“Neuk mij!”

Door: A.W. Ruquer

“Neuk mij!” – die woorden spookten al weer een paar dagen door mijn hoofd. Iemand had ze op een stukje wit papier geschreven, en dat stukje papier was in mijn brievenbus beland. Niet alleen dat stukje papier trouwens… er zat ook een veelzeggende foto bij, en die twee zaten gezamenlijk in een witte envelop. Geen adressering, geen afzender. Geen idee dus of het echt voor mij bestemd was, of wie de afzender was. Daar kon ik alleen maar naar raden. En raden…dat deed ik voortdurend.

Het was duidelijk dat de afzender een vrouw was. Of eigenlijk meer een meisje, te oordelen naar de foto. Daarop was haar torso zichtbaar. Haar NAAKTE torso. Ik zag twee schattige kleine borstjes, ongeveer zo groot als halve perziken, met de tepels strak vooruit. Eronder een volkomen rimpelloze buik met een lief naveltje. En nog iets lager een veelbelovende driehoek, die echter werd afgeschermd door een hand. Een hand die ik niet kon thuisbrengen, en dat maakte me gek. Er waren geen ringen te zien, dus daar vond ik geen aanknopingspunten. De vingers waren ook niet heel bijzonder van vorm of lengte, maar wel erg fraai. Ook nog erg jong, dacht ik peinzend. Wie zou het toch kunnen zijn?

In gedachten ging ik nog eens alle mensen langs die bij mij in het appartementencomplex woonden. Het was toch het meest waarschijnlijk dat het een van hen was. Maar de meeste van hen waren al ver boven de zeventig, en hadden geen kinderen meer in die leeftijd. Kleinkinderen misschien, maar dat leek me toch vrij onwaarschijnlijk. Zo vaak zag ik die hier in elk geval niet. Helemaal uitsluiten kon ik het dus niet. Er waren ook nog een paar gezinnen die mogelijk in aanmerking kwamen. Ik moest denken aan één bepaald meisje dat ik twee of drie keer in de hal was tegengekomen. We hadden elkaar gedag gezegd, en daar was het bij gebleven. Ze had de juiste leeftijd, volgens mij, en misschien ook wel de juiste vormen… Ik kon het haar natuurlijk vragen – maar wat als ik het mis had? Nou ja, dan was er nog geen man overboord; het lag er maar aan wat ik precies zou vragen. In elk geval niet “Heb jij een naaktfoto in mijn brievenbus gelegd?”. Dat zou pas weird zijn. Maar ik kon wel vragen of ze misschien iets in mijn brievenbus had gelegd. Even testen om te zien hoe ze zou reageren. Ja, dat was waarschijnlijk het beste. Ik nam me voor haar dat bij de eerste gelegenheid te vragen.

Maar in de dagen daarna zag ik het meisje niet. Wel vond ik een week later bij thuiskomst uit mijn werk (het was weer donderdag) een nieuwe foto in mijn brievenbus, met een nieuw briefje. Het briefje was gelijk aan het eerste briefje. Dat viel misschien wat tegen. De foto was bijna gelijk aan de eerste, met dit verschil dat de hand nu was weggehaald. Ik had nu vol zicht op een onbehaard poesje waar een rechte lijn haar vagina verried. Of althans, op de foto leek ze onbehaard, maar het beeld was niet haarscherp. Misschien groeide er wel wat, misschien was het ook weggeschoren – dat kon ik niet goed zien.

Van de eerste foto was ik al behoorlijk geil geworden. Ik had mij regelmatig daarbij afgetrokken en gefantaseerd over seks met dit heerlijke schepseltje. Maar nu ik de tweede foto had was ik helemaal niet meer te houden. In de avonduren verdween mijn hand voortdurend in mijn onderbroek, terwijl mijn ogen zich aan dit meisjeslichaam verlustigden. Wat een heerlijkheid! In mijn gedachten deden we allerlei stoute dingen met elkaar, waarbij we allebei meer dan eens aan ons trekken kwamen. Ik wist niet of het ooit echt zou gebeuren, maar het moest goddelijk zijn om mijn handen op die zachte heuveltjes te kunnen leggen, of mijn tong door dat spleetje… Ik kon haar kutsappen bij wijze van spreken al proeven. Op mijn werk was ik die dagen toch wat minder gefocust dan normaal, en dat bleef niet helemaal onopgemerkt. Ik deed het af met “vermoeidheid”, en “toe aan beetje vakantie”. Die zat er trouwens ook inderdaad aan te komen, want ik zou binnenkort vertrekken voor een aantal weken vrijaf.

