan. Ik pakte daarna het puzzelboekje weer op, maar het wilde niet meer vlotten. Ik merkte ook dat ik moeite kreeg om mijn ogen open te houden. Na een tijdje viel ik op de bank in slaap.
Plotseling werd ik opgeschrikt door een paar kloppen op de deur. Mijn hart zat bijna in mijn keel. Wie kon dat nou zijn? En waarom? Ik keek eens op de klok; het was tegen zessen. Shit! Ik had boodschappen zullen doen! Nou, dat moest dan morgen maar. Ik rekte me even uit, masseerde mijn stijf geworden nek en stond op. Het was maar een klein stukje naar de voordeur. Tot mijn verrassing stond daar Mario. “Hallo,” zei hij. “Sorry dat ik stoor, maar mijn moeder vroeg zich af of je misschien bij ons wilt eten vanavond..?” Hij keek me vragend aan.
Eten? Nou ja zeg… Alsof ze hier gedachten konden lezen. Er was natuurlijk niets in het huisje, en ik had ook niets meegebracht. Sukkel! Maar ik merkte wel dat mijn maag wat begon te rommelen. En er was nog iets anders: ik was eigenlijk best wel nieuwsgierig naar Mario, Angela en Bernadette. Dus het was niet al te moeilijk om tot een besluit te komen.
“Graag!”, zei ik tegen Mario. “Hoe laat word ik verwacht?”
“Over een half uurtje is het eten klaar,” antwoordde Mario. “En loop maar gewoon achterom, dat doet iedereen hier. De deur is los.” Hij draaide zich om om weg te lopen. “Tot straks dan!”, zei hij ten afscheid.
Ik sloot de deur achter hem en bleef even besluiteloos staan in het halletje. Nog een half uur… Misschien moest ik me even wat opfrissen? Iets anders aantrekken? Ja, dat moest wel lukken, dus ik besloot een douche te nemen. Ik haalde wat schone kleren uit mijn koffer en verdween in de badkamer. Die was niet bijzonder groot of luxe, maar hij voldeed prima. Toen ik weer onder de douche vandaan kwam voelde ik mij daadwerkelijk verkwikt. Ik droogde mij af, trok de schone kleren aan en ging weer naar de zitkamer. Op de klok zag ik dat ik nog ruim tien minuten de tijd had. Nerveuzer dan ik wilde toegeven keek ik de klok vooruit. Tenslotte vond ik het tijd om te gaan. Nog een keer checkte ik mijzelf in de spiegel, als een puber die op zijn eerste date gaat. Toen ging ik op pad. Zorgvuldig sloot ik het huisje af en liep naar de bijkeuken. Zoals Mario al had gezegd was de deur open. Er was daar nu niemand. Voorbij de bijkeuken was het terrein mij onbekend. Ik had geen idee wat ik achter de volgende deur zou aantreffen. Het bleek een verrassend ruime keuken te zijn, met daarin een eettafel van aanzienlijke omvang. Ik telde tien stoelen eromheen. Op drie daarvan zag ik mensen zitten. Twee daarvan herkende ik: het waren Angela en Mario. De derde persoon was een meisje van ongeveer dezelfde leeftijd. Ze had een huid in een kleur die nog het meest leek op melkchocolade. Alle drie keken ze op toen ik binnen kwam.
Mario was de eerste die mij begroette. “Hoi,” zei hij weer. Angela stak een hand op ten teken van begroeting. Het andere meisje keek mij alleen maar aan. Niemand deed moeite om haar voor te stellen. Ik voelde mij nogal ongemakkelijk. Een beetje timide liep ik op de tafel af en ging zitten op een plek waar al een bord gereed stond. Het bleef akelig stil, op het pruttelen van de pannen op het fornuis na.
Als vanuit het niets verscheen ineens Bernadette en daarmee voelde de keuken ook in een klap een stuk gezelliger en warmer. Sommige mensen hebben die gave.
“Oh, hoi Rob!”, begroette ze mij hartelijk. “Was je al lang binnen? Ik heb je niet horen aankomen.”