Maar voor het zover was werd het weer donderdag. Ik was toch een beetje nerveus toen ik naar huis reed. Er zou toch niet weer een envelop in mijn brievenbus liggen? Maar indien wel, wat zou er dan deze keer in zitten? Met toch wat trillende vingers stak ik de sleutel in het slotje en opende de brievenbus. Mijn oog viel vrijwel meteen op een witte, ongeadresseerde envelop… Nu was ik serieus bloednerveus. Ik haastte mij met de post naar mijn appartement waar ik de envelop opende. De tekst op het briefje was dit keer anders. Ik las: “Neuk mij vanavond!” Ik schrok me te pletter. Vanavond? Hoe? Wat? Wie? Waar? Ik wist immers nog steeds niet wie het meisje op de foto was!
Dat veranderde meteen toen ik naar de foto keek. Daarop stond het meisje van top tot teen, en toen herkende ik haar. Het was de dochter van een collega van mij. Ze heette Brenda, en ze hielp wel eens wat op kantoor. Zo herinnerde ik me dat ze de afgelopen weken de koffie had rondgebracht toen onze vaste kracht ziek was. En natuurlijk was ze me wel opgevallen tussen al die oude mannen en zure vrouwen die ik mijn collega’s noemde. Ze had lang kastanjebruin haar dat tot ver over haar schouders viel en ogen in bijna dezelfde kleur. Haar wenkbrauwen waren opvallend donker, bijna zwart, en liepen in elkaar over. Ik geloof dat ze dat zelf niet zo mooi vond. Haar neus was recht en misschien een beetje aan de grote kant, maar ik vond dat wel charmant. En haar mond…tsja, die was eigenlijk ronduit sensueel. Alles bij elkaar was ze zeker de moeite waard, en stiekem had ik ook wel eens over haar gefantaseerd. Alleen had ik nooit gedacht dat ze ook in mij geïnteresseerd was. Daar had ik nooit iets van gemerkt, in elk geval.

Ik staarde minutenlang naar de foto en het briefje. Wat moest ik nu doen? Wat kon ik doen? Want het kon natuurlijk niet doorgaan. Ik bedoel: fantaseren over seks met een meisje van 13 is iets heel anders dan het ook daadwerkelijk doen. Ik bedacht me dat ik mijn collega kon bellen, maar ik had zijn telefoonnummer niet bij de hand. En ik kon er ook niet een-twee-drie achter komen. Tegen die tijd zou het misschien al te laat zijn, en stond zijn dochter hier op de stoep. Ik kreeg het ineens Spaans benauwd. Dat zou toch niet echt gebeuren? In blinde paniek begon ik als een bezetene de kamer op te ruimen. Ik weet niet wat ik daarmee hoopte te bereiken – het probleem verdween er natuurlijk niet door. Maar het was hoe dan ook wel eens prettig de kamer weer een beetje aan kant te hebben. Hoe langer ik bezig was, hoe kalmer ik werd. Uiteindelijk zag ik ineens wat de oplossing was: als Brenda zou komen (met de nadruk op “als”) dan kon ik haar natuurlijk gewoon wegsturen. Dat ik daar niet eerder op gekomen was! Het was misschien onvriendelijk en ongastvrij, maar het was voor ons allebei ongetwijfeld het beste.

Met die geruststellende gedachte plofte ik op de bank. Ik merkte nu ook dat ik trek had gekregen. Een blik op de klok leerde mij dat het inderdaad etenstijd was. Nou, dan moest ik maar eens aan de slag! Ik stond op om de keuken in te duiken, en op hetzelfde moment werd er aan de voordeur gebeld. Het geluid klonk schel in de gang. Ik schrok me een hoedje. “Brenda!”, schoot het door me heen. Zou ze dan inderdaad gekomen zijn? Ineens voelde ik me een stuk minder zelfverzekerd. Met lood in mijn schoenen liep ik door de gang. Eén blik door het ruitje in de voordeur bevestigde mijn vermoedens: het was Brenda. “Komaan, Rob!”, pepte ik mijzelf op, “Nu je rug recht houden.” Ik haalde diep adem en opende de deur. Daar stond ze dan… Ik keek naar haar, zij keek naar mij en we wisten allebei niet goed wat te zeggen. “Hallo”, zei Brenda ten slotte. “Mag ik binnenkomen?” Ik schudde mijn hoofd. “Dat lijkt me geen goed idee, Brenda.” Ik maakte aanstalten de deur te sluiten. “Ik denk dat je maar beter weer naar huis kunt gaan.”