Ondertussen roerde ze wat in de pannen. Ik kon niet zien wat het was, maar het rook heerlijk.
Ik zei dat ik pas net binnen was gekomen. “Nou,” vervolgde Bernadette, “dan ben je mooi op tijd, want het eten is precies klaar.” Met een zwierig gebaar zette zij de pannen op tafel. Daarna kwam ze naast me zitten. “Zo,” zei ze, en ze veegde een lok haar uit haar gezicht, “etenstijd. Ik heb honger als een paard!” Ze keek de tafel eens rond. “Wat zijn jullie stil,” zei ze tegen de kinderen. “Anders zijn jullie ook niet zo verlegen.” Alsof ze hierop gewacht hadden begonnen ze nu alle drie door elkaar te praten. Bernadette voegde zich er moeiteloos bij. Er kwamen namen voorbij die mij niets zeiden en programma’s die ik nooit had gezien. Af en toe kon ik iets in de groep gooien, maar het meeste ging langs me heen. Al vrij snel in het gesprek besloten de kinderen mij te tutoyeren, en ik had daar geen bezwaar tegen. Ondertussen nuttigden we de maaltijd. Die smaakte net zo goed als hij geroken had. Het eten was misschien simpel, maar het was met liefde en aandacht bereid.
Na een tijdje vielen er wat meer stiltes in het gesprek. Op een van die momenten richtte Bernadette zich tot mij. “En? Hoe bevalt het eten?” Ik gaf naar waarheid aan dat het mij voortreffelijk smaakte. Bernadette vervolgde: “Daar ben ik blij om. Als je wilt kun je hier elke avond eten. Er is altijd meer dan genoeg.” Ze wierp hierbij een blik op de kinderen. Die moesten daar even om lachen en knikten instemmend. “Zeker!”, hoorde ik Angela zeggen. Ze gaf haar moeder een knipoogje.
Ik voelde mij een beetje dom dat ik kennelijk als enige de grap niet begreep.
De maaltijd liep ten einde. De borden waren leeg en werden verzameld. Angela pakte de stapel op en bracht ze naar de vaatwasser. Ik keek haar op de rug en zag dat het topje wat ze droeg van achter bij elkaar werd gehouden door een veter die kruislings over haar rug liep. Als ik het tijdens de maaltijd nog niet had opgemerkt wist ik het nu zeker: ze droeg er niets onder. Gefascineerd bleef ik naar haar kijken. Opvallend genoeg werd ik door niemand terecht gewezen. In plaats daarvan hoorde ik Bernadette haar vragen: “O, Angela – wil je ook even de schaaltjes pakken voor het dessert? Ik zie dat ik die vergeten ben.”
Gehoorzaam liep Angela naar een van de kastjes die boven het aanrecht aan de muur hingen. Ze stond nog steeds met haar rug naar mij toe en moest zich uitrekken om bij de schaaltjes te kunnen. Het broekje dat ze droeg sloot nauw om haar billen… Er begon zich iets te roeren in mijn onderbroek.
Ze had de schaaltjes nu in haar hand en begon die rond te delen. Een voor een zette ze ze op de tafel. Dat ze daarbij bewust even met haar borst tegen me aanleunde verbeeldde ik me natuurlijk maar. En die pretlichtjes in de ogen van Bernadette…dat kon van alles betekenen.
Het dessert bleek uit ijs te bestaan. Er bovenop kreeg ik een royale hoeveelheid slagroom, “waar Mario flink z’n best op heeft gedaan,” voegde Bernadette eraan toe. “O ja,” hoorde ik het andere meisje zeggen, “Mario krijgt ‘m echt het stijfst.” Hilariteit alom. Oké, die dubbelzinnigheid ontging mij niet, dus ik lachte wat schaapachtig mee. Ergens vond ik het ook wat verontrustend een dergelijke opmerking uit de mond van zo’n jong meisje te horen rollen, schijnbaar zonder enige schaamte.