Brenda deed een stap naar voren en plaatste haar hand tegen de deur. “Wacht!”, zei ze. Ik zag iets fonkelen in haar ogen. “Als je me niet binnenlaat ga ik schreeuwen dat je me aanrandt!”
“O, die is goed!”, zei ik. “Jij komt hier met allerlei vunzige plannen, maar dan ben IK de viezerik?!”
Ik duwde de deur verder dicht, wat niet meeviel omdat Brenda er nu met haar volle gewicht tegen leunde. “Help!”, schreeuwde ze plotseling. En nog eens “Help!” Daarvan schrok ik nog erger dan van de deurbel. “Stil!”, beet ik haar toe, “En ga weg!” Maar Brenda ging niet. Ze bleef tegen de deur duwen en riep opnieuw om hulp. Dit begon gênant te worden. Ik hoopte maar dat niemand het zou horen. Wat moest ik nou toch doen? Als ze bleef schreeuwen zou er uiteindelijk vast wel iemand verschijnen. Maar welke uitleg zou er geloofd worden: die van een onschuldig 13-jarig meisje, of die van een 30-jarige alleenstaande kantoorklerk? Ten einde raad gaf ik toe. “Oké dan, kom maar binnen.” Met beleid opende ik de deur weer. “Hou je dan op met schreeuwen?” Brenda zei niets, en toen de deur ver genoeg open was stapte ze kordaat naar binnen. “Ik stop met schreeuwen,” zei ze, “als jij stopt met tegenstribbelen.” Met tegenzin stemde ik in, al kon ik niet overzien wat daarvan de consequenties waren. Ik wist alleen dat ik geen trek had in nog meer toestanden.

“Mooi!”, zei Brenda, en door de toon van haar stem werd mij ineens duidelijk dat zij het nu voor het zeggen had. Zij zou bepalen hoe de avond verder verliep, ook al was dit mijn huis en was ik een stuk ouder dan zij. Ik had haar altijd voor een wat gedwee type versleten, maar misschien had ik me daarin vergist.
Ze had inmiddels haar jack uitgedaan en aan de kapstok gehangen. “Je woont hier leuk.”, zei ze terwijl ze wat rondkeek. Ik, daarentegen, had alleen maar oog voor haar. Ze droeg een wit naveltruitje waar haar tepels schaamteloos doorheen prikten, en een roze lange broek die zo strak om haar heen zat dat haar schaamlippen geaccentueerd werden. Aan haar voeten zag ik een paar sandalen. Ik had haar voeten eigenlijk nog niet eerder echt gezien, maar ik zag nu dat die minstens zo fraai waren als de rest van haar lichaam. Voor mij is het altijd een enorme teleurstelling als ik een mooi meisje zie met slecht verzorgde voeten. Gelukkig was dat bij Brenda dus niet het geval.
“Ik wou eigenlijk net aan het eten beginnen…”, begon ik wat onhandig en ik wees vaag in de richting van de keuken. “Laat je door mij niet tegenhouden!”, zei Brenda. “Wat eten we vanavond?”
“Oh, ik eh… Ik wou pasta gaan eten.” Ik schudde even mijn hoofd. “Sorry, zei je nou ‘we’?”

Brenda lachte. “Ja, natuurlijk! Je laat een arm meisje van 13 toch niet verhongeren?” Ze trok een quasi-sip gezichtje en liep mijn richting uit. Mijn weerstand brokkelde in rap tempo af na een blik in haar ogen. “Kan ik je misschien ergens mee helpen?” Nou, dat aanbod sloeg ik niet af. In de keuken was het sowieso al warm tijdens het koken, maar met Brenda zo dicht naast me bereikte de temperatuur het kookpunt. Na een tijdje zei Brenda: “Pfoe! Ik krijg het er warm van. Heb jij daar geen last van?” Ze wuifde zichzelf wat koelte toe. “Mwah… gaat wel, ” bracht ik met moeite uit. “Jokkebrok! Volgens mij heb jij het behoorlijk warm,” zei Brenda. “Zullen we jou eens uit dat overhemd helpen?” Ik wilde tegenstribbelen, maar Brenda legde een vinger op mijn lippen. “Uh-uh! Niet tegenstribbelen, hè? Dat was de afspraak.” Tsja, daar kon ik weinig tegen inbrengen. In no time had Brenda mij uit mijn overhemd geholpen. Daaronder droeg ik nog een wit T-shirt, zoals mijn gewoonte is. Brenda leek nog niet helemaal tevreden. “Je hebt het nog steeds erg warm, hè?”, zei ze een beetje plagerig en frunnikte wat aan de onderrand van mijn T-shirt. Omdat ik nu wel wist dat verzet zinloos was stak ik mijn armen alvast in de lucht. “Ja, dat dacht ik dus wel.”, zei Brenda, en met enige moeite kreeg ze het T-shirt over mijn hoofd. Daar stond ik dan, half ontkleed voor haar. Ik merkte dat de hele situatie mij langzaam aan begon op te winden. Dat was precies waarvoor ik bang was geweest en wat ik had proberen te vermijden. Maar ik merkte nog iets: volgens mij raakte ook Brenda opgewonden.

Haar ademhaling ging in elk geval omhoog. “Zo,” zei ze. “Dat is beter, toch?” Ze legde haar rechterhand op mijn borstkas. “O, je hart gaat flink tekeer!” Ze lachte. “Komt dat door mij? Dat moet haast wel hè?” Ze hield haar hoofd een beetje schuin. “Weet je wat?”, zei ze, “Het is niet helemaal eerlijk dat jij half naakt bent en ik niet, vind je wel?” Ze wachtte mijn antwoord niet af, maar trok zonder enige gêne haar truitje over haar hoofd. “Zo,” zei ze, “Nu staan we weer gelijk. Of min of meer dan toch.”

Mijn mond was opengevallen. Ik stond daar maar stom naar haar borsten te staren. Wat waren ze mooi! Prachtig rond en blank en precies het formaat waar ik van hield. De tepeltjes stonden ferm overeind. Brenda ving mijn blik. “Ik hoef niet te vragen wat jij ervan vindt”, zei ze. “Je mond hangt zowat op de vloer.” Ze speelde een beetje met haar borstjes. “Zou jij ook wel willen, denk ik… Maar dat bewaren we voor na het eten.” Ze keek eens naar de pannen op het vuur. “Ik denk dat het eten wel zo’n beetje klaar is. Jij niet?” Ik keerde terug tot de realiteit en roerde wat in de pannen. “Ja,” zei ik, “Daar lijkt het wel op.”
Ik bleef nog even roeren terwijl Brenda ondertussen de tafel dekte. We gingen tegenover elkaar zitten waardoor ik uitzicht hield op haar perzikjes. Nog even, en dan… Ik voelde mijn lul al groeien bij de gedachte alleen.
Tijdens het eten praatten we over van alles en nog wat. Eigenlijk een vrij onschuldig gesprek, wat mij verraste gezien de omstandigheden. Toch kwamen we uiteindelijk wel uit bij de reden van haar aanwezigheid hier: de foto’s en briefjes. Brenda legde uit dat ze een paar vriendinnen hier in de buurt had wonen, en dat ze daar op donderdag regelmatig mee afsprak. Ze nam dan de bus, en vanaf de bushalte liep ze dan ook langs mijn huis. Zo had ze een keer gezien dat ik net thuis kwam. Nou ja, en omdat ze mijn achternaam wel kende was de rest niet zo moeilijk meer te raden.

Ik vroeg haar waarom ze mij had uitgekozen. Zo bijzonder ben ik ook weer niet. Toch wel, legde Brenda uit: “Je bent de enige op kantoor die aandacht aan me besteedde. Al die anderen hebben denk ik niet eens gemerkt dat mevrouw Hensen er niet was.”
“Nou oké, ” zei ik, “Dat is misschien zo…Maar om dan meteen met me te willen neuken…?”
Brenda lachte weer. “Ik begrijp ook niet meer precies hoe dat zo kwam. Volgens mij had ik stiekem iets gedronken toen ik de eerste foto maakte. En de tweede… Ik vond het wel spannend om te zien wat er zou gebeuren.”
“Maar er gebeurde niets – althans niet op kantoor, toch? En dat had je wel verwacht?”
“Ik dacht dat je het misschien wel zou raden, maar dat bleek niet het geval. En ik kon toch ook niet op kantoor ineens op je schoot springen en zeggen ‘Kijk dan, ik ben het!'”
“Nee,” gaf ik toe, “dat zou inderdaad wel heel raar zijn.” Ik keek haar aan. “Wat ik me afvroeg…” begon ik, “Maar misschien moet ik je dat niet vragen.”
Brenda keek me niet-begrijpend aan. “Wat vroeg je je af?”
“Nee,” zei ik, “het is niet belangrijk. Gewoon een dingetje… nou ja, wat ik me dus afvroeg.”
“Je spreekt in raadsels,” reageerde Brenda. “Vraag het nou maar gewoon, dan zal ik zelf wel bepalen of ik antwoord wil geven.”
“Nou ja… op die tweede foto kun je dus ook je poesje zien. Maar die is kaal, toch? Heb je nog geen schaamhaar?” Ik merkte dat ik een rooie kop had gekregen.
“Ugh!” Brenda trok een vies gezicht. “Schaamhaar! Nee hoor, dat haal ik weg zodra ik het zie. Vind ik echt vet lelijk.” Haar gezicht ontspande weer. “Waarom wilde je dat weten?”