Toen de schaaltjes weer leeg waren was zij het die ze verzamelde. Kennelijk waren daar afspraken over gemaakt, of anders waren de kinderen gewoon netjes opgevoed. Nu ze rond de tafel liep kon ik haar wat beter bekijken. Wat ik zag beviel mij wel. Ze droeg een rokje en een mouwloos shirt. Eenmaal bij mij keek ik tersluiks een beetje bij haar naar binnen. Dat zag er veelbelovend uit… Onhandig liet ze de lepels uit haar handen vallen. Die vielen met een kletterend geluid op de grond. Het meisje zuchtte. Ze zette de schaaltjes op tafel om haar handen vrij te maken en bukte zich vervolgens om de lepels op te rapen. Het rokje schoof omhoog…net niet genoeg om haar billen te kunnen zien, maar het idee alleen al was voldoende om mij weer geil te krijgen.
Met de lepels en de schaaltjes liep ze daarna naar de vaatwasser. Vervolgens vertrok ze uit de keuken. Mario en Angela volgden haar voorbeeld. Ik keek ze na, met een hoofd vol impressies.
Het waren bijzondere kinderen, dacht ik. Alsof ze mijn gedachten kon lezen verbrak Bernadette de stilte: “Het is een bijzonder stel.”
Ik schrok op uit mijn overpeinzingen en keek haar aan. “Zijn ze alle drie van jou?”, vroeg ik, om toch maar iets te zeggen. Bernadette schudde haar hoofd. “Angela en Mario wel, Shanilla niet – al zou je het bijna wel denken, zo vaak als die hier is. Ze is een vriendinnetje van Angela. En sinds kort ook van Mario.” Ze lachte kort. “Ze worden ineens zo groot…je houdt ze niet tegen, hè?” Ik wist niet zeker wat ze daarmee bedoelde. “En trouwens: ik was niet anders toen ik jong was, hoor.” Ook Bernadette verzonk even in gedachten.
Toen richtte ze zich weer tot mij. “Misschien had je het nog niet in de gaten, maar Angela en Mario zijn een tweeling.” Ze zag mijn verbaasde gezichtsuitdrukking. “Ja, ik weet het – ze lijken geen steek op elkaar. Behalve dan in hun gedrag. Pubers..! Altijd elkaar willen overtreffen. Soms wil ik ze wel achter het behang plakken. Vrijpostig, brutaal, opstandig…En dan zijn ze ineens weer zo beleefd dat je er akelig van wordt. Ik begin nu een beetje te begrijpen wat mijn ouders hebben doorgemaakt…en zij hadden er maar twee!” Ze zag mijn niet-begrijpende blik. “Ik ben er zelf ook een van een tweeling,” lichtte ze toe, “Dat zit in de familie. En bij mijn ouders bleef het bij mijn zus en ik, maar ik heb er nog drie. Die zijn nu bij mijn ex. Angela en Mario zijn de oudsten.”
Ik wist niet zeker of ik haar woorden goed begrepen had. “Nog drie tweelingen…?” vroeg ik daarom aarzelend. Bernadette schrok van de gedachte. In gespeelde wanhoop hief ze haar handen ten hemel. “God bewaar me!”, zei ze hoofdschuddend. “Alsjeblieft zeg… Waar zie je me voor aan? Nee hoor, dat zou ik echt niet aankunnen. Ik vind vijf wel genoeg. Deze twee, dan nog een tweeling van 7 en eentje van 10. Die kwam er zomaar tussendoor.” Ze schoot in de lach. “Kinderen – ook los verkrijgbaar!” Ik lachte met haar mee.
Na een tijdje viel er weer een stilte. “Nou Rob…”, zei Bernadette, “Ik zal je niet langer ophouden.” Ze stond op van de tafel. Ik protesteerde, gaf aan dat ik het allemaal erg gezellig had gevonden. Bernadette glimlachte. “Het doet me echt plezier om dat te horen, Rob. Ik hoop dat je hier nog veel meer gezellige dagen mag rondbrengen. Wat ons betreft…van harte welkom! De deur staat altijd open.” Er waren weer pretlichtjes in haar ogen verschenen.