Ik haalde mijn schouders op. “Kweenie… ik vind schaamhaar wel mooi. Misschien daarom. En ik weet niet waarom ik dit tegen je zeg, maar zeker die eerste haartjes bij een meisje vind ik heel…eh, ja…hoe zeg je dat…vertederend.” Een beetje onzeker bleef ik zwijgen.
“Je bent een rare!”, zei Brenda.
“Nee, jij bent helemaal lekker in je bolletje!”, gaf ik haar van repliek. “Een beetje naaktfoto’s in iemands brievenbus stoppen!”
“Touché!”, gaf Brenda toe.
Even was het stil. Toen vervolgden we ons gesprek.
“Dus toen een reactie uitbleef op die tweede foto besloot je om nog een derde foto in mijn brievenbus te doen,” hervatte ik.
“Inderdaad. En dat was verreweg het engste dat ik ooit heb gedaan. Toen ik die envelop in de brievenbus had laten glijden… Ineens besefte ik wat ik had gedaan. Ik had jou naaktfoto’s van mijzelf gegeven. Naaktfoto’s! Aan een totaal onbekende man! Hoe had ik zo dom kunnen zijn? Hoe kon ik weten dat jij te vertrouwen was? Dat de foto’s niet ineens op het internet zouden verschijnen? Of dat je er niet op een andere manier misbruik van zou maken? Ik raakte in paniek en wilde hard weglopen. Maar toen besefte ik dat ik de zaak alleen kon oplossen door ook echt naar je toe te gaan. Misschien konden we erover praten of de zaak met een grapje afmaken ofzo. Dus wachtte ik en wachtte ik tot je thuis kwam uit je werk en je de envelop vond. Daarna heb ik nog een hele tijd buiten gestaan om moed te verzamelen. Toen kwam er iemand naar buiten om z’n hond uit te laten en ben ik naar binnen geglipt. En toen ik bij je voordeur stond wist ik dat ik eigenlijk niet meer terug kon.”

Ik schudde mijn hoofd. “Da’s niet waar. Je kunt nog steeds terug. Doe je truitje weer aan, ga naar huis, ik vernietig de foto’s en we praten nergens meer over.”
“O ja, dat zou ik kunnen doen,” zei Brenda peinzend, “maar is dat ook wat ik WIL doen?” Er verscheen een denkrimpel in haar voorhoofd. “Soms…”, zei ze na enige tijd, “soms denk ik dat ik uit twee personen besta. De ene is vrij timide en houdt zich het liefst op de achtergrond. Die persoon zegt nu ook dat ik moet gaan. De andere… ” Ze maakte haar zin niet af, en in haar ogen zag ik opnieuw die fonkeling. Onder de tafel door voelde ik ineens haar voet in mijn kruis. Met haar tenen streelde ze mijn gezwollen lid door de stof heen.
Ik kreunde. “Nee, Brenda,” zei ik, “Het kan echt niet.”
“Ga je nou toch weer tegenstribbelen? Dat hadden we niet afgesproken!” Ze wreef harder met haar voet. Ik voelde de spanning toenemen.

Toen, ineens, was mijn verzet gebroken. Ik schoof mijn stoel naar achteren en stond op van de tafel. Terwijl ik op Brenda afliep gespte ik mijn riem los. Ik drukte mijn lippen op de hare. Even was ze geschrokken, maar ze hervond zich snel. Ze opende haar mond en onze tongen vonden elkaar. Ik kreeg meteen het gevoel alsof ik onder stroom stond. Van mijn kruin naar mijn tenen en weer terug trok een zalige tinteling. Ik hield haar hoofd vast en ik merkte dat Brenda bezig was met mijn broek. Daar hielp ik haar een handje bij. Het duurde niet lang voor ik in al mijn glorie voor haar stond, mijn lid fier overeind. Hij is niet bijzonder groot, maar een centimeter of 13, en ook niet erg dik. Ik geloof niet dat het Brenda ook maar iets kon schelen. Die hing nog steeds aan mijn lippen. Ze zuchtte even, tussen twee tongzoenen door. “Zalig!”, hoorde ik haar kreunen. “Ik wist niet dat dat zo lekker was.”

Na de zoveelste tongzoen liet ik haar los. “Tijd voor het echte werk.”, gaf ik aan. Ik nam haar borstjes in de hand en maakte met mijn wijsvinger cirkelvormige bewegingen rond de tepeltjes. Die begonnen steeds stijver te worden. Na een tijdje nam ik ze in mijn mond. Met mijn lippen en tong bracht ik Brenda verder in extase. Ik hoorde haar steeds nadrukkelijker kreunen.
Brenda zat nog steeds op haar stoel, maar ik hielp haar nu overeind. Terwijl ik nog steeds met mijn mond haar tepels vertroetelde legde ik mijn handen op haar heupen. Ik had eerder al gezien dat de broeksband van elastiek was, en mijn vingers kromden zich daar nu achter. Langzaamaan schoof ik het kledingstuk verder naar beneden. Het ging niet zo gemakkelijk, want de broek was nauwsluitend, dus Brenda moest een handje helpen. Ik kon daarom niet de hele tijd aan haar tepeltjes sabbelen. Jammer, maar ik kon het gelukkig wel afwisselen met haar mond.

Uiteindelijk lag de broek dan toch op de grond… Ik wist niet wat ik verwacht had, maar Brenda bleek geen slipje te dragen. Daardoor had ik meteen zicht op haar poesje, dat zo te zien al behoorlijk nat was. Ik ging door met het verwennen van haar tepels, terwijl mijn hand een weg zocht naar haar vochtige grotje. Een eerste vinger gleed door haar snee… Geen probleem, ze was kleddernat. Dus deed ik er een tweede bij, en toen ook nog een derde. Ze schoven erdoor als een mes door de warme boter. Brenda was inmiddels nauwelijks meer in staat om te reageren. Er ontsnapte nog slechts gekreun uit haar mond. Haar kennelijke staat van opwinding bracht mij ook weer verder in extase.
Ik stopte even met het bewerken van Brenda’s borstjes om mijn vingers af te likken. Het smaakte goddelijk, zoals ik al verwacht had. Een beetje weeïg zoet, met een hint van zout. Daar moest ik meer van hebben. Ik legde Brenda op de grond en richtte mijn aandacht nu vol op haar grotje. Met mijn vingers opende ik voorzichtig de schaamlippen en daarachter ontwaarde ik een ongerept schouwspel. (Althans, ik ging ervan uit dat het ongerept was.) Alles zag er daar nog keurig uit – bijna een aangeharkt tuintje. Een prachtig klein knopje stak zijn hoofdje boven de roze lipjes uit. Even bleef ik bewonderend kijken. Wat zat dat toch prachtig in elkaar! Toen bracht ik mijn tong bij haar naar binnen…
Ik deed wat er in mij opkwam. Nooit eerder had ik zo’n jong meisje gebeft, dus het was voor mij ook een beetje experimenteren. Gelukkig had ik wel wat ervaring met oudere dames. Ik wisselde snelle, korte likjes af met lange, langzame halen. Ik nam ruimschoots de tijd om haar clitje te verwennen. Dat bleek in haar geval wel een bijzonder gevoelig plekje te zijn, want ze kronkelde alle kanten op toen ik daar kwam. Ik zag hoe ze verkrampte. “O god!”, kreunde ze, “Jezusmaria…Ga door!” Ik kon het niet zien, maar ik vermoedde dat haar hoofd inmiddels rood was aangelopen. Met een hand klauwde ze in het tapijt (zinloos, want laagpolig) en de andere had ze op mijn hoofd gelegd. Op die manier probeerde ze een beetje sturing te geven aan mijn werkzaamheden. Dat lukte maar ten dele, omdat ik zelf ondertussen ook behoorlijk opgewonden was geraakt. Ik had het gevoel dat mijn ballen op exploderen stonden, maar ik kon me nog inhouden. Eerst het meisje, dan de jongen – zo had ik het van mijn moeder geleerd. En dus bleef ik met mijn tong rondjes draaien rond haar clit. Die was daardoor enorm gezwollen. Brenda kreeg het moeilijker en moeilijker, dat hoorde ik aan haar ademhaling. Die werd steeds onregelmatiger. En toen kwam het onvermijdelijke moment. “Kut! Fuck! Ik ga komen!”, schreeuwde ze bijna uit. Op hetzelfde moment trok er een hevige siddering door haar lichaam en daar spoten haar kutsappen met grote kracht uit haar. Ik was erop voorbereid, maar toch kon ik niet alles in mijn mond opvangen. Het was te veel, dus een deel belandde op de vloer. Wat ik wel opving slikte ik gulzig door. Heerlijk! Nog meer van dat hemelse water. Haar nectar smaakte nu minder zout dan eerder, en daardoor nog net iets lekkerder. Ik smakte met mijn lippen. Wat een verwennerij! En het beste moest nog komen, dacht ik…