Ik begreep dat ik nu geacht werd te vertrekken, dus ik nam afscheid. Toen ik de deur uit wilde lopen hoorde ik ineens Bernadette vragen: “Oh, nog één ding – wie mag morgen je ontbijt verzorgen?”
Ik vond dat een nogal vreemde vraag. Alsof het wat uitmaakte wie dat deed… Weer keek ik haar niet-begrijpend aan. “Ehm… Maakt dat wat uit dan?”, vroeg ik dus. “O zeker!”, reageerde Bernadette. “We hebben allemaal zo onze specialiteiten.” Daar werd ik niet veel wijzer van. Op goed geluk zei ik daarom maar “Angela, dan. Laat Angela het maar doen.”
Bernadette knikte langzaam. “Ja, dat had ik al een beetje gedacht. Uitstekende keuze.” Niet voor het eerst die dag had ik het idee dat ik ergens iets miste.
We bleven even staan. Toen zei ik: “Goed. Dat was het..? Niet nog meer vragen..?”
Bernadette schudde het hoofd. “Nee, voor vandaag is het wel genoeg. We zien je graag morgen weer.”
“Nou, reken maar van yes!”, antwoordde ik en stapte naar buiten. “Doei! Enne…slaap lekker!”, hoorde ik nog – daarna werd de deur achter mij gesloten.
In het halfduister zocht ik mijn weg naar het huisje. De dagen werden wel langzaam langer in deze tijd van het jaar, maar dat schoot nog niet echt op. En hier op het platteland was de nacht nog echt donker. Geen straatlantaarns te bekennen. Het dichtstbijzijnde huis stond hemelsbreed op een kilometer of vijf. Ik was niet echt gewend aan deze omstandigheden en ik struikelde dan ook regelmatig. Gelukkig bleef ik wel steeds overeind.
Ik was blij toen ik het huisje weer binnen was. Ik was zonder jas naar Bernadette gegaan, en dat was misschien toch iets te optimistisch geweest. De avonden en nachten waren nog ronduit koud, dus ik draaide de verwarming wat omhoog. Vervolgens maakte ik een beker koffie voor mezelf (Bernadette zorgde altijd wel voor een basisvoorraad koffie, thee en suiker in het huisje) en installeerde mij op de bank. De rest van de avond keek ik wat tv, al was er niet veel voor.
Tegen twaalven vond ik het wel genoeg. Ik deed de tv en de lampen uit, draaide de voordeur op slot en maakte mij gereed voor de nacht. Terwijl ik in de badkamer mijn tanden stond te poetsen realiseerde ik me ineens dat ik de hele dag niet aan Marjon, Cindy of Brenda had gedacht. Deze vakantie deed me nu al goed! Ik betrapte mij erop dat ik spontaan een liedje begon te neuriën.
Goedgemutst stapte ik de slaapkamer binnen. Die bevond zich naast de keuken en keek dus ook uit op de achterkant van het woonhuis. In de slaapkamer stonden een tweepersoons bed en een paar kasten. Precies genoeg als je niet te veeleisend was, en dat was ik niet. Overigens kon je de bank in de huiskamer eventueel ook als bed gebruiken, zodat er maximaal drie personen in het huisje konden verblijven.
Ik deed de gordijnen dicht. Nou ja, dat wilde ik doen, maar ze bleken niet helemaal te sluiten. Ach, dacht ik, het is zo ook donker genoeg. En last van pottenkijkers zou je hier wel niet hebben, dus ik liet het maar zo. Ik schoof tussen de lakens (Bernadette was echt een geweldige gastvrouw) en viel vrijwel meteen in slaap.