Brenda lag, nog wat naschokkend, uitgeteld op de vloer. “Jezusmaria…”, zei ze (kennelijk haar favoriete vloek). “Wat was dat ongelofelijk lekker. Ik ben nog nooit zo klaargekomen.” Ze keek me dromerig aan en sloeg haar armen om mijn nek. “Dank je wel daarvoor”, zei ze en bracht haar lippen naar de mijne.
Ik bekeek haar eens van top tot teen, zoals ze daar lag. Wat een heerlijk ding! En dat was vanavond allemaal alleen voor mij. Die lekkere lippen, die handzame heuveltjes, die superstrakke spleet… en dan had ik haar billen nog niet eens genoemd. Het was bijna te veel om te bevatten. Ik zag nog wat vocht uit haar snee druppelen en bracht mijn hand daarheen. Ik ving het op met mijn vingers, die ik daarna aflikte. Meteen was ik weer botergeil.
“Ben je er klaar voor?”, vroeg ik Brenda.
“Waarvoor?”, reageerde zij, een beetje verbaasd.
“Ga me niet vertellen dat je bent vergeten waarvoor je eigenlijk gekomen bent!”
Brenda schrok. “Oh. Oh jee. Wil je dat echt doen?” Ze keek me vragend aan.
“Het gaat er niet om wat ik wil,” zei ik. “Als jij het niet wilt dan stoppen we.”
“Nee, nee,” reageerde ze haastig. “Niet stoppen. Als je net zo lekker neukt als beft…” Ze maakte haar zin opnieuw niet af. Ergens vond ik het een beetje verontrustend om dergelijke woorden met zo’n gemak over haar lippen te horen rollen. Maar lang stond ik er niet bij stil.
“Wees wel voorzichtig alsjeblieft,” voegde ze er nog aan toe. “Het is mijn eerste keer.”
“Die indruk had ik al een beetje.”, antwoordde ik. Ik streek wat haren uit haar gezicht. “Ik zal zo voorzichtig mogelijk zijn, maar ik kan je niet garanderen dat het geen pijn zal doen.”
Ze keek me strak aan. “Doe het maar,” zei ze. “Anders bedenk ik me misschien toch.”
Ik bracht het topje van mijn al weer stijve lul tot tegen haar opening. Voorzichtig probeerde ik binnen te dringen. Ik merkte dat het in elk geval nog wel nat genoeg was. Brenda begon opnieuw te kreunen. Dat kon nog wat worden, dacht ik. Het lukte me om de eikel naar binnen te krijgen. Er ontsnapte weer een vloek aan Brenda’s mond. “Doet het veel pijn?”, vroeg ik haar. Ze schudde haar hoofd. “Nee, gaat wel.” Maar ik zag de grimas op haar gezicht en besloot het rustig op te bouwen. Langzaam, stukje voor stukje, schoof ik mijn zwaard verder in haar schede. Ik bedacht me dat ik haar misschien beter eerst had kunnen voorbereiden met mijn vingers, maar daar was het nu te laat voor. Het was daarbinnen ongelofelijk krap. De wanden sloten net zo nauw om mijn lid als eerder Brenda’s broek om haar benen.

Ik wist niet dat dat kon en ik was bang dat Brenda uit zou scheuren. Maar zij gaf niet aan dat ik moest stoppen en dus zette ik door. Uiteindelijk zat mijn hele lul erin, tot aan de ballen. Gelukkig voor Brenda was ik niet al te groot geschapen, want ik weet niet wat er anders gebeurd was.
Ik gaf haar (en mezelf) even de tijd om aan de nieuwe situatie te wennen. “Hoe voelt dat?”, vroeg ik.
“Vol!”, zei Brenda. “Heel anders dan pennen en potloden.” Ze zuchtte moeizaam.
Aha, dacht ik. Pennen en potloden. Helemaal onberoerd was ze dus niet meer. Dat verklaarde misschien ook waarom ik geen extra tegenstand voelde waar ik die wel verwacht had.

We bleven enige tijd (een paar minuten?) roerloos liggen. Toen begon ik langzaam te bewegen. Een stukje naar beneden, en weer omhoog. Het was krap, maar ook nat, dus dat lukte wel. Mijn ogen hielden constant contact met de hare. Ik zag dat het haar pijn deed, maar ze gaf geen krimp. Na de eerste voorzichtige beweging volgde een tweede, en een derde… Geleidelijk zag ik de pijnlijke uitdrukking uit haar ogen verdwijnen, dus ik zette door. Omlaag, omhoog… omlaag, omhoog… God, wat was ze krap. Ik voelde nu al dat ik waarschijnlijk veel te snel zou komen. Mijn bewegingen werden sneller naarmate ik de blik in Brenda’s ogen zag veranderen van pijn naar genot. “Ja,” hoorde ik haar fluisteren, “Oh ja!” Veel meer zinnigs kwam er niet over haar lippen. Ze probeerde haar ogen open te houden, maar dat was niet mogelijk. Opnieuw zag ik haar hand in het tapijt graaien. Het was duidelijk: we raakten beiden steeds meer opgewonden. Wilder en harder neukte ik haar nu. Mijn roede leek een eigen leven te leiden en bleef onstuimig op en neer gaan. Bij iedere nieuwe stoot voelde ik de explosie naderen. Brenda lag zwaar hijgend op de grond, haar jonge lichaam niet gewend aan zoveel mannelijkheid. Of moet ik zeggen: meedogenloosheid? Want mededogen, dat had ik al lang niet meer. Ik dacht alleen nog maar aan mezelf. Ik wilde komen in dit grotje! Ik wilde haar helemaal volspuiten! Nog een paar stoten en dan…

“Niet… Niet… “, hoorde ik Brenda hijgen. Ze schudde moeizaam het hoofd. “Niet in me komen alsjeblieft!” De woorden kwamen er bijna onhoorbaar uit. Maar het was al te laat. Daar spoot een eerste straal haar maagdelijkheid binnen. Er volgde een tweede, en een derde… Ik kreunde van genot. Ik hield mijn lid zo ver mogelijk in haar terwijl de volgende stralen haar binnenste bereikten. Er leek bijna geen einde aan te komen. Uiteindelijk waren mijn ballen dan toch leeggespoten. Toen zakte ik vermoeid naast haar op de grond. Zo lagen we daar, naakt, bezweet, nahijgend en vol ongeloof dat ons dit was overkomen.
Toen ik weer een beetje was bijgekomen draaide ik mijn hoofd half naar Brenda om haar een kus te geven. Over haar gezicht zag ik tranen lopen. Geschrokken richtte ik me op. “Wat is er, Brenda? Heb ik je pijn gedaan?” Ze schudde haar hoofd. Met verstikte stem zei ze: “Ik ben nog niet aan de pil. Dat vond mama nog niet nodig. En nu heb je in me gespoten…” Er volgden nog meer tranen. Ze sloeg haar handen voor haar ogen en huilde onbedaarlijk. “Hoe moet dat nou?”, hoorde ik haar zeggen. “Straks ben ik zwanger!”

Ik sloeg mijn armen om haar heen in een poging haar te troosten. Vrij zinloos, natuurlijk, want ook ik zag de ernst van de situatie wel in. “Rustig maar,” zei ik desondanks, “Zo’n vaart zal het vast niet lopen. Hoe groot is de kans nou dat je van de eerste keer zwanger wordt?” (Ik had eerlijk gezegd geen idee, maar daar was vast wel onderzoek naar gedaan. Hopelijk pleitte dat in mijn voordeel…)
Onhandig zat ik daar, mijn armen om haar heen geslagen. En ineens zag ik haar weer voor wie ze was: een meisje van 13. Geen vrouw, maar een kind. En ik, de man daarnaast die beter had moeten weten. Ik heb me geloof ik nog nooit zo schuldig gevoeld. Wat als ze inderdaad zwanger was..? Ik moest er niet aan denken. Ik WILDE er niet aan denken. En dus spookte het de hele tijd door mijn hoofd.

“Luister…” zei ik na enige tijd. “Laten we nu eerst even gaan douchen en ons weer aankleden. Dan kunnen we daarna nadenken over… nou ja, over de rest.” Ik keek Brenda in haar betraande ogen. “Oké?”, vroeg ik voor de zekerheid, terwijl ik wat tranen wegveegde. Ze knikte.
We gingen na elkaar onder de douche (Brenda voor mij), waarbij we allebei erg stil waren en als bij afspraak zo veel mogelijk contact vermeden. Haast alsof we allebei een besmettelijke ziekte hadden. Ik deed na afloop de natte handdoeken in de machine. Toen ik terugkwam zat Brenda aangekleed op de bank, met opgetrokken benen, haar armen om haar knieën geslagen. Ze maakte een verslagen indruk.

“Kop op!”, zei ik, en gaf haar een bemoedigend klopje op de knie. In een reflex trok ze haar knie terug. Het was duidelijk: er was iets veranderd tussen ons. Ik wist niet hoe ik dat moest oplossen. Misschien viel het ook niet op te lossen.
We bleven zwijgend zitten op de bank. Er verstreken vijf minuten, tien minuten…een kwartier.
“Ik denk dat ik maar beter kan gaan,” zei Brenda toen onverwachts.
Ik hoorde een zekere gelatenheid in haar stem. “Ja,” zei ik, “Misschien heb je gelijk.”
Ze stond op, en ze liep de gang door om haar jack te pakken. Ik liep met haar mee tot aan mijn voordeur. “Weet je al wat je aan je ouders gaat vertellen?”, vroeg ik haar nog.
“Ik heb werkelijk geen idee,” antwoordde ze. Ze haalde een hand door haar haar. “Misschien is het maar goed dat we morgen op vakantie gaan.”
Ik deed de deur voor haar open. “Nou, dag dan maar, Brenda. En hopelijk een prettige vakantie.”
“Dag,” zei Brenda terug, en met korte passen liep ze mijn appartement uit, de galerij over, en uit mijn zicht. Ze keek niet een keer om.
Zo bleef ik nog enige tijd staan. Toen sloot ik langzaam de deur.

Dat was de laatste keer dat ik Brenda zag. Drie dagen later raakte het gezin betrokken bij een kettingbotsing in Zuid-Frankrijk. Brenda en haar vader waren op slag dood. Haar jongere zusje bleef nagenoeg ongedeerd, en haar moeder overleefde de klap ternauwernood, al moest ze daarna wel beide benen en het zicht in haar linkeroog missen.
Ik denk nog wel eens terug aan de gebeurtenissen, en aan wat er misschien verder nog had kunnen gebeuren. Wat als Brenda echt zwanger was geraakt? Wat zou ze verteld hebben? En wat als ze niet zwanger was? Zou ze dan überhaupt iets verteld hebben? Hoe zou het verder tussen ons zijn gelopen? Het is soms moeilijk te verteren dat ik dat nooit zal weten. Net zoals het verlies van Brenda maar moeilijk te verteren is.