Ergens die nacht werd ik gewekt door een geluid. Of ik denk dat ik gewekt werd; het voelde in elk geval wel alsof ik wakker was. Ik weet niet waarom, maar ik stapte uit bed en keek naar buiten. Naar het huis waarin Bernadette woonde met haar kinderen. Ik zag dat er licht brandde op de rechter slaapkamer. En ik zag Shanilla. Ze was in de weer met een rolgordijn. Ik had eerder niet gezien dat dat er hing. Shanilla trok dat ding zo voorzichtig mogelijk naar beneden, maar niet voorzichtig genoeg: het schoot bovenaan los. Met een hand probeerde ze het gordijn weer terug in de beugel te krijgen, maar dat was te hoog voor haar. Dus liet ze het gordijn scheef hangen terwijl ze een stoel naar het raam schoof. Daar ging ze op staan. Nu kon ik haar van top tot teen zien. Ze droeg een roze nachthemd tot net over haar knieën. Daaronder zag ik haar blote benen en voeten. Behoedzaam probeerde ze nu opnieuw het rolgordijn terug op zijn plaats te krijgen. Het lukte nog steeds niet. Met twee handen boven haar hoofd stond ze daar, maar het rolgordijn werkte niet mee. Toen zag ik achter haar nog iemand opduiken. Het was Mario. Eerst dacht ik dat hij haar kwam helpen, maar dat had ik toch mis. Terwijl Shanilla het rolgordijn vasthield schoof Mario haar nachthemd steeds verder omhoog… Ik zag nu haar witte slipje… haar navel… Maar bij haar borsten kwam hij niet, want daarvoor stond ze te hoog. Bovendien kwam op dat moment zijn zus binnenstormen en die rukte zonder pardon zijn onderbroek van z’n kont. Daar stond hij dan, met z’n piemel bloot. Vanwaar ik zat kon ik het niet echt goed zien, maar het leek me toch dat er wat haar boven groeide. Ik kon Angela zien lachen terwijl ze toekeek. Tot mijn verbazing bleef Mario gewoon staan, alsof het hem niets kon schelen. Ook Shanilla scheen nergens last van te hebben. Sterker nog: na een paar seconden gaf ze de strijd met het rolgordijn op en sprong van de stoel. Mario had bliksemsnel zijn handen verplaatst naar haar buik. Door de sprong schoven zijn handen ineens onder de stof naar boven. Het was duidelijk dat ze op haar borsten belandden… Maar Shanilla leek het niet erg te vinden. Ik begreep niets van wat ik zag, maar ik bleef gefascineerd kijken.
En wat er daarna gebeurde… Shanilla draaide zich om, met haar rug naar mij toe. Ze nam Mario’s hoofd in haar handen en kuste hem hartstochtelijk op de mond. Mario’s handen bewogen ondertussen onrustig over haar rug. Ze vonden de rand van haar nachthemd… en met een vloeiende beweging trok hij het ding over haar hoofd. Shanilla strekte bereidwillig haar armen omhoog. Ik zag haar naakte rug… Mario’s handen die haar rug weer opzochten… afzakten naar haar billen… het slipje naar beneden dwongen… Ik werd er bloedgeil van.
Angela was niet rustig blijven toekijken. O nee! Tot mijn stomme verbazing was ze op haar knieën gaan zitten en had Mario’s lid in haar hand genomen… Maar voordat ze er iets mee kon uitrichten ging plotseling het licht uit. In een klap was alles donker, het beeld op zwart. Toch bleef ik kijken, maar er was niets meer te zien. Tegen de tijd dat mijn ogen ingesteld waren op het donker waren de gestalten verdwenen. “What the fuck?!?”, dacht ik, mijn mond nog open van verbazing. “Wat gebeurt hier allemaal? Wat IS dit voor plek?”
Nog enige tijd bleef ik uit het raam staren. In mijn hoofd was het een warboel. Het kon gewoon niet wat ik net had gezien. Zulke dingen gebeuren in het echt niet…toch? En dan zeker niet zo openlijk zichtbaar. Ik was aan het dromen, dat moest wel zo zijn. Ook al had het nog zo echt geleken.
Ik kroop maar weer in bed, lag nog geruime tijd wakker. Uiteindelijk viel ik toch in slaap.
Ik werd uit mijzelf weer wakker. Even wist ik niet waar ik was. Dit was niet mijn eigen bed… Oh nee, dat was waar ook. Ik was op vakantie. Of toch zoiets. Op mijn telefoon zag ik dat het nog geen 8 uur was. Normaal gesproken zou ik nu onderweg zijn naar mijn werk. Werk…dat leek een totaal andere wereld uit een totaal andere tijd. Ik kon een glimlach niet onderdrukken. Toen, met een schok, herinnerde ik mij de gebeurtenissen van de afgelopen nacht. Shanilla, Mario en Angela in een triootje…Dat kon toch niet echt gebeurd zijn? Nee, het was zeker maar een droom geweest. Een waanzinnig fijne droom, maar niet meer dan dat. Voor de zekerheid keek ik uit het raam naar de slaapkamers. De gordijnen waren keurig dicht. Nou ja, wat had ik dan verwacht? Dat ze met z’n drieën naakt dansend voor het raam zouden staan? Ik schudde mijn hoofd. Het leek me wel een geil gezicht, maar ja…only in my dreams!
Het was nog vroeg, vond ik. Er was geen reden om al uit bed te gaan, dus ik kroop weer tussen de lakens. Maar ik lag daar nog maar net toen er aan de voordeur werd gemorreld. Die zat op slot, dus wie het ook was kon er niet in. Daarop hoorde ik een aantal vrij nijdige klopjes op de deur. Ik wist even niet wat te doen. Wie kwam er zo vroeg aan de deur? En waarom? Ik besloot maar eens voorzichtig te gaan kijken. Behoedzaam bewoog ik mij naar de voordeur. Er werd nog een paar keer geklopt, nu met meer nadruk. Ik was inmiddels in de hal. “Wie is daar?”, riep ik. “Ontbijtservice!”, hoorde ik vanachter de deur. Oh ja, dacht ik, er was mij een ontbijt beloofd! Gerustgesteld draaide ik de deur van het slot. Daar stond Angela. Ze droeg een grijze hoodie die haar een paar maten te groot was. “Dat duurde lang!”, zei ze vermanend, “Weet je wel hoe koud het buiten is?” Snel stapte ze naar binnen. Ik keek naar haar handen. Die waren leeg. Ik keek even naar buiten. Er stond niets op het terras voor de deur. Ik was lichtelijk verbaasd.
Angela keek geamuseerd toe. “Is er iets?”, vroeg ze. “Ja. Nou, nee. Weet ik niet…”, aarzelde ik.
Ik sloot de deur, want het was inderdaad koud buiten. “Ehm… misschien een gekke vraag, maar… waar is het ontbijt?”
Angela lachte. “Gekkie!”, zei ze, en ze gaf me een speels tikje op de neus. Ze ritste haar hoodie een stukje open. Daaronder zag ik niets dan gebronsde huid… Ik slikte. Ze zou toch niet..?
Toen sloeg ze haar armen om mijn nek en zette haar lippen op de mijne. Ik was verbijsterd en verstarde. Het duurde niet lang voor Angela doorhad dat er iets niet klopte. Ze liet mij los en deed een stapje achteruit. “Wat is er?”, vroeg ze, en er klonk teleurstelling door in haar stem, “Doe ik iets niet goed?”
“Nee.. Ja.. Ehm.. Nou,” hakkelde ik, “Wat… Het is nogal… Ik dacht… Tsja, ik ben gewoon nogal verrast.” En na een korte stilte: “Of gewoon… zo gewoon is het eigenlijk niet.”
Ik zag hoe Angela schrok. “Oh!”, zei ze en sloeg een hand voor haar mond, “Wat stom! Je bent hier voor het eerst, dat was ik helemaal vergeten. En mama heeft je zo te zien ook niets uitgelegd.”
Uitleggen? Wat viel er uit te leggen aan ontbijt? Angela zag mijn vragende blik.
Ze hield haar hoofd een beetje schuin terwijl ze zei: “Ja zie je… het zit zo…” Ik zag hoe ze haar hoodie nu helemaal losritste… “Ik ben het ontbijt.”